Χάρης Κουσουμβρή, σκεφτόμουν τι θα μπορούσε να ωθήσει ένα παιδί, 17 χρόνων, να επιλέξει την βία…τον εξευτελισμό του εαυτού του…και όσων αξιών θα μπορούσε να έχει λάβει μέσα στην οικογένειά του…η οποία θα μπορούσε να είναι και δική μου ή του καθενός…
<< Ήμουν πολύ μικρός για να καταλάβω πόσο ύπουλα το διεφθαρμένο Σύστημα, προκειμένου να κυριαρχήσει πάνω στις ανόητες μάζες κατασκεύαζε αντιπαλότητες... Πόσο στυγνά μετέτρεπε τους ανθρώπους σε πεζοδρομιακές φατρίες προκειμένου να κυριαρχεί πάνω στα συντρίμμια τους κι έτσι ελάχιστες μεγαλοαστικές συμμορίες να σκυλεύουν πτώματα και πατώντας επί πτωμάτων να ευημερούν πάνω στη δυστυχία των ηλίθιων. Σπούδασα τη μικρότητα αυτού του Συστήματος κι ευτυχώς κάλιο αργά παρά ποτέ κατάλαβα ότι το Σύστημα αυτό δεν είναι απρόσωπο αλλά καθρεφτίζεται με το είδωλο όλων όσων ηθελημένα ή αθέλητα συμμετέχουν στην τεχνητή «αντιπαλότητα» των δήθεν ιδεολογικών ‘Παρατάξεων’ των οποίων οι συγκρούσεις καταλήγουν στην εδραίωση της κυριαρχίας των ολίγων...>>
Σκεφτόμουν, ότι οι περισσότεροι άνθρωποι είμαστε «καλοί», γιατί απλά έχουμε μάθει ότι δεν πρέπει να είμαστε «κακοί»...
Η «επιτήδευση» είναι αυτή που κρατά τα προσχήματα μεταξύ των ανθρώπων, και όχι η αγάπη και η καλοσύνη.
Έχει νόημα η ηθική…Σε κάνει και φαίνεσαι καλός! Και φαίνεσαι τόσο καλός, που πείθεσαι και εσύ ότι είσαι αυτό το ηθικό μέρος της κοινωνίας, που συμπονά και συμπάσχει…
Με τόσο καλούς ανθρώπους ανά την Υφήλιο, ποιος έμεινε τελικά για να κάνει αυτούς τους πολέμους? Πως γίνονται και από ποιόν? Ποιος τρώει και ποιος αφήνει τον άλλον πεινασμένο?
Ποιος μοιράζεται και ποιος μαζεύει? Ποιος στοχεύει και ποιος είναι ο στόχος?
Μάλλον δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα…
Για να πολεμήσουμε όλοι εμείς οι «καλοί» άνθρωποι μεταξύ μας, για να ξεπεράσουμε την πεποίθηση της ηθικής του «καλού», χρειάστηκε να μας δώσουν λόγους…Να η πατρίδα, να η θρησκεία, να ο κομμουνιστής, να ο δεξιός, το ένα, να το άλλο…
Πάντα βρίσκονται οι λόγοι, για να ξεχάσεις την καλοσύνη…κυρίως την ηθική…
Και δεν θέλει και πολύ…Μία φορά, αν σου δώσουν δικαιολογία για να γίνεις ανήθικος, το παίρνεις σχοινί-κορδόνι…΄Ολοι μας τις δίνουν αυτές τις δικαιολογίες…Και η πατρίδα και οι θρησκεία και οι γονείς μας και οι σύντροφοί μας και οι φίλοι μας και ο ένας και ο άλλος.
Γιατί, έτσι κι αλλιώς όλοι είναι διαφορετικοί από την δική μας πεποίθηση…Οπότε να ένας λόγος να ξεπεράσουμε την ηθική του «καλού», χωρίς πολλές τύψεις…Τους λόγους τους έχουμε… «Πας διαφορετικός, είναι απειλή και πρέπει να εξοντώνεται».
Σκέφτομαι πολλές φορές , αν μας άφηναν ελεύθερους, χωρίς αυτόν τον φόβο του θεού, της αμαρτίας και γενικά της κρίσης, οι περισσότεροι δεν θα είχαν αυτό το αίσθημα της συμπόνιας, παρά μόνο όταν το ασυνείδητό τους κοιμόταν...Συνήθως το ασυνείδητο είναι ενεργό από μια αόρατη θέση μέσα στον άνθρωπο και τον κατευθύνει να πράττει ασυνείδητα.
Αλλά να σκέφτεται, άλλα να λέει, άλλα να αισθάνεται και άλλα να κάνει…
Αυτό το 10% συνείδησης, που κατέχει ένας φυσικός άνθρωπος, είναι αυτό που έχει εκπαιδευτεί να είναι καλό, να κάνει τάχα συμπονετικές πράξεις, φανερά, να λυπάται τάχα φανερά, για τον πόνο του άλλου, ενώ στην ουσία οι άνθρωποι είναι εντελώς αδιάφοροι μέσα τους. Το κέντρο της ενσυναίσθησης είναι κλειστό…Συμπάσχει από τα μπλοκαρίσματα, μαζί με την καρδιά…
Η εκπαίδευση του να είσαι καλός, χτίζει και τον «τοίχο» μέσα σε κάθε άνθρωπο...και με αυτό το χτίσιμο , απομονώνεται κάθε αυθορμητισμός, ευαισθησία και αυθεντικότητα της Ψυχής....΄Ετσι ο άνθρωπος δρα από τον τοίχο και έξω...
Αυτός ο τοίχος συσσωρεύει τα συναισθήματα και εξαντλεί την ενέργεια εκεί ακριβώς…στον τοίχο, ένα βήμα πριν την Ψυχή....ένα βήμα πριν τον Θεό…
Αφού δεν μπορούν τα συναισθήματα να περάσουν τον τοίχο αυτό και να μπουν βαθύτερα, παραμένουν στον τοίχο και δημιουργούν το ασυνείδητο. Εστίες αντίδρασης και μπλοκαρίσματος της ενέργειας, ασυνείδητες…
΄Ετσι κάθε πράξη που λαμβάνει χώρα στην ανθρώπινη σκηνή, δεν μπορεί να είναι αυθόρμητα καλή, συμπονετική και με ενσυναίσθηση. Γίνεται καλή λόγω της εκπαίδευσης και της ηθικής πεποίθησης με την οποία έχει κτιστεί ένας άνθρωπος κατά την ανατροφή του, όσο «καλή» και να ήταν…
Εκτός κι αν κάποιος στραφεί προς τα μέσα και αρχίζει να «γκρεμίζει»…
΄Ομως αν παρατηρήσουμε πιο βαθιά τις συμπεριφορές, θα δούμε και θα νιώσουμε, ότι το ασυνείδητο είναι "κακό"...Είναι γεμάτο με μπλοκαρισμένα συναισθήματα...είναι γεμάτο με πόνο, αδικία, βία, έλεγχο ντροπή, θυμό και πολύ φόβο. ΄Ισως περισσότερο φόβο απ’ όσο αντέχει η συνείδησή μας.
Δεν χρειάζεται παρά μία στιγμή μόνο, που κάτι θα επιδράσει σ' αυτόν τον τοίχο, για να βγει μέρος των συναισθημάτων αυτών στην συνείδηση του ανθρώπου, σ' αυτό το 10% , και να τον κάνει να δράσει χωρίς να σκέφτεται την εκπαίδευσή του για το καλό. Υπερβαίνει, δηλαδή, την αξιοπρέπεια και την ηθική, με την οποία έμαθε να "στολίζει" την εικόνα του.
Ο άνθρωπος είναι χαμένος από χέρι, αν δεν αντιληφθεί τι κάνει...
Ο λόγος που φοβάται να γκρεμίσει αυτόν τον τοίχο, και να εμβαθύνει στις αυθεντικές Αξίες και Ποιότητες ενός αρχέγονου Ήθους, είναι γιατί γνωρίζει ότι γκρεμίζοντας τον, δεν θα έχει την αποδοχή των γονιών του. Οι γονείς, όσο και να φαίνεται περίεργο ή και αστείο, είναι εκείνο το μέρος του φυσικού κόσμου, που θέλουμε να μας αποδεχτεί και ίσως αυτό να μας κυνηγάει σε όλη μας την ζωή. Γιατί αυτοί πρωτο-έχτισαν τον τοίχο αυτόν μέσα μας, θεμελιώνοντάς τον με αξίες, ηθική και απόψεις και αυτά πάνε κληρονομικά, ξέρετε…από πάππου προς πάππου…
Τους θεωρούμε σημαντικούς σαν φυσικές αρχές μας από την μια, από την άλλη είναι το εμπόδιο μας να αναπτυχθούμε με μεγαλύτερη αυτάρκεια και ωριμότητα….Οι τάσεις είναι να τους μοιάσουμε…ακόμα και αν πράττουμε διαφορετικά…
Χωρίς αυτές τις αρχές, ο άνθρωπος δεν έχει ρίζες, δεν έχει παρελθόν και συνεπώς δεν θα έχει μέλλον... Έμαθε αυτό να το φοβάται…Να κρατιέται στο παρελθόν με αγωνία, ώστε το μέλλον να προβάλλεται θλιβερό και μέσα στην Απουσία του Εαυτού του, συνήθισε τόσο την απώλεια της Μνήμης του, που θεώρησε την ζωή του φυσιολογικά φθαρτή.
Η βία μέσα σε τέτοιο περιβάλλον είναι αναπόφευκτη…
΄Οσο λοιπόν και να έχει επεξεργαστεί το θέμα των γονιών, ένας άνθρωπος, όσο και να τους έχει απομακρύνει στο πρακτικό επίπεδο, λόγω της φυσικής του ωριμότητας, αν ο τοίχος παραμένει μέσα του, είναι αδύνατον να φτάσει στον Εαυτό του, στην Ψυχή του, στην Πνευματική του Αρχή.
Θα φτάσει μέχρι σ' ένα σημείο κατανόησης και αντίληψης, αλλά ο τοίχος θα δρα πάντα υπέρ αυτής της αποδοχής-απόρριψης, κάτι που θα παραμείνει και θα επισκιάζει όλες του τις σχέσεις, κυρίως αυτήν με τον Εαυτό του σε πιο βαθύ επίπεδο.
Πηγαινοέρχεται μεταξύ 1ου και 2ου κέντρου, δεν μπορεί εύκολα να φτάσει στο 3ο και να κάνει τα απαραίτητα γκρεμίσματα, να πετάξει μάσκες και πεποιθήσεις, να δει πως κατάντησε τον εαυτό του, δεν έχει τρόπο δηλαδή να φτάσει σε επίγνωση όλων αυτών.
΄Όταν αρχίζει να μαθαίνει εσωτερικά θέματα, τότε η επίγνωση τον κάνει να ανεβαίνει για λίγο στο 3ο, να βλέπει τα πράγματα με λίγο περισσότερη ουσία, αλλά αν δεν γκρεμίσει τον τοίχο που τον χωρίζει στα δύο, δεν θα περάσει ποτέ στο κέντρο του, στο κέντρο της καρδιάς…
Αυτά σας τα ξαναθυμίζω απλά…΄Ολοι τα έχουμε γραμμένα μέσα μας…
όμως είναι γραμμένα πίσω από τον τοίχο…Εκεί που βρίσκονται οι Μνήμες του Φωτός και της Αγάπης, στην πιο αρχέγονη μορφή τους, μέσα σε κάθε ΄Ανθρωπο…
Αλλά είναι γραμμένα και μέσα στις επιγνώσεις, στον Λόγο, στην Σοφία, που έφτασαν σε εμάς με την μορφή «ρήσεων», σοφών αποφθεγμάτων…, μέσα στην διδασκαλία της Αγάπης…παρακαταθήκη της Ψυχής μας, του Αιώνιου…
Στόχος όλων αυτών δεν είναι απλά να τα γνωρίζουμε, αλλά να τα θυμηθούμε μέσα στον Εαυτό μας…
ἦλθον γὰρ διχάσαι ἄνθρωπον κατὰ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ καὶ θυγατέρα κατὰ τῆς μητρὸς αὐτῆς καὶ νύμφην κατὰ τῆς πενθερᾶς αὐτῆς (Ματθ. 10,35)
Εἴ τις ἔρχεται πρός με καὶ οὐ μισεῖ τὸν πατέρα ἑαυτοῦ καὶ τὴν μητέρα καὶ τὴν γυναῖκα καὶ τὰ τέκνα καὶ τοὺς ἀδελφοὺς καὶ τὰς ἀδελφάς, ἔτι δὲ καὶ τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν, οὐ δύναταί μου μαθητής εἶναι. (Λουκάς ιδ-25)
Αυτός που δεν ελευθερώνεται από τον πατέρα και την μητέρα του, δεν θα μπορέσει να γίνει μαθητής μου. (Θωμας 55)
Και οι επιγνώσεις που έχει πάρει ο καθένας με την εσωτερική του εργασία, προσπαθούν από την εσωτερική μεριά του τοίχου, να έρθουν στην συνείδησή μας, αλλά κοντράρουν στον τοίχο…Δεν μπορούν να γίνουν αυτοεπίγνωση…
Η μόνη Δύναμη που μας ωθεί στο θάρρος να ανυψωθούμε πάνω από τους προγραμματισμούς και τις άτυπες εντολές, είναι η Δύναμη του ΄Ερωτα και η Πίστη του Αφοσιωμένου, που χρειάζεται ένας άνθρωπος, να υπερβεί τον φόβο του για τους γονείς του, για τον θεό και κατ’ επέκταση για κάθε εξουσία…
Να υπερβεί αυτό το «φάντασμα» μέσα του και να ανοίξει τον δρόμο για την καρδιά του, και την πνευματική του ωριμότητα, με την Θέλησή του.
΄Οσο και να θέλει κάποιος άλλος, δεν θα μπορέσει να το κάνει για εμάς, αν είναι συνεπής με την Αρχή του Νόμου που απαγορεύει την επίδραση επί της Θελήσεως…
Ο σεβασμός στην Ελεύθερη Βούληση είναι Αρχή, Αξίωμα και Νόμος για κάθε Ον!
Μόνο οι μη συνειδητοί άνθρωποι μπορούν να τον παραβιάσουν…Το κάνουν άλλωστε συνεχώς! Ο καθένας θέλει να αλλάξει τον άλλον…Εκβιάζουμε και μας εκβιάζουν με κάθε τρόπο γι’ αυτό…όσο τους το επιτρέπουμε…Γονείς, σύντροφοι, παιδιά, φίλοι, δάσκαλοι…Δεν είναι απαραίτητο όλοι αυτοί να είναι συνειδητά ΄Οντα…
Για να Είσαι Συνειδητό Ον, χρειάζεται να μην λειτουργείς με πεποιθήσεις, αλλά με τον Θεό μέσα σου, ακόμα κι αν μείνεις μόνος σου στην Γη…
Ο πατέρας, η μητέρα, ο σύντροφος, ο φίλος, ο δάσκαλος, είναι άνθρωποι που είχαν έναν λειτουργικό ρόλο στην φυσική μας ζωή, μέχρι αυτή να γίνει Συνειδητή Πνευματική Ζωή.
Αυτός ο ρόλος τους είχε σημασία μόνο όσο ήμασταν μη συνειδητοί και χρειάζεται να αντιληφθούμε ότι δεν φταίνε αυτοί για την έλλειψή μας, αν αυτή συνεχίζεται σε όλη την διάρκεια της φυσικής ζωής μας. Η Πνευματική, νοητική, συναισθηματική και φυσική ωριμότητα είναι δικό μας ΄Εργο…
Ένα έργο για την εκπλήρωση της εσωτερικής Ελευθερίας μας και της εσωτερικής μας Αυτάρκειας και Πληρότητας, που καλούμαστε να εκφράσουμε με την Δύναμη του ΄Ερωτα…
Αυτή η Δύναμη του Έρωτα είναι μεταμορφωτική μέσα μας…
Αν τον ψάχνεις γύρω γύρω, ψάχνεις να βρεις ένα χέρι για να σε βοηθήσει στα γκρεμίσματα...
Μόνό γι' αυτόν τον λόγο υπάρχει στον φυσικό κόσμο...
Μα κι αυτός γίνεται χαλινάρι στις περισσότερες περιπτώσεις...
Δεν βοηθά τόσο ο ένας σύντροφος τον άλλον, στα γκρεμίσματα, παρά με τον πιο πονεμένο τρόπο...
με εκείνον τον τρόπο, που η ζωή ματώνει από την ασέβεια...
κάτω από προϋποθέσεις κανένας έρωτας δεν είναι αυθεντικός.
Αν περιμένουμε αποδείξεις για το τι θα βρούμε πίσω από τον τοίχο, τότε έχουμε χάσει όλες τις ευκαιρίες...
Πίσω από τον τοίχο θα βρούμε μόνο την Ψυχή...αγνή σαν περιστέρι, ελεύθερη σαν άτι, ορμητική σαν Πνεύμα, Σοφή σαν τον Θεό, Ερωτευμένη με το Αιώνιο...
Θα το αντέξουμε?
Ο Δρόμος έχει ανοίξει…
O Ποιητής είπε…
Φως και πάλι φως η ψυχή που μάχεται...
Και η αλήθεια η φούχτα του νερού...
νερού καθαρού πριν από τη δίψα στο άπειρο...
Να χαράζεται στη ζωή τόσο προσεκτικά...
που να μην ματώνει ποτέ η ευλάβεια...
Οδυσσέας Ελύτης
Η μεγαλύτερη υποκρισία ..... για μένα. Υποκρίνομαι ότι με αγαπάνε, υποκρίνομαι οτι τους αγαπάω και κάθε 
