Μια παράξενη ιστορία...

[zefira]

Η ιστορία αυτή αφορά μια ξαδέρφη.

Όταν ήταν περίπου 4 χρονών ήταν πολύ αεικίνητη. Έπαιζε, έτρεχε και γενικά ήταν ένα παιδάκι ανήσυχο. Η συμπεριφορά της ήταν αγορίστικη. Η μαμά της τότε είπε: " Παναγιά μου κάνε της να αποκτήσει κάτι που να μην μπορεί να τρέχει τόσο."
Λίγο καιρό μετά απόκτησε το παιδάκι καρκίνο στα κόκαλα. Ο καρκίνος άρχισε να της τρώει τα κόκαλα στα γόνατα.
’ρχισε τότε διάφορες θεραπείες και γύρω στα 14 της χρόνια οι γιατροί είπαν στη μαμά της ότι πρέπει να της κόψουν το δεξί πόδι.
Η μαμά τότε τους είπε " ο Θεός μου το έδωσε με δυο πόδια και δύο χέρια αν θέλει να το πάρει ας το πάρει έτσι. εγώ δεν της κόβω το πόδι"

Λίγο καιρό μετά άρχισαν να της βγάζουν φωτογραφίες για το μνήμα αφού ήταν βέβαιο ότι θα πεθάνει.

Ωστόσο τα χρόνια πέρασαν και ο καρκίνος έμοιαζε να έχει σταματήσει να τρώει τα κόκαλα. Αφού το κορίτσι μεγάλωσε σπούδασε και παντρεύτηκε.
Σχεδόν όμως πάντα το πόδι το δεξί είχε πρόβλημα, αφού από τις κοβαλτιοθεραπείες είχε μικρύνει το κόκκαλο αισθητά στο γόνατο.

Όμως δυστυχώς μάθαμε πριν από λίγες μέρες ότι στο γόνατο υπήρχε πάντα ένας όγκος ο οποίος έτρωγε σιγά σιγά το κόκκαλο. Ο Όγκος έσπασε με αποτέλεσμα να θρυμματιστεί και το ίδιο το κόκκαλο.
Η εξέλιξη είναι να της κόψουν το πόδι από τον μηρό και έχουμε και μετάσταση στους πνεύμονες.

Το κορίτσι αυτό τώρα είναι 51 χρονών με απίστευτη δύναμη και απόλυτο πάθος για ζωή.

Χωρίς το πόδι πια νιώθει απελευθερωμένη και ξαναγενημμένη.

Αυτό που θέλω να σας πω είναι ότι αφού πάρω την άδειά της, αν μπορούσαμε να κάνουμε μια συνάντηση και να της στείλουμε όλοι μαζί reiki.

Είναι μια μοναδική ιστορία που αξίζει να την ξέρετε αφού η ξαδέρφη είναι η μοναδική περίπτωση στον κόσμο που κατάφερε να επιζήσει με καρκίνο στα κόκκαλα τόσα χρόνια.

[Vasoula]

:( :( :( :(

υποκλίνομαι στην ψυχή αυτή...

είμαι στην διάθεσή σου Ζefira!!!!!!!!!!


και σήμερα το πρωί ήθελα να γράψω για τις επιλογές της ψυχής μέσα από μια ασθένεια, αλλά δεν πρόλαβα...Και τώρα βλέπω το ποστ σου αυτό!!!

Θα γράψω όμως...Γιατί έχει σημασία η ελευθέρωση και η αποδοχή!!!

[Δωρουλα]

Και εγώ Zefira μου!όποτε θες μας ειδοποιείς!!! :(

[Danielli]

Και εγώ, με΄όλη την αγάπη της ψυχής μου!!!! :lol:

[galazia_sfaira]

Kι εγω΄ανα πάσα στιγμή!
Ανθρωποι που μας κανουν να θυμόμαστε την δυναμη της ψυχής μας!

[angela_al]

Απίστευτη ιστορία! Τι δύναμη ψυχής... Έχω κατασυγκινηθεί...
Τι να "θεραπεύσει" το ρέικι λοιπόν; Μόνη της έχει αναλάβει την αυτοίασή της για δεκαετίες... Χίλια μπράβο στη γυναίκα αυτή που νικά τους φόβους της και είναι αποφασισμένη να ζήσει!

[Annoula]

Κι εγώ με απεριοριστο σεβασμό :(

[Vasoula]

σωστά Αγγέλα μου αναρωτιέσαι...

όμως η ψυχή χρειάζεται και την πνευματική ενέργεια για να ολοκληρώνει το σχέδιο της...Το σθένος καμιά φορά μόνο, δεν αρκεί!
Χρειάζεται να αναγνωρίσει γιατί έχει υλικό ατελές σώμα...

και μόνο γι' αυτό χρειάζεται να ερωτηθεί!!!

αλλιώς από μόνη της ξέρει τι να κάνει...αν δεν το έχει κάνει μέχρι τώρα

[zefira]

Όντως είναι απίστευτη ιστορία και μας κάνει να πιστεύουμε στα θαύματα.

Έχουμε απίστευτη δύναμη εμείς οι άνθρωποι τελικά.

Είναι τιμή μου που έχω τη δυνατότητα να γνωρίζω αυτόν τον άνθρωπο, όπως επίσης τιμή μου είναι που έχω το χέρι όλων εσάς.

Ένα θερμό ευχαριστώ που υπάρχεται.

[Δωρουλα]

Zefira και εγώ με τη σειρά μου σε ευχαριστώ για το μοίρασμα!!!!

[Fotinoula]

Ζefira όποτε είναι για την αποστολή είμαι και εγω πρόθυμη

[zefira]

Καλημέρα,

Εχθές το βράδι είμασταν με την ξαδέρφη. Η οποία μπορώ να σας πω ότι νιώθει πάρα πολύ καλά.

Δεν νιώθει ότι δεν έχει πόδι. Έχει τρομερή δύναμη και πίστη και πάθος για ζωή.

Το focus το έχει κάνει στο μάθημα που πρέπει να βιώσει. Νιώθει ότι της δύνεται μια ευκαιρία να δει τη ζωή εντελώς διαφορετικά.

Το όνειρό της είναι να χορέψει το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας όταν βάλει τεχνητό μέλος, κάτι που δεν μπόρεσε να κάνει με το δικό της πόδι.

Νιώθω ότι είναι σε πολύ καλό δρόμο.

Δεν ζήτησε τη βοήθειά μας, προς το παρόν.

Αλλά νομίζω ότι όλοι μας, όπως είπε και η Βάσω υποκλινόμαστε σε τέτοια ψυχή, η οποία μας δείχνει ότι υπάρχει πολύ φως.

Ευχαριστώ όλους για την διάθεση για βοήθεια.

[ARTYADIS]

Με την ευκαιρία της υπέροχης αυτής ιστορίας που ακούσαμε ήθελα να σας πω κι εγώ μία που συνέβη σε μία φιλική οικογένεια πριν από χρόνια όταν ήμουν περίπου 13 χρονών.
Η οικογένεια αυτή είχε 3 παιδιά. Με τα δύο μεγαλύτερα, αγόρια, ήμασταν φίλοι και παίζαμε μαζί εγώ και η αδερφή μου όταν πηγαίναμε για διακοπές τα καλοκαίρα στη Μυτιλήνη. Τότε ζούσαμε στην Αθήνα.
Το τρίτο παιδάκι ήταν κοριτσάκι, ένα πολύ όμορφο ξανθό κοριτσάκι. Θυμάμαι που το έπαιρνα από το χεράκι όταν ήταν δύο χρονών και το πήγαινα βόλτα.
Στα πέντε χρόνια (μπορεί να ήταν και τεσσάρων) η μητέρα του ανακάλυψε, την ώρα που το άλλαζε, ότι είχε ένα φούσκωμα στην κοιλίτσα του. Καταλαβαίνετε τον πόνο των γονιών όταν μάθανε ότι το παιδάκι τους είχε καρκίνο..
Το βράδυ που το κοριτσάκι τελικά πέθανε, η μητέρα του όλο το βράδυ το κρατούσε αγκαλιά. Μέσα σε μια νύχτα τα μαλλιά της, αλλά και του άντρα της ασπρίσανε.
Το παράξενο όμως σε όλη αυτή την ιστορία είναι ότι την ημέρα που το παιδάκι έφυγε από τη ζωή, η μητέρα του ήταν ήδη έγκυος, λίγων ημερών, χωρίς να το ξέρει..
Γέννησε λοιπόν ξανά ένα κοριτσάκι το οποίο είναι ΟΛΟΙΔΙΟ με αυτό που έχασε!!! Όσο μεγάλωνε, η ομοιότητα ήταν απίστευτη!!! Λες και δεν έφυγε ποτέ από τη ζωή... Αν δεις κανείς τις οικογενειακές φωτογραφίες, δεν μπορεί να ξεχωρίσει ότι πρόκειται για διαφορετικό άτομο!
Σήμερα το κοριτσάκι αυτό είναι μία κοπέλα 30 χρονών και έχει το ίδιο όνομα που αυτό που έφυγε...[/b]

[Επισκέπτης]

[Vasoula]

μμμ...μάλλον αυτό αποτελεί μεγάλο συναισθηματικο "βάρος" για την κοπέλα...

υπάρχουν και οι εσωτερικές εξηγήσεις γι' αυτό, που αγγίζουν τα όρια της ευαισθησίας, της αγάπης και της ενότητας των ψυχών, που θεωρητικά φαίνονται να θυσιάζονται για να ανοίξουν τον δρόμο σε κάποιες άλλες...

δεν βγάζω συμπεράσματα, μια και θα χρειαζόμουν γι' αυτό περισσότερα για την οικογενειακή δομή τους...

όμως κάνω απλούς συσχετισμούς με όσα γνωρίζω για τις ψυχές και την επιλογή τους για ενσάρκωση...