Καρμικά

[galazia_sfaira]

[Vasoula]

Ένας τρόπος για να δεις τα καρμικά μπλοκαρίσματα είναι το ρέικι?

μονολεκτικά, θα σου έλεγα ΟΧΙ

το ρέικι δεν είναι ο τρόπος να δεις τα καρμικά, να μιλησεις με πνευματικές οντότητες κλπ. κλπ.

Είναι μύθος αυτός, και έχω πολλά παραδείγματα να σου πω που επιβεβαιώνουν τον κανόνα, ότι κανένα απολύτως σύστημα δεν σε φέρνει στην αλήθεια του Εαυτού σου, αν δεν εργαστείς εσωτερικά με τον εαυτό σου....

Το ρέικι όμως θα κάνει αυτό που δεν μπορεί ο εαυτός!
Επανασύνδεση...

[zefira]

Αυτό που νιώθω εγώ Βάσω μου τόσο έντονο, είναι πως έχεις ανοίξει την αγκαλιά σου και έχω ακουμπήσει στον ώμο σου και τελικά η απόσταση Αθήνα -Θεσσαλονίκη δεν υπάρχει.

Ευχαριστώ

[Annoula]

Παιδιά μου έρχεται να βάλω τα κλάμματα και έίμαι και στο γραφείο....

[Επισκέπτης]

Tι ωραία λογάκια... Βασούλα ευχαριστώ!! Αγγιξες χορδή!
Κορίτσια ευχαριστώ και εσάς!

[Δωρουλα]

ένας έρωτας που δεν ευδοκίμησε αφήνει συναισθήματα απόρριψης και πόνου στο κέντρο της καρδιάς

Μιας και δουλεύω με κέντρο καρδιάς ήθελα να ρωτήσω, ποιες είναι ακριβώς οι εμπειρίες που αποθυκεύονται στην καρδιά και ποιές στο δεύτερο κέντρο!!!!με πιάνει λίγο χαμός γιατί αλλάζει τόσο γρήγορα η δουλειά απο το ένα ενεργειακο κέντρο στο άλλο καθώς οι εμπειρίες απλώνονται που χάνω την μπάλα!!!πως γίνεται δηλαδή μια ερωτική σχέση που δεν ευδοκίμησε και ενω αφορά σχέσεις με άλλους να αποθυκεύετε στην καρδιά!!μηπως δουλεύονται συγχρόνως??? :roll:

[Vasoula]

στην καρδιά "αποθηκεύονται" τα συναισθήματα που φέρνει η ψυχή μας μαζί, στο 2ο κέντρο αυτά που έχουμε βιώσει και απορρίψει εμεις...

Λογικό δεν είναι Δωρούλα μου να χάνεις την μπάλα?

Η επικέντρωση στα κέντρα είναι μια άσκηση για "αρχάριους"...
Η εργασια με ολόκληρο το είναι μας είναι η συνέχειά της...

΄Οταν έχεις αγγιξει την ψυχή σου ξέρεις και τις επιθυμιες της και εργάζεσαι μαζί της μέσα από το πνευματικό σου πεδίο πια, που γι' αυτό δεν υπαρχουν "κέντρα εργασίας", αλλά ολοκλήρωση...

[Δωρουλα]

Ευχαριστώ!!!!! Σε αγαπώ!!!!

[Fotinoula]

Η επικέντρωση στα κέντρα είναι μια άσκηση για "αρχάριους"...
Η εργασια με ολόκληρο το είναι μας είναι η συνέχειά της...

αυτό το χρειαζόμουν

Υπάρχουν ομάδες ψυχών που έχουν κοινό σκοπό και στόχους και χρειάζεται να είναι μαζί στην φυσική ζωή. Η δυσκολία σ’ αυτήν την περίπτωση είναι ότι αν δεν είναι όλοι στο ίδιο επίπεδο συνειδητότητας, θα χρειαστεί ένας από όλους να προηγηθεί για να μπορέσει να βοηθήσει και τους υπόλοιπους.
Οι χαρακτήρες που έχουν διαμορφωθεί παίζουν μεγάλο ρόλο στην αποδοχή του ομαδικού έργου, γιατί συνήθως οι άνθρωποι δεν εργάζονται εσωτερικά και έτσι οι προσπάθειες δεν έχουν πάντα αποτέλεσμα.
΄Όμως οι ψυχές αυτές έλκονται και είναι βαθύτερες οι αιτίες, από μια απλή σχέση αγάπης, φιλίας και συντροφικότητας που φαίνεται να τις διέπει. Και υπάρχει μεγάλος «πόνος» από τον φυσικό χωρισμό, όταν οι χαρακτήρες δεν συμβιβάζονται και αντικρούονται…
Αυτή είναι η πιο δύσκολη περίπτωση εργασίας…

και αυτό επίσης! το έχω βιώσει και είναι μια μεγάλη απάντηση για εμένα ότι τελικά υπάρχει και ο χαρακτήρας και η επιλογή των ΄'αλλων να μην..........

[Deukalion]

Πολύ ωραία πράγματα για αυτους που ενδιαφέρονται για την ψυχή τους
Απο το αρχικό ποστ κατάλαβα οτι τα καρμικά οδηγούν σε νοητικό δέσιμο οπως νευρώσεις μπλοκαρίσματα κτλ.
Είδα που ανέφερες Βασο αν καταλαβα καλά ότι δεν εχει σημασία η καθαυτο ζωή της ψυχής αλλά τα συναισθηματα που βιωσε. Οι πράξεις δεν έχουν καμία σημασία; Για παραδειγμα μπορει ενας να ειναι σειριακός δολοφονος και να νιωθει καλα με αυτο.Σημαίνει πως δεν θα εχει καμια επιπτωση επομένως;
Διοτι αν και μπορει να ειναι αστοχο το παραδειγμα μου τα παραδειγματα σου αναφερόντουσαν κυρίως στα θύματα και όχι στους θύτες.
Επιπλεον δεν εχω κατανοησει ακριβως την διαφορα μεταξύ χαρακτήρα και ΕΥΑΤΟΥ οπως την εννοεις στο σημειο οτι ο χαρακτήρας δεν επιλέγει.
Επισης οι ομάδες ψυχων είναι με αλλα λογια αδερφες ψυχες που λενε η καμια σχέση;Επιπλέον οι ομάδες διαχωρίζονται σε ψυχικο επιπεδο ή μπορει να είναι για πάντα μια ομάδα ή ενωμενες με καποιο τροπο;

[Vasoula]

Δευκαλίωνα, η ψυχή για να βιώσει τον υλικό κόσμο χρειάζεται μια μορφή, έναν τόπο, γονείς και φυσικά μια προσωπικότητα.
Κάθε φορά αλλάζει προσωπικότητα, ποτέ δεν είναι η ίδια.
΄Ετσι οι πράξεις της κάθε μιας προσωπικότητας, που διαμορφώνει τον χαρακτήρα της εδώ, δεν είναι αυτές που έχουν σημασία, αλλά τα συναισθήματα που δεν έχει μπορέσει να δουλέψει, ώστε να ζήσει συνειδητά και αυτό σημαινει με ολοτητα σαν ένα (πνεύμα-ψυχή-ύλη)

Δολοφονική προσωπικότητα δεν επιλέγει η ψυχή, αλλά αυτή δημιουργείται μέσω του χαρακτήρα που διαμορφώνει.
Μην ξεχνάς, ότι δεν έρχεται με ενθυμηση, αλλά ξεκινάει φαινομενικά από το 0.

Οι άνθρωποι ξεχνούν την εργασία της ψυχής τους και επικεντρώνονται στην υλική ζωή, σαν να ειναι η μονη πραγματικότητα... Ζουν με το εγώ τους, δηλαδή με τον χαρακτήρα τους, που δεν είναι ο αληθινός Εαυτός τους (ψυχή+συνειδηση+πνεύμα), και έτσι η εξέλιξη εμποδίζεται...

Και για να στο πω κοινά...

Την μια θα έρθεις σαν Δευκαλίωνας, την άλλη θα έρθεις σαν Μαρια, την άλλη σαν Παύλος...
Αν ζεις χωρίς την ένωση με την ψυχή και το πνεύμα σου, αν δεν μπορείς να αναγνωρίσεις τις εμπειρίες σου σαν εξέλιξη και τις θεωρείς μοιραίες και τυχαιες, τοτε που βλεπεις εσύ την εξέλιξη?
Θα βιώνεις πάντα τις ίδιες δυσκολίες...

[Maraki]

Εχω ξεκινήσει να μελετώ διάφορα topics τώρα πλέον που ξεκίνησε και πάλι η επαφή μου με το φόρουμ.
Διάβασα με μεγάλη προσοχή όλα όσα γράφτηκαν εδώ και κατάλαβα και κάποια θέματα που τα είχα λίγο μπερδεμένα….

Θέλω λοιπόν να ρωτήσω τα εξής:

1. Γράφεις Βάσω σε κάποιο σημείο

Τα συναισθήματα που έρχονται μέσα μας σαν μνήμες από προηγούμενη εμπειρία της ψυχής μας, δημιουργούνται συνήθως και σ' αυτήν

Υπάρχει λοιπόν περίπτωση κάποιο συναίσθημα - το παράδειγμα της απόρριψης που δίνεις και εσύ ας πούμε – που κουβαλάει η ψυχή μας από άλλη ζωή να έρθει στην επιφάνεια στην τωρινή μας ζωή μέσω κάποιου γεγονότος και να μην μπορούμε να το δουλέψουμε, δηλαδή να μην μπορούμε να καταλάβουμε την αιτία του γιατί τελικά η αιτία του βρίσκεται σε κάποια άλλη μας ζωή?? Αυτές οι περιπτώσεις είναι πολύ ιδιαίτερες?? Και εκεί πώς μπορεί κάποιος να βοηθηθεί?? Ή γενικότερα, όταν σε αυτή τη ζωή δουλέψουμε τόσο πολύ με τον εαυτό μας και πετύχουμε την συνειδητή εξέλιξη και την επανασύνδεση, απαλλασσόμαστε και από το κάρμα μας..? Δηλαδή κάποιο ανεπίλυτο συναίσθημα της προηγούμενης ζωής θα λυθεί αυτομάτως χωρίς να χρειαστεί να το δουλέψουμε σε αυτή τη ζωή μέσω κάποιου γεγονότος??

2.Η ψυχή μας κουβαλάει μόνο αρνητικά συναισθήματα (φόβους, ανασφάλειες κ.α.) από τις προηγούμενες ζωές? Ή και άλλου τύπου συναισθήματα? Μήπως κουβαλάει ΜΟΝΟ αυτά που χρειάζονται επίλυση?? Γιατί όλα τα υπόλοιπα έχουν ήδη δουλευτεί?? Για παράδειγμα αν η ψυχή μας σε μια προηγούμενη ζωή είχε το συναίσθημα της αγάπης προς την θάλασσα αυτό θα το μεταφέρει ίσως και σε άλλες ζωές…οπότε κάποιος μπορεί να έχει ιδιαίτερη αγάπη στην θάλασσα γιατί απλά το μεταφέρει από άλλη ζωή??

3. Σύμφωνα με όσα ξέρουμε, η ψυχή μας σε κάθε ζωή ενδύεται με μια προσωπικότητα και ένα χαρακτήρα ο οποίος διαμορφώνεται στην εκάστοτε ζωή για να μπορέσει να λειτουργήσει στον φυσικό κόσμο και να δουλέψει με ό,τι πρέπει να δουλέψει για να εξελιχθεί. Γράφεις σε κάποιο σημείό ότι η ψυχή δεν έρχεται με ενθύμηση αλλά ξεκινά φαινομενικά από το 0. Θέλω να ρωτήσω λοιπόν το εξής..που σχετίζεται και με την πιο πάνω ερώτησή μου: Η κόρη μου για παράδειγμα από πολύ πολύ μικρή που ήταν έδειχνε μια μεγάλη αγάπη στο νερό..όχι μόνο στη θάλασσα αλλά ακόμη και όταν κάνει μπάνιο δεν θέλει να βγει από την μπανιέρα…
Αυτό μπορεί να το κουβαλάει από κάποια άλλη ζωή ή το φυσιολογικό είναι για κάθε ψυχή να αγαπάει το νερό και απλά και εκείνη το αγαπάει γιατί εμείς οι γονείς της δεν της έχουμε δημιουργήσει κάποια φοβία με το νερό (γιατί και εμείς το αγαπάμε) ή μπορεί η αγάπη της αυτή να έχει περάσει μέσω του DNA μας και σε εκείνη?
Θέλω να πώ πολύ απλά το εξής: Eγώ πιστεύω πως ένα παιδί γεννιέται με κάποια βασικά στοιχεία ενός χαρακτήρα. Όμως, σύμφωνα με όσα διαβάζω..η κάθε ψυχή απλά διαμορφώνει έναν χαρακτήρα σύμφωνα με τα εξωτερικά του πρότυπα-ερεθίσματα. Κάποια λοιπόν χαρακτηριστικά γνωρίσματα της προσωπικότητας ενός παιδιού μπορεί απλά να υπάρχουν από την στιγμή που γεννιέται γιατί μεταφέρονται μέσω DNA? Aυτό ισχύει??
Αν δηλαδή 2 παιδιά – δίδυμα μεγαλώσουν κάτω από τις ΙΔΙΕΣ ΑΚΡΙΒΩΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ μέχρι τα 7 τους χρόνια για παράδειγμα, μπορεί να έχουν κάποια γνωρίσματα της προσωπικότητά της διαφορετικά επειδή έχουν πάρει κάποια μέσω DNA? Aυτή είναι η μόνη εξήγηση σε αυτό ή κάποια άλλη??

3. Όταν γράφεις πάλι Βάσω

…. να μπορέσουμε να εξελιχτούμε συνειδητά

Εννοείς να μπορούμε μεταφέρουμε τις σκέψεις μας και κατά συνέπεια τις πράξεις μας τις επιλογές μας και τα συναισθήματά μας από τον χώρο του ασυνείδητου στο χώρο του συνειδητού? Δηλαδή να γνωρίζουμε ανά πάσα στιγμή το γιατί σκεφτόμαστε και λειτουργούμε με ένα συγκεκριμένο τρόπο? Να γνωρίζουμε την αιτία του??

Ξέρω ότι έγραψα αρκετά..αλλά είπα να τα γράψω όλα μαζί....

Φιλάκια πολλά!

[Vasoula]

Μαράκι όλα αυτά που ρωτάς υπάρχουν μέσα στο φόρουμ σε κάποια άλλα τόπικ. Γι' αυτό άρχισα να τα βγάζω προς τα έξω υπό μορφή άρθρων...

Η ψυχή μας έχει γνώση. Οι επιλογές της για το επόμενο ταξίδι της, έχουν να κάνουν μόνο με την αυτοπραγμάτωσή της και την πνευματική της εξέλιξη. Εμπειρίες που ολοκληρώνουν και ελευθερώνουν την πνευματική της δομή, εκφράζονται μέσα από ένα "φωτεινό" συναισθηματικό πεδίο και σκοπός της είναι να "αυτο-δημιουργηθεί" μέσα στο νοητικό-πνευματικό της πεδίο και να αφομοιωθεί μέσα στην θειότητα του Εαυτου, αφυπνίζοντας το θεϊκό της κύτταρο.

Το ανθρώπινο ον δεν είναι μόνο η συνείδηση, ούτε μόνο η ψυχή, ούτε μόνο το πνεύμα. Είναι ένας ενιαίος οργανισμός, που έφτασε στην πόλωση για να βιώσει την εμπειρία του υλικού πεδίου και μέσα από αυτήν να γνωρίσει ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ.

Οι ενσαρκώσεις συντελούνται για την εμπειρία και την αυτοπραγμάτωση της ψυχής μέσα στην μορφική εκδήλωση της.

Υπάρχει λοιπόν περίπτωση κάποιο συναίσθημα - το παράδειγμα της απόρριψης που δίνεις και εσύ ας πούμε – που κουβαλάει η ψυχή μας από άλλη ζωή να έρθει στην επιφάνεια στην τωρινή μας ζωή μέσω κάποιου γεγονότος και να μην μπορούμε να το δουλέψουμε, δηλαδή να μην μπορούμε να καταλάβουμε την αιτία του γιατί τελικά η αιτία του βρίσκεται σε κάποια άλλη μας ζωή?? Αυτές οι περιπτώσεις είναι πολύ ιδιαίτερες?? Και εκεί πώς μπορεί κάποιος να βοηθηθεί?? Ή γενικότερα, όταν σε αυτή τη ζωή δουλέψουμε τόσο πολύ με τον εαυτό μας και πετύχουμε την συνειδητή εξέλιξη και την επανασύνδεση, απαλλασσόμαστε και από το κάρμα μας..? Δηλαδή κάποιο ανεπίλυτο συναίσθημα της προηγούμενης ζωής θα λυθεί αυτομάτως χωρίς να χρειαστεί να το δουλέψουμε σε αυτή τη ζωή μέσω κάποιου γεγονότος??

Αν εργαστούμε προς την ενωτική διαδικασία όλης της δομής μας, αν αφυπνιστεί το πνευματικό κύτταρο, δεν υπάρχει κάρμα. Τίποτα όμως δεν λύνεται αυτόματα. Η «εργασία» εμπεριέχει τους συμπαντικούς νόμους και η ανθρωπότητα χρειάζεται να τους σεβαστεί.
Στην περίπτωση λοιπόν που εμείς έχουμε αφομοιώσει την πόλωση, τα γεγονότα που χαρακτηρίζουν την φυσική μας ζωή είναι μόνο με βάση τις επιλογές μας και όχι μοιραία ή τυχαία.

Δεν απαλλάσσεται ο άνθρωπος από το κάρμα του, απλά αναγνωρίζει τους συμπαντικούς νόμους και τους βιώνει με την συνειδητότητά του και όχι με την συνειδησή του.

Η διαφορά μεταξύ συνείδησης και συνειδητότητας είναι ότι με την δεύτερη έχεις ήδη νιώσει την θειότητα της αγάπης, μέσα στην δονητική συχνότητα του θεού.

Συνήθως οι άνθρωποι εργάζονται με το αστρικό πεδίο, δηλαδή με τα συναισθήματά τους, όταν δεν μπορούν να αναγνωρίσουν τον Εαυτό τους σαν μέρος της συμπαντικής συνειδητότητας.

2.Η ψυχή μας κουβαλάει μόνο αρνητικά συναισθήματα (φόβους, ανασφάλειες κ.α.) από τις προηγούμενες ζωές? Ή και άλλου τύπου συναισθήματα? Μήπως κουβαλάει ΜΟΝΟ αυτά που χρειάζονται επίλυση?? Γιατί όλα τα υπόλοιπα έχουν ήδη δουλευτεί?? Για παράδειγμα αν η ψυχή μας σε μια προηγούμενη ζωή είχε το συναίσθημα της αγάπης προς την θάλασσα αυτό θα το μεταφέρει ίσως και σε άλλες ζωές…οπότε κάποιος μπορεί να έχει ιδιαίτερη αγάπη στην θάλασσα γιατί απλά το μεταφέρει από άλλη ζωή??

Αρνητικά συναισθήματα δεν υπάρχουν. Ο νους μας τα θεωρεί αρνητικά, γιατί έτσι ορίζουν τα πρότυπα.
Αρνητικό – θετικό, είναι για τον καθένα μια υποκειμενική αλήθεια, που έχει να κάνει με βιώματα οικογενειακά, θρησκευτικά, κοινωνικά.
Η εσωτερική αλήθεια δεν διαχωρίζει τα συναισθήματα, μια και η πνευματική μορφή της θεϊκής ηθικής, είναι η χωρίς επιλογές τελειότητα.

΄Όμως τα συναισθήματα εγκλωβίζουν την ψυχή στο αστρικό πεδίο και κάνουν την φυσική της εκδήλωση «δούλο» αυτών. ΄Ετσι συνείδηση, υποσυνείδητο και ασυνείδητο είναι καταστάσεις που δεν μπορούν να εναρμονιστούν και κάνουν τον άνθρωπο να ασθενεί, τοποθετώντας την δύναμή του σε μοιραία γεγονότα.
Ο φόβος του ανθρώπου και ο νοητικός «διαμελισμός» της δομής του, τον κατατάσσουν σε έναν κοινωνικό άνθρωπο που προσπαθεί να επιβιώσει.

Αυτό που αναφέρεις για την θάλασσα, είναι απλά ψυχικές μνήμες.
΄Ετσι το «ταξίδι» της ψυχής μας αποκτά σημασία και γνώση.
Μπορει όμως η αγάπη για την θάλασσα να αφορά και βιωματική εμπειρία αυτής της ζωής. Και έχει μεγάλη σημασία η συμπεριφορά των γονιών μας στις καταστάσεις που καταγράφονται στην υποσυνείδητη μνήμη, σαν συναίσθημα που προκαλεί χαρά, αγάπη, φοβίες, μίσος, ζήλεια κλπ.

Θα σου πω ένα συγκεκριμένο παράδειγμα. Μια κοπέλα είχε έντονες μνήμες από αποκεφαλισμό. Είχε ένα βαθύ μπλοκάρισμα στο λαιμό και όλο της το ενεργειακό σύστημα ήταν σε ανισορροπία. Το μπλοκάρισμα στο λαιμό δεν προέκυψε όμως από τις μνήμες της προηγούμενης ζωής, αλλά από το «στραγγάλισμα» της δημιουργικότητας της από δύο βάναυσους γονείς. Δουλεύοντας συστηματικά με την αυτό-έκφρασή της, μπόρεσε να αναιρέσει τις γονεϊκές εντολές και συγχρόνως δούλευε ασυνείδητα με τον «αποκεφαλισμό». Το αποτέλεσμα ήταν θεαματικό.

Οι πράξεις της προηγούμενης ζωής έχουν σημασία μόνο στο συναισθηματικό μπλοκάρισμα, που όμως προκύπτει πάντα από αυτήν την ζωή. ΄Ετσι το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε, δεν είναι να προσπαθούμε να βρούμε τις προηγούμενες ζωές, αλλά να λύσουμε τα συναισθηματικά μπλοκαρίσματα ερευνώντας την ζωή μας στο τώρα!!! Οι συνδέσεις του μπλοκαρίσματος είναι ίδιες, αλλά εργαζόμαστε με το τώρα, που έχει και την ζωτική σημασία της συνειδητής εργασίας μας.

Εχω γνωρίσει κάποια ζευγάρια που γνωρίζουν ότι υπήρξαν σύντροφοι και σε προηγούμενες ζωές, και γι’ αυτόν και μόνο τον λόγο παραμένουν μαζί, μέσα σε μια εμπόλεμη κατάσταση, μια και κανείς τους δεν μπορεί να αξιολογήσει την ζωή του στο εδώ και τώρα. Το κάρμα τότε παίρνει έναν σκληρό «ρόλο» τιμωρίας και ενοχής, αφήνοντας την ζωή στο εδώ και τώρα, χωρίς ουσιαστική αξία και χαρά.
Μπορείς να καταλάβεις όμως πόσο ανώφελο είναι ε?

Θα ψάξω να βρω αυτά που έχω γράψει για το DNA για να μην τα ξαναγράφω.

Σημαντικό πάντως είναι να γνωρίζεις ότι η προσωπικότητά μας αλλοιώνεται από τα πρότυπα (ασυνειδητα και θρησκευτικά-οικογενειακά), και μέσα από τα παιδικά βιώματα διαμορφώνει έναν χαρακτήρα που ονομάζεται «εγώ»…

Η προσωπικότητα περιέχει το φύλο, την καταγωγή, την πνευματική μας δομή σαν εξέλιξη της ψυχής μας και είναι απαραίτητη στην μορφική εκδήλωση της, στο υλικό πεδίο.

[galazia_sfaira]

Ας πιω τον καφέ μου πρωτα.....

[Vasoula]

Το κάρμα είναι ένας πρόσφατος όρος της αιώνιας ζωής, που επανήρθε στην θρησκευτική συνείδηση της Δύσης, τα τελευταία χρόνια. Η μελέτη της ανατολικής φιλοσοφίας, έδωσε έναυσμα στους δυτικούς να αναζητήσουν την αιωνιότητα της διδασκαλίας του Ιησού, στα πρώτα χριστιανικά χρόνια, τότε που η μετενσάρκωση ανήκε στην δομή της, πριν καταργηθεί η ορολογία από τις εκκλησιαστικές συνόδους.

Ο χειρισμός της ζωής μέσα από τις ηθικές της πράξεις, ήταν η επιφανειακή προσέγγιση της διδασκαλίας του Ιησού, που για τους νεότερους χριστιανούς πήρε μια αγωνιώδη τροπή και τους εγκλώβισε στην εξωτερική μορφή του θεού και στην τυπολατρία, με απώτερο σκοπό την σωτηρία τους και την επιστροφή τους στο «σώμα» του θεού.
Αυτός ο σκοπός όμως ήταν το αποτέλεσμα ενός φόβου, που δεν είχε τελειωμό και έτσι η αδικία στην κοινωνική ζωή των ανθρώπων οριοθετήθηκε με την υποκειμενικότητα του θεού…

- ΄Εχει ο θεός
- Ο θεός βλέπει και κρίνει
- Υπάρχει θεός
- Ο θεός είναι μεγάλος

είναι μερικές μόνο φράσεις που τοποθέτησαν την δικαιοσύνη στο αόρατο σύμπαν, αφήνοντας τους ανθρώπους μέσα στον αιώνιο φόβο της μοναξιάς τους.

Η ανάπτυξη των φιλοσοφικών ρευμάτων είχε στόχο πάντα την αναζήτηση της ψυχής και της αλήθειας μιας πνευματικής ύπαρξης που θα αποτελούσε την αρχή της αφυπνιστικής διαδικασίας του βαθύτερου θεϊκού κυττάρου της.

Στα νεότερα χρόνια η έννοια του κάρμα, έγινε η «δικαιολογία» για τα δεινά της ανθρωπότητας και της ατομικής συμπεριφοράς, δίνοντας την ευθύνη για τις συμπτώσεις και τα γεγονότα, που συντελούνται στην φυσική ζωή, σε κάποια άλλη συνείδηση, σε κάποια άλλη προσωπικότητα, σε κάποιον άλλο χαρακτήρα.

Η ουσία του συμπαντικού νόμου, που ορίζει την ατομική εξέλιξη να δρα μέσα στην συνολική εξέλιξη των όντων, έγινε «μονόδρομος», μια και η έρευνα της καρμικής ατομικότητας επικεντρώθηκε στα γεγονότα και όχι στην εμπειρία της πνευματικής ανέλιξης. Οι άνθρωποι αποδέχτηκαν την μοίρα τους, θεωρώντας την επιλογή τους για ενσάρκωση, σαν αναπόφευκτη και μοιραία. ΄Ετσι έχασαν την ουσία του «ταξιδιού» τους, θέλοντας να φτάσουν όσο το δυνατόν γρηγορότερα στον «προορισμό».

Το «ταξίδι» όμως δεν μπορεί να έχει προορισμό, αν ο ίδιος δεν γνωρίζεις που θέλεις να πας. Οι βραχυπρόθεσμοι στόχοι της ζωής, το έκαναν «κουραστικό» και έτσι για να πετύχουν οι άνθρωποι αυτούς τους βραχυπρόθεσμους στόχους, επινόησαν διάφορους τρόπους για να ξεφύγουν από το κάρμα τους.

Επικαλέστηκαν ιερές οντότητες, αγγέλους και αγίους, τρόπους και μεθόδους που θα γαλήνευαν την απογοήτευσή τους και κυρίως θα ησύχαζαν τους φόβους τους.

Η πνευματική ανέλιξη, η αφύπνιση του θεϊκού κυττάρου, η συνείδηση του θεού εντός μας, διευρύνει αυτήν την μορφική εκδήλωση της ψυχής μας σε μια χωρίς όρους αγάπη της ζωής που εξελίσσεται και δρα, όχι με ένα «εγώ», αλλά με όλα όσα είναι…

Η αρχή της υπέρβασης του κάρμα, είναι απλά να το αποδεχτούμε σαν ευκαιρία και όχι σαν τιμωρία. Η εσωτερική γνώση ξεδιπλώνεται, όταν δεν την ορίζουμε με όσα γνωρίζουμε, αλλά της επιτρέπουμε να είναι όλα.

Ερευνώντας τον εαυτό μας και τις εμμονές ενός κοινωνικού «εγώ», τεκμηριώνουμε και τα συναισθηματικά μπλοκαρίσματα που μας τοποθετούν στην κρίση των άλλων, μέσα σε συγκριτικούς προσδιορισμούς.

Η σύγκριση είναι πράξη βίας προς όλες τις κατευθύνσεις της ζωής μας, γιατί μας απαγορεύει να νιώσουμε τι είμαστε, και μας αφήνει σ’ αυτό που θέλουμε να φαινόμαστε.

Η ζωή είναι απλή. Τα συναισθήματα μας επιτρέπουν να την βιώνουμε και όχι να την σκεφτόμαστε μόνο. Η πνευματική διάνοια δεν σκέφτεται, ο νους το πράττει. ΄Εχει «εκπαιδευτεί» να απορρίπτει τα συναισθήματα, και να επικεντρώνεται στην «θεωρητική» πλευρά της ζωής, που ορίζει το καλό και το κακό με υποκειμενικότητα . Η πνευματική διάνοια δεν επιλέγει το καλό και το κακό, γιατί δεν έχει αυτήν την ανάγκη. Βιώνει την ατομικότητα σαν μέρος της θεϊκής συνειδητότητας και αυτό εκδηλώνει σε όλα τα πεδία, με απόλυτο σεβασμό στους νόμους του καθενός.

Ο νους μας έχει περιορισμένη δυναμική εκδήλωσης. Δεν τον ενδιαφέρει τίποτα άλλο, εκτός από το να επιβιώνει. Αυτή η ανάγκη περιέχει και την δέσμευση στους όρους της κοινής συμβίωσης του με τους άλλους. Τοποθετεί τα «φράγματα» διαχωρισμού, θεωρώντας ότι οι άλλοι υπάρχουν για να καλύψουν τις ανάγκες του. Ταυτίζεται με ανθρώπους που φαινομενικά μπορούν να το κάνουν. Θυμώνει με όσους, πάλι φαινομενικά, δεν μπορούν να το κάνουν.

Απόρριψη, προδοσία, ανευθυνότητα είναι συναισθήματα που δεν γνωρίζει για τον εαυτό του, γιατί απλά δεν ξέρει ποιος είναι ο Εαυτός του. Οι πράξεις των άλλων καλύπτουν όλη την «φαινομενική» του ζωή και αυτές βιώνει σαν εμπειρία.

Η πνευματική μας διαδρομή μας βάζει στις πράξεις της ζωής μας, στα συναισθήματά μας, στις αιτίες της δυστυχίας μας και της μοναξιάς μας, «ερεθίζοντας» διαρκώς το βαθύτερο επίπεδο του φόβου, που προέρχεται από την αντίληψη του «στιγμιαίου» και πρόσκαιρου εαυτού. Ο θυμός μας για την ίδια την ζωή μας έχει σαν στόχο τους «ατελείς» άλλους, που θέλουμε να «τελειοποιήσουμε» για να μπορούν να ανταποκρίνονται στα δικά μας ιδανικά και τις δικές μας αξίες. Ο πρώτος κλονισμός στον εγωισμό μας έρχεται με την αντίληψη των ψευδών αξιών, με βάση τις οποίες κρίναμε κάθε εκδήλωση των άλλων, και με βάση τις οποίες απομακρυνθήκαμε από την βαθιά εσωτερική αλήθεια του αυθεντικού αγαθού.

Η συνείδηση του θεού εντός μας δεν συνδέεται με τα θρησκευτικά πρότυπα μιας επιφανειακής κοινωνικής φιλοσοφίας, που διαιωνίζει την αδικία στην φυσική ζωή και προάγει την ελπίδα για δικαίωση σε ένα άλλο βασίλειο του θεού…

Η βασιλεία του θεού συντελείται εδώ και τώρα! Και συντελείται μόνο από την μία αλήθεια όλων των φιλοσοφικών ρευμάτων και των θρησκειών ανά τους αιώνες, και είναι η θειότητα της αγάπης, η μόνη αλχημική διαδικασία που μετασχηματίζει την ατομική συνείδηση σε συμπαντική συνειδητότητα., αποκαθιστώντας το θεϊκό σχέδιο του κόσμου μας.
΄