Παιδική κακοποίηση

[Sofoula]

Από απορία, μια ερώτηση προς όλους σας, αλλά ιδιαίτερα μάλλον στους δασκάλους που έχουμε στην κοινότητα...

Αν γνωρίζατε έναν άνθρωπο με τέτοιες τάσεις θα τον παροτρύνατε να είναι ο εαυτός του και να τις αποδεχτεί? Να τις εξωτερικεύσει? Να συνεχίσει να ζει την ζωή του με αυτές?

Γιατί συχνά οι παιδόφιλοι δεν έχουν απλά σαρκική επιθυμία σε ένα παιδί αλλά και συναισθήματα (ερωτικά). Μια τόσο καθολική έλξη σίγουρα ούτε καταπιέζετε ούτε διαχειρίζεται εύκολα.

Οπότε... Ναι ή όχι και γιατί?

Σημείωση προς όλους: δεν το κάνω για να κρίνω μια πιθανή αντίδραση κάποιου και ελπίζω κανένας να μην το κάνει. Αλλά πραγματικά με ενδιαφέρει να ακούσω τις απόψεις σας πάνω στο θέμα.

[Vasoula]

Πως το εννοείς Σοφία μου?

Να βοηθήσεις τον άλλον να αποδεχτεί την διαστροφή του?

το συναίσθημα (γιατί άραγε το ξεχωρίζεις σε ερωτικό?) δεν είναι υγιές σε έναν τέτοιον άνθρωπο, πως λοιπόν να του πεις να αποδεχθεί αυτό το αρρωστο μέρος του ψυχισμού του?

Το ήθος (δεν αναφέρομαι στην ηθική) ένός ανθρώπου βασίζεται στις αρετές και όχι στις διαστροφές, κυρίως όταν αυτή η διαστροφή βλάπτει τους άλλους...Το ίδιο συμβαίνει και στον σαδιστή, που προκαλεί μέσω του μπλοκαρισμένου συναισθήματος, πόνο στον άλλον και εκείνος βιώνει ηδονή...

Αυτές δεν είναι τάσεις του ανθρώπινου όντος, αλλά διαστροφές ενός ανθρώπου που ζει ενστικτωδώς, λόγω ενός βαθιού συναισθηματικου τραύματος.
Βέβαια ψυχίατρος δεν είμαι, δεν θα μπορούσα καν να τον βοηθήσω...ακόμα και αν (στην αναπάντεχη περίπτωση) ζητούσε βοήθεια από εμένα!

[Sofoula]

το συναίσθημα (γιατί άραγε το ξεχωρίζεις σε ερωτικό?) δεν είναι υγιές σε έναν τέτοιον άνθρωπο, πως λοιπόν να του πεις να αποδεχθεί αυτό το αρρωστο μέρος του ψυχισμού του?

Ποιο συναίσθημα είναι υγιές και ποιο όχι? Τι κριτήρια έχουμε για αυτό?

Ο θυμός είναι υγιές συναίσθημα? Ο ερωτισμός σε οποιαδήποτε μορφή του? Η ζήλια?

Ρωτάω γιατί συνήθως λέμε ότι πρέπει να αποδεχθούμε τον εαυτό μας έτσι όπως είναι. Και ο σαδιστής και ο εγωιστής και εκείνος που αναζητά εκδίκηση και εκείνος που ζηλεύει, έχουν ανάγκη την αυτοαποδοχή αυτών των ψυχικών τους καταστάσεων, νομίζω. Αν και μπορεί να έχω κάποια διαφορετική (ή λάθος) εντύπωση πάνω στο θέμα αλλά...
η αυτοαποδοχή γενικά, από ότι βλέπω, είναι κομμάτι της εξέλιξης του ατόμου. Θα μπορούσε να είναι κάτι που θα βοηθούσε έναν άνθρωπο με τέτοιες τάσεις?
Κάτι που θα του προτείνατε να κάνει.

Αν όχι Βάσω μου, γιατί? Επειδή θα έβλαπτε κάποιον άλλο άνθρωπο?
(Απολύτως αποδεκτή απάντηση σαφώς, με καλύπτει πλήρως).

Αλλά σε αυτόν που θυμώνει του λέμε "έκφρασέ το!", σε αυτόν που ζηλεύει, που μισεί, που ίσως έχει κάποια ερωτική εμμονή.

Και μετά του λέμε "σου δυσκολεύει την ζωή? ’λλαξέ το!". Συχνά λέμε όμως "σου αρέσει όπως είσαι? Μείνε έτσι!".
Κ αν το βλέπουμε εμείς ότι μπορεί και θέλει να αλλάξει αλλά η προσωπικότητα του αντιδρά σε αυτές τις αλλαγές, τον καθοδηγούμε με απλά και αργά βήματα σε διαφορετικές κατευθύνσεις.

[ΙΩΑΝΝΑ]

Θεωρώ πώς τα συναισθήματα,όλα ,είναι μέσα μας και δεν μπορεί κάποιος να μου βάλει όρια στο πώς θα τα εκφράσω γιατί είναι ευθύνη αποκλειστική του κάθε ανθρώπου το πώς θα τα διαχειριστεί και πώς θα τα δουλέψει μέσα του.

έμεις έχουμε βάλει ταμπέλες στα συναισθήματα ,πχ η ζήλια και ο θυμός είναι κακά συνασθήματα ενώ πχ η αγάπη είναι καλό συναίσθημα κτλ.

με την έννοια αποδέχομαι τον εαυτό μου όπως είμαι, εγώ έχω καταλάβει ότι ναι αναγνωρίζω και αποδέχομαι ότι υπάρχει μέσα μου και το "κακό " αλλά και το "καλό " άρα με το αρνούμαστε να παραδεχτούμε την πραγματικότητα απλά θάυουμε κάπου βαθιά μέσα μας τα "κακά " συναισθήματα από φόβο ότι μπορεί οι άλλοι να τα δούν και να μην είμαστε αποδεκτοί.

σκέψεις .........

[Vasoula]

Σοφία μου το συναίσθημα που βλάπτει (εσένα και τους άλλους) είναι αυτο που χρειάζεται να ξεμπλοκάρει για να μπορέσει η ενέργεια να ρέει απρόσκοπτα...Σαφώς υπάρχει διαχωρισμός σε θετικά και αρνητικά συναισθήματα, γιατί εδώ στον φυσικό κόσμο υπάρχει η διττότητα. Η ασθένεια χαρακτηρίζεται από τα λεγόμενα αρνητικά συναισθήματα, γιατί βλάπτουν την ολότητά σου και σε καθιστούν πνευματικά ανάπηρο.
Το θείο στοιχείο μέσα μας δεν μπορεί να εκφραστεί με συναισθήματα μίσους, ζήλιας ή φθόνου και αυτό δεν το λέει κάποιος ανθρώπινος ηθικός νόμος, αλλά ο συμπαντικός νόμος της αιτίας και του αποτελέσματος.

Υπάρχουν μέσα στον άνθρωπο ηθικοί κανόνες που δεν ορίζονται από κάποια άρχουσα τάξη (οικογένεια, θρησκεία, κοινωνία), αλλά από την έμφυτη θειότητα. Και όταν αφυπνίζεται ο άνθρωπος στην πραγματική του φύση, υπερβαίνει την κοσμική του συνείδηση.

Το να αποδεχτεί κάποιος τον εαυτό του και τα ψυχικά του περιεχόμενα, σημαίνει ότι έχει ξεκινήσει την αναζήτηση, αλλιώς δεν υπάρχει καμία περίπτωση να το κάνει. Αισθάνεται ο ίδιος το βάρος των ψυχικών του περιεχομένων (συναισθήματα που του προκαλούν ψυχικό βάρος και διαμελισμό στο είναι του) και θέλει να προχωρήσει πάνω από αυτά, να ανακαλύψει την ουσία του. ΄Ετσι η αποδοχή αυτού που θεωρεί ότι είναι, δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι δεν θα προχωρήσει στον βαθύτερο πυρήνα του, για να φτάσει σε ότι μπορεί να γίνει...

Για μένα όλοι οι άνθρωποι είναι αποδεκτοί, όταν αποδέχονται τον εαυτό τους. Τα ελαττώματά του ο καθένας χρειάζεται να τα νιώσει σαν εμπόδιο στην ανάπτυξή του και δεν υπάρχει κανένας που να του το υπαγορεύσει...Η ψυχική ισορροπία, η εσωτερική ειρήνη και η αρμονία με τον κόσμο έξω και μέσα μας δεν έχει συγκεκριμένους κανόνες κάποιας άρχουσας τάξης έξω μας, αλλά του θεού μέσα μας.

Η ίδια η Ζωή είναι εκείνη που μας δείχνει τα συμπτώματα της ασθένειάς μας και αν αγνοήσουμε τις αιτίες της τότε δεν θα είμαστε ευτυχισμένοι, όχι γιατί δεν μπορούμε, αλλά γιατί είμαστε δυστυχισμένοι και το έχουμε συνηθίσει...

η αυτοαποδοχή γενικά, από ότι βλέπω, είναι κομμάτι της εξέλιξης του ατόμου. Θα μπορούσε να είναι κάτι που θα βοηθούσε έναν άνθρωπο με τέτοιες τάσεις?
Κάτι που θα του προτείνατε να κάνει.

Η αποδοχή κατ' αρχήν της διαστρέβλωσης είναι η αρχή της εξέλιξης ενός ανθρώπου, που νιώθει το εμπόδιο και θέλει να το αλλάξει.
Αν κάτι σε ενοχλεί και θεωρείς ότι είναι λάθος, τότε μόνο μπορείς να το αλλάξεις. ΄Οταν μπει κανείς στην διαδικασία αλλαγής, τότε υπάρχουν πολλοί τρόποι για να την πραγματοποιήσει...

Οι ίδιοι όμως δεν καταλαβαίνουν την διαστρέβλωσή τους, δεν καταλαβαίνουν οτι βλάπτουν τον εαυτό τους και τους άλλους, παραβαίνοντας τον θείο νόμο εντός τους. Η ζωή δεν χαρίζεται όμως, μας δίνει απλόχερα τα δώρα της και δεν την ενδιαφέρει αν εμείς μένουμε στο περιτύλιγμά τους. Συνεχίζει την πορεία της, ανεξάρτητα από την ψυχική διάθεσή μας...

Σε όποιον αρέσει η οχυρωμένη ζωή, εμένα φυσικά μου περισσεύει!
Γιατί τελικά, από ότι έχω καταλάβει, ο κάθε άνθρωπος αναζητάει την ευτυχία, ακόμα και όταν κοιμάται όρθιος, γιατί αν ξαπλώνει του έρχεται το βάρος στην μούρη...

έμεις έχουμε βάλει ταμπέλες στα συναισθήματα ,πχ η ζήλια και ο θυμός είναι κακά συνασθήματα ενώ πχ η αγάπη είναι καλό συναίσθημα κτλ.

Το καλό και το κακό δεν είναι απλές "ταμπέλες", αλλά αυτά που ορίζουν την πολικότητα στον φυσικό κόσμο.
Το Καλό το νιώθεις αρμονικά μέσα σου και είναι η μόνη ένδειξη ότι προχωράς με τον ορθό για σένα τρόπο, ανεξάρτητα από το τι πιστεύουν οι άλλοι για σένα.
Αν έχεις "επικοινωνία" με τον Εαυτό σου, αν δεν αγνοείς τα συμπτώματα της δυστυχίας σου, τότε γνωρίζεις πολύ καλά τι είναι καλό και τι είναι κακό, από το πόσο μπορείς να μείνεις με τον Εαυτό σου, χωρις να νιώθεις θλιψη γι' αυτόν και από το πόσο μπορείς να είσαι συνειδητή στον κόσμο, χωρίς να βλάπτεις την Ζωή σου!

΄Ολοι οι άνθρωποι έχουν επίγνωση της δυστυχίας τους...Το θέμα είναι ότι δεν την έχουν συνειδητοποιήσει, ώστε να ξεκινήσουν την διαδικασία αλλαγής! ΄Ολοι οι άνθρωποι γνωρίζουν τι σημαίνει ευτυχία, αλλά δεν μπορούν να γίνουν συνειδητοί σ' αυτήν.
Η δυστυχία των άλλων είναι κίνητρο για να νιώσουν ευτυχείς...κάτι που κρατάει την συνείδησή τους σε διαρκή ύπνο με το "υπάρχουν και χειρότερα"...

[Danielli]

Ποιο συναίσθημα είναι υγιές και ποιο όχι? Τι κριτήρια έχουμε για αυτό?

Ούτε μπορώ να διανοηθώ την τραγικότητα που κρύβει η "απλή" λέξη ΑΣΕΛΓΕΙΑ ......
Δεν θα μπορούσα να διανοηθώ να κοιτάξω ούτε 2 δευτερόλεπτα παιδικής πορνογραφίας και να συναιστανθώ τα συναισθηματα θυτη και θυματος γιατι θα αρρωστησω ....

Αυτο είναι το κριτηριο για μένα... το φίλτρο μου να διακρίνω την αρμονία και τον σεβασμο στα όντα γύρω μου!

[Λεών]

Μια φορά έτυχε να είμαι σε ενός γνωστού μου τον υπολογιστή,
πάνε αρκετά χρόνια,ο οποίος είχε κολλήσει ιούς και πεταγόντουσαν διάφορες σελίδες πορνό,μέχρι που είδα μια φωτογραφία
απο ένα 11χρονο κοριτσάκι,νομίζω αυτή η εικόνα δεν θα μου φύγει ποτέ απ το μυαλό,το βλέμμα του τα είπε όλα....

Μόλις κατάλαβα τι είδα έτρεξα στην τουαλέτα ένοιωσα ένα μίσος,μια αηδία ....

Σαν πατέρας 6χρονης κόρης που κάθε στιγμή φοβάμαι για την μικρή μου ζει και μακρυά μου,και δεν μπορώ να την βλέπω όποτε θέλω εγώ,
πιστεύω πως αν ποτέ της τύχαινε κάτι τέτοιο νομίζω πως θα μπορούσα να γίνω Τέρας κυριολεκτικά.

[Ελενίτσα]

[ΙΩΑΝΝΑ]

Υπάρχουν μέσα στον άνθρωπο ηθικοί κανόνες που δεν ορίζονται από κάποια άρχουσα τάξη (οικογένεια, θρησκεία, κοινωνία), αλλά από την έμφυτη θειότητα. Και όταν αφυπνίζεται ο άνθρωπος στην πραγματική του φύση, υπερβαίνει την κοσμική του συνείδηση.

Το να αποδεχτεί κάποιος τον εαυτό του και τα ψυχικά του περιεχόμενα, σημαίνει ότι έχει ξεκινήσει την αναζήτηση, αλλιώς δεν υπάρχει καμία περίπτωση να το κάνει. Αισθάνεται ο ίδιος το βάρος των ψυχικών του περιεχομένων (συναισθήματα που του προκαλούν ψυχικό βάρος και διαμελισμό στο είναι του) και θέλει να προχωρήσει πάνω από αυτά, να ανακαλύψει την ουσία του. ΄Ετσι η αποδοχή αυτού που θεωρεί ότι είναι, δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι δεν θα προχωρήσει στον βαθύτερο πυρήνα του, για να φτάσει σε ότι μπορεί να γίνει...

Για μένα όλοι οι άνθρωποι είναι αποδεκτοί, όταν αποδέχονται τον εαυτό τους. Τα ελαττώματά του ο καθένας χρειάζεται να τα νιώσει σαν εμπόδιο στην ανάπτυξή του και δεν υπάρχει κανένας που να του το υπαγορεύσει...Η ψυχική ισορροπία, η εσωτερική ειρήνη και η αρμονία με τον κόσμο έξω και μέσα μας δεν έχει συγκεκριμένους κανόνες κάποιας άρχουσας τάξης έξω μας, αλλά του θεού μέσα μας.

Η ίδια η Ζωή είναι εκείνη που μας δείχνει τα συμπτώματα της ασθένειάς μας και αν αγνοήσουμε τις αιτίες της τότε δεν θα είμαστε ευτυχισμένοι, όχι γιατί δεν μπορούμε, αλλά γιατί είμαστε δυστυχισμένοι και το έχουμε συνηθίσει...

Η αποδοχή κατ' αρχήν της διαστρέβλωσης είναι η αρχή της εξέλιξης ενός ανθρώπου, που νιώθει το εμπόδιο και θέλει να το αλλάξει.
Αν κάτι σε ενοχλεί και θεωρείς ότι είναι λάθος, τότε μόνο μπορείς να το αλλάξεις. ΄Οταν μπει κανείς στην διαδικασία αλλαγής, τότε υπάρχουν πολλοί τρόποι για να την πραγματοποιήσει...

Οι ίδιοι όμως δεν καταλαβαίνουν την διαστρέβλωσή τους, δεν καταλαβαίνουν οτι βλάπτουν τον εαυτό τους και τους άλλους, παραβαίνοντας τον θείο νόμο εντός τους. Η ζωή δεν χαρίζεται όμως, μας δίνει απλόχερα τα δώρα της και δεν την ενδιαφέρει αν εμείς μένουμε στο περιτύλιγμά τους. Συνεχίζει την πορεία της, ανεξάρτητα από την ψυχική διάθεσή μας...

Σε όποιον αρέσει η οχυρωμένη ζωή, εμένα φυσικά μου περισσεύει!
Γιατί τελικά, από ότι έχω καταλάβει, ο κάθε άνθρωπος αναζητάει την ευτυχία, ακόμα και όταν κοιμάται όρθιος, γιατί αν ξαπλώνει του έρχεται το βάρος στην μούρη...

Το καλό και το κακό δεν είναι απλές "ταμπέλες", αλλά αυτά που ορίζουν την πολικότητα στον φυσικό κόσμο.
Το Καλό το νιώθεις αρμονικά μέσα σου και είναι η μόνη ένδειξη ότι προχωράς με τον ορθό για σένα τρόπο, ανεξάρτητα από το τι πιστεύουν οι άλλοι για σένα.
Αν έχεις "επικοινωνία" με τον Εαυτό σου, αν δεν αγνοείς τα συμπτώματα της δυστυχίας σου, τότε γνωρίζεις πολύ καλά τι είναι καλό και τι είναι κακό, από το πόσο μπορείς να μείνεις με τον Εαυτό σου, χωρις να νιώθεις θλιψη γι' αυτόν και από το πόσο μπορείς να είσαι συνειδητή στον κόσμο, χωρίς να βλάπτεις την Ζωή σου!

΄Ολοι οι άνθρωποι έχουν επίγνωση της δυστυχίας τους...Το θέμα είναι ότι δεν την έχουν συνειδητοποιήσει, ώστε να ξεκινήσουν την διαδικασία αλλαγής! ΄Ολοι οι άνθρωποι γνωρίζουν τι σημαίνει ευτυχία, αλλά δεν μπορούν να γίνουν συνειδητοί σ' αυτήν.
Η δυστυχία των άλλων είναι κίνητρο για να νιώσουν ευτυχείς...κάτι που κρατάει την συνείδησή τους σε διαρκή ύπνο με το "υπάρχουν και χειρότερα"...

[Sofoula]

Συμφωνώ με όλους σας παιδιά, απλά, όσο τραγικό και άσχημο και αν είναι αυτό που κάνουν αυτοί οι άνθρωποι, παραμένουν άνθρωποι, κάτι που συχνά ο κόσμος ξεχνάει.

Και το θυμάται περιστασιακά όταν ο παιδόφιλος είναι ο κολλητός τους, ο σύζυγός τους, ο πατέρας τους ή ο αδερφός τους.

Παρεμπιπτόντως ο παιδόφιλος δεν είναι παιδεραστής. Ούτε αυτός που σκέφτεται να σκοτώσει είναι δολοφόνος.

Σε καμία απολύτως περίπτωση δεν λέω να δικαιολογήσουμε κάποιον που έχει τάσεις οι οποίες μπορούν να βλάψουν. Γιατί πιστεύω η Ηθική απαγορεύει την εκμετάλλευση και μια τέτοια ενέργεια μόνο εκμετάλλευση είναι.

Αλλά τι άλλο μπορούμε να κάνουμε?

Ντάνυ μου, πραγματικά μια λέξη [ασέλγεια] μπορεί να κρύβει όλη την τραγικότητα του κόσμου. Όλη την έννοια της πίκρας και της προδοσίας. Και να έχει προκαλέσει απίστευτο πόνο σε πολλά επίπεδα. Μην προσπαθήσεις να το συναισθανθείς. Πραγματικά αμφιβάλλω αν είναι κάτι που κανείς μπορεί να φανταστεί.

[Λεών]

Αλλά τί είναι;

Θύματα της αρρώστιας τους;;;
Τότε θα έπρεπε να πάνε σε ψυχολόγους ψυχιάτρους μόλις καταλάβουν τι τάσεις έχουν και όχι να ασελγούν...στα αδύναμα παιδάκια.

[fab1612]

Wisdom
Δεν μπορούμε και δεν πρέπει να κάνουμε τίποτα περισσότερο από το να μην τον συναναστραφούμε, εάν δούμε να πλησιάζει παιδί να ειδοποιήσουμε τους γονείς του-την αστυνομία-κάποια οργάνωση, να ενημερώσουμε τα παιδιά μας γι΄αυτόν.

Ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται και δουλεύει τα θέματά του από τις συμπεριφορές των άλλων ανθρώπων γύρω του, δεν είμαστε ειδικοί ούτε μεσσίες άρα η αποδοχή της παρουσίας του και η συζήτηση προς βοήθειά του δεν εξυπηρετεί ούτε εμάς ούτε αυτόν.

Εάν όμως βρίσκεται εντός του κόσμου σου, αδελφός-πατέρας-σύζυγος-κολλητός, τότε πρέπει να διαχειριστείς το θέμα, το δικό του και το δικό σου. Συζητάς με ψυχοθεραπευτή την στάση που θα πρέπει να κρατήσεις, προσπαθείς να διερευνήσεις το δικό σου θέμα που σε έκανε να έχεις εντός του κόσμου σου έναν παιδόφιλο, προσπαθείς με κάποιον τρόπο να τον κάνεις να καταλάβει ότι πρέπει να το ελέγξει, ενημερώνεις το παιδί σου γι΄αυτόν, εάν τον δεις να πλησιάζει παιδί ειδοποιείς τους γονείς του-την αστυνομία-κάποια οργάνωση.

Βεβαίως εάν βρίσκεται εντός του κόσμου σου είναι εξαιρετικά δύσκολο να καταφέρεις να τον βοηθήσεις γιατί αναγκαστικά θα κινηθείς συναισθηματικά και ο άνθρωπος που κινείται συναισθηματικά δεν έχει καθαρό μυαλό άρα εκεί έχει λήξει το θέμα. Και για να μην έχεις καμία αμφιβολία για το πόσο τα συναισθήματα σε εγκλωβίζουν άρα σε καθιστούν ανήμπορη προς βοήθεια του οποιουδήποτε, σκέψου το γιατί ένα ψυχοθεραπευτής ποτέ δεν αναλαμβάνει φίλο ή άτομο της οικογένειάς του εάν έχει πρόβλημα.

[Λεών]

Να συμπληρώσω πως,έμαθα την κόρη μου όταν πηγαίνει κάποιος άγνωστος κοντά της να μη φωνάξει βοήθεια(διότι πολλοί το θεωρούν παιδική πλάκα)

Αλλά φωτιά!!

[Vasoula]

Συμφωνώ με όλους σας παιδιά, απλά, όσο τραγικό και άσχημο και αν είναι αυτό που κάνουν αυτοί οι άνθρωποι, παραμένουν άνθρωποι, κάτι που συχνά ο κόσμος ξεχνάει.

Σοφία μου, εδώ θα γίνω γραφική για να επαναλάβω τα λόγια του Ράιχ...Είναι γιατί ο άνθρωπος αυτός ερευνησε με έμπνευση τα "άγρια" ένστικτα των ανθρώπων και θανατώθηκε από αυτά...

Συνεχίζω να ενδιαφέρομαι για σένα και τη μοίρα σου. Μα επειδή εσύ δεν είσαι σε θέση να εκτιμάς κάποιον που είναι κοντά σου, είμαι αναγκασμένος να κρατήσω απόσταση μεταξύ μας.

Πάντως έχεις ένα δίκιο σχετικά με το "άνθρωπος είναι"
Αυτήν την κοινωνία των τεράτων, εμείς την δημιουργήσαμε, διεκδικώντας από τον άλλον την ζωή του, για να ζήσουμε εμείς (μεταφορικά και κυριολεκτικά)...΄Ολοι αναζητούν την αγάπη με λάθος τρόπο! Και ο εκφυλισμένος ερωτισμός μια τέτοια περίπτωση είναι...

Την κοινωνία της ηθικής μπορεί να την ξεγελάσεις...Την Ζωή σου όμως ποτέ!

[ΙΩΑΝΝΑ]

Συνεχίζω να ενδιαφέρομαι για σένα και τη μοίρα σου. Μα επειδή εσύ δεν είσαι σε θέση να εκτιμάς κάποιον που είναι κοντά σου, είμαι αναγκασμένος να κρατήσω απόσταση μεταξύ μας.

Πάντως έχεις ένα δίκιο σχετικά με το "άνθρωπος είναι"
Αυτήν την κοινωνία των τεράτων, εμείς την δημιουργήσαμε, διεκδικώντας από τον άλλον την ζωή του, για να ζήσουμε εμείς (μεταφορικά και κυριολεκτικά)...΄Ολοι αναζητούν την αγάπη με λάθος τρόπο! Και ο εκφυλισμένος ερωτισμός μια τέτοια περίπτωση είναι...

Δυστυχώς έτσι είναι