Μεγάλωσα με χριστιανική ηθική και ενώ οι αξίες της ήταν συμβατές με την καρδιά μου, οι εφαρμογές της ήταν το κίνητρο για να ξεκινήσω την αναζήτησή μου, γιατί έβλεπα και ένιωθα ότι οι εφαρμογές περιείχαν ότι σιχαινόμουν…έντονο διαχωρισμό, έντονο δογματισμό, παραδειγματισμούς, τιμωρίες και έναν ασυγκράτητο φόβο, που πάλευε με τις ενοχές της αμαρτίας!
΄Όταν δε από τους εκπροσώπους του χριστιανισμού δεν πήρα καμία σοβαρή απάντηση, έκλεισα δια παντός την πόρτα πίσω μου…Η σαπίλα ξεκίναγε από εκεί…από την άγνοιά τους και τον φανατισμό τους! Απαγορευτικά και τα δύο, για την δική μου αντίληψη περί Αγάπης!!
΄Όλα αυτά που είχα μάθει, ήρθαν, μέσα από μια πιο ξεκάθαρη και αληθινή διδασκαλία της Αγάπης, και ανατράπηκαν…Δεν είχα βέβαια και πολλές αντιστάσεις στην ανατροπή τους, ήταν σαν όλα να βρίσκονταν μέσα μου από την Αρχή…Ο Δάσκαλός μου απλά μου άνοιξε «παράθυρο» στην Ζωή του, στην Ζωή Μας…στην Ενότητα και στην Αγάπη, αποκαθιστώντας κάθε σχέδιο φόβου…Μου έμαθε το απλό άγγιγμα της Αγάπης, που θεραπεύει βαθιά κάθε κλονισμένη πίστη και ακεραιότητα και δίνει θάρρος και δύναμη…
Συνάντησα αυτά τα άθλια θρησκευτικά πρότυπα αργότερα στην ολιστική θεραπεία, μέσα στον άνθρωπο…
Τον χτυπούσαν από όλες τις μεριές…
Τον πλήγωναν ασυνείδητα…
Το αίμα ξεπηδούσε μέσα στον ασυνείδητο φόβο της ντροπής και του θυμού και τον έκαναν ευάλωτο και απροστάτευτο, κυριεύοντας το νευρικό του σύστημα…Από εκεί και πέρα, ο δρόμος της ασθένειας ήταν ανοιχτός!
Μια τιμωρία κυριαρχεί στην ζωή του ανθρώπου…Μια αντίσταση στο Σθένος του να αφήνει τον θεό μέσα του να δίνει και να παίρνει ελεύθερα και με ευσέβεια, ό,τι χρειάζεται η Ζωή…
Μια άτυπη ανάγκη προστασίας από την αρνητικότητα της ζωής, εκφρασμένη από πολύπλοκα συστήματα αντιλήψεων, πεποιθήσεων, ηθών και ηθικής, ήταν οι αστρικές του επιρροές που τον διαχώριζαν από τον ίδιο του τον Εαυτό…
Αλλά σκεφτόταν, άλλα ένιωθε, άλλα έκανε…Χωρίς καμία αντίληψη του θεού…Η απιστία μεταξύ των πιστών του θεού, είναι πια ξεκάθαρη, όταν μπορείς να αναγνωρίζεις το εσωτερικό ΄Ηθος σε αναλογία με την πρακτική ηθική μιας πίστης που κλονίζει το 90% του πληθυσμού της Γης…
Αυτό δεν χρειάζεται κανείς βαθιά εσωτερική γνώση για να το αντιληφθεί…Δεν το λέω εγώ, αποδεικνύεται…
Ο χριστιανισμός και οι αιρέσεις του…Ο θεός δηλαδή και τα παρακλάδια του σωστού και του λάθος θεού…Υπάρχει σωστός και λάθος θεός? Αποκλείεται να υπάρχει, γιατί τότε οι άνθρωποι θα ήταν εντελώς διαφορετικοί μεταξύ τους…Η αρχέγονη Πηγή, αν ήταν διαφορετική μεταξύ των πιστών, θα έδινε και άλλο χαρακτηριστικό γνώρισμα στο Σώμα τους…
Αλλού θα ήταν το συκώτι στους χριστιανούς, αλλού στους «αιρετικούς»…
Αλλα θα φοβόντουσαν οι μεν, άλλα οι δε…
Κι όμως…Μπορώ σήμερα, μετά από τόσα χρόνια, να πω με σιγουριά ότι οι άνθρωποι είναι ίδιοι, ανεξάρτητα από τις αντιλήψεις τους και τα πιστεύω τους, στο επίπεδο της φυσικής τους ζωής…
Ανεξάρτητα από την πεποίθηση του καθενός για τον εαυτό του και την πίστη του, αρρωσταίνει το ίδιο, παλεύει το ίδιο, θυμώνει το ίδιο, αγαπάει το ίδιο…
Κυρίως αυτό-τιμωρείται με την ίδια προοπτική…Αυτό κι αν είναι σημαντικό!
Η Ελευθερία ξεκινά από την στιγμή που αναγνωρίζεις τους «δεσμοφύλακες» σου! ΄Όταν μπορείς να μείνεις ο μοναδικός ΄Ανθρωπος στην Γη, χωρίς να χρειάζεται να το αποδείξεις, ενώ συγχρόνως βιώνεις την αιωνιότητα του θεού μέσα σου!
Η α-σθένεια τότε σταματά να υπάρχει, γιατί μέσα σου εμφανίζεται ο Σκοπός…
Εκεί διαφοροποιούνται οι άνθρωποι…Στον Σκοπό! Στα άλλα όλα είναι ίδιοι, ανεξάρτητα από τις αντιλήψεις, τις πεποιθήσεις, τις θρησκείες, τις φυλές και τα έθνη τους!
Διαβαζα πριν λίγες ημέρες ένα βιβλίο…
Η συγγραφέας του είναι καθηγήτρια θρησκειολογίας και κυρίως είναι μια ερευνήτρια του «ίχνους» του θεού, μέσα στον χριστιανισμό…
Μιλάει για τα ευρήματα άλλων προχριστιανικών κειμένων και για τις επιλογές που έγιναν από την τότε θρησκευτική ηγεσία, για το ποιο από όλα θα εντάξουν μέσα στους κανόνες του χριστιανισμού…
Η επιλογή ήταν ανθρώπινο αποτέλεσμα…Δεν καθοδήγησε ο θεός να επιλέξουν τα όποια ευαγγέλια, αλλά αυτό που είχαν τότε μέσα τους σαν πρόθεση, για να εδραιώσουν το δόγμα τους!
Μπορεί τότε να ήταν καλοπροαίρετη η διάθεση…όμως σήμερα καθόλου καλοπροαίρετα δεν διαχειρίζονται την ενέργεια των πιστών τους χριστιανών…Η εκκλησία έγινε Α.Ε και είναι κάτι που το γνωρίζουμε όλοι πια, όμως η, για τόσες χιλιάδες χρόνια παρεξηγημένη δογματική θεώρηση του θεού, έφερε και αποτέλεσμα μέσα στους βαθύτερους φόβους του ανθρώπου…Ατύπως…ασυνείδητα…ενοχικά, θυμωμένα…
Ο Ιησούς ουδέποτε είπε, αυτά που γράφτηκαν…Είναι ευθύνη του κάθε ανθρώπου να ανοίξει τα μάτια του και να δει πιο βαθιά που τον οδήγησε και τον οδηγεί ο φανατισμός…η πίστη χωρίς γνώση…χωρίς παρατήρηση μέσα στα πιο βαθιά ασθενή συμπτώματα της ανθρωπότητας, που δεν αφήνει έξω από αυτά τους χριστιανούς…Οι δαίμονες κυριάρχησαν στην ζωή τους! Ο φόβος μήπως τιμωρηθούν…Ο θεός έγινε αναφορά των γραφών…Και αυτό καμία σημασία δεν θα είχε για την ανθρωπότητα, αν δεν αποτυπωνόταν με ανεξίτηλο μελάνι μέσα στο πιο εχθρικό της ασυνειδητο…αυτό του «ανυποψίαστου»…
Κάθε πρόταση αυτού του βιβλίου, χρειάζεται να υπογραμμιστεί, γιατί ερευνά βαθιά τα ευαγγέλια και τον τρόπο που επιβλήθηκαν σαν αλήθειες, οι προτιμήσεις και τα πιστεύω και πως ομαδοποιήθηκαν σε επίσημη θρησκεία και αιρέσεις…
Νομίζω ότι αυτήν την έρευνα επί της αποτελεσματικότητας μιας θρησκείας, στην ηθική των Συνειδήσεων, οφείλει να την κάνει κάθε άνθρωπος, πριν βγει να δηλώσει τι πιστεύει…
Πριν καν λαλήσει ο πετεινός, έχει αποκηρύξει τον θεό, όχι μόνο τρις, αλλά διαρκώς μέσα στο γκέτο των πεποιθήσεών του…και κυρίως των φόβων του…
Η ελευθερία είναι φυσικά μια δύσκολη υπόθεση μέσα στον άνθρωπο…Γιατί υπάρχουν τα ένστικτα που τον κάνουν ζώο…Το να υποτάξει τα ένστικτά του σε κάτι ανώτερο, είναι ο δρόμος της θρησκείας μέσα από τα διάφορα τυπικά…
Η πραγματική αξία όμως μέσα σε έναν ΄Ανθρωπο είναι εκείνο το μέρος του που δεν ορίζεται από κάποιες συγκεκριμένες ανάγκες, αλλά από τις προθέσεις του…τις συνειδητές του προθέσεις!
Αν η πρόθεσή του είναι η Αγάπη, όλα θα ξεκινάνε και θα τελειώνουν εκεί…χωρίς όρους, έτσι απλά…Αν διεκδικεί την Αγάπη, τότε το κάθε δόγμα θα αγκιστρώνεται σε μια πεποίθηση και θα τον εξαναγκάζει να απαιτήσει, ό,τι στην ουσία έχει…Να ζητιανεύει ό,τι στην ουσία είναι δικό του…Και να αγωνιά, μήπως χάσει, ό,τι στην ουσία δεν του χρειάζεται…
Θα γράψω ένα απόσπασμα από το βιβλίο, που αποδεικνύει τις προθέσεις του κάθε ανθρώπου και αν αυτές ορίζονται από την Αγάπη του θεού ή από τον τρόπο που έχουμε μάθει να μας την ορίζουν…
Η εσωτερική μας κρίση χρειάζεται να είναι επικεντρωμένη στην δική μας Θέληση επί της Αγάπης, για να γίνει παρατηρητική και ανεξάρτητη από τις αντιλήψεις ενός ολόκληρου «πάθους», που διαμορφώνει και την ζωή γενικά και αόριστα…
Γιατί όπως μου έχει πει ο Δάσκαλός μου, θα προχωράς στον Δρόμο της ανύψωσής σου, σαν να είσαι ο τελευταίος ΄Ανθρωπος στην Γη…
«…Με την βάφτιση και εβδομαδιαία ή και καθημερινή συγκέντρωση και συμμετοχή στον «δείπνο του Κυρίου», οι πιστοί συνυφαίνουν την ιστορία της ζωής, του θανάτου και της ανάστασης του Ιησού, στην δική τους ζωή…
Αυτά λοιπόν αναγνώρισα αμυδρά, καθώς στεκόμουν στο κατώφλι της Εκκλησίας της Ουράνιας Αναπαύσεως. Το δράμα που εκτυλισσόταν εκεί μίλησε εντός μου, όπως έχει μιλήσει σε εκατομμύρια ανθρώπους ανά τους αιώνες, διότι την ίδια στιγμή που αναγνωρίζει την πραγματικότητα του φόβου, της λύπης και του θανάτου –κατά παράδοξο τρόπο- τρέφει και την ελπίδα.
Τέσσερα χρόνια αργότερα, όταν ο γιός μου, 6 ετών τότε, πέθανε ξαφνικά, η Εκκλησία της Ουράνιας Αναπαύσεως, πρόσφερε ένα καταφύγιο μαζί με λόγια και μουσική, όταν οικογένεια και φίλοι συγκεντρώθηκαν για να γεφυρώσουν μια άβυσσο που φάνταζε αδιαπέραστη.
Αυτό που στήριζε και εμψύχωνε τους περισσότερους χριστιανούς, πολύ περισσότερο και από την πίστη, ήταν οι ιστορίες, που αφορούσαν την γέννηση, την βάφτιση, τις διδασκαλίες, τον θάνατο και την ανάσταση του Ιησού…
Η εκκλησία της Ουράνιας Αναπαύσεως με βοήθησε να συνειδητοποιήσω πολλά χαρακτηριστικά της θρησκευτικής παράδοσης και ιδιαίτερα της χριστιανοσύνης, τα οποία αγαπώ, μεταξύ άλλων, πόσο βαθιά μπορούν να μας επηρεάσουν και ίσως να μας μεταμορφώσουν. Παράλληλα, μέσα από το ακαδημαϊκό μου έργο, εξερευνούσα την ιστορία της χριστιανοσύνης υπό το φως των ευρημάτων του Ναγκ Χαμαντί και η έρευνα αυτή με βοήθησε να αποσαφηνίσω τι δεν αγαπώ…Την τάση ταύτισης του χριστιανισμού με ένα μόνο αποδεκτό σύνολο δοξασιών –όσο κι αν αυτές οι δοξασίες ποικίλουν από εκκλησία σε εκκλησία- με την πεποίθηση ότι μόνο η χριστιανική πίστη προσφέρει πρόσβαση στον θεό.
….
Δεν άργησα, ωστόσο, να μάθω ποιο ήταν το τίμημα για την συμμετοχή μου στην επίλεκτη αυτή οικογένεια: οι επικεφαλής της εκκλησίας, στην οποία ανήκα, απαγόρευαν στα μέλη της να συναναστρέφονται εξωεκκλησιαστικά στοιχεία, παρά μόνο με στόχους να προσηλυτίσουν.
Επειτα όταν ένας στενός μου φίλος σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα στην ηλικία των δεκαέξι ετών, τα αδέρφια μου οι χριστιανοί λυπήθηκαν, ωστόσο δήλωσαν πως, εφ’ όσον ήταν εβραίος και δεν είχε «ξαναγεννηθεί», ήταν αιώνια καταδικασμένος.
Συντετριμμένη και εντελώς αντίθετη με τις ερμηνείες τους και αδυνατώντας να βρω σημείο επαφής μαζί τους, συνειδητοποίησα πως δεν ένιωθα πια άνετα στον κόσμο τους και εγκατέλειψα την συγκεκριμένη εκκλησία…»
Εlaine Pagels
Πέρα από την πίστη
Αυτές οι απόψεις που αναφέρει η καθηγήτρια θρησκειολογίας, είναι πάνω κάτω απόψεις και πεποιθήσεις κάθε χριστιανικής ομάδας, είτε είναι ορθόδοξη, είτε καθολική, είτε κάποιο παρακλάδι και των δύο…
Η πίστη στην χριστιανοσύνη σηματοδοτεί στον βαθύτερο τομέα του ασυνείδητου κάθε ανθρώπου, μια διάκριση και έναν, ασύλληπτο σε ευθύνη, διαχωρισμό, από την Ανθρώπινη πλευρά του Ιησού και της Διδασκαλίας του και μας οδηγεί συνεχώς σε ένα χρέος, που δεν ξέρουμε πως θα ξεπληρώσουμε…
Και όσοι ακόμα λένε ότι δεν έχουν πιαστεί στις δαγκάνες αυτού του «τέρατος» που λέγεται «θρησκεία», απλά το μόνο που κάνουν είναι να μην αναγνωρίζουν τους κοσμικούς δαίμονες που έχουν μέσα τους, αθωωμένοι από την παντελή έλλειψη πίστης ή αντίθετα από την έλλειψη συνείδησης σ’ αυτό που διακαώς τελικά φοβούνται, μέσα από την απιστία τους!
Δεν ξέρω αν είναι εύκολο ή δύσκολο να ξεφύγει κάποιος άνθρωπος από το ασυνείδητο του και αν μπορεί να το ερευνήσει με διάκριση και θάρρος, στοχεύοντας πιο βαθιά στην ελευθερία και την ανάδυση της εσωτερικής Πηγής του!
Αυτό που ξέρω σίγουρα όμως είναι ότι εκεί μέσα βρίσκεται η Αλήθεια…Τόσο φωτεινή και ακέραια που δεν υπάρχουν λόγια να την εκφράσεις, παρά μόνο μέσα από την Ζωή…Δεν υπάρχουν δόγματα και πεποιθήσεις, άλλωστε, για να στοχεύεις στην Ελευθερία του να Είσαι ΄Ανθρωπος! Και ο Ιησούς ήταν ξεχωριστός, όχι στο να διδάσκει το πως θα γίνουμε κι εμείς ΄Ανθρωποι, αλλά να ενθαρρύνει να το θυμηθούμε!
