Αυτόματος Πιλότος

Η πνευματική ωριμότητα μας προετοιμάζει να νιώσουμε την Ζωή σαν μύηση και όχι σαν ψυχαναγκασμό...
Και υπάρχουν πάρα πολλά που κάνουν την Ζωή μας ψυχαναγκασμό...Άμυνα-επίθεση συνεχώς...

Έχουν μεγάλη σημασία για τις συνειδητοποιήσεις μας, για την ίδια μας την Αυτοεπίγνωση, τα παιδιά μας τραύματα, με βάση τα οποία εκπαιδευθήκαμε... Είναι ολοκληρωτικά υπεύθυνα για την συναισθηματική μας ανωριμότητα... Εκεί που μπαίνουν τα θεμέλια της Ζωής στον νέο άνθρωπο, εκεί θυσιάζεται και ο αληθινός Εαυτός,… Τα θεμέλια πάντα θέλουν αίμα για να στεριώσουν…θέλουν θυσία… Και συνήθως θυσιάζεται πιο εύκολα, αυτό που δεν μάθαμε να έχουμε ανάγκη, σαν Ουσιώδες…

Αυτό που κάνει τις συμπεριφορές μας επαναλαμβανόμενες και διαρκείς δεν είναι παρά το ότι μπήκαμε στο πλαίσιο των στόχων της ζωής, και χάσαμε το νόημά της...Χάσαμε τις Ουσιώδεις Αλήθειες και ακολουθήσαμε τις πεπατημένες πραγματικότητες...

Αν παρατηρήσουμε την Ζωή μας, με μια πιο ειλικρινή ματιά, θα δούμε ότι αυτή είναι μόνο νοητική. Μέσα στο μυαλό μας συμβαίνουν όλα τα της ζωής μας και μετά γίνονται και η πραγματικότητά μας. Δυστυχώς η καρδιά δεν συμμετέχει πουθενά στην Ζωή μας, στον Εαυτό μας, στην Λογική μας…

Νομίζουμε ότι παίρνουμε άλλον δρόμο, διαφορετικό από τους γονείς μας, μα όποιον δρόμο και να πάρουμε, μέσα στο πλαίσιο, θα μας οδηγήσει πάλι μέσα στο πλαίσιο...Και μένει αυτή η αίσθηση της διαφορετικότητας, απλά γιατί έχουμε την ψευδαίσθηση ότι αποφασίζουμε εμείς για την ζωή μας...Όμως είμαστε πάντα υπόλογοι στον πατέρα μας ή στην μητέρα μας...Ασυνείδητα φυσικά, αλλά είμαστε υπόλογοι και αυτό το καθορίζει το πλαίσιο...Εκεί δίνονται οι λόγοι...Μετά ο κάθε άνθρωπος παίρνει τον ρόλο του μέσα μας…Τον ρόλο του παίρνει και ο θεός…Τακτοποιημένα όλα στο μυαλό μας, όλα μέσα σε ένα συμβατό πλαίσιο, μα όμως γιατί η Ζωή είναι τόσο χάλια τελικά? Αφού ήμασταν παραπάνω από ότι έπρεπε υπάκουοι…Θεμελιώδης ερώτηση για την Ζωή και για τον Εαυτό μας…

Το ότι μπορούμε να ζούμε, να εργαζόμαστε, να μορφωνόμαστε, να έχουμε δραστηριότητες, δεν σημαίνει ότι είμαστε ώριμοι Άνθρωποι…
Σημαίνει ότι έχουμε βάλει την ζωή μας στον «αυτόματο πιλότο» και πάει στην πεπατημένη πορεία…
Η πεπατημένη πορεία του αυτόματου πιλότου όμως δεν είναι η Ζωή που βιώνεται σαν μύηση, είναι η Ζωή που χάνεται από τον Εαυτό μας...

Οι θεμελιώδεις Αλήθειες της Ζωής δεν χαράζονται στις πεπατημένες πορείες, δεν χαράχτηκαν ποτέ, δεν είναι φιλοσοφία αυτό, είναι Λογική…
Το να μπορώ να ρίχνω μια Λογική ματιά στο παρελθόν, σημαίνει ότι μπορώ να έχω την κρίση στο Παρόν μου…
Η κρίση συμβαίνει, αυτήν την στιγμή, στις πανανθρώπινες Αλήθειες της Ζωής που χάθηκε και όχι στην πραγματικότητά μας… Χάθηκε κάπου μέσα στο πλαίσιο της ψυχαναγκαστικής μας πορείας, χάθηκε μέσα στην αυτόματη πλοήγηση σε έναν δρόμο, που δεν περιέχει τον θεό, παρά μόνο στις ανούσιες «αμαρτίες» και στις ανούσιες καλοσύνες…

Ο Θεός είναι μόνο στον Ουσιώδη Στόχο μας…και αυτόν δεν τον εφαρμόζουμε με τον αυτόματο πιλότο, γιατί αποκλείεται να μπορέσουμε να πετάξουμε έξω από το πλαίσιο…Δεν υπάρχει καμία πορεία χαραγμένη στον αυτόματο πιλότο, που να συμφιλιώνεται με τον Θεό μέσα μας…Γιατί εκείνος υπερβαίνει την ταπείνωση που υποβάλαμε στον Εαυτό μας, να ζήσει ψυχαναγκαστικά μέσα στο πλαίσιο, λαμβάνοντας μόνο λίγες λανθασμένες ασφάλειες…
Ο Θεός μέσα μας ανυψώνεται σε έναν δικό του συμπαντικό ρυθμό Αγάπης, αν συναντηθούμε είναι μόνο θέμα Απόφασης και όχι τύχης…

Βάσω Νικολοπούλου


2024  Reiki Center  Site Created by Liquid Art