σκέψου όμως Δημητρούλα μου ότι εμείς ζούμε σε μια αποδόμηση, έτσι κι αλλιώς...
Τι μέσα μας, τι έξω μας...
Έχει τόσο μεγάλη σημασία η Ερμηνεία σε ότι σοφό έχει δοθεί στην ανθρωπότητα, μέσα από τους Δασκάλους της…
Οι περισσότεροι από εμάς, λένε…
Ο Θεός δεν είναι στον Ουρανό, αλλά μέσα μας!
Υπάρχει τόσο έντονη ανάγκη να διαχωριστούμε από τον δογματισμό του χριστιανισμού, που πολλές φορές στεκόμαστε στον αντίθετο πόλο του, για να εκφράσουμε την αντίθεσή μας, χωρίς να πάρουμε είδηση ότι εκεί που στεκόμαστε δεν βρίσκεται η ισορροπία…Γέρνει η ζυγαριά πότε στον έναν, πότε στον άλλον πόλο…
Η θρησκεία κατονομάζει τον Θεό «Κύριο», τοποθετώντας τον ευθύς εξαρχής έξω από τον άνθρωπο, τον οποίο θεωρεί, ευθύς εξ αρχής, αμαρτωλό…
Μέσα από αυτό που πρεσβεύει δημιουργεί μια άνευ όρων δεισιδαιμονία στο ασυνείδητο των πιστών της, που επειδή ακριβώς είναι ασυνείδητο, δεν μπορεί να έρθει στην επιφάνεια, παρά μόνο μέσα από τις συμπεριφορές τους.
Πιστός δεν είναι απαραίτητα, αυτός που τελεί ανελλιπώς τα θρησκευτικά του καθήκοντα. Πιστός γίνεται κάποιος, από την στιγμή που εντάσσεται, ακόμα και ακούσια, μέσα σε ένα σύστημα, παραδόσεων, ηθικής και εντολών.
Από την στιγμή που εντάσσεσαι σε ένα σύστημα, θέλεις δεν θέλεις, ασυνείδητα του επιτρέπεις να δράσει στο μη συνειδητό σου μέρος.
΄Ετσι, οι περισσότεροι χριστιανοί, εντάχθηκαν στην θρησκεία τους, χωρίς να θέλουν.
Στην συνέχεια έμαθαν, προς χάρη αυτού του δόγματος, να υποκρίνονται…
Και όσοι, κατά την ενήλικη ζωή τους, αποφάσισαν να βγουν από αυτό το σύστημα, από αυτήν την θρησκεία, γιατί δεν ένιωσαν πνευματικότητα μέσα σ’ αυτήν, έκαναν το λάθος να προσπεράσουν το μη συνειδητό μέρος τους, που είχε υποστεί τις ασυνείδητες επιρροές της.
Μέσα μας, λοιπόν, είναι ο Θεός, και όχι έξω μας…
Μα κάπως αλλιώς μας τα είπε ο ΄Ανθρωπος…
«Το Βασίλειο βρίσκεται μέσα σας αλλά και έξω από εσάς»…
(Ευαγγέλιο του Θωμά)
΄Οποιος πιστεύει ότι ο Θεός είναι μέσα του, γιατί δεν πιστεύει άραγε ότι βρίσκεται και μέσα σε όλους τους ανθρώπους?
Αν βλέπει την ατέλεια του θεού, στην μορφή ενός άλλου ανθρώπου, γιατί δεν την βλέπει και στον εαυτό του?
Και αν νιώθει την τελειότητα του Θεού μέσα του, γιατί δεν την νιώθει και μέσα σε έναν άλλον άνθρωπο?
Και αν δέχεται την ατέλειά του, σαν μέρος της Ηθικής του Εξύψωσης, γιατί δεν είναι περισσότερο συγκαταβατικός με την ατέλεια ενός άλλου ανθρώπου, που προσπαθεί να κάνει το ίδιο, με άλλον τρόπο?
Όσοι πιστεύουν ότι ο θεός βρίσκεται στον ουρανό, είναι λογικό να θεωρούν ότι κοιτάει μόνο τους χριστιανούς και να διαχωρίζονται από κάθε άλλον που έχει άλλη θρησκεία…
Η λέξη «αίρεση» δηλώνει την απόκλιση από το επίσημο θρησκευτικό δόγμα…
Κανονικά δεν θα έπρεπε να υπάρχει στο λεξιλόγιο μας, γιατί ο θεός δεν μπορεί ποτέ να αποτελέσει κάτι επίσημο…αλλά τέλος πάντων…
Από την στιγμή όμως που το αποδεχόμαστε σαν «επίσημο» και τελούμε τα μυστήρια του δόγματος αυτού, το να λέμε ότι ο θεός είναι μέσα μας, αυτόματα μας κατατάσσει στους αιρετικούς, οπότε προς τι τελούμε τα μυστήρια του δόγματος, του οποίου την θεωρία δεν ενστερνιζόμαστε?
Εδώ μέσα στην κοινωνία χρειάζεται να ακολουθήσουμε κάποιες επίσημες νομοθεσίες, άσχετα αν συμφωνούμε ή διαφωνούμε με αυτές.
Πως όμως γίνεται να ορίζουμε κάτι «επίσημο» στην Ψυχή μας και στο Πνεύμα μας?
Θα τα ακούνε αυτά οι Ανώτεροι Εαυτοί μας και θα πέφτουν κάτω από τα γέλια…
Ο Θεός είναι μέσα μας τελικά?
