Επίστροφή στην ενότητα

Όσοι ψάχνουν το Βασίλειο των Ουρανών, δεξιά, αριστερά, πάνω, κάτω, μέσα, έξω, όσοι το ψάχνουν στον ουρανό, όσοι το ψάχνουν στα λουλούδια, στις θάλασσες, στις λίμνες και στα ψηλά βουνά, όσοι το ψάχνουν στα πουλιά, στα ζώα, στα ψάρια, χάνουν κάθε ευκαιρία να το βρουν...
Όσοι ψάχνουν τον θεό αύριο, τον χάνουν σήμερα...

Όσοι ψάχνουν τον καλό θεό, χάνουν τον Άνθρωπο...

όσοι ψάχνουν τον καλό άνθρωπο, χάνουν τον Εαυτό τους...
όπου είναι ο Εαυτός μας είναι και ο Θεός και όπου είναι ο Θεός είναι όλα...

Καμία θρησκεία δεν κατάφερε να κάνει τον άνθρωπο να ζήσει με όλα... και όπου δεν είναι όλα, δεν είναι και ο Θεός...

Όποιος προσπάθησε να χαρακτηρίσει, τον θεό, στην Ουσία του, τον έχασε...

Και όποιος τον έχασε, έχασε και τον Εαυτό του...

Αν δεν γνωρίζεις τον Εαυτό σου, δεν μπορείς να γνωρίζεις τίποτα...

και αν δεν γνωρίζεις τίποτα, όσα και να διαβάσεις, πάλι τίποτα δεν θα γνωρίζεις...

και αν δεν γνωρίζεις τίποτα, το μόνο που θα συναντάς είναι εχθρούς…
Σε μια απειλητική ζωή, εχθρός γίνεται ακόμα και ο θεός του άλλου… Τι ειρωνεία!
Αν μετατρέπεις μέσα σου τον θεό σε αρένα διακρίσεων, τότε η αλήθεια δεν είναι του Εαυτού σου, ούτε καν κάποιου θεού, αλλά του φόβου σου…
Aυτός κρίνει, αυτός επικρίνει, αυτός συγκρίνει…
Έχουμε μάθει να τιμάμε ή να φοβόμαστε τον θεό, αλλά δεν έχουμε μάθει να τιμάμε τον Εαυτό μας, γιατί αυτό που γίνεται με αυτόν τον διαχωρισμό, είναι μόνο να εκτιμάμε το «εγώ» μας… Ναι αυτό μόνο μπορεί να εκτιμηθεί, χωρίς να είναι Ολόκληρος ο Εαυτός μας…
Όταν κάτι δεν είναι ολόκληρο, η αξία του περιορίζεται… και όσο η αξία του περιορίζεται, τόσο περισσότερο το παινεύουμε…
Το ολόκληρο δεν έχει ανάγκη από επαίνους, έχει Αξία από μόνο του…

Το μισό όμως είναι εκτεθειμένο στις απόψεις, στις πεποιθήσεις, στην κρίση των άλλων… Εκτίθεται με έναν σκοπό… Να κρύψει ότι είναι μισό…

Και μπροστά σ' αυτήν την ανάγκη του, και θρησκεία θα αποκτήσει και αρχηγούς και ρούχα επώνυμα και καλοσύνες περίσσιες και δόξες και ότι άλλο του χρειάζεται για να καλύψει το «μισό» του…

Πριν τιμήσουμε τον θεό με το μισό μας, μπορούμε απλά να ρίξουμε μια πιο συμπονετική ματιά στους άλλους? Να οραματιζόμαστε σ' αυτούς το μισό που τους λείπει όταν γίνονται άγριοι και απαιτητικοί?

Αυτούς που πολεμάνε για θρησκείες και δόξες που σε τίποτα δεν τους βοηθούν να γίνουν Ολόκληροι, να μην τους δούμε σαν εχθρούς, μπορούμε άραγε?
Μπορούμε να σταματήσουμε τον πόλεμο των μισών, μόνο όταν κατανοήσουμε ότι τα μόνα που ξεσυνερίζονται το ένα το άλλο, είναι τα μισά μας, γιατί τους λείπει το Ολόκληρο μας…

Η μεγαλύτερη απώλεια βρίσκεται μέσα στον διαχωρισμό του Είναι μας…
Ποτέ όμως ο διαχωρισμός δεν προέκυψε από καλοσύνη, συμπόνια και αυτάρκεια…

Αυτό που έγινε δύο, πως θα μπορέσουμε να το κάνουμε Ένα…αυτός είναι ο σκοπός μας και μια διαδικασία επιστροφής στην Ενότητα….

Και αν η επιστροφή στην Ενότητα του Είναι μας δεν ξεκινήσει από εμάς, λίγες πιθανότητες έχουμε να ξεκινήσει η περίοδος Ειρήνης για την ανθρωπότητα…

Πάντα θα υπάρχουν λόγοι που θα μας διχάζουν…
Γιατί οι αιτίες τους είναι κρυμμένες μέσα στον ίδιο μας τον εαυτό και εμφανίζουν την ανάγκη μας να δικαιώσουμε και να δικαιωθούμε, σαν έλλειψη και όχι σαν αυτάρκεια… Και εκεί που συντελείται η έλλειψη, το Βασίλειο των Ουρανών είναι πάνω, κάτω, δεξιά, αριστερά, μέσα, έξω… ανάλογα προς τα πού κατευθύνεται η προσοχή μας κάθε φορά, ξεχνώντας ότι ο Θεός είναι ακόμα και μέσα στους «εχθρούς» μας, σαν ουσιώδης Αγάπη και Σοφία…

Πως έγινε και τα επουσιώδη ονομάστηκαν Ζωή άραγε….
Μια Ζωή που πολεμά την προσωπική ανάπτυξη και την ευημερία του καθενός μας…
Πως γίνεται άραγε να μας κοιτά η Ζωή με μισό μάτι? Ή μήπως την κοιτάμε εμείς?

Καλημέρα