ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΨΥΧΗΣ

[Nαταλία-Νεφέλη]

Οταν μια ολόκληρη ζωή προσπαθεί κάποιος να αυτοεπιβεβαιωθεί και να βρει την ταυτότητα μέσα σε αυτό το ΟΛΟΝ που όλοι κάπως αλλιώς τον θέλουνε, αλλα΄ο καθένας μας ξέρει τι είναι και τι μπορεί να γίνει, τότε σιγά-σιγά βρίσκεί κανείς και το θάρρος και το κουράγιο να υψωθεί πάνω από τις καταστάσεις παρά να τις αφήσει να τον καταπιούν. Εγώ αυτό παλεύω όσο θυμάμαι την ύπαρξη μου αλλά τα τελευταία χρόνια ομολογώ ότι λαβώθηκα κι έπεσα!! Κουράστηκα και τσακίστηκα! Τώρα μόνον ξαναστήνομαι στα πόδια μου και αρχίζω μια άλλη πορεία!! Απο τον Ιανουάριο μάλιστα που πήρα και κάποιες σημαντικές αποφάσεις!!! Ομως αυτό που ειμαι κι αυτό που είναι μέσα στο Θεικο σχέδιο να γίνω υπάρχει πάντα ξύπνιο μέσα μου και νιώθω πολύ έντονα ότι είναι αυτό που μου δείχνει τον δρόμο όσες κλωτσιές κι αν τρώω!! Αυτοί που κλωτσάνε, είναι αυτοί που συνήθως δεν δέχονται την αποφασιστικότητα κάποιων άλλων να μην σέρνονται!!! Με τον τρόπο τους λοιπόν λένε : Ποιά εισαι εσύ που τολμάς να ονειρεύεσαι κάτι καλύτερο; Εγώ αυτό εκλαμβάνω πάντως!! Πιο πολύ οργή και ζήλια παρά οτιδήποτε άλλο!!

[Deukalion]

Προσπαθώ να κατανοησω τα γραφομενα σας (καπου σκαλώνω)

[Fotinoula]

Αυτή η 10ετία όμως μπορεί να γίνει και η πιο δημιουργική για την ζωή ενός νέου ανθρώπου, που έχει κατανοήσει την ατομικότητά του και την διεκδικεί, δίνοντας πίσω στους "εκπαιδευτές" του, ότι δεν του ανήκει!

Αναζητώντας τις αξίες του και τις δεξιότητές του, ο νέος άνθρωπος εγκαταλείπει τα μοντέλα αρνητικής συμπεριφοράς που του επιβλήθηκαν μέσα από τον φόβο, χαράζοντας το δικό του μονοπάτι στην ζωή...

Βρίσκει τις αιτίες της συναισθηματικής του αδυναμίας, που τον κάνουν να φοβάται την ζωή και ωριμάζει μέσα στην προσωπική εμπειρία, σβήνοντας τα ίχνη των άλλων, από τον δικο του δρόμο!

Ο μεγαλύτερος κίνδυνος για έναν νέο άνθρωπο, είναι να μην κατανοήσει εγκαίρως ότι ακολουθεί τον δρόμο που χάραξαν οι άλλοι γι' αυτόν...

[daisy]

Κατεβαίνω στα σκοτάδια του εαυτού μου και φοβάμαι να τ' αντιμετωπίσω. Δεν ξέρω, δεν έχω μαθει τον τρόπο: Δεν είναι η πρώτη φορά που κατεβαίνω, αλλά ακόμα ψάχνω να βρω τον τρόπο να φωτίσω, να αποδεχθώ την ύπαρξή μου. Πώς το κάνει κάποιος αυτό?
Μια μικρή βοήθεια κοινού?

[daisy]

Μα σαν κάτι να φώτισε, μια μικρή φωνή στο πίσω μέρος του κεφαλιού μού ψιθύρισε...
ο εαυτός μου που μου απαντούσε...
κοριτσακι μου σ' αγαπώ, αλλά έχεις ακόμα αρκετό δρόμο να διανύσεις, μη φοβάσαι, πάντα θα είμαι δίπλα σου, θα σου στέκομαι, θα σου δίνω το χέρι για να σε σηκώσω όταν θα πέφτεις,θα σου περιποιούμαι τα γδαρμένα γόνατα, θα φροντίζω με αγάπη τις πληγές σου. Μη φοβάσαι καλή μου, ΜΗ ΜΕ ΦΟΒΑΣΑΙ! Εγώ είμαι εδώ, ήμουν πάντα εδώ, ΜΗΝ ΤΟ ΞΕΧΝΑΣ!

[ksan8oula]

daisy θελεις να μου πεις, αν θελεις, τι ειναι αυτο που φοβασαι ???
θελω να ανταλλαξουμε αυτα που αισθανομαστε ..!!

Ο τροπος που γραφεις θυμιζει κατι απο τον εαυτο μου ...

καμμια φορα κανει καλο να εχουμε συνοδηγο σε αυτο το ταξιδι ...

[Danielli]

Κατεβαίνω στα σκοτάδια του εαυτού μου και φοβάμαι να τ' αντιμετωπίσω. Δεν ξέρω, δεν έχω μαθει τον τρόπο: Δεν είναι η πρώτη φορά που κατεβαίνω, αλλά ακόμα ψάχνω να βρω τον τρόπο να φωτίσω, να αποδεχθώ την ύπαρξή μου. Πώς το κάνει κάποιος αυτό?
Μια μικρή βοήθεια κοινού?

Μα σαν κάτι να φώτισε, μια μικρή φωνή στο πίσω μέρος του κεφαλιού μού ψιθύρισε...
ο εαυτός μου που μου απαντούσε...
κοριτσακι μου σ' αγαπώ, αλλά έχεις ακόμα αρκετό δρόμο να διανύσεις, μη φοβάσαι, πάντα θα είμαι δίπλα σου, θα σου στέκομαι, θα σου δίνω το χέρι για να σε σηκώσω όταν θα πέφτεις,θα σου περιποιούμαι τα γδαρμένα γόνατα, θα φροντίζω με αγάπη τις πληγές σου. Μη φοβάσαι καλή μου, ΜΗ ΜΕ ΦΟΒΑΣΑΙ! Εγώ είμαι εδώ, ήμουν πάντα εδώ, ΜΗΝ ΤΟ ΞΕΧΝΑΣ!

Daizy, νιώθω πως στο πρωτο πόστ σου μιλάς για το φοβισμένο κομμάτι του Εαυτού σου... Αυτο που δεν γνωρίζεις καλά... αυτο που φοβάται... που είναι συγχισμένο... που χρειάζεται αποδοχή και αγάπη.... και συνηθως την ψάχνει από τους άλλους...

Στο 2ο πόστ σου, περιγράφεις την φωνή του Ανωτερου Εαυτού σου, σου, της αληθινής σου ουσίας ΜΕ ΑΥΤΗΝ μπορεις να φωτισεις κάθε γωνια της ύπαρξης σου... χωρις να την πάρεις από κανεναν άλλον...
Σου θυμίζει ότι δεν είσαι μόνη σου... θα σε καθοδηγει αν επιλέξεις να τον ακους πολύ απλά επειδη : είσαι εδώ γιατι είναι το θέλημα Του.....

[daisy]

daisy θελεις να μου πεις, αν θελεις, τι ειναι αυτο που φοβασαι ???

φοβάμαι το πυκνό σκοτάδι, που έχω καταχωνιάσει σε ένα κλειστο δωμάτιο του εαυτού μου.Τόσα χρόνια σκεπτομορφών έχουν κάνει πολύ καλή δουλειά. Είναι σαν να σε τυλίγει ένας κατάμαυρος βαρύς μανδύας όπου σε πλακώνει και δεν έχεις διαφυγή. Δεν ξέρω κι αν θέλω να διαφύγω. Κάπου είμαι τεμπέλα... κάπου αδύναμη... κάπου όχι τόσο έτοιμη... κάπου βολεμένη... πιστεύοντας ότι, ότι δεν αγγίζουμε δεν μας αγγίζει! Οποία μωρία...
Όταν με τυλίγει αυτό το σκοτάδι θέλω να φωνάξω , να ξεφύγω, φωνή δεν βγαίνει... Και πώς να το φωτίσεις πώς να αρχίσεις να γκρεμίζεις ότι τόσα χρόνια και με τόση επιμέλεια έχεις χτίσει?...
με πιάνει ηττοπάθεια,μαλθακότητα και αρέσκομαι να λέω ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα δεν είναι στο χέρι μου. Ξανά οποία μωρία.

Ευτυχώς όμως πλέον αυτή η αντιμετώπιση δεν είναι κάτι το σύνηθες. Αρχίζω σιγά σιγά με΄ένα μικρό κουταλάκι δεν λέω, να σκάβω αυτό τον τοίχο.Και υπάρχουν στιγμές που έχει μπει μια ηλιαχτίδα και τότε πιστεψέ με έχω νιώσει ευδαιμονία. Και παίρνω δύναμη από αυτές τις στιγμές γιατί ξέρω ότι μπορώ να τα καταφέρω και πολύ καλύτερα.

[ksan8oula]

Δεν ξέρω κι αν θέλω να διαφύγω. Κάπου είμαι τεμπέλα... κάπου αδύναμη... κάπου όχι τόσο έτοιμη... κάπου βολεμένη... πιστεύοντας ότι, ότι δεν αγγίζουμε δεν μας αγγίζει! Οποία μωρία...

Ακριβως ετσι..τα ιδια ζω και εγω τοσα χρονια..

Μεχρι που μπηκα εδω και καταλαβα οτι δε θελω το υπολοιπο της ζωης μου να περασει ετσι..Τωρα ΘΕΛΩ να βγω προς τα εξω αλλα βρεθηκα αντιμετωπη με καινουργιο φοβο..
Η απραξια με εκανε να ξεχασω πως ειναι να ζει κανεις....

Γι αυτο ας το παμε κουταλακι κουταλακι οπως λες και εσυ

[Μάνος]

...Ήταν πολύ συγκινητικά τα μοιράσματα που διάβασα σε αυτή την ενότητα και σας ευχαριστώ πολύ όλους!!!

Δεν είναι ότι έχω να πω κάτι καινούργιο που δεν το ξέρετε ήδη, αλλά να, η ζωή εδώ κυλάει μονότονα και μοναχικά... Έχω γίνει και εγώ σαν εκείνους που κοροιδεύω που τρέχουν πίσω από το χρήμα. Έχω καταντήσει τη ζωή μου να είναι μόνο δουλειά. Τίποτα άλλο. Δεν υπάρχει κάπου κάτι από το οποίο να αντλώ χαρά..., να γελάω..., να φορτίζω λίγο ις μπαταρίες μου ώστε να συνεχίζω... Δουλεύω τα πρωινά στο κολλέγιο, τα βραδια στην ταβέρνα και αυτό είναι η ζωή μου. ...Α! Ξέχασα να αναφέρω πως παράλληλα σπουδάζω, που σημαίνει πως έχω και το διάβασμα με τις εργασίες μέσα σε όλα!

Πολλές φορές σκέφτηκα να μειώσω τις ώρες δουλειάς μου στην ταβέρνα ή στο κολλέγιο. Φοβάμαι όμως πως αν πω κάτι τέτοιο, τότε θα δυσαρεστηθούν και θα θελήσουν να βρουν κάποιον άλλον ώστε να τους καλύπτει τις ώρες δουλειάς που θέλουνε και τότε...; Είδα και έπαθα να βρω και τις δυο δουλειές και η ιδέα και μόνο πως θα τις χάσω με φοβίζει. Εξάλλου ο λόγο που βρίσκομαι Μελβούρνη είναι για να δουλέψω... Δε λέω, είμαι σε θέση να εξοικονομώ το μήνα ένα σεβαστό ποσό, αλλά από την άλλη ζωή που δε μοιράζετε είναι ζωή κλεμένη... Και δεν αναφέρομαι σε σχέση! Αναφέρομαι σε μια φιλία, σε έναν έστω άνθρωπο να μοιραστείς πράγματα, να γελάσεις, να περάσεις ώρα μαζί του έξω και κυρίως να σε καταλάβει. ...Γιατί τις περισσότερες φορές (και αυτό συμβαίνει πολύ εδώ περα) όταν μοιράζεσαι κάτι με κάποιον σου απαντάει σαν να μην άκουσε αυτό που του είπες. Αυτό μπορεί να συμβαίνει για δύο λόγους:
1. Γιατί δεν το ενδιέφερε τι του είπες και γι αυτό δεν σε άκουσε καν ή
2. Γιατί σε άκουσε μεν αλλά λόγω γλώσσας κατάλαβε στο περίπου τι εννοείς και σου απαντάει αλλά ντ' άλλων.
Ε, είναι επικοινωνοία τώρα αυτή; Οι συγκάτοικοι μου κοιμόνται από τις 8.30! Και εδώ είναι ακόμα μέρα!!! Αν είναι δυνατόν! Και όχι ότι είμαστε φίλοι. Είμαστε απλώς καλοί συγκάτοικοι οι οποίοι σέβονται ο ένας τον άλλον. Πόσο δύσκολο είναι να μένεις με αγνώστους εν τέλει... Μου έρχεται καμιά φορά όταν είμαι στο σπίτ να ουρλιάζω από την αγανάκτηση όταν πέφτει συσκότηση στο σπίτι από τις 8.30!!! Ο δε ξάδερφος μου με τον τρόπο του με έχει απομονώσει από την ζωή του, οκ, το πήραμε το μύνημα δε θέλεις πολλά πάρε δώσε, σε κούρασε μάλλον η συγκατοίκηση των 10 μηνών... (δεν ήταν και λίγο το διάστημα, να τα λέμε!)

Έχω μόνο εσάς... Όποτε προλαβαίνω ξεκλέβω λίγο χρόνο να μπω να πω μια καλημέρα, να διαβάσω κάτι, να μοιραστώ... Αλλά και αυτό με το ρολόι στο χέρι. Το ξέρετε ότι επειδή ξεχνιέμαι στο φόρουμ, όποτε μπαίνω βάζω αφύπνηση να χτυπήσει ώστε να πάω για ύπνο; Γιατι μετα πως θα ξυπνήσω το πρωι; Και άντε πες ξυπνάω, η δουλειά στο γραφείο είναι πολύ δύσκολη γιατί πρέπει παράλληλα να έχει στο μυαλό σου να κάνεις πολλά πράγματα και όταν υπολειτουργείς, δεν βγαίνει η ανηφόρα... Και να σας πω και το άλλο? Ναι, περνάω όμορφα εδώ μέσα, μοιράζομαι, εισπράτω αγάπη και στήριξη πραγματικά σε δύσκολες στιγμές, πράγμα που σας ευχαριστώ από την ψυχή μου, όμως ΔΕΝ μου φτάνει αυτό. Η ψυχή μου έχει ανάγκη από επικοινωνία, αμεσότητα, αγκαλιά... Και όσο καλπάζουσα και αν είναι η εξέλιξη της επικοινωνίας, αυτά δεν μπορεί να μου τα δώασει. Δεν είναι πως είμαι αγνώμων για τα πράγματα που εισπράττω από το φορουμοσπιτάκι μας, αλλά όπως και να το κάνουμε, το live είναι αλλιώς!

Περνάνε οι μέρες και φοβάμαι πως μπαίνω όλο και πιο βαθιά στον βάλτο της ύλης... Και όσο κάνω σπασμωδικές κινήσεις να βγώ από αυτόν τόσο πιο βαθιά μπαίνω... Φέρνω στο μυαλό μου και την μιζέρια της Ελλάδας (να μην έχεις λεφτά για έναν καφέ πχ, η να υπολογίζεις τη βενζίνη σου για το που θα πας κλπ) και λέω στον ευατό μου, κάτσε εδώ όσο αντέχεις... Για πνευματική αναζήτηση και εσωτερισμό ούτε λόγος! Νιώθω πως χάνω το μέτρο...

[Vasoula]

Αχ βρε Μανούλη μου, το ξέρεις ότι σε νιώθω...
Αφού ο άνθρωπος είναι και κοινωνικό ον, η τάση του είναι το "μαζί", η ενότητα δηλαδή και όλα αυτά που αναφέρεις περικλείονται εκεί μέσα...Δεν γεννηθήκαμε εδώ για να είμαστε μόνος του ο καθένας, δεν έχει νόημα κάτι τέτοιο...

όμως...διαστρέβλωση στην διαστρέβλωση απομονώθηκαν οι άνθρωποι...φυλάγονται ο ένας από τον άλλον...
Ακόμα και να ζούνε μαζί, διατηρούν επιφυλάξεις, είναι πάντα ετοιμοπόλεμοι και αυτό σημαίνει ότι η καρδιά είναι κλειστή από τις άμυνες και τον έλεγχο...

Υπάρχουν μόνο πάρα πολύ λίγοι άνθρωποι που βιώνουν το "ανεπιφύλακτα"...Οι περισσότεροι φοβούνται και μαζεύονται, έτσι τα έφερε η ζωή (το γράφω με μικρό το "ζωή")...
Πέρασα κι εγώ μια μεγάλη περίοδο μοναξιάς, όμως δεν ήμουν στην Μελβούρνη, αλλά στην Αθήνα...ανάμεσα σε φίλους, στην οικογένειά μου, σε κάποια σχέση...Καμία διαφορά...Γιατί δεν μου έλειπε η παρέα, αλλά ο Εαυτός μου...Αυτός είναι το "ανεπιφύλακτο" και αν τα καταφέρεις μαζί του να σπάσεις τα όρια σου, τότε δεν υπάρχει μοναξιά, ούτε άδεια καρδιά...

Μα μέχρι τότε, μέχρι να το καταφέρει κανείς αυτό και να βιώσει την Ζωή του έτσι όπως Θέλει, χρειάζεται να βάζει μικρούς στόχους, για να πετύχει τον Μεγάλο...
Αν ο στόχος είναι να γυρίσεις με ένα μεγάλο budget, για να έχεις μια μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων, τότε όλα αντέχονται...
Αν ο στόχος είναι να πας στην Μελβούρνη για να βρεις φίλους, τότε δεν αντέχεται η μοναξιά...
Αν ο στόχος είναι να σπουδάσεις για να έχεις καλύτερες ευκαιρίες στην Ελλάδα, τότε αντέχεται ο χρόνος που χρειάζεται για να το πετύχεις...

Όταν βρίσκεσαι σε δυσάρεστη κατάσταση, χρειάζεται να βρεις την δική σου Θέληση για να διακρίνεις ποιός είναι ο στόχος σου...Γιατί αν το αφήσεις έτσι, μέσα σου ασυνείδητα πιστεύεις ότι τυχαία βρέθηκες εκεί και δεν θα επικεντρωθείς στον στόχο σου, αλλά στις περιφερειακές δυσκολίες...

Ακόμα και ο πνευματικός Δρόμος έχει τέτοιες καταστάσεις, μην νομίζεις...Γιατί αυτό που πιστεύουν οι άνθρωποι είναι ότι η ζωή είναι δύσκολη και προσπαθούν να αρπαχτούν από μία ελπίδα...
Εδώ όμως δεν μπορούμε να βασιζόμαστε σε καμία ελπίδα...
Δεν μας πέταξαν στην Γη, ήρθαμε μόνοι μας...

[Danielli]

Μανούλη μου!

Δεν μας πέταξαν στην Γη, ήρθαμε μόνοι μας...

Ας διασκεδάσουμε τα βήματα που κάνουμε εδώ υπο όποιες προυποθέσεις...

[ΙΩΑΝΝΑ]

Μανούλη αγαλίτσες

[Ellaki]

Δεν μας πέταξαν στην Γη, ήρθαμε μόνοι μας...

ήρθαμε για να Ζήσουμε

Μανούλη γλυκές αγκαλίτσες

[Ταρούλα]

Βασούλα μου

Μανούλη μου