ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ...

[Vasoula]

Οι Δρόμοι της Καρδιάς…


Ισως ποτέ δεν καθίσαμε με προσοχή να ακούσουμε την Ψυχή μας…
΄Αλλωστε η κοινωνία, το πεδίο των Ψυχών, το έχει εναποθέσει στην επιστήμη, σε επίπεδο συναισθημάτων και στην θρησκεία, σε επίπεδο θειότητας…

Πάντα ξέρεις τι θέλεις αληθινά, αν μπεις στην διαδικασία να νιώσεις τον Εαυτό σου μόνο και όχι εκείνον τον προγραμματισμό που σου υπαγορεύει τι πρέπει να θέλεις για να είσαι ευτυχισμένος και σε ωθεί να φοβάσαι τα πάντα...Φοβάσαι μην χάσεις εκείνο που τελικά δεν σου ανήκει και χάνεις πάντα εκείνο που είναι αιώνια δικό σου…Αυτό κάνει ο φόβος…Σε εκθέτει στο φθαρτό έναντι του αιώνιου…Στην απώλεια έναντι της αυτάρκειας..

Είναι απλή η Ζωή με την Ψυχή μας, γιατί έχεις το θάρρος από εκείνο το βαθύτερο πεδίο να είσαι αποτελεσματικός και ακέραιος στις αντιξοότητες του φυσικού κόσμου...Να ξέρεις με γενναιότητα να σηκώνεσαι, όταν πέφτεις…

Οι περισσότεροί άνθρωποι επηρεάζονται δραματικά στην περιοχή των "θέλω" τους...Ο ένας με τον άλλον παρασύρεται σε ανούσιες ιστορίες και προβληματισμούς, γιατί απλά θέλει να είναι αποδεκτός μέσα σε μια κοινωνία που στην ουσία εχθρεύεται...

Κάποιος μας λέει ότι δεν είμαστε δημιουργικοί και εμείς τον πιστεύουμε...Γιατί η δημιουργικότητα είναι συνδυασμένη με το χρήμα που κερδίζεις...όμως καμία σχέση δεν έχει το ένα με το άλλο...
Και 10 δουλειές να κάνεις, δημιουργικός δεν θα αισθάνεσαι, το υπογράφω! ΄Ισως τότε να αισθάνεσαι πλούσιος, αλλά αυτάρκης δεν θα είσαι...Πάντα θα υπάρχει κάποιος άλλος, για να σε βάζει στην διαδικασία της έλλειψης. Γιατί η δημιουργία, σε έναν Κόσμο γεμάτο Φως, μετριέται με την Ψυχή και το όραμά της και όχι με χρήματα…

Το σημαντικότερο είναι να βρούμε ποιός υπαγορεύει τα "θέλω" μας...Τις σκιές μέσα μας πρέπει να βρούμε, που μας έμαθαν να αυτο-χαρακτηριζόμαστε και να προσαρμοζόμαστε στην μαζική ευθύνη της ικανοποίησης και της αποδοχής.

Ο φυσικός άνθρωπος είναι μια καλο ή κακό-κουρδισμένη μηχανή...Στέκεται μπροστά σε κάθε άνθρωπο και του επιτρέπει να τον "κουρδίσει" για να κινείται...Ο ένας "κουρδίζει" τον άλλον και τον ωθεί να κινηθεί προς μία και μοναδική κατεύθυνση, αυτήν της κόλασης, γιατί οι μηχανές δεν έχουν όραμα, ούτε επιθυμίες ατομικές...Πάνε όπου έχουν προγραμματιστεί...

΄Ενας άνθρωπος που αναπτύσσεται προς όλα του τα πεδία, το πρώτο πράγμα που παίρνει είδηση είναι η Ατομικότητά του. Αρχίζει να έχει επαφή με τα αληθινά του συναισθήματα και όχι αυτά που του επιβάλλει ο προγραμματισμός του...
Υπάρχει μια ηθική που είναι ό,τι πιο καταστροφικό για την αυτάρκειά του...

Το θέμα είναι να αντιληφθούμε τι θέλουμε να "υπηρετήσουμε"...Σε ποιάν ηθική κρεμόμαστε για να δημιουργούμε την πραγματικότητά μας...

Η Ψυχή συνήθως είναι η τέλεια ανηθικότητα μέσα στον φυσικό άνθρωπο. Γιατί πριν από αυτήν, έχει δημιουργήσει ένα "μοντέλο" ηθικής και το ακολουθεί πιστά, ακόμα κι αν τον οδηγεί στην φθορά και την ασθένεια. Η μοναδική του έννοια είναι να είναι φυσιολογικός, μέσα σε φυσιολογικούς ανθρώπους, που την ίδια στιγμή κρίνει σαν "τέρατα" που έχουν δημιουργήσει μια κοινωνία ανηθικότητας...Πάντα οι άλλοι κρατάνε το σχοινί της μαριονέτας…

΄Ετσι, αυτός που μας λέει τι είμαστε, είναι ο "εργοδότης" μας, ανεξάρτητα από τον ρόλο που παίρνει απέναντί μας...Διαθέτουμε τον εαυτό μας σε καταστάσεις που μας εξαντλούν τελικά και αυτό δεν είναι ανάγκη να το σκεφτεί κανείς και πολύ...Αρκεί να νιώσει ποιός τον οδηγεί και που...

Συνήθως θαυμάζουμε εκείνους τους ανθρώπους, που αντιπροσωπεύουν για εμάς ένα τέλειο μοντέλο ζωής. Τους ακούμε και τους επιτρέπουμε να επιδράσουν μέσα μας, με κίνητρο την Αξία μας. Η Αξία, λοιπόν, είναι "είδος" που παίρνουμε από τους άλλους.
Γιατί όσο και να λέμε ότι είμαστε άξιοι, πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα μας θυμίζει ότι υπάρχουν και άλλοι αξιότεροι, ακολουθώντας πιστά έναν προγραμματισμό που μας συγκρίνει σαν εμπορεύματα...

Μάθαμε, ότι ακόμα και ο θεός μας "ζυγίζει"...

και έτσι κάνουμε το οτιδήποτε θα μας φέρει στην ζυγαριά του, σε ισονομία με μια αξία, θέτοντας τον εαυτό μας σε ζύγισμα έναντι της αναξιότητάς μας.
Και προσθέτουμε...και προσθέτουμε...και προσθέτουμε...ζύγια υπέρ των αξιών μας, χωρίς να παίρνουμε είδηση ότι την ζυγαριά την κρατάει το μαζικό συναίσθημα που έχει πιάσει τον απέναντί μας ζυγό!

Μα είναι ανισόρροπη η ζυγαριά που πάμε να ζυγιστούμε…Και αυτό δεν το λέω εγώ, μας το δείχνει η Ζωή συνεχώς...Και όσο γρηγορότερα το αντιληφθούμε, τόσο πιο ουσιαστικά θα έρθουμε σε επαφή με την Ψυχή μας…Να ακολουθούμε την Ηθική της Ψυχής μας, σημαίνει ότι έχουμε αφυπνίσει μέσα μας τους Νόμους του Θεού και του Ανθρώπου…

Στο δράμα της ζωής, δεν υπάρχουν νικητές και νικημένοι...Υπάρχουν μόνο τα "ζύγια" της...

Στον Δρόμο της Ζωής, δεν υπάρχουν "ζύγια"...υπάρχει η Αλήθεια του Θεού...

Που και σε ποιόν εκτιθέμεθα, που και με ποιόν συναγωνιζόμαστε...Οι Δρόμοι της καρδιάς είναι τόσο ξένοι προς την ζωή των ανθρώπων, γιατί δείχνουν κατεύθυνση, εκεί όπου οι άλλοι τρέχουν να φύγουν μακριά...Να φοβόμαστε αυτά τα μέρη όπου μαζεύονται τα πλήθη...

Να το προσέξουμε αυτό, όταν μπαίνουμε στην διαδικασία σύγκρισης...Εγώ και το πλήθος...το πλήθος και εγώ...΄Ενας άνθρωπος ανήκει στο πλήθος, ακόμα και αν είναι ο πιο αγαπημένος μας, αν οι επιδράσεις του μας φέρνουν στην ζυγαριά του πλήθους και εμείς νιώθουμε ευάλωτοι στο ζύγισμά του...

Ετσι αναπτύσσονται οι άμυνες...΄Ετσι κλείνει η καρδιά...


Η Αγάπη όμως είναι εκεί πάντα, όταν αναπνέουμε στον ρυθμό της...δίνω Αγάπη, παίρνω Αγάπη...
δεν ξέρω που δίνω και από που παίρνω...πόσο δίνω και πόσο παίρνω...
Ξέρω μόνο ότι επιτρέπω να συμβεί...Μέσα στο πιο αληθινό μου χτυποκάρδι!

Ο περιορισμός είναι επινόηση των ανθρώπων που έθεσαν τα σύνορα…Μεταξύ λαών και μεταξύ θεού και ανθρώπου…΄Όλα τέλεια ζυγισμένα, σε μια κοινωνία που πεθαίνει μέσα στην ικανοποίηση των ορίων της…Ο ελεύθερος ΄Ανθρωπος δεν κυνηγά συνασπισμούς, να ταιριάξει τα όνειρά του με κάποιους άλλους…Ορμάει στην σκηνή της Ζωής του, ας είναι και μόνος του…

γιατί όλα μέσα του εκφράζουν μόνο την Αρετή του να είσαι ΄Ανθρωπος!

[Ελενίτσα]

Μα είναι ανισόρροπη η ζυγαριά που πάμε να ζυγιστούμε…Και αυτό δεν το λέω εγώ, μας το δείχνει η Ζωή συνεχώς...Και όσο γρηγορότερα το αντιληφθούμε, τόσο πιο ουσιαστικά θα έρθουμε σε επαφή με την Ψυχή μας…Να ακολουθούμε την Ηθική της Ψυχής μας, σημαίνει ότι έχουμε αφυπνίσει μέσα μας τους Νόμους του Θεού και του Ανθρώπου…

[Δωρουλα]

Φοβάσαι μην χάσεις εκείνο που τελικά δεν σου ανήκει και χάνεις πάντα εκείνο που είναι αιώνια δικό σου…Αυτό κάνει ο φόβος…Σε εκθέτει στο φθαρτό έναντι του αιώνιου…Στην απώλεια έναντι της αυτάρκειας..

Αυτο σκεφτομουνα κι εγω τις προαλλες, ηρθα με μια και μοναδικη ευθυνη, αυτη του Εαυτου μου, κι ομως ανελαβα ουκ ολιγες φορες τις ευθυνες αλλονων,μοηκα στα μονοπατια της δικης τους ζωης, πηρα εξουσιες που δεν μου δοθηκαν ποτε, ουτε και ειναι της αρμοδιοτητας μου, αφηνοντας τον Εαυτο μου συστηματικα απ εξω....

[konstantinos s.]

Να το προσέξουμε αυτό, όταν μπαίνουμε στην διαδικασία σύγκρισης...Εγώ και το πλήθος...το πλήθος και εγώ...΄Ενας άνθρωπος ανήκει στο πλήθος, ακόμα και αν είναι ο πιο αγαπημένος μας, αν οι επιδράσεις του μας φέρνουν στην ζυγαριά του πλήθους και εμείς νιώθουμε ευάλωτοι στο ζύγισμά του...

Ετσι αναπτύσσονται οι άμυνες...΄Ετσι κλείνει η καρδιά...

[Ταρούλα]

Στον Δρόμο της Ζωής, δεν υπάρχουν "ζύγια"...υπάρχει η Αλήθεια του Θεού...

[VasilisM]

Υπάρχει μια ηθική που είναι ό,τι πιο καταστροφικό για την αυτάρκειά του..

Ας το θυμόμαστε αυτό κάθε φορά που η Αλήθεια μας μιλάει κι εμείς την αμφισβητούμε ως ακατόρθωτη.. Πόσες φορές μου έχει τύχει να έχω μια επίγνωση και να την αμφισβητώ γιατί νομίζω πως δεν μπορεί να είναι εφικτή λόγω αυτού του μοντέλου που αναφέρεις!

Γιατί πριν από αυτήν, έχει δημιουργήσει ένα "μοντέλο" ηθικής και το ακολουθεί πιστά, ακόμα κι αν τον οδηγεί στην φθορά και την ασθένεια

΄Ετσι, αυτός που μας λέει τι είμαστε, είναι ο "εργοδότης" μας, ανεξάρτητα από τον ρόλο που παίρνει απέναντί μας...Διαθέτουμε τον εαυτό μας σε καταστάσεις που μας εξαντλούν τελικά και αυτό δεν είναι ανάγκη να το σκεφτεί κανείς και πολύ...Αρκεί να νιώσει ποιός τον οδηγεί και που...

Αυτό συμβαίνει γιατί ψάχνουμε την επιβεβαίωση απ'έξω μας; Ανασφάλεια για όσα νιώθουμε. Η επίκριση ξεκινάει από εμάς προς εμάς, να μια καλή ευκαιρία να το συνειδητοποιήσουμε.

[Ελενίτσα]

Αυτό συμβαίνει γιατί ψάχνουμε την επιβεβαίωση απ'έξω μας; Ανασφάλεια για όσα νιώθουμε. Η επίκριση ξεκινάει από εμάς προς εμάς, να μια καλή ευκαιρία να το συνειδητοποιήσουμε.

Πόσο επίκαιρο!

[ALEXOULA]

Το σημαντικότερο είναι να βρούμε ποιός υπαγορεύει τα "θέλω" μας...Τις σκιές μέσα μας πρέπει να βρούμε, που μας έμαθαν να αυτο-χαρακτηριζόμαστε και να προσαρμοζόμαστε στην μαζική ευθύνη της ικανοποίησης και της αποδοχής.

Ο φυσικός άνθρωπος είναι μια καλο ή κακό-κουρδισμένη μηχανή...Στέκεται μπροστά σε κάθε άνθρωπο και του επιτρέπει να τον "κουρδίσει" για να κινείται...Ο ένας "κουρδίζει" τον άλλον και τον ωθεί να κινηθεί προς μία και μοναδική κατεύθυνση, αυτήν της κόλασης, γιατί οι μηχανές δεν έχουν όραμα, ούτε επιθυμίες ατομικές...Πάνε όπου έχουν προγραμματιστεί...

Γιατί οι μηχανές δεν έχουν ΟΡΑΜΑ μόνο ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΟ !!!!

[Μπεττουλα]

Που και σε ποιόν εκτιθέμεθα, που και με ποιόν συναγωνιζόμαστε...Οι Δρόμοι της καρδιάς είναι τόσο ξένοι προς την ζωή των ανθρώπων, γιατί δείχνουν κατεύθυνση, εκεί όπου οι άλλοι τρέχουν να φύγουν μακριά...Να φοβόμαστε αυτά τα μέρη όπου μαζεύονται τα πλήθη...