Μια φορά και ένα καιρό μέσα στον απέραντο ουρανό βρισκόταν μια μικρή σφαίρα που ακτινοβολούσε ένα λαμπερό διαμαντένιο φως.!!!!
Η μικρή σφαίρα όμως δεν μπορούσε να δει το φως της και στεναχωριόταν, γιατί πίστευε, ότι όλα τα άλλα ουράνια σώματα ήταν λαμπερά και όμορφα και μόνο αυτή ήταν μικρή και ασήμαντη.
Τα πρωινά ο ήλιος αστραποβολούσε με το χρυσαφένιο του φως και το βράδυ η σελήνη έστελνε τις ασημένιες ακτίνες της όσο πιο μακριά μπορούσε.
Η μικρή σφαίρα παρατηρούσε τα αστέρια που το καθένα είχε την δική του λάμψη και αναστέναζε λυπημένα.«Γιατί να μη είμαι και εγώ σαν εκείνο το πανέμορφο αστέρι με το γαλάζιο φως αναρωτιόταν;;;»
Ενώ έκανε αυτές τις σκέψεις παρουσιάστηκε ξαφνικά μπροστά της μια λευκή οπτασία και της είπε: « Μικρή μου δεν πρέπει να λυπάσαι που δεν έχεις δικό σου λαμπερό φως, γιατί πολύ απλά έχεις, μόνο που δεν το έχεις ανακαλύψει ακόμα.!!! Μόλις το αντιληφθείς πίστεψε με ποτέ δεν θα ζητήσεις να έχεις κάτι άλλο»
«Αλήθεια» είπε χαρούμενα η μικρή σφαίρα. «Μα πως μπορώ όμως να δω το δικό μου φως» αναλογίστηκε
Τότε η οπτασία της έδωσε ένα μεγάλο ροζ κρύσταλλο και της είπε, ότι η καρδιά του κρυστάλλου ήταν ένας παντοδύναμος καθρέφτης και μέσα από αυτή θα μπορούσε να αντικρύσει το φως της. Θα έπρεπε όμως να πέσει με δύναμη επάνω στον κρύσταλλο και να τον σπάσει, για να ξεριζώσει από μέσα την καρδιά του, ώστε να μπορέσει να δει το φως της επάνω στην επιφάνεια της .
Η οπτασία χάθηκε και η μικρή σφαίρα ετοιμάστηκε χαρούμενη να κυλήσει επάνω στον κρύσταλλο για να τον σπάσει. Επιτέλους, είχε έλθει η στιγμή που περίμενε τόσο καιρό. Να αντικρύσει το δικό της φως.
Ξαφνικά σταμάτησε, γιατί άκουσε ένα λυγμό.. Ήταν ο κρύσταλλος που έκλαιγε, γιατί η σφαίρα θα τον διέλυε και θα του έπαιρνε την καρδιά ..
Η μικρή σφαίρα σταμάτησε την ορμή της.. Παρατήρησε, ότι η δική της επιθυμία περνούσε από την δυστυχία κάποιου άλλου.
«Ξέρεις του είπε σκέφθηκα, ότι η λύπη σου θα θολώσει την καρδιά σου και έτσι ποτέ δεν θα μπορέσω να δω το αληθινό φως μου αλλά μόνο κάτι θολό»
«Εσύ όμως που βλέπεις» συνέχισε «μπορείς να μου το περιγράψεις οπότε θα είναι σαν να το βλέπω και δεν χρειάζεται να πάρω την καρδιά σου για καθρέφτη».
Η περιγραφή από κάποιον ποτέ δεν θα σου δώσει την αίσθηση που θα έχεις εσύ ίδια όταν νοιώσεις το φως σου απάντησε στοχαστικά ο κρύσταλλος.!!!
Μόλις ο κρύσταλλος πρόφερε αυτές τις λέξεις οι λαμπερές ακτίνες του Ήλιου έπεσαν επάνω στην επιφάνεια του και φώτισαν την καρδιά του. Η καρδιά φεγγοβόλησε και η μικρή σφαίρα είδε επάνω της το δικό της διαμαντένιο φως….
Ήταν τόσο μοναδικά απαράμιλλο αυτό το φως, που μεμιάς κατάλαβε, ότι δεν θα μπορούσε να είχε ζητήσει τίποτα άλλο….
Από τότε η μικρή σφαίρα έζησε χαρούμενα και ευτυχισμένα και χαιρόταν που το φως της έφθανε απλόχερα σε όσους το είχαν ανάγκη!!!
Καλή Χρονιά
Χρυσούλα Νικολοπούλου
