Η ζωή ήταν ήρεμη και ήσυχη καθώς όλα ήξεραν πως είχαν εξασφαλίσει το φαγητό τους, το μόνο που τους στεναχωρούσε βέβαια ήταν πως ήξεραν πως αργά ή γρήγορα ο βοσκός θα τα σκοτώσει για να πάρει το μαλλί και το κρέας τους αλλά και τα ίδια είχαν συμβιβαστεί με αυτό θεωρώντας το λογική εξέλιξη της ζωής τους.
Ο καιρός πέρασε και είχε έρθει η ώρα να σφαχτούν, κανένα δεν ήθελε να πεθάνει αλλά όλα είχαν πλέον πειστεί πως έτσι έπρεπε να γίνει
Από το μαντρί μπορούσαν να φύγουν εύκολα αλλά κανένα δεν τόλμησε να προσπαθήσει ποτέ δείχνοντας τυφλή εμπιστοσύνη στον βοσκό που τόσα χρόνια τα τάιζε και τα πότιζε.
Λίγες ώρες πριν τα πάρουν για να τα σφάξουν ένα νεαρό σε ηλικία πρόβατο πρότεινε να φύγουν όλα μαζί και να ζήσουν μόνα τους χωρίς να έχουν ανάγκη κανέναν.
Όλα τα πρόβατα άρχισαν να φωνάζουν και να λένε πως αυτό θα ήτανε τρέλα γιατί δεν θα έβρισκαν αλλού νερό και τροφή και πως ο μόνος που μπορούσε να τους τα προσφέρει ήτανε ο βοσκός που τα φρόντιζε χρόνια ολόκληρα.
Το νεαρό πρόβατο τους είπε πως έτσι και αλλιώς σε λίγο θα είναι νεκρά και πως δεν έχουν τίποτα να χάσουν φεύγοντας από το μαντρί που ήταν κλεισμένα τόσα χρόνια.
Τα υπόλοιπα πρόβατα δεν έδειχναν να αλλάζουν στάση ενώ ο χρόνος που είχαν για να φύγουν λιγόστευε.
Το νεαρό πρόβατο σεβάστηκε την άποψη τους και έμεινε μαζί τους στο μαντρί.
Λίγη ώρα αργότερα ήτανε όλα νεκρά...
