Αυτή η εποχή απαιτεί την ανάπτυξη της αυτάρκειάς μας όσο ποτέ άλλοτε…
Ο Άνθρωπος είναι αυτάρκης. Όλα όσα χρειάζεται τα περιέχει, δεν τα κατέχει…
Αν κοιτάμε με απόγνωση αυτό που ανοίγεται μπροστά μας, δεν είναι γιατί δεν έχουμε τρόπο να διαχειριστούμε την Ζωή μας, αλλά γιατί ξεχάσαμε να πάρουμε και τον Εαυτό μας, σ’ αυτό το ταξίδι μας…
Και τούτη η λησμονιά, έφερε και τις διάφορες αναγκαιότητες στο προσκήνιο…
Αυτό που προκύπτει μέσα μας σαν ανάγκη, το ψάχνουμε έξω μας σαν κάλυψη...
Μα έξω μας βρίσκουμε μόνο ο ένας τον άλλον, όσον αφορά την έλλειψη
Ενώ μέσα μας βρίσκουμε ο ένας τον άλλον, όσον αφορά την πληρότητα
Πως είναι δυνατόν ένας άλλος άνθρωπος να σε κάνει να νιώσεις πληρότητα?
Πάντα θα φοβάσαι μην τον χάσεις και χαθείς…
Πως είναι δυνατόν ένας άλλος άνθρωπος να σου μεταφέρει γνώση?
Πάντα θα σου λείπει το βίωμα της…
Μπορούμε μόνο να μοιραστούμε μεταξύ μας, αυτό, που ότι και να γίνει, δεν έχουμε φόβο να το χάσουμε, να μας το πάρουν, γιατί είναι δικό μας, πέρα από κάθε αμφισβήτηση…Μια Μνήμη, μια Εμπειρία, ένα Βίωμα…Αυτό που Είμαστε…
Οτιδήποτε άλλο πάμε να μοιραστούμε, βγαίνουν κάποια στιγμή τα μαχαίρια…
Μου είπες, σου είπα, μου έδωσες, σου έδωσα, δικό μου, δικό σου…
Ξεχνάμε ότι μπορούμε να εκφραζόμαστε σαν διαφορετικοί άνθρωποι μεν, όμως διατηρώντας μέσα μας τους κοινούς Στοχους ενός Ανθρώπου…Αυτός ο Άνθρωπος είναι πέρα από κάθε αμφισβήτηση το περιεχόμενό μας, ο άνθρωπος είναι η κατοχή μας…
Η αληθινή μας κατεύθυνση δεν είναι εκεί που τρέχουμε όλοι μαζί, πανικόβλητοι…Είναι εκεί που περπατάμε με σταθερότητα και αυτάρκεια, διακρίνοντας, προβλέποντας και στοχεύοντας με Αγάπη και Σοφία, στην Ενότητα μας.
Μερικές φορές στο παρελθόν αναρωτιόμουν για τις αιτίες που μας διχάζουν μεταξύ μας…Σαν το όφελος του ενός, να ακυρώνει το όφελος του άλλου…
Και επειδή αυτό μάλλον είναι αδύνατον να γίνει με την Λογική, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι η λογική κα το συναίσθημα εξαρτώνται πάρα πολλές φορές από τον πόλεμο, όταν η αντίληψη της ωφέλειας περιορίζεται στα στενά πλαίσια του «οικοπέδου» μας…
Έρχεται λοιπόν η εποχή και το Σύμπαν «καταπατάει» τα «οικοπεδά» μας, για να ρίξει τα σύνορα μέσα μας και έξω μας…Και αν κανείς σκεφτεί ότι το Σύμπαν δεν έχει λόγο σ’ αυτά που γίνονται στην ανθρωπότητα, είναι γιατί νομίζει ότι ο άνθρωπος έχει νομοτέλεια και δεν χρειάζεται τους Νόμους του Σύμπαντος να τον καθοδηγούν…
Και εδώ γελάμε…
Δεν ξέρω πόσο είναι αρμονικό στον καθένα, να αυτοπροσδιορίζεται μέσω των άλλων, ή μέσω των καταστάσεων και από ότι φαίνεται στον κόσμο σήμερα, μάλλον τούτο είναι δυσαρμονικό, εχθρικό προς κάθε σκέψη και κάθε αίσθημα Αγάπης και Ειρήνης.
Το να μην μπορούμε να συμφωνήσουμε στο όφελος, δεν έχει Λογική, έχει μόνο παράταξη…Οι μεν και οι δε…
Όταν όμως πετάω το βέλος μου σε έναν Στόχο, δεν θα πρέπει να σιγουρευτώ ότι δεν θα ξεφύγω τόσο, ώστε το βέλος να χτυπήσει χιλιόμετρα μακριά από τον Στόχο μου?
Δεν πετάμε το βέλος όπου νάναι, μα αυτό φαίνεται σήμερα να γίνεται, χωρίς τελειωμό και κρίση…
Στο τέλος σκέφτομαι ότι δεν μας νοιάζει τόσο να βρούμε τον Στόχο μας, αλλά απλά να πετάμε τα βέλη μας…Σαν τούτο να είναι ο σκοπός μας.
Λογικά, αυτό δεν αρέσει σε κανέναν…Ούτε να ρίχνει τα βέλη του όπου νάναι, μα ούτε και να γίνεται στόχος του βέλους των άλλων…
Κάπως έτσι δημιουργούνται και οι «εχθροί»…
Μου είπες, σου είπα, που έδωσες, μου πήρες, δικό μου, δικό σου…
΄
Όλα μοιάζουν τόσο εχθρικά, αν τα κοιτάς από την οπτική μόνο του τοξότη ή μόνο του στόχου …Και έρχεται μετά το Σύμπαν και σου δείχνει κατάματα την αστοχία σου να ολοκληρώνεσαι μέσα στον Άνθρωπο που Είσαι…
Μα τούτη η Γη δεν είναι πεδίο των λίγων…Μάλλον τους αφήσαμε να φαίνονται σαν πιο δυνατοί και πιο έξυπνοι, ώστε να συνεχίζουν να μας κατευθύνουν προς την αστοχία, χωρίς να το παίρνουμε είδηση…Μας έκαναν να πιστέψουμε ότι το «οικόπεδό» μας θα σωθεί μόνο με πόλεμο…
Μου είπες, σου είπα, μου έδωσες, μου πήρες, δικό μου δικό σου…
Που πιστεύουμε τελικά? Μάλλον πουθενά και τούτο είναι ένα εμπόδιο για τον καθένα μας να πιστέψει ότι ο Θεός είναι μέσα του και μέσα σε κάθε άλλον άνθρωπο, σαν Ουσία της Αγάπης και της Σοφίας…Μια τέτοια Πίστη αφορά και την Καρδιά και όχι τον νου μας μόνο…
Και μια τέτοια Πίστη ανθίζει μόνο όταν της επιτρέπουμε να μας μαθαίνει να στοχεύουμε όχι από ανάγκη, αλλά από Αγάπη…
Ας παρατηρούμε τις χαράξεις των δρόμων που άλλοι δημιούργησαν πριν από εμάς Είναι οδυνηρό να ακολουθείς έναν δρόμο από συνήθεια και όχι γιατί γνωρίζεις πέρα από κάθε αμφιβολία ότι είναι ο δικός σου…
Αυτό το «πέρα από κάθε αμφιβολία» είναι προϊόν Εμπιστοσύνης και Έρευνας, όταν αντιλαμβάνεσαι ότι οι ερμηνείες που είχες για τον κόσμο είναι ρηχές και προσβλητικές πολλές φορές για την Ζωή και οφείλεις να ερμηνεύεις πια με διαφορετικό βάθος, μα και διαφορετικό ύψος…
Δεν συμμετέχεις στην Ζωή από ανάγκη, αλλά από Αγάπη...
