ΤΟ ΔΡΑΜΑ ΤΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ...

[Vasoula]

δεν είναι ειλικρινείς οι άνθρωποι, ούτε με τον εαυτό τους, ούτε με τους άλλους, Ιωαννάκι!

γιατί ούτε τον εαυτό τους εμπιστεύονται, ούτε τους άλλους...

γιατί ούτε τον εαυτό τους αποδέχονται, ούτε τους άλλους...

΄Ετσι, κάθε φορά κι ένας άλλος εαυτός αντιδρά στα εξωτερικά ερεθίσματα, τόσο διαφορετικός κάθε φορά, που και οι ίδιοι χάνουν πια την σταθερότητά τους...

Μπερδεύονται, δεν ξέρουν ποιοί είναι, ο εαυτός γίνεται απλά κάποιοι ρόλοι, που "παίζουν" ανάλογα με την περίπτωση.

Λένε ένα ψέμα το οποίο στο τέλος το πιστεύουν και το οποίο ανατρέπεται συνεχώς μέσα στην Ζωή...

Επινοούν περισσότερο, παρά ζουν αυθόρμητα

Υποκρίνονται περισσότερο ότι είναι κάτι άλλο, από αυτό που είναι

Ετσι φαίνεται ότι δρουν συνθετικά, αλλά στην ουσία αντιδρούν με διάφορα κομματιασμένα μέρη τους και ποτέ δεν έχουν ακεραιότητα στην συμπεριφορά τους.
Προστατεύονται και αμύνονται συγχρόνως, έτσι η μόνη ιδιότητα που μπορεί να ενώσει όλους αυτούς τους "εαυτούς" είναι ο φόβος, αγνοώντας φυσικά ότι ο φόβος σε κάνει μόνο να αντιδράς...

Η πλάκα είναι ότι σχεδόν όλοι ισχυρίζονται ότι ξέρουν τον εαυτό τους και τις προτιμήσεις τους.

Σχεδόν κανείς όμως δεν αναγνωρίζει τα συναισθήματά του, οι περισσότεροι τα μεταφράζουν σε "κενό"...
Οι πράξεις τους όμως ορίζονται από αυτά...Ασυνείδητα και αόρατα τα χρησιμοποιούν γιατί οι εαυτοί τους τα έχουν ανάγκη, για να συνεχίζουν το δράμα της ζωής τους...

Πως να αντέξει η Ψυχή τόσους εαυτούς?

Το βαθύτερο αίσθημα του ανθρώπου είναι η αγωνία, ενώ θα έπρεπε να είναι η γαλήνη

Αν ο άνθρωπος μπορούσε να ενώσει όλα αυτά τα κομμάτια του σε μια Συνείδηση που διαρκώς διευρύνεται με γνώση, τότε θα μπορούσε να κάνει πράξη την πολυπόθητη ειρήνη μέσα του και έξω του.
Μία πράξη Ζωής που συνθέτει την εμπειρία και δεν την αφήνει μονομερώς στην τύχη της...

Εύχομαι να σου έδωσα να καταλάβεις

[Vasoula]

Και παντα επικαιρη βασουλα μου,ειναι κατι που δουλευω αυτες τις ημερες για την αποδοχη των αλλων

πρώτα να αποδεχτείς τον Εαυτό σου Τασούλη...Είναι πιο σημαντικό από το να αποδεχτείς τους άλλους...

Μπορείς να τους αποδεχτείς και με αδιαφορία, όχι με γνώση...Συνήθως έτσι γίνεται...΄Ομως ακόμα και στην αδιαφορία περικλείονται συναισθήματα, που σε "εξαρτούν" ασυνείδητα από τους χαρακτηρισμούς των άλλων...Και εκεί μάλλον σε "εξαγριώνουν"...

Κρατάς την ορμητική σου διάθεση να τους βρίσκεις...αυτό μπορείς να το καταφέρεις, αλλά στο βάθος ήδη έχει δημιουργηθεί η "αντιπάθεια"...

Συνήθως δημιουργείται η αντίληψη ότι οι άλλοι δεν σε ακούνε...΄Ομως αυτό που γίνεται στην ουσία είναι ότι εσύ δεν ακούς τον Εαυτό σου...

Οι απόψεις των ανθρώπων βασίζονται στην λογική, όμως πολλές φορές δεν υπάρχουν επιχειρήματα λογικά για τις πράξεις τους. Λίγοι τις συνειδητοποιούν...

Η Λογική είναι μια δυναμική της Πνευματικής Συνείδησης που χρησιμοποιεί την πληροφορία συνθετικά και έτσι μπορεί να προβλέπει την κίνηση και να δρα μέσα στους Συμπαντικούς Νόμους...

Γι' αυτό στην εργασία σου μπορεις να εντάξεις τα εξής ερωτήματα...
"ποιός εαυτός μου προσπαθεί να αποδεχτεί τους άλλους?"
"ποιά ανάγκη μου καλύπτει αυτή η αποδοχή?"
"ποιός εαυτός μου θυμώνει με την απόρριψη?"
"ποιός εαυτός μου αναγκάζεται να αντιδράσει για να γίνει αποδεκτός?"

όλα γίνονται με πιο βαθείς στόχους...
Αρκεί να μην "κουβαλάς" την καταγωγή σου, αλλά να θυμάσαι πάντα την προέλευσή σου...

[Θοδωράκος]

Μπερδεύονται, δεν ξέρουν ποιοί είναι, ο εαυτός γίνεται απλά κάποιοι ρόλοι, που "παίζουν" ανάλογα με την περίπτωση.

[ΙΩΑΝΝΑ]

Κατάλαβα απόλυτα Βασούλα ,σ'ευχαριστώ

[ΔΗΜΗΤΡΗΣ 10]

δεν είναι ειλικρινείς οι άνθρωποι, ούτε με τον εαυτό τους, ούτε με τους άλλους, Ιωαννάκι!
γιατί ούτε τον εαυτό τους εμπιστεύονται, ούτε τους άλλους...
γιατί ούτε τον εαυτό τους αποδέχονται, ούτε τους άλλους...
Προστατεύονται και αμύνονται συγχρόνως, έτσι η μόνη ιδιότητα που μπορεί να ενώσει όλους αυτούς τους "εαυτούς" είναι ο φόβος, αγνοώντας φυσικά ότι ο φόβος σε κάνει μόνο να αντιδράς...
Η πλάκα είναι ότι σχεδόν όλοι ισχυρίζονται ότι ξέρουν τον εαυτό τους και τις προτιμήσεις τους.
Σχεδόν κανείς όμως δεν αναγνωρίζει τα συναισθήματά του, οι περισσότεροι τα μεταφράζουν σε "κενό"...
Οι πράξεις τους όμως ορίζονται από αυτά...Ασυνείδητα και αόρατα τα χρησιμοποιούν γιατί οι εαυτοί τους τα έχουν ανάγκη, για να συνεχίζουν το δράμα της ζωής τους...
Πως να αντέξει η Ψυχή τόσους εαυτούς?
Το βαθύτερο αίσθημα του ανθρώπου είναι η αγωνία, ενώ θα έπρεπε να είναι η γαλήνη
Αν ο άνθρωπος μπορούσε να ενώσει όλα αυτά τα κομμάτια του σε μια Συνείδηση που διαρκώς διευρύνεται με γνώση, τότε θα μπορούσε να κάνει πράξη την πολυπόθητη ειρήνη μέσα του και έξω του.
Μία πράξη Ζωής που συνθέτει την εμπειρία και δεν την αφήνει μονομερώς στην τύχη της...
Εύχομαι να σου έδωσα να καταλάβεις

Αχ,Βασσούλα μου,αχ!!!
Σ`ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!!!

[Ταρούλα]

[quote="Vaso"]
Το βαθύτερο αίσθημα του ανθρώπου είναι η αγωνία, ενώ θα έπρεπε να είναι η γαλήνη
[/quote

Οταν πρωτογνωριστήκαμε Βασούλα μου με ρώτησες τι ψάχνω, θυμάσαι. Σου είπα ότι θέλω να βρώ τις ισορροπίες μου. Αν με ρωτήσεις τώρα, θα σου πώ γαλήνη.

Αναρωτιέμαι.. τόσες αγωνίες ... γιατί? που βρέθηκαν, πώς σκάλωσαν στην ψυχή μου.

[kalli_opi]

[Vasoula]

Περίεργο..κι εγώ αυτό αναρωτιέμαι τις τελευταίες μέρες

Αναρωτιέμαι.. τόσες αγωνίες ... γιατί? που βρέθηκαν, πώς σκάλωσαν στην ψυχή μου.

οι αγωνίες είναι "κληρονομικές"...

όταν ο άνθρωπος δεν είναι ολόκληρος, το πιο εύκολο είναι να προσβληθεί από την κοινωνική νόσο της ανεπάρκειας...

Ο κάθε άνθρωπος εκπαιδεύεται για να αποκτήσει τον κοινωνικό του εαυτό και αυτόν προσπαθεί να κάνει αποδεκτό από τους άλλους, ξεχνώντας σ' αυτό ότι κανείς "μισός" δεν μπορεί να αποδεχτεί έναν άλλον "μισό"...

Ο δρόμος της αυτογνωσίας ξεκινά και την αφύπνιση...

Αν δεν γνωρίζουμε την "απώλεια" θα την αναζητάμε έξω από εμάς, στον θεό, στον έναν και στον άλλον, υποκρινόμενοι κάποιον που δεν είμαστε...

[Ταρούλα]

[quote="Vaso"
όταν ο άνθρωπος δεν είναι ολόκληρος, το πιο εύκολο είναι να προσβληθεί από την κοινωνική νόσο της ανεπάρκειας...[/quote]

Δεν αισθάνθηκα ποτέ ανεπαρκής, αν και από πολύ μικρή πήγαινα αντίθετα από το οικογενειακό ρεύμα, ήμουν το μαύρο πρόβατο... και γούσταρα!!!

Παρόλο που τα "προγνωστικά" δεν ήταν υπέρ μου, τα κατάφερα... και τη στιγμή της απόλαυσης άρχισαν και οι αγωνίες... θα πληρώσω άραγε για την ανυπακοή μου?

Πως έγινε αυτό γμτ? πότε? κάποτε γελούσα με όλα αυτά

[Vasoula]

το "μαύρο πρόβατο" Τάρα μου...

κι αυτό είναι μια "ταμπέλα" για να ορίσει κανείς την διαφορετικότητα...

Σκέψου ότι το πρόβατο συνεχίζει να είναι πρόβατο, παρ' όλο που είναι μαύρο...

Κατά την ίδια έννοια, ένας φυσικός άνθρωπος, είναι φυσικός άνθρωπος, όπως και να διαμορφώνει την εικονα του...

Για να αλλάξει την δομή του, θα πρέπει να δει τι είναι, όχι σε σχέση με τους άλλους, αλλά σε σχέση με τον θεό...

Η αντίδραση στους κανόνες και σε ότι θεωρείται φυσιολογικό από τους άλλους, δεν τον κάνει παρά να διαμορφώνεται στο ίδιο ανθρώπινο συναισθηματικό πλαίσιο, διαφοροποιώντας απλά τις προτιμήσεις του...

Η μεταβολή όμως που λαμβάνει χώρα μέσα του, δεν αφορά μια νοητική κατεύθυνση, ούτε ένα συναισθηματικό βίωμα, που οι άλλοι απλά θεωρούν "κάτι άλλο"...

Η πνευματική ωρίμανση του ανθρώπου δεν αφορά τις πράξεις του...οι πράξεις του είναι το αποτέλεσμα της, αλλά οι αιτίες βρίσκονται στην εσωτερική ελευθερία του να μην εξαρτάται από τα ασυνείδητα συναισθήματά του...

Καλό είναι να γνωρίζει κανείς πόσο μια ασυνείδητη ανάγκη τον κάνει να "ξεπουλά" την Ψυχή του, για να την καλύψει...


έγραψα κάτι στο σεμινάριο, που νομίζω ότι μπορώ να το παραθέσω για να διευκολύνω τον διάλογο...

Είναι το πιο λογικό σε έναν φυσικό άνθρωπο να φοβάται την επιβίωση, αρχικά, αφού μεγάλωσε μέσα σ' αυτήν την "ιδέα"...

Να της δίνει την μεγαλύτερη βαρύτητα στην ζωή του και να υποχωρεί μπροστά στον κίνδυνο να μείνει μόνος του
Δεν ξεπουλά τον εαυτό του, γιατί δεν έχει και τίποτα να ξεπουλήσει από το λίγο που έχει...΄Ετσι θα το έλεγα "συμβιβάζεται" με τους άλλους, προσπαθώντας ο ένας με τον άλλον, να βρουν τρόπους να μην μείνουν μόνοι τους, αγνοώντας τον τομέα των συναισθημάτων, που παραμένουν στα "αζήτητα"...

Ο άνθρωπος δίνει μεγάλη σημασία στην εικόνα του, γιατί δεν έμαθε ποτέ ότι αυτή "κινείται" μέσα από μια πνευματική οντότήτα, αφού ποτέ δεν την ένιωσε σαν δική του.

Ο θεός δίνει ζωή...κάτι έξω από αυτόν δίνει ζωή...άρα κάτι έξω από αυτόν θα τον βοηθήσει να ζήσει...

΄Ετσι αφήνει στην μοίρα την ζωή του, γιατί δεν μπορεί να νιώσει ασφαλής στην εικόνα του...

Και η αλήθεια είναι, ότι κανείς δεν μπορεί να νιώσει ασφαλής στην εικόνα του, αφού αυτή αλλάζει διαρκώς ερήμην του...

Μια εικόνα δεν μπορεί με τίποτα να επιβιώσει...

Είμαστε όμως μια εικόνα?

[Ταρούλα]

Η πνευματική ωρίμανση του ανθρώπου δεν αφορά τις πράξεις του...οι πράξεις του είναι το αποτέλεσμα της, αλλά οι αιτίες βρίσκονται στην εσωτερική ελευθερία του να μην εξαρτάται από τα ασυνείδητα συναισθήματά του...

Καλό είναι να γνωρίζει κανείς πόσο μια ασυνείδητη ανάγκη τον κάνει να "ξεπουλά" την Ψυχή του, για να την καλύψει...

Εχω ζαλιστεί από τις τηγανιές σου!!!
Γι' αυτό... και

Στο ερώτημά σου αν είμαστε μόνο μια εικόνα θα σου απαντήσω συνειδητά σίγουρα όχι, όμως μου έδειξες και την ασυνείδητη απάντηση μου(αγωνιώ να διατηρήσω την εικόνα που έχτισα)
Γμτ, όλο προσπαθώ να βρώ μια άκρη στο κουβάρι μου και αυτό μπερδεύεται περισσότερο.
Λοιπόν, θα δηλώσω την πρόθεσή μου... για μια καλή αρχή!
Αρκετή εργασία έκανα εξωτερικά, συνεχίζω εντατικά εσωτερική εργασία (δεν το γλυτώνω τον λαβύρινθο Βάσω μου) μέχρι το Φως να λάμψει από μέσα προς τα έξω, με αλήθεια και αγάπη Ψυχή μου.

[Θοδωράκος]

Αρκετή εργασία έκανα εξωτερικά, συνεχίζω εντατικά εσωτερική εργασία (δεν το γλυτώνω τον λαβύρινθο Βάσω μου) μέχρι το Φως να λάμψει από μέσα προς τα έξω, με αλήθεια και αγάπη Ψυχή μου.

Καλή αρχή!

Κανείς δεν την γλυτώνει από τον λαβύρινθο...

Πάντως πιστεύω ότι η εσωτερική εργασία θέλει τον χρόνο της - εντατικά δύσκολα την κάνεις. ’σε που χάνεις και την διαδρομή, που είναι πολύ όμορφη.

[Ταρούλα]

Θοδωρή σ' ευχαριστώ,

Πάντως πιστεύω ότι η εσωτερική εργασία θέλει τον χρόνο της - εντατικά δύσκολα την κάνεις. ’σε που χάνεις και την διαδρομή, που είναι πολύ όμορφη.

το ξεχνάω συνέχεια, χαίρομαι που πάντα κάποιος ή κάτι μου το θυμίζει.. τυχαίο?

[Ellaki]

Θοδωρή εγώ θα έλεγα ότι χρειάζεται αφοσίωση η εσωτερική εργασία.

[ΙΩΑΝΝΑ]

Θα συμφωνήσω με την Ελλη ,θέλει αφωσίωση ,πολύ υπομονή και θέληση.