Αετούλι αυτά που γράφω στην ενότητα ΘΕΡΑΠΕΙΑ, άπτονται αυτών των ερωτημάτων σου.
Δεν τα γράφω σαν αυθεντία, το λέω για να μην παρεξηγηθώ...
Τα γράφω γιατί υπάρχουν έτσι "τακτοποιημένα" στην ψυχή μου και απλά τώρα μπορούν να εκφραστούν.
Η ψυχή μας σαφως είναι θεϊκή εκπόρευση, μα μήπως το υλικό της μέρος δεν είναι? ΄Ολα, κατα την γνώμη μου, είναι θεϊκές εκπορεύσεις, αφού τίποτα δεν μπορεί να δημιουργηθεί εκτός της...
Σαν Πνεύμα εγώ εννοώ αυτό που έχω ακούσει να λέγεται σαν Ανώτερος Εαυτός. Αυτή η θεϊκή παρουσία που έχει προβάλει μέρος της στο υλικό πεδίο!
Και θα σου πω τι έχω νιώσει βιωματικά εγώ....
Η ψυχή και η συνείδηση είναι ένα και το αυτό. Και ζει μεταξύ υλικού και αστρικού πεδίου, ξεχνώντας η μία την άλλη!
Αν θυμηθεί η μία την άλλη, εργάζονται παράλληλα και συνειδητοποιημένα σε απόλυτη ένωση. Τα δύο πεδία δεν είναι πια τόποι εργασίας, αλλά ουσιαστικής δράσης, διευρύνοντας την συνειδητότητα έως το Πνεύμα. Η ένωση μαζί του σηματοδοτεί το κλείσιμο του κύκλου εξέλιξης του μέρους εκείνου που εμείς ονομάζουμε ψυχή, και η άνοδος του σε ένα λεπτοφυέστερο πεδίο, που οι άνθρωποι ονομάζουν πνευματικό, αόρατο κλπ.
΄Ετσι όπως έχει "αναγνωριστεί" η ψυχή, σαν κάτι θεϊκό και απρόσιτο στην λογική, θεωρώ ότι είναι και το μεγαλύτερο εμπόδιο της ανθρώπινης μνήμης να λειτουργήσει με επιγνώσεις.
΄Οταν ο καθένας μέσα του μπορέσει να αποκωδικοποιήσει αυτήν την "απόσταση", με όποιο τρόπο νιώθει καλύτερο, τότε θεωρώ ότι μπορεί να ζει συνειδητά, αναγνωρίζοντας τους όρους των πεδίων που υφίσταται.
Η υπέρβαση για μένα χαρακτηρίζεται από το τι αφήνεις σε καθε πεδίο, που λειτουργεί δεσμευτικά για την ύπαρξή σου εκεί.
Η ψυχή αναγνωρίζει τις συναισθηματικές και νοητικές της δεσμεύσεις και η συνείδηση αναγνωρίζει τις υλικές της δεσμεύσεις.
Εργασία σε όλα τα πεδία, όχι πια με την συνειδησιακή λογική, αλλά με την συνειδητότητα που περιέχει και την γνώση και μπορεί να αποκωδικοποιεί το πεδίο δράσης της και να ΕΙΝΑΙ σε όλα, και όχι μερικώς στο ένα ή στο άλλο!!
Είναι αυτό που εγώ αναγνωρίζω σε κάθε άνθρωπο που έχει εργαστεί με συνέπεια και αφοσίωση προς αυτήν την ολοκλήρωση, χωρίς, αλήθεια σου λέγω, να εξετάζω την διαδρομή του.
Και είναι αυτό που εγώ αναγνωρίζω στην φυσική μας ζωή, σαν ολοκληρωμένο, γιατί η δράση του εδώ δεν διαχωρίζει, αλλά ενώνει...
Δεν μπορεί από την φύση του πια να διαχωριστεί και, κρατώντας την ατομικότητά του, αλληλεπιδρά με το σύνολο όχι σαν άτομο πια, αλλά σαν ένα συλλογικό ον.
Γι' αυτό και είπα πιο πάνω...Δεν είναι το ίδιο να υπηρετείς το "καλό", από το να ΕΙΣΑΙ το καλό...χωρίς αλήθεια να μπορώ να σου πω ότι νιώθω διαφορά μεταξύ "καλου" και "κακού", εκτός από μια "επίπεδη" λογική που στην δική μου πραγματικότητα, καταρρίπτεται...γιατί αναγνωρίζεται και "συγχωρείται"....
Πίσω από κάθε αντίδραση της συνείδησης, αναγνωρίζω την ψυχική της δυνατότητα και εργασία που αποκαλύπτεται.
Πότε φοβάται, πότε απογοητεύεται, πότε "παραμυθιάζεται"...όλα είναι ξεκαθαρα μέσα μου, όπως ξεκάθαρη είναι και η διαδρομή του ανθρώπου.
Γιατί όσο διαφορετική και να είναι, τα "ευρήματα" οδηγούν σε ενωτική διαδικασία και όχι σε διαχωριστική.
Δεν υπάρχει ο κόσμος του πνεύματος και ο κόσμος της ύλης...
Δεν είναι ο ένας καλός και ο άλλος κακός!
Τουλάχιστον για την δική μου βιωματική κατανόηση...
Δεν υπάρχει ο θεός και εμείς...
Δεν υπάρχει το περιορισμένο και το αιώνιο...
Είναι πολύ εύκολο το περιορισμένο να γίνει αιώνιο και το αντίστροφο...Είναι μόνο μια μικρή θέληση που κάνει το ένα να δρα μεσα στο άλλο!
Δεν μπορώ να μιλήσω για όλα αυτά που υπάρχουν καταγεγραμμένα στην ψυχή μου, γιατί είναι τελείως ανούσια για έναν άνθρωπο που δεν μπορεί να αναγνωρίσει τίποτα άλλο από την φυσική του ζωή και τα προβλήματα σ' αυτήν.
Χρειάζεται ο καθένας μας τον χρόνο του, για να απορροφήσει τα εμπόδια και να μεταφέρει την δράση του από το "περιορισμένο", στο αιώνιο...με όποιον τρόπο εκείνος "κρίνει" καλύτερο...
Η αξιολόγηση των ευρυμάτων του είναι και δική του ευθύνη, και σ' αυτό μένω με σεβασμό, αυτόν που ορίζω και για τον εαυτό μου στο πεδίο που εκδηλώνεται...
Δεν υπάρχει αγάπη, αετούλι, που να μην έχει όρους, σε έναν "περιορισμένό" ορίζόντα νόησης...
Στο απεριόριστο όμως, δεν χρειάζεται να έχεις όρους για να αναγνωρίσεις την αγάπη, αφού είσαι μέσα σ' αυτήν...
Είναι ευλογία, αν έστω και ένας μπορέσει να "θυμηθεί" με όποιον τρόπο, τον περιορισμό του και να τον διευρύνει σε απεριόριστη αγάπη, γιατί έτσι σταματά κάθε "πόλεμο" με τον ίδιο του τον εαυτό αρχικά, με το σύνολο στην συνέχεια!
Και δεν είναι "πλασματική" η αγάπη και η χαρά που αισθάνεται, αλλά πηγαία...γιατί δεν μπορεί να νιώσει κάτι άλλο!
, μόνο μην θεωρείς οτι είναι ανούσιο επειδή δεν υπάρχει τίποτα τέτοιο.
