Μέχρι τώρα πίστευα, πως η προσωπικότητα είναι κάτι επίκτητο, κάτι που έχει διαμορφωθεί από εξωτερικούς παράγοντες και άσχετο με την ψυχή. Εδώ εσύ το αναφέρεις σαν την "συνείδηση της ψυχής".
Τί ακριβώς εννοείς?
Eυούλα, η ψυχή είναι ένα θεϊκό μέρος από το Πνεύμα μας προερχόμενη. Για κάθε ενσάρκωσή της "χτίζει" και τον χαρακτήρα, την προσωπικότητα με την οποία θα βιώσει την υλική της πραγματικότητα. Αυτός ο χαρακτήρας έχει βασικές ποιότητες και αρετές, με τις οποίες θα βοηθηθεί στην επικείμενη ζωή της να βιώσει τα εξελικτικά της βήματα, που θα την φέρουν σε πλήρη ένωση με το πνεύμα της!
Γι' αυτό ποτέ οι γονείς δεν μπορούν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους ίδια...γι' αυτό λέμε ότι το καθένα έχει την δική του "προσωπικότητα" και τα δικά του χαρίσματα και όσο κι αν η συμπεριφορά των γονιών είναι ίδια για όλα τα παιδιά, αυτά διαμορφώνουν τις ιδιαιτερότητες τους και αναπτύσσονται διαφορετικά.
Η προσωπικότητα λοιπόν δεν είναι για «πέταμα», όπως πολλές φορές έχω ακούσει να λένε οι γήινοι δάσκαλοι. Το «εγώ» μας δεν πρέπει να ισοπεδωθεί είναι λάθος και μόνο να το πιστεύουμε, όχι να το ακολουθήσουμε
Το εγώ χρειάζεται να αποκτήσει συνείδηση μέσα του! Και να διευρυνθεί σε ένωση με την ψυχή Αυτό μετά φέρνει και την ένωση με το πνεύμα
Το θεϊκό σχέδιο έχει ολοκληρωθεί.
Το να αποκτήσει το «εγώ» συνείδηση μέσα του, σημαίνει να ανακαλύψει το φως της ύπαρξης του, μέσα στα βαθιά σκοτάδια του υποσυνείδητου. Εκεί που έχουν μείνει «εκκρεμότητες» από την ζωή και τα βιώματά του.
Αρχικά το παιδί, αποκτά συνείδηση έξω από αυτό. Μαθαίνει και βιώνει συναισθήματα από τους γονείς και το περιβάλλον, που έρχονται και ανταποκρίνονται σε παλαιότερες συναισθηματικές εμπλοκές (μια και το συναισθηματικό πεδίο, είναι για όλες τις ενσαρκώσεις το ίδιο). Καταγράφει την εμπειρία σύμφωνα με τις δικές του «ευαίσθητες» ιδιαιτερότητες και προσαρμόζει τον χαρακτήρα του, γίνεται δηλαδή «κοινωνικό», γιατί χρειάζεται ασφάλεια και προσοχή, καθώς και αγάπη από τους γύρω του, αφού συνειδησιακά δεν μπορεί να αναγνωριστεί ακόμα εσωτερικά.
Σ αυτήν την διαδικασία, αρχίζουν τα κύτταρα και αναδύουν τις μνήμες από τα πρότυπα, που έχει πάρει από το συλλογικό ασυνείδητο κατά την είσοδο της ψυχής του στο φυσικό περιβάλλον, και σ αυτά προστίθενται και τα πρότυπα που έχει συλλέξει πάλι ασυνείδητα από το περιβάλλον του και έχουν σημείο αναφοράς τον δυαδισμό. Με αυτήν την έννοια, χρειάζεται την πόλωση για να αντιληφθεί τι είναι εξωτερικά, πως ανταποκρίνεται το περιβάλλον στο καλό, στον θυμό του, στις φωνές του, στο γέλιο του, στο κλάμα του Πόσο είναι καλύτερος από τον άλλον, τι πρέπει να κάνει για να είναι καλύτερος, αποδεκτός κλπ κλπ.
Διαμορφώνει τον χαρακτήρα του λοιπόν με βάση την λογική και έτσι χάνεται μέσα στον νου, που είναι ένα ισχυρό εργαλείο του φυσικού κόσμου, και για να επιβιώσει προσαρμόζει τις αρετές του χαρακτήρα του, σε αρετές αποδεκτές από το περιβάλλον, μα δυστυχώς όχι από την ψυχή του, η οποία πιέζεται και α-σθενεί , αφού ο αρχικός της στόχος έχει γινει απόμακρος και έχει θαφτεί στο σκοτεινό μέρος του υποσυνείδητου.
Ο χαρακτήρας είναι χρήσιμος για την ψυχή. Αρκεί να έχουν αναδυθεί μέσα από αυτόν οι αρχικές ποιότητες με την αληθινή τους θεϊκή σημασία, ώστε να ωριμάσει μαζί με την ψυχή και να μπορέσει να ανακαλύψει το πνεύμα του, φέρνοντάς το σε εκδήλωση. Αυτή είναι και η αυτοπραγμάτωση της ψυχής στον υλικό κόσμο, που ζει πια ενωμένη με το εγώ (λογική) και το πνεύμα και έτσι δρα στον φυσικό κόσμο σαν ΑΝΘΡΩΠΟΣ!!!
Για μένα προσωπικά η ανακάλυψη κάθε αρετής στην επιφάνεια ήταν ένα απίστευτο δράμα για το εγώ μου Αυτό το συναίσθημα πέρναγε με ανακούφιση στην ψυχή μου και πήγαινε στο βάθος για να βρει την ουσία κάθε αρετής και να αναδυθεί με φως!
Ανακάλυψα ότι δεν ήμουν καλή και ηθική δεν είχα συμπόνια και αγάπη!!!
΄Η καλύτερα, αυτά που ανακάλυψα ήταν μια φρικτή λογική προτύπων που με εμπόδιζε να ζήσω με αγνότητα Πώς να έβρισκα έτσι ότι μοιάζω κατ εικόνα και ομοίωση με το θεϊκό? Πως μπορούσα να είμαι ΑΝΘΡΩΠΟΣ, αφού είχα αγνοήσει πόσο «ζώο» είχα μείνει? Η ψυχή και η προσωπικότητά μου στην πόλωση φυσικά και αρρώστησα Την α-σθένεια την φέρνει η πόλωση, επιλέγοντας η λογική να περάσει στο ένα μέρος μόνο του πόλου, που δεν ξέρει καλά καλά πιο είναι.
Μπορεί να λέει ότι είναι στο «θετικό» πόλο αλλά έρχεται η ζωή της και αποδεικνύει ότι χωρίς τον αρνητικό τίποτα δεν μπορεί να κατανοήσει για τον φυσικό κόσμο Και τίποτα δεν μπορεί να κατανοήσει για την ψυχή της!!!!!
Οι ενσαρκώσεις της ψυχής έχουν διαφορετικές προσωπικότητες. Συναισθηματικά μόνο υπάρχει σύνδεση της μίας με την άλλη...
Γι' αυτό και το κάρμα δεν είναι "τιμωρία", για κάτι που έκανε κάποιος άλλος στην ουσία...Είναι απλά συναισθηματικές εκκρεμότητες και αυτές έρχεται η ψυχή να εξελίξει σε φως και ουσία!
Το τριαδικό ον που είμαστε (πνεύμα-ψυχή-εγώ) γίνεται όλο το είναι της ύπαρξης, γίνεται ΕΙΜΑΙ, χωρίς διαχωρισμό...αρκεί να θυμηθούμε...αρκεί να έχουμε την δυνατότητα ωρίμανσης μέσα από την ανθρώπινη φύση, που δεν είναι μόνο αυτό, αλλά είναι ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ...
Δεν ξέρω Εύη μου, αν σου έδωσα να κατανοήσεις, αλλά είναι τόσο δύσκολο να περιγράψεις ορισμένες αλήθειες, όσο εύκολο είναι να τις βιώσεις!!!
Η μόνη επιβεβαίωση γι' αυτές τις αλήθειες, είναι τελικά η ίδια μας η ζωή και η έμπνευση που έχουμε μαζί της!
Εγώ, έρωτα, ονομάζω αυτήν την έμπνευση...
