Το καλό και το κακό
Τι σημαίνει «καλός» άνθρωπος? Τι σημαίνει αντικειμενικά «κακό»?
Όλοι καλοί είμαστε...
Είμαστε εν δυνάμει καλοί και εν δυνάμει κακοί!! Αυτή είναι η ύλη!
Μπορεί η θειότητα να διαχωριστεί σε καλό και κακό?
Είναι ένα τεράστιο πρότυπο αυτός ο διαχωρισμός, που προέρχεται από τους μύθους του παράδεισου και της κόλασης…των αγγέλων και των σατανάδων…
Οι άνθρωποι χρειάζονται κίνητρα για να στηρίξουν το καλό και μαζί με αυτό να εξιλεωθούν για τις πράξεις «αμαρτίας»…
Γι' αυτό αναρωτιέμαι…Πριν οριοθετήσουμε μέσα μας το καλό και το κακό, καλύτερα να αναγνωρίσουμε τι θέλουμε να κάνουμε με τον θεό…
Να μας επιβεβαιώσει ότι είμαστε καλοί?
Η θρησκεία μας δυστυχώς είναι κυτταρική...
Αν το κύτταρο δεν γίνει θεϊκό, πάντα ο διαχωρισμός θα συμβαίνει "φαινομενικά"....!!! Και η ζωή μας θα ανήκει στον μοιραίο θεό, που είναι καλός και ηθικός, που ακόμα ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΒΡΕΘΗΚΕ ΝΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΟΥ ΕΞΗΓΗΣΕΙ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΟΥΝ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΕΝΝΟΙΕΣ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ....
Αυτό όμως που μπορώ να πω εγώ, και μόνο από τα βιώματά μου, είναι ότι η θεϊκή ηθική και καλοσύνη, όταν αναπτυχθούν εσωτερικά, έχουν μόνο πραγματικότητα, και όχι φαινομενική, αλλά ουσιαστική!!!
Αυτό-προσδιοριζόμαστε σαν "εγώ που είμαι εγώ"
Για να νιώσουμε την διαφορά του περιορισμού του, ας το βάλουμε σε αντιπαράθεση με το "εγώ είμαι αυτό που είμαι"
Αξίες είναι για τον καθένα μας ότι του έχει «επιβληθεί» και χρειάζεται για να είναι κοινωνικός άνθρωπος. Μέσα σ' αυτές τις αξίες είναι η ηθική, η καλοσύνη, η συμπόνια. Διαρκώς πασχίζουμε στην ζωή μας να κρατήσουμε ισορροπίες μεταξύ αυτών των αξιών και των αντιθέτων τους, απλά και μόνο για να μας αποδεχτούν.
Η αποδοχή και συνεπώς η αίσθηση ότι δεν είμαστε μόνοι μας στην ζωή μας ξεκινά πάντα από το οικογενειακό μας περιβάλλον. Οι γονείς παίζουν τον πρωταρχικό ρόλο στην αποδοχή και αυτά που απορρίπτονται από αυτούς, απορρίπτονται και από εμάς.
Έτσι ακολουθούμε, χωρίς καν να το καταλαβαίνουμε, μια προδιαγεγραμμένη πορεία, που έχει «κοινωνικές» ρίζες και όχι εσωτερικές.
Χρειάζεται κανείς επιβεβαίωση από το περιβάλλον του ότι είναι καλός!!!
Να γίνεις καλός άνθρωπος είναι η συμβουλή κάθε γονιού προς το παιδί του, χωρίς όμως να του εξηγήσει τι συμπεριλαμβάνει η έννοια «καλός»…
Έτσι ο καθένας μας αναγνωρίζει το «καλός» σύμφωνα με την δική του εμπειρία.
Καλός ήταν ο Ρομπέν των Δασών για τους φτωχούς, μα κακός για αυτούς που έκλεβε.
Η δύναμη και η αυτοκυριαρχία δεν ολοκληρώνονται με την ενέργεια, αυτό θα ήταν εύκολο!
Η ισορροπία, γιατί περί αυτού πρόκειται, έρχεται μόνο όταν ολοκληρώνουμε εσωτερικά τα συναισθήματα και δεν τα διαχωρίζουμε σε αρνητικά και θετικά, βιώνοντάς τα.
Κανείς δεν έχει αποκτήσει δύναμη μόνο με την ενέργεια, γι' αυτό μπορώ να σας βεβαιώσω. Συνήθως αυτοί που νομίζουν ότι απέκτησαν δύναμη με αυτήν, γίνονται γελοίοι, γιατί είναι τόσο φοβισμένοι, που κάνουν τα πάντα για να έχουν «υπηκόους»…
Ούτε με τον εσωτερισμό, απλά, μπορεί κανείς να οδηγηθεί στην δύναμη!
Ο εσωτερισμός είναι η νοητική διαδικασία ενός ανοιχτού νου προς το πνεύμα!
Η αλχημεία, είναι η συναισθηματική διαδικασία μιας ανοιχτής καρδιάς προς το πνεύμα.
Τίποτα δεν μπορεί να ολοκληρωθεί μόνο με την νόηση, αν αυτή η γνώση δεν περάσει μέσα από την διαδικασία της συναισθηματικής αλχημείας, που δεν είναι τίποτα άλλο, παρά η εσωτερική επαφή με την ουσία μας, με το φως της ύπαρξης, με όλο σου το είναι!
Ο εγκλωβισμός μπορεί λοιπόν να προέλθει από την νοητική διεργασία. Και εκεί χρειάζονται επιβεβαιώσεις εξωτερικές. Χρειάζεται κανείς «ακροατές» και «θαυμαστές» για να μπορεί να αποδείξει ότι ξέρει…
Δεν υπάρχει η εσωτερική ταπεινότητα... συναισθηματικά η καρδιά παραμένει ένα κέντρο που δεν μετουσιώνει την γνώση σε φως, αφού την παράσταση την "κλέβει" ο νους!!!
Δεν ξέρω αν σου έδωσα να κατανοήσεις, από πού μπορεί να προέλθει ο εγκλωβισμός σε αξίες, και πόσο απαραίτητο είναι αυτές τις αξίες να τις βιώνεις εσωτερικά, αφού μόνο έτσι μπορείς να φτάσεις στην αληθινή τους ουσία…
Αλλιώς…όπως έχω ξαναπεί, ο πνευματικός εγωισμός είναι προ των πυλών…
Και όλοι μας γνωρίζουμε τι σημαίνει…
έχεις πάντα κατά νου αετέ, ότι η αρχή της επεξεργασίας των επιθυμιών γίνεται με "το θέλημά σου, όχι το θέλημά μου"...
Αυτό τι σημαίνει? Οι επιθυμίες του εαυτού μας που έχει συνείδηση έξω από αυτόν, "μεταλλάσσονται" σε βαθιές εσωτερικές επιθυμίες και σ' αυτές υπάρχει η αγνότητα, όταν αγγίξεις το βαθύτερο επίπεδο του είναι σου.
Οι επιθυμίες που βασίζονται απλά στο ένστικτο, στα πρότυπα και στις υπόγειες παρακινήσεις, είναι επιθυμίες μιας λογικής συνείδησης που δεν έχει αντίληψη του εσωτερικού εαυτού της!
Όταν η συνείδηση στραφεί προς τα μέσα για να ενώσει την ύπαρξή μας, τότε οι επιθυμίες αποκτούν εκείνη την αθωότητα του "παιδιού" που δέχεται την ζωή χωρίς αμφισβητήσεις, αγωνίες, διεκδικήσεις...την δέχεται έτσι απλή, όπως όφειλε να είναι...
Όποιος ισχυρίζεται ότι πρέπει να ισοπεδώσουμε τις επιθυμίες μας, χωρίς να εξηγήσει τι είναι αυτές και σε τι βάθος μπορούν να πάνε, είναι το ίδιο ανόητος με αυτόν που λέει "ισοπεδώστε το εγώ σας", χωρίς να εξηγεί στους ανθρώπους την σχέση του εγώ με το Εγώ!!!
Μπερδεύονται οι άνθρωποι τότε, και νομίζουν ότι πρέπει να είναι άβουλοι για να προσποιηθούν τους καλούς και τους ελεήμονες και να κάνουν ένα σωρό τελετουργικά για να δηλώσουν την πνευματικότητά τους...
Και έτσι ακολουθούν τα ίδια πρότυπα, που προσπάθησαν μέσα από την πνευματικότητα, να αποφύγουν...
Ο θεός είναι μέσα μας λένε, και ο θεός δεν έχει "εγώ"...
Αμ πόσο "νυχτωμένοι" είναι, τους το αποδεικνύει η ίδια τους η ζωή...
Οι απλές αγνές επιθυμίες της φυσικής ζωής είναι η ευλογία της εσωτερικής θεότητας, που θέλει την εμπειρία της...
Γιατί αυτές οι επιθυμίες δεν ασθενούν την ψυχή, αφού της επιτρέπουν να "παίξει", χωρίς φόβο ότι θα χάσει οτιδήποτε...
Και αυτή είναι η εκδήλωση του πνεύματος, μέσα στην άπειρη αθωότητα της θεϊκής ανθρώπινης φύσης.
Βάσω Νικολοπούλου