Η ζωή που δε ζήσαμε
Ένας νέος άνθρωπος γεννιέται στην Γη και κανείς δεν τον καλωσορίζει γι' αυτό που Είναι…
Όλοι χαίρονται και κάνουν όνειρα γι' αυτό που θα το κάνουν.
Έχουν ήδη ένα πλάνο συμπεριφορών κα ηθικής μέσα στο οποίο θα διαμορφώσουν την νέα Ανθρώπινη Ύπαρξή που ήρθε στον Φυσικό Κόσμο να Ζήσει την δικής της Ζωή…
Κανείς όμως δεν το αναγνωρίζει αυτό…
Η δική μου Ζωή φαίνεται σαν να μην είναι δικό μου δικαίωμα και προνόμιο…
Φαίνεται σαν να έχει προδιαγραφεί ήδη μέσα στους προγόνους και τους απογόνους… στο πριν και το μετά…
Ναι, μπορώ να κάνω την Ζωή μου όπως Θέλω, , αλλά τελικά, αν λίγο παρατηρήσουμε πιο συνειδητά, θα δούμε ότι δεν έχει κανένας μας το δικαίωμα να Ζήσει την Ζωή του, όπως Θέλει, χωρίς να χαρακτηριστεί σαν αχάριστος, αναίσθητος ή τρελός, ακόμα κι αν δεν βλάπτει επί της ουσίας κανέναν…
Όλα έχουν πρότυπα, ακόμα και ο θάνατος μέσα στην Ζωή…
Είναι πιο εύκολο να αποδεχτούμε την κατάθλιψη των παιδιών μας, από το να τους δώσουμε το δικαίωμα να Ζήσουν την δική τους Ζωή, να βρουν την δική τους εσωτερική αλήθεια, να μην ακολουθήσουν ούτε μία από τις δικές μας προσδοκίες, ούτε έναν από τον δικό μας θάνατο, ούτε μία από την δική μας ανία, ούτε έναν από τον δικό μας πόλεμο…
…Λες και χρειάζεται να μας ρωτήσουν…Έλα όμως που μας ρωτάνε…
«Γιατί μαμά? Γιατί μπαμπά?»
«Σώπα, μην μιλάς, έτσι είναι το καλό μας…-----»
Φταίνε τα όνειρα που κάναμε ή που δεν τα καλωσορίσαμε γι' αυτό που Είναι, ελπίζοντας να γίνουν σαν κι εμάς, για να έχουμε παρέα στον πόνο?
Ή φταίνε τα ψευτοδιλήμματα του σωστού και του λάθους? Του δίκαιου και του άδικου? Του ηθικού και του ανήθικου, του καλού και του κακού?
Το ότι οι άνθρωποι γενικά πειραματίζονται με το καλό και το κακό, δεν το παραδέχονται επί της ουσίας, γιατί είναι σίγουροι ότι επιλέγουν πάντα το καλό…
Το καλό τους, το καλό των παιδιών τους, το καλό της χώρας τους, το καλό των άλλων… Κάποιος όμως τους χαλάει τα σχέδια, πάντα την τελευταία στιγμή και τελικά το καλό που επέλεξαν, το σωστό που ακολούθησαν, η ηθική μέσα στην οποία διαμορφώθηκαν και διαμόρφωσαν τον κόσμο τους, δεν έφερε τα αναμενόμενα αποτελέσματα… Η κοινωνία έγινε ο καθρέφτης του καθενός μας και καθρέφτης του καλού και του κακού και της Ζωής που δεν Ζήσαμε… του Θεού που δεν Νιώσαμε… Άντε και σπάσαμε τους καθρέφτες… Αλλάζει λες η ιστορία?
Όπως και να έχει όμως, ο άνθρωπος έχει δύο επιλογές…ή θα κοιμηθεί όπως του στρώνουν, ή θα αποφασίσει να ξυπνήσει στην Ζωή που Θέλει…
Άλλωστε επί της Θελήσεως δοκιμαζόμαστε στον Φυσικό Κόσμο. Γιατί εδώ ο φόβος είναι επιλογή…
Β. Νικολοπούλου