Αναπηρία τέλος

[Επισκέπτης]

Εχω χρόνια τώρα έναν ιντερνετικό φίλο τον Χρήστο και θα ήθελα να μοιραστω την ιστορία του και τον αγώνα του μαζί σας.

Από μικρός θαύμαζα όλους τους σούπερ ήρωες του κινηματογράφου με τους φουσκωτούς μυείς. Ήθελα και εγώ να τους μοιάσω, να γίνω δυνατός σαν αυτούς για να «υπηρετώ τους αδυνάτους».
Από το δημοτικό πάντα υπερασπιζόμουν τους φίλους μου όταν τους κτυπούσαν μεγαλύτερα στην ηλικία παιδία. Ήμουν αρκετά τυχερός γιατί δεν έτυχε ποτέ να τις αρπάξω γερά, αν και ήμουν γερό παιδί γιατί γυμναζόμουν καθημερινά.
Μεγαλώνοντας εκτός από την γυμναστική άρχισα να μαθαίνω διάφορες πολεμικές τέχνες, αλλά κυρίως Καράτε (sotokan).
Σαν να μην έφτανε αυτό, μετέτρεψα και ένα δωμάτιο της ταράτσας μας σε γυμναστήριο με βάρη. Γυμναζόμουν κάπου δυόμισι ώρες την ημέρα με βάρη, εκτός από το καράτε που πήγαινα τρεις φορές την εβδομάδα. Η αλήθεια είναι ότι εκτός από ψώνιο άρχισε να μου αρέσει πολύ η γυμναστική με βάρη και πάντα ήθελα να κάνω κάτι παραπάνω. Ευτυχώς που μέσα σε όλη την τότε τρέλα μου είχα καθαρό μυαλό και έμεινα μακριά από αναβολικά και παρεμφερή σκευάσματα.

Σήμερα έτυχε να δω στην τηλεόραση μια ταινία από αυτές που με ώθησαν να ασχοληθώ περισσότερο με την γυμναστική και τα βάρη. Ίσως φανεί περίεργο το ότι δεν μελαγχόλησα καθόλου για τους φουσκωτούς μύες που έχω χάσει, αλλά χάρηκα για το ότι ωρίμασα και δεν σκέφτομαι όπως τότε.
Τότε επηρεασμένος από αυτά που μου «σερβίρανε» στην TV πόνταρα περισσότερο στο φαίνεστε παρά στο είναι. Τώρα γνωρίζω καλά ότι όσο «φουσκωτό» σώμα και όση μυϊκή δύναμη και αν έχεις, δεν σημαίνει ότι είσαι και δυνατός.

Δυνατός είναι αυτός που τα έχει καλά με τον εαυτό του, ότι «στραβό» και να του παρουσιαστεί στην ζωή. Το δύσκολο δεν είναι να νιώθεις δυνατός όταν καθαρά υποκειμενικά είσαι, το δύσκολο είναι όταν οι περισσότεροι σε θεωρούν ανάπηρο, ανίκανο και ασθενή εσύ να νιώθεις δυνατός. Για να καταφέρεις να νιώσεις δυνατός έχοντας κάποια αναπηρία, χρειάζεται πρώτα να δουλέψεις πολύ με τον εαυτό σου.
Δεν χρειάζεται να αναπολείς παλιά μεγαλεία.
Δεν θα σε βοηθήσει καθόλου το να ανακατεύεις το παρελθόν με το παρόν, αντίθετα θα σε «πηγαίνει πάντα πίσω». Δεν πρόκειται να είναι καλύτερο «το αύριο σου, αν δεν δουλέψεις σκληρά το σήμερα».

Ο πρώτος σύμμαχος σου είναι οι καλοί φίλοι, που σε νοιάζονται και σε αγαπούν γι αυτό που είσαι. Εάν τους έχεις χάσει όλους, άνοιξε την καρδιά σου και θα βρεις νέους φίλους γύρω σου που θα σε αποδέχονται και θα σε αγαπούν.
Ο δεύτερος σύμμαχος σου είναι οι γονείς και τα αδέρφια σου (αν έχεις). Αυτοί είναι οι πιο κοντινοί σου άνθρωποι που πάντοτε θα σε στηρίζουν.
Τέλος μια καλή συντροφιά είναι βέβαιο ότι θα σου δώσει ώθηση προς τα μπρος.

Μην σταματάς να παλεύεις και να ονειρεύεσαι ένα αύριο καλύτερο για εσένα.
Κανείς και τίποτα δεν μπορεί να σε κρατάει «στάσιμο», ή να σε πηγαίνει «πίσω», αν εσύ κοιτάζεις μπροστά.

Chondromatidis Christos'


Αυτός είναι ο χρηστάκος

http://video.google.com/videoplay?docid ... 7464938834

και θα σας μεταφέρω συχνά δικά του ωραία πράγματα όπως αυτό...

''... Μην προσπαθείς να είσαι φίλος μου.
Μου αξίζει κάτι παραπάνω.
Γνώρισε με. Ίσως γίνουμε φίλοι.
Μην με βοηθάς ακόμα κι αν αυτό σε κάνει να νοιώθεις καλά.
Ρώτα με αν χρειάζομαι την βοήθεια σου.
Μην με θαυμάζεις.
Ο πόθος να ζήσεις μια πλήρη ζωή δεν δικαιολογεί τη λατρεία.
Μη λές, μη διορθώνεις, μην καθοδηγείς.
'Ακου, υποστήριξε, ακολούθα.
Μη δουλεύεις πάνω μου.
Δούλεψε μαζί μου........''

[Vasoula]

Μη δουλεύεις πάνω μου.
Δούλεψε μαζί μου........''

γειά σου Χρήστο!!!

Το δύσκολο δεν είναι να νιώθεις δυνατός όταν καθαρά υποκειμενικά είσαι, το δύσκολο είναι όταν οι περισσότεροι σε θεωρούν ανάπηρο, ανίκανο και ασθενή εσύ να νιώθεις δυνατός.

ξανά γειά σου Χρήστο!!!!



και γειά σου και σένα Γιαννάκη...

[Kalliopi]

Αν είχαν οι ψυχές μορφή, οι δρόμοι θα είχαν πήξει από αναπηρικά

καροτσάκια

κι ο Χρήστος θα ήταν σπρίντερ

[Christina]

Δεν ξέρω αν ακουστεί κάπως αυτό που θα πω αλλά ρε παιδιά το αισθάνομαι με κάθε μου κύτταρο....

Δεν είναι όριο και φραγμός το σώμα.

Την δύναμη την δίνει το πνεύμα, το ζωογόνο, το λαμπερό.
Ένα αδύναμο, πονεμένο και μπερδεμένο σώμα είναι ένας μισογκρεμισμένος ναός...

Η θρησκεία όμως και η πίστη παραμένει μέσα του!

Δεν έχω κάτι να πω και δεν έγραψα για να δηλώσω κάτι.

Μακάρι να μπορούσα να ζωγραφίσω το συναίσθημα και την ζωντανή μου πεποίθηση στην δύναμη της ζωής και την καθοδηγία του πνεύματος.

Σε κάθε ζωή υπάρχουν πολλές δοκιμασίες.
Πολλοί χρωματισμοί.

Κι έπειτα σκέφτομαι, ... πόσο άνετα μιλάμε όταν απέχει από μας κάτι τόσο οδυνηρό.....

Μέσα στην φιλοσόφηση και την θεωρία.
Και νιώθω να ευτελίζω τις ίδιες μου τις λέξεις αλλά θέλω να το ουρλιάξω δυνατά πως το πιστέυω και θα το πιστεύω πως το πνεύμα μας καθοδηγεί προς το φως...

[Vasoula]

Μέσα στην φιλοσόφηση και την θεωρία.

Φυσικά και απέχουμε από την πραγματική εσωτερική αξία της ζωής...

Ο στόχος μας δεν είναι να το διαπιστώνουμε, Χριστινάκι, αλλά να φέρουμε τον εαυτό μας στην ουσία του, που απέχει από τις θεωρίες.

Ο δρόμος του ασθενούς σώματος, είναι μια επιλογή....και σ' αυτήν ύποκλίνομαι με σεβασμό, όπως υποκλίνομαι με σεβασμό σε κάθε δρόμο που οι ψυχές αποφασίζουν

Για να απομακρυνθούμε από την θεωρία λοιπόν, πρέπει να ανακαλύψουμε την προσωπική μας πορεία, που δεν μπορεί να συμπονεί τους άλλους μόνο από μακρυά και να ατενίζει τον πόνο με απογοήτευση...

Το σώμα δεν είναι ένας φθαρμένος ναός!
Είναι η ολοκλήρωση και η αυτοπραγμάτωση της ψυχής μας, η φυσική κάλυψη της που γίνεται ολοένα και πιο ιερή, μόλις καταφέρεις και έρθεις σε επαφή μαζί της...Γιατί τότε μόνο του δίνεις την αξία που δημιουργήθηκε...

[zefira]

Το σώμα δεν είναι ένας φθαρμένος ναός!
Είναι η ολοκλήρωση και η αυτοπραγμάτωση της ψυχής μας, η φυσική κάλυψη της που γίνεται ολοένα και πιο ιερή, μόλις καταφέρεις και έρθεις σε επαφή μαζί της...Γιατί τότε μόνο του δίνεις την αξία που δημιουργήθηκε...

Πόσο δύσκολο όμως μας είναι τελικά για να το δούμε έτσι......

Το συναίσθημα μπαίνει μπροστά και φτάνουμε σε αυτό που λέει και ο Χρήστος :"Μην με βοηθάς ακόμα κι αν αυτό σε κάνει να νοιώθεις καλά.
Ρώτα με αν χρειάζομαι την βοήθεια σου. "

[Επισκέπτης]

Η άποψη μου:
Κάθε άνθρωπος που έχει μια αναπηρία (όσο σοβαρή και να είναι αυτή), νιώθει ίσος και κοινωνικά δυνατός με έναν «αρτιμελή».
Ίσως φανεί «αστείο» αλλά εγώ αντιμετωπίζω το ίδιο έναν «αρτιμελή» με έναν «μη αρτιμελή».
Σύμφωνα με τα μάτια τις ψυχής, έχω μάθει να προσεγγίζω τον άνθρωπο, γι αυτό δεν με ενδιαφέρει αν είναι ψηλός - κοντός, πλούσιος - φτωχός, ΑΜΕΑ ή «κανονικός».

Είναι περίεργο, αλλά σχεδόν πάντα καταλαβαίνω αν ο συνομιλητής μου νιώθει άβολα λόγο της εικόνας μου, ιδιαίτερα εάν είναι και «αρτιμελής». Όταν η αντιμετώπιση είναι διαφορετική (όσο ευγενική και αν είναι αυτή), μου δημιουργεί αμηχανία.

Είναι σαν να κρατά ο συνομιλητής σου ένα καθρέφτη «δηλώνοντας» συνεχώς την «ιδιαιτερότητα» σου. Η αλήθεια είναι, ότι τα πρώτα λεπτά είναι καθοριστικά για το μέλλον μιας σχέσης, όποια και να είναι αυτή.
Δεν πρέπει να «σπαταλάτε» το χρόνο σας κάνοντας ηλίθιες ερωτήσεις, άσχετες με την στιγμή.

Σταματήστε το «κρυφτούλι»..

Αν έχετε απορίες, ρωτήστε αμέσως. Η αλήθεια δεν έβλαψε κανένα.
Είναι λάθος να «ταξιδεύετε» στο παράλυτο κορμί του συνομιλητή σας, ψάχνοντας για απαντήσεις. (Συνήθως τα άτομα με αναπηρία δεν έχουν πρόβλημα στο να μιλήσουν ανοικτά για την αναπηρία τους. Αρκεί να αισθανθούν το ενδιαφέρον του άλλου, και όχι την περιέργεια.)

Σκεφτείτε λίγο.. Αν είχατε και εσείς μια αναπηρία, θα θέλατε να σας «αντιμετωπίζουν» σαν διαφορετικό;

Μην φοβάστε.. Νοιώστε για λίγο παράλυτοι.

Αισθανθείτε τον πόνο και πείτε μου. Αξίζουμε και άλλον πόνο εκτός του φυσικού;;;

Αξίζουμε διαφορετική αντιμετώπιση από τους «αρτιμελείς»;;;

Αν πραγματικά το «δουλέψετε» μέσα σας, θα νοιώσετε ότι αναπηρία δεν σημαίνει και διαφορά.

Βέβαια δεν πρέπει να περιμένουμε τα «πάντα» από τους ανθρώπους που δεν έχουν αναπηρία. Δυστυχώς πολύ συχνά «διαφοροποιείτε» η στάση μας όταν ο απέναντι είναι «αρτιμελής». Γινόμαστε σκληροί, απότομοι και λίγο απόμακροι, λες και φταίνε οι «άλλοι» για την αναπηρία μας.

Δε χρειάζεται και από την πλευρά μας (των ΑΜΕΑ), να κάνουμε το ίδιο λάθος.
Πρέπει να πάψουμε να σκεφτόμαστε αρνητικά για τον εαυτό μας.

Είναι κουτό να δηλητηριάζουμε μια σχέση πριν ακόμα δημιουργηθεί.
Ας μιλήσουμε εμείς πρώτα για τα προβλήματα μας, και ας σπάσουμε επιτέλους πρώτοι τον «πάγο» που μας χωρίζει..

Χρήστος

[Vasoula]

ναι Ζεφυράκι, γιατί έτσι εξιλεώνεις και τον δικό σου φόβο!!

Δίνοντας την ενέργειά σου σε άτόμα που ουσιαστικά δεν είναι άπόφασή τους να λάβουν, γιατί απλά δεν έχουν ζητήσει!!!!

αλλά το ζητώ και λαμβάνω, είναι σε ένα εσωτερικό επίπεδο που για να το αντιληφθείς, πρέπει πρώτα να έχεις νιώσει το δικό σου!

Η συνείδηση μας βρίσκει πολλους τρόπους να εξιλεωθεί...
και ένας από αυτούς είναι η "συμπόνοια"....

΄Οπως επίσης η συνείδηση έχει πολλούς τρόπους να δηλώσει τον φόβο της, και ένας από αυτούς είναι "πονάω"

΄Οσοι φωνάζουν ότι πονάνε, όσοι ενδιαφέρονται με την συνείδηση για την θεραπεία τους, δεν γίνονται καλά σωματικά...
Τουλάχιστον, όχι όλοι!!

΄Οσοι όμως νοιώθουν την δύναμη της θεραπείας τους και τους λόγους της ασθένειας, ζητούν και λαμβάνουν σε όλα τα επίπεδα...

Το φυσικό επίπεδο, μετά, εκφράζει ακριβώς αυτό που ζήτησαν και έλαβαν...

[Επισκέπτης]

http://www.guzer.com/videos/are-you-goi ... strong.php

με αγγιξε...

[galazia_sfaira]

Φοβερό παράδειγμα ΖΩΗΣ!
Κι εμενα με συγκινησε Γιάννη μου οταν το ειδα!

[AMALIA]

------------------------------

[Ellaki]

[CHRYSSOULA]

Θα σταθώ σε αυτά τα λόγια::::

"Πως θα σηκωθώ άμα πέσω κάτω αφού δεν έχω άκρα?? Κάποιος που έχει άκρα μπορεί να στηριχθεί... Εγώ όμως πως??? Σκέφτομαι πως θέλω να τερματίσω νικητής - δυνατός και αυτό μου δίνει την σκέψη και την ώθηση να σηκωθώ....."

Πόση δύναμη στα αλήθεια κρύβουμε μέσα μας ????
Όταν κάποια στιγμή μας τυλίξει η απογοήτευση, όταν νοιώσουμε όλα γύρω μας αδιάφορα χωρίς ουσία, όταν πούμε δεν πάει άλλο....
τότε "η αναπηρία μας" έστω και αν μορφικά φαινόμαστε αρτιμελείς έχει αρχίζει να παίρνει τέλος και στην θέση της υψώνεται η δύναμη.... η δύναμη να βγεις νικητής στην πρόκληση της ζωής!!!!!

[xamogelo]

Ηθελα να γράψω και για μενα αλλα φαινεται δεν επρεπε γιατι οσα εγραψα χαθηκαν, γράφω μονο αυτό:

ότι η δυναμη της ψυχής ειναι πολύ μεγάλη είτε το ατομο εχει αναπηρία εξωτερική ή εσωτερική ή είναι αρτημελες.