Αυτό που χρειάζεται να έχουμε υπόψη μας, για να πάμε και λίγο παραπέρα, είναι ότι στην ηλικία των 4-5 ετών μας αποκτούμε μια βασική επιθυμία εκπλήρωσης, με βάση την οποία διαμορφώνουμε και τις συμπεριφορές μας. Αυτή η βασική επιθυμία προέρχεται από έναν φόβο που "επιτέθηκε" στο ένστικτό αυτοσυντήρησης κατά την παιδική μας ηλικία και μας δημιούργησε ανάγκες που δεν ήταν καθαρά δικές μας, όμως έγιναν δικές μας για λόγους επιβίωσης.
Το παιδί αναγνωρίζει την αδυναμία του απέναντι στον ισχυρό και αυτό του δημιουργεί αίσθημα κατωτερότητας, το οποίο καλείται συνεχώς στην ζωή του να υπερβεί, με όποιον τρόπο "εγκρίνει" το περιβάλλον του. Η ανασφάλεια του ανίσχυρου μας κυνηγά σε όλη μας την ζωή...Θέλουμε να νιώσουμε ασφαλείς και βρίσκουμε τρόπους να το απαιτήσουμε από τους άλλους μέσα από τα επιτεύγματά μας.
Κυνηγώντας την ασφάλεια μέσω των επιτευγμάτων, των σχέσεων και των κοινωνικών αξιών, χάνουμε την επαφή με τον Εαυτό μας και τις ψυχικές μας ανάγκες ανάπτυξης...
Βρισκόμαστε διαρκώς σε μειονεκτική θέση μέσα στην ζωή μας, γιατί ακολουθούμε ανάγκες που δεν γνωρίζουμε συνειδητά, είτε αυτές αφορούν σπουδές, είτε κοινωνική καταξίωση, είτε σχέσεις, μέσω των οποίων τρέφουμε τον βασικό μας φόβο και εκπληρώνουμε την ασυνείδητη βασική μας επιθυμία για ασφάλεια.
΄Ενα παιδί που μεγάλωσε σε ένα επικριτικό περιβάλλον, που το μάλωναν συχνά για τις αδυναμίες του, για τα ελαττώματά του και για τις ανάγκες του, θα γίνει ένας αντιδραστικός ενήλικας που θα αγωνίζεται για την τελειότητα, χωρίς να μπορεί να αποδεχθεί τον εαυτό του και μοιραία και τους άλλους. Θα εγείρει συνεχώς απαιτήσεις που δεν θα ικανοποιούνται και θα αποφεύγει να δει τις αδυναμίες του και να τις βελτιώσει, προσπαθώντας να καλύψει έτσι τον βασικό του (ασυνείδητο) φόβο και να νιώσει ασφαλής, εναποθέτοντας τα σφάλματά του στους άλλους.
To πέρασμά μας στην ωριμότητα απαιτεί αναγνώριση των πραγματικών μας αναγκών και μια καλοπροαίρετη διάθεση να ανακαλύψουμε την εσωτερική Πηγή τροφοδοσίας ενέργειας, ώστε να μην βρισκόμαστε στην αδύναμη θέση να παίρνουμε ενέργεια από τους άλλους, ή αντίθετα να δίνουμε την ενέργειά μας, απλά και μόνο για να νιώσουμε ασφαλείς μέσα σ αυτήν την απαιτητική «δοσοληψία»
Η στοχοθέτηση χρειάζεται να επανεξεταστεί. Οι στόχοι που βάζουμε σαν φυσικοί άνθρωποι χρειάζεται να ανταποκρίνονται στις πραγματικές μας ανάγκες ανάπτυξης.
Συνήθως οι άνθρωποι βάζουν στόχους που καλύπτουν το τραυματισμένο ένστικτο αυτοσυντήρησης και αγωνίζονται να τους φτάσουν, χωρίς να το συνειδητοποιούν, αφήνοντας έξω από την ανέλιξή τους την Ψυχική τους Βούληση.
Ο κοινωνικός άνθρωπος ψάχνει διαρκώς να βρει την χρησιμότητά του στην κοινωνία, όχι γιατί ακολουθεί την πνευματική του ενότητα που του αναπτύσσει τις ιδιότητες της προσφοράς, αλλά γιατί έτσι νιώθει ότι γίνεται αποδεχτός από το σύνολο, εκφράζοντας κάποια ιδανικά. Αυτό όμως δεν αρκεί τελικά, γιατί τα ιδανικά αυτά προσβάλλονται συνεχώς, όταν πίσω από αυτά κρύβονται πολλαπλές ασυνείδητες διεκδικήσεις, με αποτέλεσμα να τον απογοητεύουν και να τον βάζουν σε διαδικασία θλίψης και μελαγχολίας ή αντίθετα σε διαδικασία σύγκρουσης.
Εχουμε λοιπόν ρόλους
γονείς και δάσκαλοι είναι ρόλοι που αναπτύσσονται στην κοινωνία μέσα σε μια διαρκή μάχη χρησιμότητας, αλλά δυστυχώς όχι προσφοράς, γιατί ο ρόλος συγκρούεται με την ασυνείδητη ανάγκη επιβεβαίωσης και παραπέρα, επιβίωσης.
Το ασυνείδητο δεν είναι απαραίτητα εχθρός μας. Λειτουργεί με βάση τις εντολές που πήρε κατά την παιδική μας ηλικία και ακολουθεί μια φυσική διαδικασία εκπλήρωσης, που έρχεται σε αντίθεση με το συνειδητό μας μέρος που έχει αναπτυχθεί διαφορετικά από την εμπειρική μας ζωή. Ο φυσικός άνθρωπος βρίσκεται στην αδύναμη θέση να μην μπορεί να συνθέσει τα ψυχικά περιεχόμενα και έτσι τα αποκλείει από την ολότητά του, ταυτιζόμενος πάντα με το συνειδητό του μέρος, του οποίου την ανάπτυξη μπορεί να αντιληφθεί μέσα από την πραγμάτωση του, για την οποία και αγωνίζεται διαρκώς, μέσα από τις σχέσεις του, την εργασία του, την πίστη του σε κάποια θρησκεία και γενικά, την χρησιμότητά του στην κοινωνία.
Η ωρίμανση απαιτεί μετακίνηση των στόχων της πραγμάτωσης σε στόχους αυτοπραγμάτωσης. Ο άνθρωπος μετακινεί την αντίληψη του νου του σε εσωτερικές διαδικασίες ανέλιξης που αγγίζουν τον πιο βαθύ πυρήνα του και τότε εκφράζεται στο σύνολο με αρετές της θειότητάς του. Σ αυτήν την διαδικασία ωρίμανσης δεν παίζει ρόλο ο φυσικός χρόνος και κυρίως δεν παίζει ρόλο η επιβεβαίωση από τους άλλους.
Κάθε πνευματική «κατάκτηση» της αλήθειας δεν προσβάλλεται από κανέναν, γιατί δεν υπάρχει αυτή η αναγκαιότητα, της εσωτερικής σύγκρουσης, που συνήθως εκφράζεται με υπόγεια συναισθήματα διαχωρισμού (θυμός, μίσος, ζήλεια, ανταγωνισμός)
Η Ζωή είναι γενναιόδωρη και όχι απαιτητική
Είναι δίκαια και όχι ανταγωνιστική
Είναι ευσπλαχνική και όχι οργισμένη
Η ελεύθερη βούληση τα χωράει όλα όμως
Ο καθένας μας μπορεί να εκφράσει την ελευθερία του όπως μπορεί, την δεδομένη στιγμή της εξέλιξής του, να την αντέξει
Είναι σημαντικό να γνωρίζει ο άνθρωπος ότι δεν φτάνει μόνο να θέλει να αναρριχηθεί σε ένα ψηλό βουνό, αλλά χρειάζεται να προετοιμαστεί γι αυτήν την αναρρίχηση
να εξασκηθεί στην αντοχή, στην πίστη και στο θάρρος και να μην φοβηθεί το ύψος, γνωρίζοντας τις αντιστάσεις του, τις οποίες μόνο με ειλικρινή και καλοπροαίρετη διάθεση μπορεί να αντιληφθεί...
