ΟΝΕΙΡΑ....ΜΕ ΧΡΩΜΑΤΑ

[Δωρουλα]

μμμμμμμ!διαφωτιστικό! :roll:

[Morgan]

Πρην γνωρισω το Ρεϊκι , περασα δυσκολα χρονια . Θα μπορουσα να πω “ τιποτα δεν πηγαινε καλα στην ζωη μου ” ...τωρα ξερω οτι εγω
δεν πηγαινα καλα .
Σηκωνομουνα το πρωϊ με την εντυπωση οτι με περιμενει “ η ” καταστροφη , και επεφτα το βραδι για υπνο με αγχος ....γιατι συχνα , πολυ συχνα , εβλεπα τρομερους εφιαλτες .
Μαλλον , ηταν Ενας εφιαλτης . Το σκοινηκο αλλαζε καθε φορα , το σεναριο ηταν παντα το ιδιο .
Βρισκομουνα σε διακοπες σε ενα οικογενιακο σπιτι στην γενετηρια μου . Το σπιτι αλλαζε καθε φορα και δεν μοιαζε με τιποτα το γνωστο για μενα . Παντα ηταν μεγαλο , με πολλα δωματια η πολλους οροφους , σκονισμενο , καπως βρομικο , αταχτοποιμενο , και γεματο με ενα σωρο κοσμο που ετρεχε πανω-κατω και εκανε φασαρια . Παρ'ολλα αυτα , αισθαινομουνα εκει ξενιαστη και ασφαλης .
Και καθε φορα , καποια στηγμη , μου επεφτε ξαφνικα ο ουρανος πανω στο κεφαλι : < Αμαν , σημερα πρεπει να φυγω , να γυρισω στην Ελλαδα , στην καθημερινη ζωη μου .... το εισητηριο ; που ειναι το εισητηριο μου ; τι ωρα φευγει το αεροπλανο ; και δεν ειμαι ετοιμη , ποτε δεν θα τα καταφερω !!! ““ . Τοτε , αρχηζε ενας τρελος αγωνας δρομου για να βρω το εισητηριο , στα γεματα με απλητα ρουχα ντουλαπια , συρταρια και βαλιτσες . Παντα βρησκοταν στα απλητα αυτο το καταραμενο εισητηριο , και παντα η ωρα αναχωρησης ηταν κοντινη , το πολυ μιση ωρα περιθωριο , και το αεροδρομιο παντα μακρινο . Και ετρεχα , ετρεχα , ετρεχα , να βρω τα πραγματα μου ,να γεμισω τις βαλιτσες , να προλαβω ...συχνα με πηγαιναν καποιοι συγγενεις μου στο αεροδρομιο με αυτοκινητο , σε απιστευτα μποτιλιαρισμενους δρομους . Υστερα , βρισκομουνα μεσα στο αεροδρομιο , σε ενα λαβυνρηνθο απο διαδρομους , εκανα χιλιομετρα φωρτομενη με τις βαριες αποσκευες μου , κατω απο το αδιαφορο βλεμα του προσωπικου , επεφτα σε ερμετικα κλειστες πορτες , η χανομουνα σε ενα τεραστειο free-shop οπου δυσαρεστες πωλητριες με αναγγαζαν να “ παρω οποσδηποτε κατι ” . Και ακουγα τις μηχανες του αεροπλανου που βρουιζανε , και δεν μπορουσα να το φτασω ετουτο το αεροπλανο ....! Μια φορα , το προλαβα ...αλλα τοσο αργα πως ειχα χασει την θεση μου ... και με εβαλαν στο αμπαρι με τις αποσκευες ...μονο που στην αφειξη , καποια βλαβη δεν επετρεψε το ανοιγμα της πορτας ...και εμεινα εκει , κλεισμενη στο σιδερενιο δωματιο ... αισθαινομουνα παγηδευμενη σε ενα κονσερβοκουτι !

Σε αυτην την εποχη , δεν ειχα σκεφτει καν να ασχοληθω με την “ συμβολικη ” των ονειρων αυτων ( Ναι , ξερω , μαλλον δεν “ηθελα ” να ασχοληθω , απο φοβο ) Μοναδικη μου εννια ηταν να απαλαχτω απ'αυτα . Και καπως , δεν ξερω πως , ειχα καταφερει μια τεχνικη . Μια νυχτα , στην μεση του εφιαλτη ενοιωθα τοσο απελπισμενη , που μεσα στο ονειρο , αρχισα να ουρλιαζω “ οχι , οχι , οχι , θελω να φυγω απο δω ” . Και αμεσως , ειχα την αισθηση να κανω μια τεραστια προσπαθεια να βγω απο τον ονειρο . Ηταν σαν να εβαζα ολες μου
τις δυναμεις να σχισω μια τεραστια ζελατινη που με τυληγε ... εσπρωχνα , εσπρωχνα την ζελατινη ... και σχιστηκε ...ξυπνησα , υδρομενη , λαχανιασμενη , αλλα ανακουφισμενη . Απο τοτε , καθε φορα που δεν αντεχα αλλο μεσα στον εφιαλτη , καταφερνα να δοσω διαταγη στον εαυτο μου να ξυπνησω . Αυτη η “ τεχνικη ” μου εδινε την εντυπωση πως ειχα βρει καποια διεξοδο και ισως ηταν το πρωτο βημα για ... για ... κατι αλλο !

Τοτε , μπηκε το ρεϊκι στην ζωη μου . Λιγες μερες μετα απο το πρωτο βαθμο , ξαναειδα τον “ εφιαλτη ” . Ετουτη την φορα , ηταν λιγο διαφορετικο , και οι αντιδρασεις μου ηταν πολυ διαφορετικες ...σαν να υπηρχε ενα μερος του εαυτου μου που ζουσε το ονειρο , και ενα αλλο μερος που παρατηρουσε αμερολειπτα το σκοινικο .
Δεν εφευγα πια με αεροπλανο , αλλα με τραινο . Μετα απο το συνηθησμενο αγωνα δρομου , επρεπε να διασχιζω με τα ποδια μια τεραστια ερημη και περιτριγυρισμενη με μεγαλα δεντρα πλατεια . Εβλεπα μπροστα μου τον σταθμο ... ητανε ενας ομορφος σταθμος , σαν κτηριο της αναγενησης !!! Ακομα εσερνα βαριες βαλιτσες , ακομα λαχανιαζα , αλλα , δεν “ ΕΠΡΕΠΕ ” πια να φτασω , απλως ειχα “ ΣΤΟΧΟ ” να φτασω . Και εφτασα, και ευκολα βρηκα την αποβαθρα , και ειδα το τραινο , ετοιμο να φυγει ...“ εκει ειναι ..θα μπω μεσα ” . Αλλα , αλλα , ειχα κουραστει με τις αποσκευες , με καθηστερουσαν ...εφτασα κοντα κοντα στο τραινο και .... σταματησα αποτομα .
Μια τεραστεια και σχεδον αορατη τζαμαρια με χωριζε απο το τραινο Και εγω , πισω απο την τζαμαρια , οι βαλιτσες μου σκορπιες στα ποδια μου , ειδα το τραινο να φευγει ... χωρις εμενα . Κοιταξα τις φουσκομενες μου αποσκευες ...και ενα μερος του εαυτου μου καταλαβε ...! Οταν ξυπνησα , αν και το ονειρο ηταν ζωντανοτατο στην μνημη μου , ειχα ξεχασει τα συμπερασματα μου και το μαθημα που ειχα παρει .....
Με το δευτερο βαθμο του ρεϊκι , καταφερα να επικοινονησω με το “ υπογειο ” μου , και η συμβολικη του ονειρου μπηκε καθαρα στο νου μου . Τοτε , εγραψα ενα μικρο κειμενο που η μονη φιλοδοξια του ηταν να εκφραζει κουτσα στραβα τις αισθησεις μου .


ΤΟ ΣΟΣΙΒΙΟ

Στον δρομο της ζωης , ολομοναχη , ταξιδευω
Και για να μην χαθω , τουλαχιστον , ετσι νομιζω
Στο χερι μου κραταω μια νοθευμενη , απο προσδοκιες
Και φιλοδοξα σχεδια καμομενη , πιξιδα .
Φορτωμενη ειμαι , με αποσκευες ,
Βαλιτσες και μπαουλα , με αυθαιρετες ιδεες γεματα ,
Με υποχρεωσεις που επεβληθησαν ,
Με πεποιθησεις , με δογματα
Μικρα καθημερινα και μεγαλα φιλοσοφικα .
Βαρη φορτειο κουβαλαω
Σιγουρη οτι μου ειναι απαραιτητο
Και σε αυτο γατζονομαι σαν ναυαγος
Που γατζονεται στο σοσιβιο .
Ετουτο ομως το σοσιβιο
Δεν κανει τιποτα αλλο
Απο το να με συγκρατει στην επιφανεια ,
Εκει οπου τα ματια
Διακρινουν μονο την εικονα
Του γραμμικου οριζοντα
Που με φιλακιζει στον κοσμο της ψευδευσησης .
Να εχω τα κοτσια
Να απαλλακτω απο το σοσιβιο .
Να αφησω τα φορτεια μου ,
Ξω πισω μου , να τα παρει το κυμα ,
Και να βηθηστω στην μεγαλη σιωπη
Του απεραντου Οκεανου ,
Στην καρδια του αηχου ηχου .....
Θα ειμαι ελευθερη .

.

[Δωρουλα]

Τι όμορφο μοίρασμα!!!!

[Vasoula]

Α, Morgan πολύ συγκινητικό, αλλά και ξεκάθαρο το όνειρο σου...

Συνεχώς το ίδιο...

Πόσο πολύ κουβαλούσες τις εξωτερικές αξίες μέσα σε ένα "μουχλιασμένο" σπίτι, που δεν σε άφηναν να προλάβεις την ζωή σου, κορίτσι μου!!!

Και έσερνες τις βαλίτσες σου από την μία χώρα στην άλλη, χωρίς να "ανήκεις" σε καμία!

Πόσο όμορφη είναι η ελευθερία ε?

Γιατί άραγε οι άνθρωποι φοβούνται να την αγγίξουν?
Αυτό με έβαλε στην διαδικασία να "ελευθερώσω" τους ανθρώπους και όχι να τους διδάξω πως θα είναι ελεύθεροι...

Το πρώτο ήταν δικό μου θέμα, ενώ το δεύτερο θα ήταν χειρισμός!
Καταλαβαίνεις άραγε την διαφορά?

Να είσαι καλά που μοιράστηκες μαζί μας αυτήν την διαδρομή...

Πολλοί θα βρουν ομοιότητες μαζί σου!
Και να πως βοηθά ο ένας τον άλλον, χωρίς ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, να του πει τι πρέπει να κάνει! Γιατί όλοι ξέρουμε τι...Το θέμα είναι πως τολμάμε...

[Morgan]

Ναι Βασω , η ελευθερια ειναι ομορφη , και ο δρομος προς την ελευθερια ειναι ομορφος .... Γιατι οι ανθρωποι φοβουνται την ελευθερια ? Ισως γιατι ειναι το Μεγαλο Αγνωστο , και το αγνωστο φοβιζει .... , για αυτο οι ανθρωποι γατζονονται στο γνωστο , και ας ειναι μουχλιασμενο , σκονισμενο η ...απλητο !
Και με το να διδαξεις τον αλλον το πως να βρει την ελευθερια , μαλλον μοιαζει με το να τον φορτωνεις με αλλη μια βαλιτσα
Θα ελεγα πως , μονο ελευθερος μπορει να βρει κανεις την ελευθερια ,
αλλα , ας αφησω την θεωρια , δεν μου ταιριαζει πολυ .
Σας ευχαριστω εγω για ...για ...ξερετε :lol:

[Επισκέπτης]

Ενα όνειρο πολύ ζωντανό που θυμάμαι από τα 20 μου χρόνια και δεν έχω ξεχάσει ούτε μία μικρή λεπτομέρεια είναι το εξής...

Ημουν σε μία υπόγεια κατακόμβη χωμάτινη και προχωρούσα. Ξαφνικά δίπλα μου εμφανίστηκε ο Ιησούς και περπατούσαμε μαζί συζητώντας. Ανεβήκαμε κάποια χωμάτινα σκαλιά και φτάσαμε σε ένα πλατύσκαλο. Μετά το πλατύσκαλο υπήρχε απλά το κενό. Εκείνος προχώρησε στο κενό και περπάτησε πάνω στο ...τίποτα. Εγώ κοντοστάθηκα... Μου άπλωσε το χέρι και μου είπε "έλα". Το απάντησα οτι δεν μπορώ διότι εσύ είσαι ο Ιησούς και μπορείς να κάνεις τα πάντα ενώ εγώ είμαι ένας απλός μικρός άνθρωπος και οι δυνατότητές μου είναι πεπερασμένες. Μου απάντησε οτι όλοι κρύβουμε μέσα μας έναν μικρό Θεό και μπορούμε να κάνουμε τα πάντα αρκεί να το πιστέψουμε. Εκλεισα τα μάτια και έκανα το πρώτο βήμα... Περπάτησα στο κένό πιάνοντας το χέρι Του... ΄
Η αίσθηση ήταν απερίγραπτη...

Από εκείνη την ημέρα και έπειτα πραγματικά ότι θέλω να μου συμβεί το σκέφτομαι θετικά, το δουλεύω και όταν πραγματικά το πιστέψω απλά υλοποιήται!

[Vasoula]

όνειρο???

μμμ δεν νομίζω...

Ο νους στην επεξεργασία του, επειδή δεν μπορεί τίποτα άλλο να αναγνωρίσει σαν αλήθεια, δίνει τους γνωστούς του χαρακτηρισμούς..."όνειρο"!!!

ααα, τώρα νιώθω πολλά, για την συμμετοχή σου εδώ!

για το τυχαίο...

[galazia_sfaira]

Τι "τυχαίο" κι αυτό!!!!!!!!
Οπως ολα έ Βάσω μου

[Vasoula]

[Επισκέπτης]

Ομορφη η τοποθέτησή σου Βάσω και σίγουρα Σφαιρούλα τίποτα δεν είναι "τυχαίο"...

Κάνετε κάποια "μάζωξη" γενικά? Κάποιο σεμινάριο διαλογισμού ή οτιδήποτε άλλο Βασούλα? Θα με ενδιέφερε και το ξέρεις...

[Vasoula]

Aπό τον Σεπτέμβριο θα δούμε τι θα κάνουμε...

μήπως ξέρω κι εγώ?

Γενικά κάνουμε συγκεντρώσεις, αλλά όχι για διαλογισμό...
Για να "παίξουμε" Ελενάκι...

και το "παιχνίδι" μας κάνει να νιώθουμε απλά άνθρωποι!
με πολύ αγάπη όμως...

[zefira]

Τι να πω Έλενα έχουμε παρόμοιες εμπειρίες.

Έχω πάθει σοκ με αυτά που γράφεις .

Εμένα ο Ιησούς μου ζήτησε ( στον ύπνο μου)στα 20 μου να του πάω λουλούδια. Ήταν Κυριακή των Βαΐων και ξεκινούσε η Μ. Βδομάδα. Εκείνη τη χρονιά έμαθα ότι τη Μ. Πέμπτη πηγαίνουν στεφάνια για τον Επιτάφιο!!!

’λλο ένα όνειρο που θυμάμαι : Ήταν λέει βράδι και ο ουρανός ήταν πορτοκαλί χρώμα και πίσω από τα βουνά έβγαιναν σφαίρες από φωτιά και έπεφταν πάνω στον κόσμο. ’λλοι φώναζαν από πόνο και άλλοι δεν ένιωθαν πόνο.
Εγώ περπατούσα και βρέθηκα μπροστά σε μια γυναίκα που ήταν η Παναγία και στα αριστερά της είχε πολύ κόσμο ενώ στα δεξιά της είχε έναν άντρα πάρα πολύ ψηλό και ντυμένο με κουστούμι.

Την ρώτησα τι συμβαίνει και μου είπε ότι από δω και πέρα έτσι θα γίνεται θα γίνονται πράγματα που κάποιοι θα υπεφέρουν και κάποιοι όχι.
Την ρώτησα ποιοι είναι όλοι αυτοί δίπλα της και μου είπε ότι είναι ο κόσμος που αποφάσισε να την ακολουθήσει.
Όταν τη ρώτησα ποιος είναι αυτός στα δεξιά της μου είπε είναι ο Θεός.
Τότε τον αγκάλιασα και του είπα " συγνώμη που δεν έχω επικαλεστεί ποτέ το όνομά σου αλλά δεν νιώθω άξια".
Εκείνος με σήκωσε στα χέρια του και μου είπε: " Από δω και πέρα δεν θέλω να φοβάσαι τίποτε" Και συνεχίσαμε όλοι μαζί να περπατάμε .

[Vasoula]

άντε παιδιά...ένας ένας καταθέτει!!!

μμμμ!!! κι εγώ, απλά, νιώθω!!!!!!

[Δωρουλα]

Θα μοιραστώ και εγώ τη δική μου εμπειρία!όταν είμουνα και εγώ εκεί γύρω στα 22 ονειρεύτηκα το εξης, είμουνα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, μύριζε μούχλα και παλιό, φθαρτό θα έλεγα καλύτερα!καθόμουνα μεσα σε αυτό το δωμάτιο στο σκοτάδι πάνω σε μια πολυθρόνα μπορντώ χρώματος σε καλή κατάσταση αλλά και αυτή παλιά και ετεροχρονισμένη!απέναντι μου είχα μια πόρτα, ξαφνικά απο τη χαραμάδα της είδα να μπαίνει ένα εκτυφλοτικό φως το οποίο άρχισε να αγκαλιάζει τα ποδια μου και να τα ζεσταίνει!σηκώθηκα, το φως αυτό έλουσε σταδιακά όλη μου την ύπαρξηαπο τα πόδια μέχρι την κορυφή του κεφαλιού και ένιωθα μια απίστευτη ζέστη και θαλπωρή!μόλις τέλειωσε αυτή η διδικασία εμφανίστηκε μπροστά μου ένας ολόλευκος τεράστιος σταυρός ξαφνικά και εγώ ξύπνησα με απίστευτη ταχυπαλμία!

[Επισκέπτης]

Βασούλα πολύ ωραία ... μου αρέσουν πολύ τα παιχνίδια (καθότι είμαι ένα πολύ παιχνιδιάρικο λιονταράκι...)
Νοιώθω πολύ δεμένη μαζί σας και ας σας ξέρω τόσο λίγο!!!
Σας αγαπαώ πολύ πολύ!


Zefira και ANGELS ON EARHT πραγματικά πολύ κοινές εμπειρίες έχουμε... Και που είσαι ακόμα!