Αυτοσαμποτάζ
Aς έχουμε κατά νου το λεγόμενο "αυτοσαμποτάζ"
Η υπονόμευση του Εαυτού μας, της προσωπικότητάς μας και των προθέσεών μας έχει γίνει μια φυσιολογική κατάσταση στην ζωή μας, που σπάνια την παίρνουμε είδηση...
Είναι ειρωνικό που θα το πω, ίσως και απίστευτο, αλλά ενώ φαίνεται ότι οι άλλοι μπορεί να υπονομεύουν τον Εαυτό μας, την προσωπικότητά μας και τις προθέσεις μας, δυστυχώς αυτό συμβαίνει εκ των έσω...
Σαν να προσπαθούμε να αποδείξουμε ότι είμαστε αυτό το δυστυχισμένο και ανάξιο πλάσμα που δεν αξίζει να υπάρχει, με πράξεις που σπάνια περιέχουν εκτίμηση για τον Εαυτό μας, την προσωπικότητά μας και τις προθέσεις μας...
Οι συνειδητές επιλογές φαίνεται ότι χάνονται μέσα στην ανικανότητα μας να επιλέξουμε κάτι ωφέλιμο για εμάς και αφήνουμε το παρορμητικό και συγχρόνως α-νόητο συναίσθημα να μας παρασύρει σε πράξεις που μας βάζουν σε μια μεγαλύτερη απαξίωση του Εαυτού μας, της προσωπικότητάς μας και των προθέσεών μας.
Σπάνια υπάρχει ουσιαστικός διχασμός σε μια επιλογή μας... Το ότι διχαζόμαστε όμως είναι γιατί δεν έχουμε μάθει να υποστηρίζουμε τις αληθινές μας ανάγκες, ενόσω το συναίσθημα μας έχει δημιουργήσει πλασματικές ανάγκες και μας τις θέτει (ασυνείδητα) σε προτεραιότητα... Το συναίσθημα που δεν έχει ωριμάσει, δημιουργεί και τις προϋποθέσεις ανικανότητας επιλογών, γιατί δεν μας επιτρέπει να θέσουμε στόχους ή αν καταφέρουμε να θέσουμε στόχους, το συναίσθημα πάλι τους σαμποτάρει.. .Έτσι επιμένουμε σε επιλογές που μας εξαντλούν περισσότερο και μας φέρνουν μεγαλύτερη θλίψη...
Μια μη συνειδητή αρνητική αντίληψη για τον Εαυτό μας, γίνεται και το μέσον εξάντλησής μας και μας οδηγεί, με μαθηματική ακρίβεια, να υπονομεύουμε συνεχώς τις ίδιες μας τις προθέσεις...
Θέλει προσοχή γιατί η επαφή συνειδητού-ασυνείδητου μέρους μας είναι ουσιαστικά ανύπαρκτη, ο άνθρωπος δεν έχει καμία αντίληψη ότι γίνεται ο ίδιος εχθρικός απέναντι στον Εαυτό του, ενόσω δεν έχει καμία επαφή με τα αληθινά του συναισθήματα και τις αληθινές του ανάγκες...
Αυτό που υπάρχει στο ασυνείδητο, δημιουργημένο σαφώς από εμάς, χρειάζεται να τραφεί... Και είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο ότι θα μας πάρει την ενέργεια μας, το θάρρος μας, την χαρά μας, την αγάπη μας, γιατί του ανοίγουμε την πόρτα με την αδυναμία μας και την ασταθή στάση στην ζωή μας, που αφορά την αναβλητικότητά μας...
Ας θυμηθούμε τον Νόμο της Αβλάβειας
Ο Νόμος της Αβλάβειας…
Κάθε φορά που επικρίνεις τον Εαυτό σου,
κάθε φορά που δεν φροντίζεις τον Εαυτό σου,
κάθε φορά που δεν σέβεσαι τον Εαυτό σου,
κάθε φορά που προσπαθείς να γίνεις τέλειος,
κάθε φορά που φοβάσαι,
κάθε φορά που ντρέπεσαι για εσένα,
κάθε φορά που συγκρίνεσαι,
κάθε φορά που νομίζεις ότι δεν είσαι άξιος να έχεις τις δικές σου ανάγκες,
κάθε φορά που θεωρείς ότι είσαι λίγος και απαξιώνεις εσύ ο ίδιος την εργασία σου,
κάθε τέτοια φορά που το κάνεις…
έχεις πάρει τα μάτια σου από τον Θεό και τα έχεις στρέψει προς αυτόν τον μηχανιστικό τρόπο ζωής, που γεμίζει τον εσωτερικό σου κόσμο με σκιές, δίνοντάς τους ζωή μέσα σου...
Τις τρέφεις και τις αφήνεις να σε θρέψουν, με ότι λιγότερο έχει η Ανθρώπινη Φύση.... Την κοινή ασθένεια του εγωισμού!
Η μεγαλύτερη υπέρβαση που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος είναι να ξεπεράσει τις δεισιδαιμονίες του… Εκεί είναι όλος ο αγώνας του καλού και του κακού και της μη Συνειδητής Ζωής…
Κάποια στιγμή ο Δρόμος σε φτάνει στο σημείο να Είσαι ο ίδιος αυτός που οδηγεί, με αυτόν που περπατά στο μονοπάτι του…