Μια και μιλάμε για συναισθήματα...
Tα ισχυρότερα συναισθήματα φθόνου, προκύπτουν ασυνείδητα. ΄Οταν κάποιος εκπροσωπεί κάποια ιδιότητα που θεωρούμε ότι δεν την έχουμε εμείς και την θέλουμε διακαώς...
Αρχίζουμε να μιμούμαστε την συμπεριφορά του και εμμέσως πλην σαφώς τον θαυμάζουμε. Βαθύτερα, αν επεξεργαστούμε τον θαυμασμό, σαν μη υγιή συμπεριφορά, τότε ανακαλύπτουμε τι τον προκαλεί και τότε τον θεραπεύουμε, θεραπεύοντας την αιτία του.
Τα ισχυρότερα συναισθήματα μίσους, προκύπτουν πάλι ασυνείδητα.
΄Οταν κάποιος εκπροσωπεί κάποια ιδιότητα που θεωρούμε ότι δεν την έχουμε και δεν την θέλουμε.
Αρχίζουμε να διαχωριζόμαστε από την ιδιότητα του, σαν να είναι κάτι έξω από εμάς. Βαθύτερα, αν επεξεργαστούμε το μίσος, ανακαλύπτουμε το μέρος του εαυτού μας που μισούμε και το απορρίπτουμε εντέχνως και τότε θεραπεύουμε το μέρος του εαυτού μας που δεν αποδεχόμαστε.
Τα ισχυρότερα συναισθήματα θυμού, προκύπτουν πάλι ασυνείδητα.
΄Οταν κάποιος δεν μας δίνει αυτό που θέλουμε να πάρουμε από έξω, γιατί δεν μπορούμε να το ανακαλύψουμε μέσα μας, φέρνει δυσαρμονία στις προσδοκίες μας. Βαθύτερα, αν επεξεργαστούμε τον θυμό, ανακαλύπτουμε τις προσδοκίες μας και τότε φροντίζουμε να ανταποκριθούμε σ' αυτές εσωτερικά, θεραπεύοντας την αδυναμία μας να είμαστε αυτάρκεις.
Τα ισχυρότερα συναισθήματα απόρριψης, προκύπτουν πάλι ασυνείδητα (τι πρωτότυπο)...
΄Οταν διαχωρίζουμε τον εαυτο μας σε καλό ή δίκαιο, αφυπνισμένο, πιστό κλπ κλπ, απορρίπτουμε όποιον αντιπροσωπεύει το αντίθετο από αυτήν την θέση.
Βαθύτερα, αν επεξεργαστούμε αυτήν την αντίληψη, θα ανακαλύψουμε ότι το είναι μας είναι πολωμένο και διαχωρισμένο τόσο, ώστε δεν μπορεί να ανυψωθεί σε μια ανώτερη οκτάβα ύπαρξης, που προκύπτει μέσα από την ενότητά του. Απορρίπτοντας την πολικότητα, δεν μπορούμε να υπερβούμε την πόλωση.
΄Ολα τα συναισθήματα έχουν καποια εσωτερική αιτία. Ο κόσμος δεν είναι παρά αυτά που έχουμε μέσα μας!
Ο θεραπευτής του εαυτου μας είναι μόνο η ειλικρίνεια...
Ο θεραπευτής των άλλων είναι μόνο η αδιαίρετη κατάσταση του είναι μας!
Η δικαιολογία για την διαίρεση του είναι μας, είναι, δυστυχώς, η αγάπη!! Στο όνομά της φθονούμε, μισούμε, θυμώνουμε, απορρίπτουμε...Γιατί νομίζουμε ότι την παίρνουμε από τον θεό, ενώ την ζητάμε διακαώς από τον εαυτό μας. Η εξάρτησή μας, μας κάνει να θέλουμε να την πάρουμε από τους άλλους, έτσι όπως δεν μπορούμε να την πάρουμε από τον εαυτό μας!
Θεωρούμε λοιπόν ότι οι άλλοι μας μισούν, μας φθονούν, μας θυμώνουν, μας απορρίπτουν. Βαθύτερα αν επεξεργαστούμε τις ελλείψεις μας, θα αναγνωρίσουμε ότι όλα αυτά τα συναισθήματα τα έχουμε για τον εαυτό μας...
ο εαυτός μας είναι ο αντίθετος πόλος του θεού, γιατί δεν μπορούμε εύκολα να περάσουμε από το ασυνειδητο και να ανακαλύψουμε την ενότητά μας! Και η θρησκεία μας διαιωνίζει αυτόν τον ασυνείδητο φόβο του διαχωρισμού, απομακρύνοντάς μας διαρκώς από τον "παράδεισό" μας, παρεμβάλλοντας μεταξύ μας την σκιά μας!
Αιώνες τώρα η θρησκεία και η φιλοσοφία δεν καλύπτουν τις ανάγκες μας, παρά μόνο νοητικά...Η αδιαίρετη κατάσταση του είναι μας είναι ένα θέμα ατομικής θεραπείας και εσωτερικής γνώσης, καθώς και ο κύριος σκοπός της αφύπνισής μας!