ΘΕΛΩ ΚΑΙ "ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΘΕΛΩ"

[zefira]

Προσπαθώ από χθες να τα βάλω σε μια σειρά αυτά τα δυο.

Αφουγκράζομαι κάθε μου σκέψη και προσπαθώ να βγάλω άκρη.

Πρέπει να θέλω : να έχω τάξη μέσα στο χώρο μου, πρέπει να θέλω να έρθει η Δευτέρα για να δουλέψω,πρέπει να θέλω να μαγειρέψω, να σιδερώσω κλπ

Όλα αυτά συγκαταλέγονται στα κοινωνικά πρότυπα ή τελικά είναι μέσα στην χαλιναγώγηση του εαυτού μας για να έχουμε ισορροπία?

[angela_al]

Είμαστε τόσο πειθαρχημένοι στη μονοτροπία της χρησιμότητας, (την οποία εμείς δημιουργήσαμε και δεν μας τη φόρεσε κανένα κοινωνικό πρότυπο) που δε θα βγάλουμε άκρη Ζεφύρα μου.
Πρέπει να θέλω ή θέλω να τακτοποιήσω την παπουτσοθήκη μου. Κι ας πούμε ότι το κάνω γιατί πρέπει να χαλιναγωγήσω τον εαυτό μου και το άλλο πρωί υποτροπιάζω αγοράζοντας άλλα δυο ζευγάρια. Είμαι δύσπιστη πρωτίστως με μένα...

[Danielli]

Για ολα αυτά τα πεζά που καλούμαστε να κάνουμε έχουμε 3 επιλογές!
:arrow: Να πληρώσουμε κάποιον άλλον να τα κάνει, αν συνηδειτά έχουμε αποφασίσει ότι απέχουμε... και μπορούμε να αντέξουμε το κόστος...
:arrow: Να τα κάνουμε και να νιώθουμε θύματα , γκρινιάζοντας, δημιουργώντας περισσότερους πόνους στο σώμα μας από την ψυχική επιβάρυνση...
ή
:arrow: Ο΄τι κάνουμε να το κάνουμε δημιουργικά και απλά, σαν να είναι το πιό μοναδικό πράγμα στον κόσμο !!
Οι δουλειές τελειώνουν πολύ πιό γρήγορα όταν τις βιώνεις δημιουργικά, δεν τις βλέπεις αγγαρεία, απολαμβάνεις το αποτέλεσμα, και ανταμοίβεις τον Εαυτό σου με κάποιο -άλλο- τρόπο!!!

[Evoula]

Kαλημέρα σε όλες τις βαριεστημένες νοικοκυρές.
Εγώ έχω παρατηρήσει τούτο...
Όταν είμαι χαρούμενη και ήρεμη το σπίτι μου είναι καθαρό, τακτοποιημένο, μυρίζει υπέροχα και είναι γεμάτο λουλούδια.
Όταν είμαι μπερδεμένη, απογοητευμένη, μπλοκαρισμένη αφήστε το καλύτερα...
Η εσωτερική μας κατάσταση αντικατοπτρίζεται στις εξωτερικές μας εκδηλώσεις.
Ένα καλό παράδειγμα είναι η τάση να μην αποχωριζόμαστε ακόμα και αντικείμενα άχρηστα, που μας γεμίζουν τον χώρο και δεν τα χρησιμοποιούμε ποτέ. Σε πολλές περιπτώσεις αγνοούμε ακόμα και την ύπαρξή τους.
Αυτό είναι μια κατάσταση του Νου. Αρνούμαστε να πετάξουμε τα παλιά, να κάνουμε χώρο στο καινούριο. Μένουμε προσκολλημένοι σε παλιές πεποιθήσεις, γατζωνόμαστε από παγιωμένες σκέψεις και συμπεριφορές, αρνούμενοι να κάνουμε χώρο στο φρέσκο και το καινούριο.

Να τα κάνουμε και να νιώθουμε θύματα , γκρινιάζοντας, δημιουργώντας περισσότερους πόνους στο σώμα μας από την ψυχική επιβάρυνση...

Ντάννυ μου, αν ρίξεις μια ματιά γύρω σου θα δεις πως αυτή είναι η συνηθέστερη συμπεριφορά. Είναι ευκολότερο και οικείο, να ρίξουμε τα βάρη σε εξωτερικούς παράγοντες, παρά να βρούμε εκείνο το κομμάτι μας που δημιουργεί την ανισορροπία και η ακαταστασία απλά είναι η εκδήλωση του ακατάστατου και μπερδεμένου Νου μας..
’ρα το πρέπει και το θέλω είναι ένα ακόμα ψευδοδίλημμα.
Σε κατάσταση Είμαι, δεν υπάρχουν αυτά τα ερωτήματα.
Υπάρχουν μόνο βιωμένες καταστάσεις.

[zefira]

Χρόνια προσπαθώ να χαλιναγωγήσω την αναβλητικότητα μου.

Η αναβλητικότητα αυτή νομίζω ότι συγκαταλέγεται στα θέλω μου.

Πρέπει να σιδερώσω ας πούμε και ενώ στο μυαλό μου έχω το απόγευμα για να το κάνω αυτό. Όταν έρχεται το απόγευμα βρίσκω μια πολύ όμορφη δικαιολογία και το σίδερο πάααει.

Σίγουρα είναι κάτι που χρειάζεται να το δουλέψω φαντάζομαι.

Αλλά δεν ξέρω τον τρόπο.

Το σιδέρωμα ήταν ένα παράδειγμα. Υπάρχουν άπειρα τέτοια πράγματα, που δεν ξέρω τι να κάνω.

[Vasoula]

Ντάννυ μου, αν ρίξεις μια ματιά γύρω σου θα δεις πως αυτή είναι η συνηθέστερη συμπεριφορά. Είναι ευκολότερο και οικείο, να ρίξουμε τα βάρη σε εξωτερικούς παράγοντες, παρά να βρούμε εκείνο το κομμάτι μας που δημιουργεί την ανισορροπία και η ακαταστασία απλά είναι η εκδήλωση του ακατάστατου και μπερδεμένου Νου μας.. ’ρα το πρέπει και το θέλω είναι ένα ακόμα ψευδοδίλημμα.
Σε κατάσταση Είμαι, δεν υπάρχουν αυτά τα ερωτήματα.
Υπάρχουν μόνο βιωμένες καταστάσεις.

Εύη????
Εσύ το έγραψες αυτό? μμμμ.... :lol: :lol: :lol: :lol: :lol: :lol:

[Evoula]

Μόνη μου!!!!! :lol: :lol: :lol:

Έχω βάλει για ύπνο την ξανθιά..... :lol:

[zefira]

Evi μου πως την έβαλες για ύπνο την ξανθιά?? :shock:

Εγώ γιατί την κουβαλάω συνέχεια μαζί μου :shock: :shock: :shock:

[Vasoula]

Ζεφυράκι, μμμ...μάλλον την αποδέχτηκε την ξανθιά, η Ευούλα


:lol: :lol: :lol: :lol: :lol:

[angela_al]

Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα κορίτσια...

Κι ο προσωπικός μας χώρος πρέπει να είναι ταχτοποιημένος και καθαρός για ομαλή ροή ενέργειας.
Μέχρι να βρεθεί η απόλυτη λύση, μερικά tips μας βοηθούν:
Ότι δεν χρησιμοποιήθηκε τα 2 τελευταία χρόνια χάρισμα, πέταγμα, ανακύκλωση. Καλό τίναγμα και δίπλωμα στα ρούχα ώστε τα μισά να μην θέλουν σιδέρωμα. Παπούτσια έξω από την πόρτα και 2 ζευγάρια παντοφλάκια να υπάρχουν για τους επισκέπτες. Ανάθεση εργασίας στους ρέμπελους της οικείας. Ανταποδοτική βοήθεια με φίλους. (Φιλενάδα αφού έρχεσαι φέρε καφέ-ρύζι- γάλα- καμπά να μην βγαίνω κι εγώ- ζευγάρωνε καμιά καλτσούλα και δίπλωσε κουζινοπετσέτες). Παιχνίδια με τη συμμετοχή των παιδιών του τύπου: αναζήτηση του θησαυρού (ψάχνουμε και το τελευταίο κομματάκι παζλ στους καναπέδες).
Προσωπικά, με βοηθά πολύ να κάνω δουλειές με παρέα- ακόμη κι αν η συμμετοχή των άλλων είναι ελάχιστη. Υπάρχει εκγρήγορση, ρυθμός, διασκέδαση.
Η αναβλητικότητα Ζεφύρα είναι ότι χειρότερο. Βασανίζεσαι τόσο πριν το κάνεις που δεν αξίζει τον κόπο. Εκτός αν μπορείς και το ξεχνάς αφήνοντάς το γι αργότερα. Πχ. αν ξαπλώσω αργά με άπλυτα πιάτα με σκέφτομαι το πρωινό να τρίβω κατσαρόλες και ύπνος δεν με πιάνει. Είμαι πρόθυμη να σηκωθώ να το κάνω μεταμεσονύχτιες ώρες παρά να νιώθω ότι εκκρεμεί. Αυτό ίσως δείχνει εμμονή αλλά μετά κοιμάμαι με ηρεμία.

[zefira]

Μεγάλη λέξη η ΑΠΟΔΟΧΗ Βάσω μου!!!!!!

[zefira]

Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα κορίτσια...

Κι ο προσωπικός μας χώρος πρέπει να είναι ταχτοποιημένος και καθαρός για ομαλή ροή ενέργειας.
Μέχρι να βρεθεί η απόλυτη λύση, μερικά tips μας βοηθούν:
Ότι δεν χρησιμοποιήθηκε τα 2 τελευταία χρόνια χάρισμα, πέταγμα, ανακύκλωση. Καλό τίναγμα και δίπλωμα στα ρούχα ώστε τα μισά να μην θέλουν σιδέρωμα. Παπούτσια έξω από την πόρτα και 2 ζευγάρια παντοφλάκια να υπάρχουν για τους επισκέπτες. Ανάθεση εργασίας στους ρέμπελους της οικείας. Ανταποδοτική βοήθεια με φίλους. (Φιλενάδα αφού έρχεσαι φέρε καφέ-ρύζι- γάλα- καμπά να μην βγαίνω κι εγώ- ζευγάρωνε καμιά καλτσούλα και δίπλωσε κουζινοπετσέτες). Παιχνίδια με τη συμμετοχή των παιδιών του τύπου: αναζήτηση του θησαυρού (ψάχνουμε και το τελευταίο κομματάκι παζλ στους καναπέδες).
Προσωπικά, με βοηθά πολύ να κάνω δουλειές με παρέα- ακόμη κι αν η συμμετοχή των άλλων είναι ελάχιστη. Υπάρχει εκγρήγορση, ρυθμός, διασκέδαση.
Η αναβλητικότητα Ζεφύρα είναι ότι χειρότερο. Βασανίζεσαι τόσο πριν το κάνεις που δεν αξίζει τον κόπο. Εκτός αν μπορείς και το ξεχνάς αφήνοντάς το γι αργότερα. Πχ. αν ξαπλώσω αργά με άπλυτα πιάτα με σκέφτομαι το πρωινό να τρίβω κατσαρόλες και ύπνος δεν με πιάνει. Είμαι πρόθυμη να σηκωθώ να το κάνω μεταμεσονύχτιες ώρες παρά να νιώθω ότι εκκρεμεί. Αυτό ίσως δείχνει εμμονή αλλά μετά κοιμάμαι με ηρεμία.

[Vasoula]

Αγγελίνι μου τίποτα δεν είναι εμμονή για μένα, όταν αυτό μας κάνει και αισθανόμαστε καλά...Εδώ δεν υπάρχουν συγκρίσεις...

Αυτό που εγώ θεωρώ εμμονή σου, είναι η δική σου χαλάρωση..
Και το αντίστροφο...

Εμμονή είναι μια λέξη που προέρχεται από συνήθεια...

Εμμονή μπορεί να γίνει το οτιδήποτε...Αν δεν υπάρχει αποτέλεσμα, δεν υπάρχει και αιτία...

[Evoula]

Ζεφυράκι η αποδοχή, δεν είναι κάτι εύκολο ούτε κάτι δύσκολο.
Θυμάμαι πριν μερικά χρόνια, πελαγωμένη, μπερδεμένη και απελπισμένη, κλεισμένη στα ερμητικά δωμάτια του Νου μου, χωρίς να βλέπω φως ούτε από μια τόση δα χαραμάδα, κατάλαβα το εξής.
Πως όσα νοιώθω και όσα βιώνω έχουν ως πηγή τους εμένα.
Δεν ήξερα πώς, δεν ήξερα γιατί, απλά ήξερα πως ο γυαλός δεν ήταν στραβός, εγώ στραβά αρμένιζα.
Δεν ήξερα όμως ούτε τί να κάνω, ούτε πώς να το κάνω.
Η Αποδοχή ήταν παντελώς άγνωστη λέξη για μένα...

’κουγα τις παραινέσεις αλλά όλα είχαν μυθικές διαστάσεις στο μυαλό μου...
Πολεμούσα με όλα μα η μάχη ήταν συνεχώς η ίδια και είχε μόνο έναν αποδέκτη. Τον ίδιο μου τον εαυτό.
Ακόμα ο αποδέκτης είναι ο ίδιος, όπως και να φαίνεται εξωτερικά.
Όλα μου φαίνονταν δύσκολα, οι παραινέσεις φίλων εξωπραγματικές και πάντα υπήρχε ένα μεγάλο ερώτημα "Μα πώς? Πώς να το κάνω..."
Αυτό που κατάλαβα στην πορεία και ακόμα με εκπλήσει, είναι πως δεν χρειάζεται, ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να κάνουμε απολύτως τίποτε.
Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να πειθαρχήσουμε.
Να πειθαρχήσουμε στα εσωτερικά μας θέλω και να μείνουμε πιστοί και εστιασμένοι σε αυτά, ό,τι και αν μας λέει η αλυσοδεμένη μας προσωπικότητα.
Να κάνουμε ένα βήμα κάθε φορά, νοιώθοντας ευγνωμοσύνη για αυτό το βήμα και να βγάλουμε από το μυαλό μας την εικόνα.
Χωρίς πλασματικές προσδοκίες.
Χωρίς επικρίσεις.
Και σιγά σιγά και μόνο βαδίζοντας, μέσα από καθημερινές συνειδητές επιλογές και πράξεις, ξυπνάς ένα πρωί και μέσα από αλλαγές οι οποίες ήρθαν εντελώς "φυσικά", ανακαλύπτεις πως έχεις αρχίσει να αποδέχεσαι...
Έτσι απλά...

[Vasoula]

Αυτό που κατάλαβα στην πορεία και ακόμα με εκπλήσει, είναι πως δεν χρειάζεται, ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να κάνουμε απολύτως τίποτε

μάλλον θα γελάσω τώρα...

όλα αυτά που περιγράφεις είναι ΤΙΠΟΤΑ???????????????

δηλαδή τυχαία έφτασες σ' αυτό το συμπέρασμα?

Η εσωτερική εργασία ίσως να μην μοιάζει με την φυσική μας εργασία, που έχει αφεντικά και υποχρεώσεις και ευθύνες για κάποιον άλλον, γι' αυτό ίσως να μην είναι και αναγνωρίσιμη...

Με το "τίποτα" όμως δεν προχωράς εσωτερικά, μην γελιέσαι Ευούλα...Για να φτάσεις στο σημείο να λες ΤΙΠΟΤΑ, σημαίνει ότι κάθισες με τον εαυτό σου αγκαλίτσα και πήρες από το χεράκι την ανωριμότητά σου να αποδεχτείς το ΤΙΠΟΤΑ και τα ΠΑΝΤΑ!!!