καταγομαστε απο το Διαστημα..επιβεβαιωμενα

[Madraoulas]

http://www.in.gr/news/article.asp?lngEn ... gDtrID=252

χωρις λογια!!!!

[Επισκέπτης]

Παραθέτω ενα ¨¨παραμύθ騨 που βρήκα στο ιντερνετ σε μια συζήτηση σε φόρουμ....

''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''
Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα γαλαξία πολύ πολύ μακριά από εδώ…

Επιστήμονες κάνανε ανασκαφές σε έναν από τους πλανήτες και επιβεβαιώθηκαν οι θεωρίες τους ότι κάποτε φιλοξενούσε νοήμονα ζωή. Υπήρχαν ανθρωποειδή, με αξιόλογο πολιτισμό και τεχνολογία. Οι επιστήμονες υποθέτουνε ότι κάποια στιγμή ο πλανήτης καταστράφηκε από τα ανθρωποειδή. Από μεγάλο πόλεμο αλλά και μόλυνση του περιβάλλοντος. Υπάρχει επιστημονική ομάδα που διερευνά τα ψυχολογικά αίτια που τους ώθησαν σε κάτι τέτοιο.

Στις ανασκαφές βρέθηκαν κομμάτια από μία πήλινη πλάκα, σε αρκετά καλή κατάσταση. Η πλάκα ήταν γεμάτη με ιερογλυφικά και θεωρείται πολύ αξιόλογο εύρημα. Οι αρχαιολόγοι κατάφεραν και αποκρυπτογράφησαν ένα μικρό μέρος του κειμένου.

Κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η πλάκα αυτή αποτελούσε κομάτι ενός συστήματος αλληλογραφίας, ανταλλαγής απόψεων. Τα ανθρωποειδή το ονόμαζαν forum ή φόρα. Το αποκρυπτογραφημένο κείμενο είναι το εξής:

>>>>>>>>>>>>
Η αλήθεια είναι ότι είδα και μια άλλη πλευρά που δεν περίμενα να δω. Δεν είναι ότι απογοητεύτηκα.

Μήπως τελικά όλα αυτά περί ηθικής στον εσωτερισμό είναι μόνον ευχολόγια; Μήπως τελικά μας είναι αδύνατο να απαλλάξουμε από την κατάρα της φαγωμάρας και του συντροφικού μαχαιρώματος; Μήπως τελικά είμαι χαζορομαντικός ……?

Με πονάει που βλέπω να συμβαίνουν τέτοια πράγματα …… Δεν είμαι αμέτοχος όλων αυτών. Έβαλα κι εγώ το λιθαράκι της διχόνοιας μέσα στο φόρουμ μας. Ειρωνεύτηκα, χλεύασα, έτριβα τα χέρια μου όταν έστηνα κάποιον στον τοίχο.

Στο δικό μου μυαλό, η αγάπη υπάρχει πάντοτε, το μίσος και τον φθόνο πρέπει να τον δημιουργήσεις, να τον προκαλέσεις, να του επιτρέψεις να ζήσει.

Έχω τύχει σε αρκετά θερμά επεισόδια σε άλλα φόρα, πότε ως απλός παρατηρητής και πότε ως συμμετέχων στον καυγά. Σε κάθε άλλη περίπτωση, όταν ένας καυγάς τελείωνε, δεν μου άφηνε κανένα "σημάδι", δεν ένοιωθα καμία απώλεια, καμία έντονη απογοήτευση σε όσα έβλεπα να συμβαίνουν, στους ανθρώπους που πρώτα μάτωναν τα δάκτυλά τους στο πληκτρολόγιο για να καταφέρουν αργότερα να ματώσουν τις καρδιές των άλλων μελών. Έβλεπα μπροστά μου να συμβαίνουν ομηρικές μάχες και μέλη να φτάνουν στα άκρα προκειμένου να καταφέρουν να προκαλέσουν πόνο έστω και για 2-3 δευτερόλεπτα στον συνομιλητή τους.

Δεν σας κρύβω πως τώρα που γράφω αυτό το μήνυμα, τα μάτια μου έχουν βουρκώσει. Είναι ίσως η πρώτη φορά που συλλαμβάνω τον εαυτό μου να πικραίνεται τόσο πολύ από τη συμπεριφορά των άλλων αλλά και από τη δική μου συμπεριφορά. Το σίγουρο είναι πως εδώ και 4 χρόνια που γράφω σε ανάλογα φόρα, είναι η πρώτη φορά που νοιώθω μέσα μου την πίκρα και τη στεναχώρια τόσων ετών να συσσωρεύεται σε ένα μήνυμα, να μου έχει δημιουργήσει ένα τόσο μεγάλο ψυχολογικό φορτίο.

Το ότι πονάω και στεναχωριέμαι για την κατάσταση στην οποία κι εγώ δυστυχώς συνέβαλα και βρίσκομαι αυτή τη στιγμή με το ταβάνι στους "10 πόντους από πάνω μου", να νοιάζομαι για ανθρώπους που ποτέ μου δεν γνώρισα από κοντά, που ποτέ μου δεν είδα, που ποτέ μου δεν άγγιξα, που ποτέ μου δεν αγκάλιασα.
<<<<<<<<<<<<

Πολλά ερωτήματα γεννήθηκαν στους επιστήμονες από το κείμενο αυτό. Μία από τις επιτροπές ασχολήθηκε να αναλύσει το εξής: "Ποια είναι τα ψυχολογικά κίνητρα που έχουν τα ανθρωποειδή, για να καταναλώνουν τέτοια προσπάθεια η οποία έχει ως αποτέλεσμα να πληγώνει τα αισθήματα των άλλων?"


και συνεχίζει ενα μέλος..



'Συνέχεια ....
στο μακρυνό μας γαλαξία λοιπόν...
....ανάμεσα στα χαλάσματα ενα ανήσυχο παιδί συνέχισε να ψάχνει παρατηρώντας με δακρυσμένα τα γαλάζια του μάτια,
αρνιόταν να εγκαταλείψει τις φωτεινές παιδιάδες των ονείρων του,
τα μικρά χεράκια του είχαν αρχίσει να ματώνουν απο τ΄αγκάθια που ξεπετάγονταν γύρω απο τις πήλινες πλάκες,
Η σκεψη του ταξίδευε για να γνωρίσει την απάντηση ..
ωσπου εκεί στο βάθος κρυμμένη κάτω απο μια συστάδα αγριολούλουδων ξεπρόβαλε μια παλιά σκουριασμένη πλακέτα....[τα μακρινά όντα το έλεγαν κάρτα μνήμης ]

Η αποκρυπτογράφηση φανέρωσε κάτι περίεργα, μη αναγνωρίσιμα σύμβολα
Ενα δέντρο φουντωτό και καταπράσινο ετοιμο να σε αγκαλιάσει, μια θάλασσα που τραγουδούσε οταν το κύμα επαιζε με τα σρογγυλά της βότσαλα, κι ενας άνεμος που ψυθίριζε στις νότες του φωτός:
<< Γίνε εσύ το παράδειγμα που αναζητάς για σένα, αναψε εσύ την φλόγα που θα ζεστάνει την σκέψη σου...ακου..εσένα >>

Το μικρό παιδί μάζεψε το ''περίεργο αντικείμενο'' , ανοιξε τα φτερά του και πέταξε για την γειτονιά των αγγέλων...χαμογελώντας ...



Kαι ενας τρίτος το εξελίσει .....




Οι ’γγελοι καλωσόρισαν το παιδί, και το κράτησαν μαζί τους 40 μέρες. Του εξήγησαν πως είχε αποστολή, πως έπρεπε να γυρίσει πίσω στον πλανήτη, και να διδάξει αυτά που κατανόησε... Έπρεπε να βοηθήσει κάποιους απομείναντες δυστυχείς που εναγωνίως έψαχναν για την Φλόγα... Αυτή την Φλόγα που έκαιγε στα μάτια των ευτυχισμένων...

"Μα πως να πω για την ευτυχία," έκλεγε, "όταν εγώ ο ίδιος είμαι δυστυχής, τσακισμένος, μπερδεμένος... Πως μπορώ, θα το ήθελα, μα δεν μπορώ σας λέω, απαλλάξτε με από αυτό το φορτίο...αφήστε με νεκρό, αφήστε με στην χώρα των Αγγέλων, να κρυφτώ εδώ μαζί σας, δεν μπορώ σας λέω, δεν μπορώ να τα καταφέρω..."

Οι ’γγελοι τότε του έδειξαν δύο δρόμους...

1. Τον δρόμο της φυγής και της ανευθυνότητας, όπου έμεινε με τους αγγέλους, στην χώρα της Φαντασίας....


2. Τον δρόμο της αποστολής και της συνυπευθυνότητας, όπου κατέβηκε στον πλανήτη, πάλεψε με τους δαίμονες των ανθρώπων, πάλεψε να βρει τρόπους να τα καταφέρουνε όλοι μαζί. Πόνεσε, έκλεγε, υπέφερε, αλλά στο τέλος τα κατάφερε... και οι δαίμονες έγιναν άγγελοι... και μαζί τους έγινε άγγελος και αυτός...

Τότε το παιδί πίστεψε τους Αγγέλους... και κατέβηκε στον πλανήτη, για να επαληθεύσει την μοίρα του, μια και ήταν πλέον μονόδρομος για αυτόν, ο πιο δύσκολος δρόμος, ο δρόμος ο λιγότερο ταξιδεμένος, αλλά και ο δρόμος της μέγιστης Δικαίωσης...

Στον πλανήτη συνάντησε δυστυχείς να "καταβάλουν τόση προσπάθεια να αισθανθούν ανώτεροι από τους άλλους". Να πολεμάνε για ένα κομμάτι ψωμί, να αλληλοσκοτώνονται για το τίποτα, και να εξαθλιώνονται στα πάθη...

Και τότε τους ρώτησε, "Τι είναι αυτό που πραγματικά ζητάτε, τι είναι αυτό που πραγματικά θέλετε, τι είναι αυτό που ζείτε;" Σιγή επικράτησε, και τότε το φωτισμένο παιδί ξαναρώτησε... "Τι είναι αυτό που θα έλυνε όλα τα προβλήματά σας, τι είναι αυτό που θα σας χάριζε όλη την αφθονία και την ψυχική γαλήνη που ψάχνετε..."

"Τι είναι, τι είναι;" ρώτησαν... "Σίγουρα είναι κάτι απλό, αλλά ξεχάσαμε...


Ξεχάσαμε πως να ζούμε ευτυχισμένοι."

''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''


Νομίζω οτι ειναι ομορφο εστω κι αν ηταν ενα παραμύθι

[CHRYSSOULA]

.......Το παιδάκι κοίταξε με τα γαλανά ματάκια του και τους είπε:::

Ξεχάσατε να ζείτε αυτυχισμένοι γιατί ξεχάσατε αυτό που είναι κληρονομικό σας δικαίωμα ... Ξεχάσατε την Αγάπη Χωρίς Όρους εγκλωβιστήκατε στο συναίσθημα αγάπη σ΄αυτή την αγάπη που απαιτεί ανταπόδοση σε κάθε πράξη σε κάθε ενέργεια..... Όταν όμως θυμηθείς ότι η Θειική Αγάπη εκπέμπεται προς όλους χωρίς διάκριση τότε θα αντιληφθείτε αυτό που σας λείπει και σας κάνει δυστυχισμένους.... Όταν μέσα από την καρδιά αντιληφθείτε την Αγάπη, όταν βιώσετε την Αγάπη σε όλο της το μεγαλείο τότε δεν έχει θέση η δυστυχία στην ζωή σας... !!!!!!
Οι άνθρωποι κοίταξαν με περιέργεια το μικρό αγόρι και κούνησαν δύσπιστα τα κεφάλια τους.... Πως να νοιώσουμε αυτή την αγάπη όταν η πείνα, οι κακουχίες, οι πόλεμοι όλα μας δείχνουν το αντίθετο?? Πως να θυμηθούμε αυτή την αγάπη που θα μας οδηγήσει στο να ζούμε ευτυχισμένοι?????
Τότε το μικρό παιδί είπε::: Θυμείτε ότι δεν είστε μόνοι αλλά ότι ανήκετε σε μια μεγάλη οικογένεια.... Αν κάθε φορά που κάποια λέξη σας πληγώσει τον αδελφό σας να ξέρετε ότι πρώτα έχει πληγώσει εσάς , θυμηθείτε ότι κάθε ενέργεια σας που στρέφεται κατά του αδελφου σας έχει πληγώσει την δική σας σάρκα.... Τότε τα λόγια σας θα στάζουν βάλσαμο αγάπης προς όλους και οι πράξεις σας θα είναι παρηγοριά για τους αδελφούς σας που είναι σε ασθενέστερη θέση......
Τότε και μόνο τότε θα θυμείτε πως είναι να ζείτε ευτυχισμένοι

[AMALIA]

Υπεροχα!!!!

Ελενη..
Χρυσουλα

[Επισκέπτης]

Χμ Το τέλος ελειπε τελικά......
Χρυσούλα

[Ellaki]

Οι άνθρωποι άπλωσαν τα χέρια τους κι ακούμπησαν ο ένας την καρδιά του άλλου.
Ένοιωσαν την οδύνη να δίνει την θέση της στην αγάπη.

Έμειναν στην σιωπή ακούγοντας τις καρδιές τους να χτυπούν αρμονικά και νοιώθοντας τις πληγές να ανθίζουν.

[margaritarenia]

ευχαριστω

[Fotinoula]

σας ευχαριστώ