μηνύματα

[ALEXOULA]

[Μάνος]

Ενώ ψαχούλευα το φόρουμ έπεσα πάνω σε αυτό:

Ο κοσμος σου και ο κόσμος μου είναι ίδιος.
Δεν έχουν διαφορά παρά μόνο σε ένα σημείο του χώρου, που ακτινοβολεί στην καρδιά μας από διαφορετική οπτική.

Οι κόσμοι μας είναι θεϊκοί και γεμάτοι αγάπη…
Ο ένας είναι δύσκολος και χρειάζεται υποστήριξη και ανοχή, για να αναγνωρίσεις σ’ αυτόν την αγνότητα.
Αυτή όμως είναι και η πρόκληση της ψυχής σου.

Ο άλλος είναι γεμάτος ομορφιά, αλλά χρειάζεται υποστήριξη και εμπιστοσύνη για να αναγνωρίσεις σ’ αυτόν την αλήθεια.
Αυτή όμως είναι και η πρόκληση της ψυχής μου…

Βρεθήκαμε μαζί σε ένα μονοπάτι του χρόνου, όπου οι προκλήσεις μας μάς προσκαλούν σε υπέρβαση.
Εσύ να παλέψεις με την ασχήμια, αφήνοντας την αγνότητα να οδηγήσει την ψυχή σου σε έργα ένωσης.
Εγώ να βιώσω την ασχήμια, αφήνοντας την ομορφιά να οδηγήσει την ψυχή μου σε έργα ένωσης.

Βλέπεις? ΄Ιδιος ο στόχος, ίδια και τα «όπλα» μας…

Η θλίψη δεν είναι «όπλο»…είναι αδυναμία. Την βίωσα και την γνωρίζω καλά. Με αποσυντόνισε για πολύ καιρό…

΄Όμως ναμαι! ΄Ομορφη, όσο ο κόσμος σου!

Και εσύ? Αγνή, όσο ο δικός μου!

Χρειάζονται λες κάτι περισσότερο, οι κόσμοι μας, από την ομορφιά και την αγνότητα, για να γίνουν ένας?

Ε, δεν γινόταν να αντισταθώ και να μην το κάνω μια υπενθύμηση...

Αυτό που διαπιστώνω πάντως είναι πως ενώ τα χρόνια περνάνε, όλα αυτά που μας έχεις γράψει Βασούλα είναι τόσο μα τόσο σημερινά. Η οπτική που τα διαβάζω τώρα από ότι όταν τα είχα ξαναδιαβάσει τότε (όσα από αυτά είχανε πέσει στον δρόμο μου) έχει αλλάξει μεν, μα η καρδιά μου χτυπάει το ίδιο έντονα με μεγάλη χαρά διαβάζοντας αυτές τις γραμμές.

Σκέφτομαι αυτά που έχω περάσει σαν άνθρωπος..., τις σκέψεις που έκανα, αυτά που με έκαναν να απέχω από τον Εαυτό μου και να νομίζω ότι ζω..., την καχυποψία που με έτρωγε σα σαράκι..., τις υποχωρήσεις που έκανα αγνοώντας τις ανάγκες μου..., τις ταμπέλες που επέτρεψα να μου φορέσουν στον βωμό της αποδοχής..., την ασχήμια που ζούσα και που νόμιζα πως έτσι τελικά ήταν η ζωή..., τον εστιασμό μου στην έλλειψη... (πάντα κάτι μου έλειπε - η Ευγνωμωσύνη ήταν μια άγνωστη λέξη για εμένα), το βόλεμα..., τους σωτήρες της ζωής μου που είχαν πάντα μια καλή λύση για εμένα...
Ω, τι κόσμος παιδία!!!

[Θοδωράκος]

Η θλίψη δεν είναι «όπλο»…είναι αδυναμία.

Πωπω... Καμιά φορά με έπιανε και μπέρδευα την ευαισθησία με την θλίψη. Μια βαριά κατάσταση, "κληρονομιά" της θρησκείας. Ότι όποιος είναι κοντά στον Θεό, έχει θλίψη μέσα του.

[Annoula]

πω πω Μανούλη, διαφορετική οπτική, διαφορετική κατανόηση κάθε φορά.

Χρειάζονται λες κάτι περισσότερο, οι κόσμοι μας, από την ομορφιά και την αγνότητα, για να γίνουν ένας?

Πόσο με συγκίνησε αυτό!!! Ολόκληρη διαδρομή από μόνη της η πρόταση γεμάτη από ζωή

[Ellaki]

Μανούλη μου έκανες πολύ καλά που το έβαλες, και ναι, κάθε φορά η αντίληψη είναι διαφορετική.

Η θλίψη για μένα είναι σαν τα βαμπίρ. Σου ρουφάει την ζωή ρίχνοντας σε σε κατάσταση ματαιότητας. Σε ωθεί να μπεις σε κουκούλι για να προφυλαχτεις από τους "εχθρούς" ενώ ο μοναδικός υπεύθυνος είναι η ίδια η θλίψη.
Είναι κάτι σαν το σύνδρομο της Στοκχόλμης και χρειάζεται να φτάσεις στο κόκαλο για να δεις την αλήθεια.

[Ταρούλα]

Ο κοσμος σου και ο κόσμος μου είναι ίδιος.
Δεν έχουν διαφορά παρά μόνο σε ένα σημείο του χώρου, που ακτινοβολεί στην καρδιά μας από διαφορετική οπτική.

[Μάνος]

Παιδάκια γλυκά

[Μάνος]

Ο κοσμος σου και ο κόσμος μου είναι ίδιος.
Δεν έχουν διαφορά παρά μόνο σε ένα σημείο του χώρου, που ακτινοβολεί στην καρδιά μας από διαφορετική οπτική.

Οι κόσμοι μας είναι θεϊκοί και γεμάτοι αγάπη…
Ο ένας είναι δύσκολος και χρειάζεται υποστήριξη και ανοχή, για να αναγνωρίσεις σ’ αυτόν την αγνότητα.
Αυτή όμως είναι και η πρόκληση της ψυχής σου.

Ο άλλος είναι γεμάτος ομορφιά, αλλά χρειάζεται υποστήριξη και εμπιστοσύνη για να αναγνωρίσεις σ’ αυτόν την αλήθεια.
Αυτή όμως είναι και η πρόκληση της ψυχής μου…

Βρεθήκαμε μαζί σε ένα μονοπάτι του χρόνου, όπου οι προκλήσεις μας μάς προσκαλούν σε υπέρβαση.
Εσύ να παλέψεις με την ασχήμια, αφήνοντας την αγνότητα να οδηγήσει την ψυχή σου σε έργα ένωσης.
Εγώ να βιώσω την ασχήμια, αφήνοντας την ομορφιά να οδηγήσει την ψυχή μου σε έργα ένωσης.

Βλέπεις? ΄Ιδιος ο στόχος, ίδια και τα «όπλα» μας…

Η θλίψη δεν είναι «όπλο»…είναι αδυναμία. Την βίωσα και την γνωρίζω καλά. Με αποσυντόνισε για πολύ καιρό…

΄Όμως ναμαι! ΄Ομορφη, όσο ο κόσμος σου!

Και εσύ? Αγνή, όσο ο δικός μου!

Χρειάζονται λες κάτι περισσότερο, οι κόσμοι μας, από την ομορφιά και την αγνότητα, για να γίνουν ένας?

Έπεσα πάνω σε τούτο...
Αυτό για καληνύχτα από μένα!

[Annoula]

[Δωρουλα]

[Ellaki]

συγκινήθηκα

[Θοδωράκος]

[Giorgos Agelis]

[Fotinoula]

[ΙΩΑΝΝΑ]