Το μονοπάτι της Οργής

[Θοδωράκος]

Θα’ θελα πολύ να μοιραστώ μαζί σας την ακόλουθη εμπειρία μου. Μάλλον «διαδρομή», νομίζω είναι η κατάλληλη λέξη.

Πριν από μερικούς μήνες (στα πλαίσια των καθαρισμών του 3α βαθμού ρέικι), ήρθα για πρώτη φορά στην ζωή μου αντιμέτωπος με το συναίσθημα της οργής. Υπέρογκα ποσά οργής ξεκλειδώθηκαν μέσα μου, προκαλώντας μου πραγματικά φόβο. Ποτέ μου δεν είχα φανταστεί ότι έθαβα μέσα μου τέτοια συναισθήματα. Για την ακρίβεια, ποτέ μου μέχρι τότε (απ’ όσο θυμάμαι δηλαδή) δεν είχα αισθανθεί καν τέτοια συναισθήματα. Για κάποιον περίεργο λόγο, κάθε φορά που πήγαινα να αισθανθώ οργή, αυτομάτως αυτή θαβόταν μέσα μου και δεν την αντιλαμβανόμουνα ποτέ.

Αφότου δούλεψα κάπως αυτό το συναίσθημά μου, ακολούθησε μία περίοδος σχετικής ηρεμίας. Μέχρι που πρόσφατα, στα πλαίσια μίας περιόδου αποτοξίνωσης, άνοιξε εντελώς το «κουτάκι» για άλλη μια φορά. Αυτήν την φορά, η οργή είχε πιο συγκεκριμένο στόχο: «γιατί ο κόσμος να είναι έτσι όπως είναι;» Έβλεπα παντού γύρω μου τους ανθρώπους να μισούνται, να καταστρέφουν την φύση, να καταστρέφουν τον διπλανό τους, να καταστρέφουν τον εαυτό τους. Και όλα αυτά για να κορέσουν τον υπέρτατο εγωισμό τους ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο. Κάθε φορά που άκουγα κάποια συζήτηση ή σκεφτόμουν για πράγματα όπως την καταστροφή του περιβάλλοντος, τα ναρκωτικά, τον έντονο σεξουαλισμό, τα αλόγιστα ξενύχτια, τις κόντρες μεταξύ των ανθρώπων και άλλα τέτοια, ένα τεράστιο κύμα οργής και θυμού προς κάθε κατεύθυνση έβγαινε από μέσα μου.

Φυσικά, το «πρόβλημα» είχε διάφορες παραμέτρους. Παρ’ όλο όμως που τις ερεύνησα και άρχισα να τις δουλεύω, εξακολουθούσε να υπάρχει αυτό το «κάτι» που μου διέφευγε. Μέχρις ότου, πριν από μερικές μέρες, όταν έλαβα μία μύηση του 3ου βαθμού, μου δόθηκε η λύση, η οποία συνοψίζεται στην εξής φράση:

«Μην κάνεις την αγάπη σου λύπη και την λύπη σου θυμό. Κράτα την αγνή.»

Και τότε όλα μπήκαν στην θέση τους. Και τότε κατάλαβα.

Παρ’ όλο που είχα το αίσθημα της αγάπης μέσα μου, δεν είχα αναπτύξει εξ’ ίσου το αίσθημα της αποδοχής. Ήθελα όλα να γίνονται «καλά» στον κόσμο γύρω μου και λυπόμουνα που δεν γινόντουσαν έτσι. Και αυτή η λύπη γινόταν θυμός, αυτό το «γιατί ρε γαμώ το;!».

Πόσες φορές δεν έχουμε βρεθεί σε μία κατάσταση με έναν φίλο μας ή γνωστό μας που τον αγαπάμε και τον βλέπουμε να βασανίζεται, αλλά να αρνείται να αλλάξει; Πόσες φορές δεν γεμίσαμε με αυτό το αίσθημα της… «επιβολής της τάξης»; Αυτό το «για το καλό σου», που θα προβάλλαμε σαν δικαιολογία όταν σκεφτόμασταν να του βάλουμε μια φωνή ή να τον εξαναγκάσουμε να «έρθει στα συγκαλά του». Ε, σκεφτείτε το αυτό για… όλο τον πλανήτη!

Συνειδητοποίησα λοιπόν ότι η αγάπη μου για όλους τους ανθρώπους είχε «κατέβει επίπεδο» και είχε γίνει λύπη και αυτή η λύπη είχε «κατέβει επίπεδο» και είχε γίνει οργή. Και εκεί η ενέργεια «λίμναζε». Όχι. Αποφάσισα να «ανεβάσω» όλη αυτήν την ενέργεια και να την φέρω στην αρχική της μορφή: αυτήν της αγάπης. Αγάπης και Αποδοχής.

Ο κάθε άνθρωπος, αλλά και όλη η ανθρωπότητα μαζί, έχει κάποιον δρόμο που πρέπει να βαδίσει, που έχει διαλέξει να βαδίσει. Και σε αυτό χρειάζεται αποδοχή. Γιατί κινδυνεύουμε να πέσουμε στην παγίδα του «σωτήρα». Ο κάθε άνθρωπος έχει το αναφαίρετο δικαίωμα της ελεύθερης επιλογής και ελεύθερης βούλησης. Και όλα έχουν τον σκοπό τους.

Ας μην στεναχωριόμαστε και ας μην οργιζόμαστε λοιπόν για όλο το «κακό» που βλέπουμε γύρω μας. Γιατί στην πραγματικότητα δεν υπάρχει «κακό». Υπάρχουν μόνο «διαφορετικά μονοπάτια».



Αγάπη και Φως σε όλους!



Υ.Γ.: Μία άλλη ακόμα παγίδα που μπορεί κανείς να πέσει, είναι να βγάλει τον εαυτό του από το σύνολο. Αυτό το «γιατί να μην είναι όλα σωστά», πιθανότατα να πηγάζει και από το ότι θεωρούμε ότι εμείς είμαστε «πιο σωστοί», ότι είμαστε «κάτι διαφορετικό από τους άλλους» και προφανώς «πιο ψηλά». Προσοχή λοιπόν! Όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι, κανείς δεν είναι «ανώτερος» από τους άλλους! Να είμαστε ταπεινοί.

[galazia_sfaira]

Aγαπητέ Deodonus,
κατ'αρχήν μου αρεσει να σε διαβάζω γιατι σε καθε τι παραθετεις και μια επεξήγηση,στοκαθε τι νοιώθεις οτι μπορεί κατι να μην γίνετια κατανοήτο και επιδιώκεις να μην γίνονται παρανοήσεις.ΑΥτο εμενα με διευκολυνει γιατι απο την πλευρά του αναγνώστη θελω να νοιώθω ότι κατανοώ πληρως.Να εισαι καλα και σε ευχαριστω.
Τωρα στο θεμα της αποδοχής και της οργής ή οποιου αλλου συναισθηματος μας προκαλει ο διαχωρισμος και η ελλειψη κατανόησης.
Ετσι οπως το περιγραφεις είμουν κι εγω οχι πολλα χρονια πριν.Εβλεπα το άδικο εβλεπα τα οσα τρελα γυρω μου διαδραματιζονταν και δεν το άντεχα,και γινομουν εξαλη.
Χρειάστηκε δουλεια με τον εαυτο μου ωστε να ΑΠΟΔΕΧΘΩ τους ανθρωπους μ ετην συνειδητότητα που εχουν την στιγμη που τους συναντώ,νοιώθωντας παντα οτι στον ίδιο δρόμο βαδίζουμε ολοι απλά αλλοι ειναι λιγακι εμπρος κι αλλοι λιγακι πισω,απλά πιο βραδείς.
Μετα αρχισα να κατανοώ,άρχισα να βλεπω πισω απο την οποια
"ανοησία" ή "άρνηση"των ανθρώπων,κυρίως τι τους πληγωνε.
Και ...........τωρα απλά τους νοιώθω!
Ακόμα ομως δνε εχω καταφερει να ξεπερασω τον θυμό μου (ενίοτε κι οργή ) ενός ανθρωπου που ακόμα αγαπω και θα αγαπω αλλα με πληγωσε,η μαλλον εγω επετρεψα να πληγωθω απο κεινον.
Ισως το οτι διαβασα το αρθρο σου να μην ειναι καθολου τυχαιο γιατι αυτην την στιγμη και ολες τουτες τις μερες αυτο "δουλευω "μεσα μου και δεν εινα καθολου μα καθολου ευκολο.
Αν μπορεις θάθελα κι αλλες τετοιες διεργασιες να τις φέρεις στην επιφάνεια γιατι και μεμονωμενα βοηθάν το καθενα ξεχωριστα, αλλά θελω να προετοιμαστω με τον καλυτερο τρόπο για τον 3ο βαθμό.
Σε ευχαριστω απο καρδιας για το αρθρο σου την συγκεκριμενη στιγμη.
Καλλιόπη

[Θοδωράκος]

Χαίρομαι που… «συναντηθήκατε» με το άρθρο μου! Πολλές φορές σου’ ρχεται να κάνεις κάτι «έτσι στο άσχετο» και μετά βλέπεις πώς έρχεται και «κουμπώνει» με κάτι άλλο.

Το θέμα της οργής και του θυμού είναι κάτι που όλοι κάποτε καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε (και όχι μόνο μία φορά). Δεν προκαλεί έκπληξη που τα άτομα που ασχολούνται με την αυτογνωσία, είναι αυτά που περνάνε πιο πολύ τέτοιες καταστάσεις.

Σε αυτό βέβαια παίζει και μεγάλο ρόλο ο λάθος τρόπος που μπορεί να ερμηνεύσει κανείς φράσεις όπως «μόνο για σήμερα δεν θυμώνω», με αποτέλεσμα να εμποδίζουμε τον θυμό να βγει, όταν πρέπει να βγει, και τον κρατάμε μέσα μας. Βεβαίως και η ιδανική κατάσταση είναι να μην θυμώνουμε, αλλά μέχρι να φτάσουμε σε αυτό το σημείο, είναι πολύ βλαβερό να κρατάμε τον θυμό μέσα μας.

Εδώ κολλάει και αυτό που σημείωσα στο υστερόγραφο, ότι στα πλαίσια των ταμπελών, όταν ακούμε το «μόνο για σήμερα δεν θυμώνω», αρχίζουμε από έξω προς τα μέσα. Το «παίζουμε» ότι δεν θυμώνουμε, συγκρατώντας κάθε αρνητικό συναίσθημα, δηλητηριάζοντας έτσι τον εαυτό μας. Και φυσικά κάτι τέτοιο είναι πολύ λάθος και πολύ ψεύτικο. Κάτι σαν το σαβουάρ βιβρ ένα πράγμα!

Με πολλή αγάπη.

[Vasoula]

΄Οταν το βλέμμα σου είναι στραμμένο προς τα μέσα, όταν το βαθύ σκοτάδι του εαυτού σου σού κρύβει τον θεό, αρχίζεις και ψάχνεις προς όλες τις κατευθύνσεις να βρεις στήριγμα.

΄Ομως δεν υπάρχει κανείς δίπλα σου για να μοιραστείς μαζί του το σκοτάδι. Εκτός από τον Εαυτό σου. Μέσα σ' αυτήν την διαδρομή συνειδητοποιείς ότι ακόμα και στο σκοτάδι υπάρχεις. Αρχίζεις να ανακαλύπτεις ότι τα "υπόγεια" είναι ίδια σε όλους τους ανθρώπους, απλά διαφέρουν οι διάδρομοι και η σειρά που τους περνάς.

΄Ετσι αρχίζεις και τους κατανοείς. Μαζί με την κατανόηση έρχεται και η συγχώρεση.

Ξέρεις πια ότι ξεγέλασες και εσύ τον Εαυτό σου, με όρους που άλλοι επέβαλλαν και σε έβαλαν στην αποδοχή επιθέτων που σου ταίριαζαν.
΄Ομως γνωρίζεις ότι και εσύ, όπως και οι άλλοι, δέθηκες σε συμβόλαια κοινωνικών και θρησκευτικών προτύπων και τώρα βρέθηκες στο σημείο μηδέν για να τα αναμορφώσεις.

Σ' αυτό το σημείο μηδέν, της απόλυτης ακινησίας, του απόλυτου τρόμου, είδες τον θυμό σου, τον φόβο σου, την οργή σου, να μοιάζει με τον θυμό, τον φόβο και την οργή όλων των ανθρώπων και συγκλονίστηκες! Πόσο ίδια!

Ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι δεν είσαι εσύ ο καλός και ο αγνός που νόμιζες ότι είσαι. Δεν είναι οι άλλοι οι κακοί και οι άδικοι που νόμιζες ότι είναι. Βλέπεις ότι όλοι οι άνθρωποι είναι χαμένοι στα σκοτεινά συναισθήματα και σέρνουν την λύπη για μια ζωή που νομίζουν ότι τους χαρίστηκε έτσι τυχαία! Συνειδητοποιείς ότι όλοι αγωνίζονται να κρατηθούν στην ζωή, γιατί δεν γνωρίζουν ότι αυτή η ζωή είναι δική τους επιλογή. Ούτε εσύ το γνώριζες...
Και έκανες τα πάντα για να την κρατήσεις. Υποτάχθηκες σε ότι σου είπαν για θρησκεία, φοβήθηκες τον θεό, έκρινες τους συνανθρώπους σου, προσπάθησες να επιβληθείς, και όλα αυτά με την δικαιολογία ότι θέλεις να ζήσεις.

Μέσα στο απόλυτο σκοτάδι είδες ότι όλα είναι ίδια! Και όλοι οι άνθρωποι φοβούνται, σαν και σένα...και θυμώνουν, σαν και σένα...και κάνουν αδικίες, σαν και σένα...
Και όσο αισθανόσουν την ομοιότητα, τόσο πιο κοντά ερχόσουν στον Εαυτό σου.

Θέλοντας να τον ανακαλύψεις, να βρεις το "τέλος" και την "αρχή" του, είδες ότι ήταν απεριόριστος. Και όσο άφηνες τα όρια του σώματος και ακολουθούσες τον απεριόριστο Εαυτό σου,
τόσο πιο πολύ αντιλαμβανόσουν την ομοιότητα! ΄Οσο περισσότερα έβρισκες, τόσο πιο πολύ σε έκαναν να βλέπεις την ομοιότητα.
Μέχρι που έφτασες στο τέλος, για να ανακαλύψεις την αρχή σου!

Και μέσα στο βαθύ σκοτάδι αναγνώρισες ποιός είναι ο θεός, ποιός είσαι εσύ, ποιοί είναι οι άλλοι!
Σταμάτήσες να φοβάσαι και όλα λύθηκαν μαγικά!
Αισθάνθηκες δυνατός, απεριόριστος και ασφαλής ίσως για πρώτη φορά στην ζωή σου!
Εφθασες στην αρχή σου! Από εκεί που ξεκίνησες και είδές την αρχή όλων! Με μιας το σκοτάδι έγινε φως και όλοι οι διάδρομοι μια ενιαία αίθουσα. Που μέσα σ' αυτήν χωρούσαν όλοι και όλα!
΄Αλλοι θύμωναν, άλλοι φώναζαν, άλλοι έτρεμαν από τον φόβο τους, άλλοι χαιρόντουσαν, άλλοι σκότωναν...Μα εσένα δεν σε ένοιαζε, γιατί είχες φθάσει στην αρχή όλων. Και η αρχή αυτή ήταν το τέλος της πλάνης σου. Είχες βρει τον Εαυτό σου! Και από εκείνη τη στιγμή σταμάτησες να διαχωρίζεσαι. Και από εκείνη την στιγμή κατανόησες την ομοιότητα, βλέποντας την εικονα του Εαυτού σου.

΄Ετσι, γνωρίζοντας, αγάπησες και συγχώρεσες τον μικρό αδύναμο εαυτό σου και τον μικρό αδύναμο εαυτό όλων των ανθρώπων. ΄Ηξερες πια πως όλα είναι όμοια, ακόμα και αν οι άλλοι δεν το αντιλαμβάνονται. ΄Ηξερες πια πως όλα ήταν η θεότητα που αναπνέει μέσα στα "υπόγεια" και περιμένει να την ανακαλύψουν.

Από εκεί και μετά...άρχισες να ζεις!

[daisy]

Πολύ ωραία όλα αυτά.
Αλλά πώς καταφέρνεις να βρεις "την αρχή" πώς καταφέρνεις να βρεις έναν εαυτό που χρόνια τον έχεις καταχωνιάσει ή για να μην πω ότι τον έχεις θάψει και από πάνω έχεις τοποθετήσεις τόνους μπάζα από διάφορα συντρίμια της προσωπικής σου ζωής και σκουπίδια που και εσυ και οι άλλοι σου φόρτωσαν. Πως μπορείς να μπορέσεις να τα απομακρύνεις σιγά σιγά όλα αυτά για να μπορέσεις να αντικρύσεις το φως και να μη φοβάσαι γι'αυτό. Πως μπορείς να αποτινάξεις πεποιθήσεις χρόνων.
Τα ρωτάω όλα αυτά (δεν είναι ούτε δέκα μέρες που πηρα το δεύτερο βαθμό στο ρέικι) γιατί είμαι σε μια κατάσταση θυμού, αλλά συνειδητοπίησα ότι δεν είναι θυμός και οργή που στρέφεται στους άλλους, αλλά θυμός απέναντι στον ίδιο τον εαυτό μου, που επέτρεψα στους άλλους να τον πληγώσουν να τον ποδοπατήσουν. Πώς μπορώ να συγχωρήσω τους άλλους για όλα αυτά, όταν αδυνατώ αυτή τη στιγμή να συγχωρήσω τον ίδιο τον εαυτό μου που τα ανέχτηκε όλα αυτά και τόσα χρόνια. Το μονοπάτι της αυτογνωσίας είναι ανηφορικό και δύσβατο (άλλωστε το έλεγαν και οι αρχαίοι πρόγονοι- τα αγαθά κόποις κτώνται). Αισθάνομαι ότι αυτη την ανηφόρα προσπαθώ να την ανέβω φορώντας πατίνια, ένα βήμα μπροστά και μετά κατρακυλώ πολύ πισω. Υπάρχει τρόπος άραγε να καταφέρω να διατηρήσω τις μικρές έστω καθημερινές κατακτήσεις? Βρίσκομαι σε ένα κυκεώνα σκέψεων και συναισθημάτων που δεν καταφέρνω πάντα να επεξεργαστώ.
Ευχαριστώ και φωτεινά χαμόγελα σε όλους/ες.

[Vasoula]

Αγαπητή Νταίζυ, ναι μπορείς...

απλά, βγάλε τα πατίνια!!!

Δεν σου χρειάζεται ταχυτητα σ' αυτόν τον δρόμο!!!

Σου χρειάζεται να ψηλαφίσεις στην αρχή, να πας μπουσουλώντας!

Μέχρι να βρεις την ισορροπία σου και να σταθείς στα δύο σου πόδια. Εσύ πριν σταθείς καλά-καλά, φόρεσες πατίνια?
Με ποιές γνώσεις?

Μπουσούλισε σαν μωρό...αγκάλιασε αυτό το μωρό και πες του ότι θα του μάθεις να περπατά...σιγά σιγά...Δεν χρειάζεται βιασύνη. Ενά βήμα στην αρχή, δύο μετά. Μην φοβηθείς το πέσιμο...έτσι κι΄αλλιώς τα μωράκια και να πέσουν δεν πονάνε...Και αν πονέσουν, το ξεχνούν γρήγορα...
Και ξέρεις κάτι? Ούτε ο θεός πονάει...Αλλά αυτό θα το αντιληφθείς όταν μάθεις να περπατάς με βήματα σταθερά...

Και γιατί παρακαλώ δεν συγχωρείς τον εαυτό σου?
Κατ' αρχήν ποιόν εαυτό δεν συγχωρείς???
Ποιόν από όλους?
Αυτόν που ήταν ανασφαλής?
Αυτόν που φοβόταν?
Αυτόν που φώναζε για λίγη προσοχή?
Αυτόν που έσερνε τα βήματά του?
Αυτόν που έκλαιγε γιατί δεν είχε όραμα?

Ποιόν από όλους...έχεις εντοπίσει?

Δεν χρειάζεται να συγχωρέσεις τίποτα αφού δεν μπορείς.
Να αγαπάς μπορεις άραγε?

Πολύ εύκολα καθόμαστε πάνω από ένα άδειο πηγάδι και προσπαθούμε να το γεμίσουμε με τα δάκρυά μας.
Για να αντιληφθούμε στην συνέχεια ότι κι αυτά στερεύουν όπου νάναι...
Πάρε κορίτσι μου μια μάνικα με νερό και γέμισε το πηγάδι!!!

Γέμισε το μέχρι να ξεχειλίσει...΄Ετσι μόνο θα βρεις νερό για τον κήπο σου.

Πότε χαμογέλασες για τελευταία φορά?
Πότε είπες "α, τι όμορφη που είμαι?"
Πότε ένιωσες ελεύθερη?
Πότε άφησες τον Εαυτό σου να σου ψυθιρίσει πόσο σε αγαπάει?

Πότε ρώτησες για τελευταία φορά "θεέ μου που είσαι?"
Ρώτησες?
΄Η το ξέχασες κι αυτό, μαζί με την ζωή σου?

Ρέικι β' βαθμού ε?
Και στον πρώτο τι έκανες? Τι βρήκες εκτός από ένα "τυλιγμένο" δώρο? Το ξετύλιξες άραγε? Βρήκες το πραγματικο δώρο?

Εγώ θα έλεγα να ξεκινήσεις από την αγάπη...

[Skapaneas]

Πώς μπορώ να συγχωρήσω τους άλλους για όλα αυτά,
όταν αδυνατώ αυτή τη στιγμή να συγχωρήσω τον ίδιο τον εαυτό μου
που τα ανέχτηκε όλα αυτά και τόσα χρόνια.

Το μονοπάτι της αυτογνωσίας είναι ανηφορικό και δύσβατο (άλλωστε το έλεγαν και οι αρχαίοι πρόγονοι- τα αγαθά κόποις κτώνται).
Αισθάνομαι ότι αυτη την ανηφόρα προσπαθώ να την ανέβω φορώντας πατίνια,
ένα βήμα μπροστά και μετά κατρακυλώ πολύ πισω.

Υπάρχει τρόπος άραγε να καταφέρω να διατηρήσω τις μικρές έστω καθημερινές κατακτήσεις?

Βρίσκομαι σε ένα κυκεώνα σκέψεων και συναισθημάτων που δεν καταφέρνω πάντα να επεξεργαστώ.
Ευχαριστώ και φωτεινά χαμόγελα σε όλους/ες.

Μου επιτρεπεις;

Τι ανεχτηκες πραγματικα τοσα χρονια;
Το μονο πραγματικα που ανεχτηκες ηταν η αγνοια σου και τιποτα αλλο. Η αγνοια του εαυτου σου..
Αφου λοιπον δεν ηξερες και πολυ περισσοτερο δεν ηξερε και ο εαυτος σου για να σε πληροφορησει, τοτε για ποιο πραγμα τον κατηγορεις και δεν μπορεις να τον συγχωρησεις;
Δωστου μια μικρη ευκαιρια και θα δεις ποσα πραγματα μπορει να κανει για σενα.
Αλλά να εισαι υπομονετικη μαζι του, γιατι εχει την αναγκη σου... Σε χρειαζεται... Πιο πολυ απ' οτι εσυ αυτον!
Και να θυμασαι οτι η σχεση μας με τον εαυτο μας ειναι συμβιωτικη, με οτι συνεπαγεται αυτο και για τους δύο.

Κανονικα αφου το μονοπατι της αυτογνωσιας το βλεπεις δυσβατο, τα πατινια δεν θα επρεπε να σε πηγαινουν προς τα πισω... Καπου θα επρεπε να σκαλωνουν στο εδαφος...

Εσυ ομως με τον απολυτο τροπο που κρινεις τον εαυτο σου, κανεις τα πατινια και πετανε...προς τα πισω. Μονη σου πεφτεις... Εχεις κανει τα πατινια σου ιπταμενα και επειδη δεν τα ελεγχεις, σε κατρακυλανε προς τα πισω.

Για να καταφερεις να διατηρησεις τις καθημερινες σου κατακτησεις, θα πρεπει να αλλαξεις την εικονα του εαυτου σου στην ανηφορα με τα πατινια.

Πρεπει να συνειδητοποιησεις τι ειναι αυτη η ανηφορα στη ζωη και τι ακριβως ειναι αυτα τα πατινια που δεν ελεγχεις.
Η συνειδητοποιηση αυτη οταν ολοκληρωθει θα σου αλλαξει και την εικονα για τον εαυτο σου, γιατι μεσα σε αυτο που εισαι τωρα θα συμπεριληφθει υποχρεωτικα και η συνειδοτοποιηση που δεν υπαρχει τωρα.
Αν θελεις δε μετα, να κρατησεις αυτη τη συνειδητοποιηση, θα πρεπει να εχεις στο νου σου τη νεα εικονα που θα εχει προκυψει... Γιατι σιγουρα θα προκυψει οταν η συνειδητοποιηση ειναι γνησια, ειλκρινης και προσωπικη. Δηλαδη εχει προελθει αποκλειστικα και μονο απο δικες σου εσωτερικες διεργασιες.

[galazia_sfaira]

Βρίσκομαι σε ένα κυκεώνα σκέψεων και συναισθημάτων που δεν καταφέρνω πάντα να επεξεργαστώ.

Οι σκέψεις μας δημιουργούν τα συναισθηματα μας,τα οποία προέρχονται απο την μνημή κυρίως των βιωμάτων μας.Ψάξε να βρείς τι κρύβεται πίσω απο κάθε συναίσθημα,τι το δημιουργεί,ποιά ειναι η ρίζα του.Και σίγουρα αναγεται στην ηλικία των παιδικών χρόνων.Παραγουμε συνήθως τις ιδιες σκέψεις και αυτες τα ιδια συναισθηματα άρα δημιουργούμε ξανά και ξανά τις ιδιες καταστάσεις.Μονο αν θελησεις και μπορεις να το κανεις πιστεψε τονα αλλάξεις τις σκεψεις σου γαι τον εαυτο σου,τοτε θα δημιουργήσεις μια αλλη πραγματικότητα.ΑΛΛΑ όχι με τον εγκέφαλο,θελει να νοιώθεις μεσα σου,να παραγεις το συναισθημα της πίστης στην αλλαγη,στην βελτίωση,στην παργμάτωση του ονείρου.
Για να απαλλαγεις απο τα αρνητικά συναισθηματα,
θελει να τα αγαπησεις!
θελει να αγαπησεις την ενεργεια των αρνητικών αυτων συναισθημάτων!
θελει να αγαπησεις τον εαυτο σου που δημιουργεί τα αρνητικά συναισθηματα με την συγκεκριμενη αρνητική ενέργεια!
ώστε να απελευθερωθεί και
να μεταμορφωθεί σε ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΣΕΝΑ.

[Annoula]

Αυτό το θέμα με εκφράζει απόλυτα. Εδώ και κάποιο καιρό δουλεύω τον θυμό μου που βγαίνει κατά κύματα και για συγκεκριμένους ανθρώπους. Πολύ πριν το ρέικί άρχισα να τον δουλεύω΄. Το ρέικι με βοήθησε να τον συνειδητοποιήσω απλά πιο γρήγορα. Είναι πολύ μα πολύ δύσκολο. Εκεί που νομίζεις πως είσαι εντάξει το τσουνάμι ξαναχτυπά. Και άντε πάλι απο την αρχή.
Βέβαια έχω φύγει απο το στάδιο του να είμαι θυμωμένη με τον εαυτό μου. Έχω αποδεχτεί ότι με τα δεδομένα που είχα τότε εγώ άφησα τους άλλους να μου βάζουν τα δικά τους όρια. Δεν φταίνε οι άλλοι εγώ τους άφησα. Και έδωσα ένα τέλος σε αυτό.
Αισθάνομαι όμως ότι δεν μπορώ να ελέγξω την οργή που αισθάνομαι πολλές φορές και ιδιαίτερα για κοντίνά μου άτομα. Αναγνωρίζω τα καλά τους αλλά υπάρχουν στιγμές που λες και είναι το κόκκινο πανί.
Έχω αρκετό δρόμο ακόμα αλλά αισθάνομαι ότι βρίσκομαι στο σωστό μονοπάτι και αυτό μου δίνει σιγουριά και αυτοπεποίθηση να συνεχίσω.

[Rainmaker]

Ετσι ήμουν παλιότερα δεν μπορούσα να ελένξω τα νεύρα μου.. αλλα με συνεχή προσπάθεια έχω ηρεμήσει αρκετα και νοιώθω καλύτερα... κάποιες φορές να θα θυμώσω οπως είναι φυσιολογικό.. αλλα τίποτα παραπάνω...

[satya]

deodonus η πρωτη σου τοποθετηση ομολογω μου ανοιξε τα ματια με πολυ απλο τροπο...
και των υπολοιπων στην συνεχεια....

υπαρχει ακομα το συναισθημα της οργης μεσα μου αλλα ακομα το επεξεργαζομαι και δεν εχω κανει την ''μεγαλη βουτια'' που περιγραφει η βασω

εχω βρει τον δρομο ομως και ευχαριστω που ανοιξατε αυτο το θεμα γιατι βοηθαει πολυ!!!!

[Spyros]

Η προσωπική μου διαπίστωση, πριν το ρέικι ήταν ότι και να θύμωνα δεν πετύχαινα κάτι, μόνο αν κινιόμουν δημιουργικά πετύχαινα κάτι. Και φυσικά έπρεπε να ελέγξω και τον εαυτό μου, μήπως ήμουν εγώ λάθος και όχι ο άλλος. Τελικά, εκεί που δεν κατάφερνα να αλλάξω κάτι προς το καλύτερο απλά "γειωνόμουν" και έδιωχνα το θυμό μου.
Φυσικά το παν είναι να καταλάβεις τι είναι αυτό που μπορεί να προκαλέσει το θυμό και να το προλάβεις (που σημαίνει αυτογνωσία), γιατί το να είσαι οργισμένος συνέχεια και να γειώνεσαι δεν βελτιώνει τίποτα.

Τώρα μετά το ρέικι δεν έχει αλλάξει η αντιμετώπιση του προβλήματος. Πάλι ψάχνω για την αληθινή αιτία και για επίλυση.

[Vasoula]

Το βαθύτερο συναίσθημα της οργής έχει ρίζα στον φόβο, Satya.
Η λογική μας όμως δεν μπορεί να το επεξεργαστεί.

Είμαστε φοβισμένοι οι άνθρωποι...στερημένοι από αγάπη!!!
Γι' αυτό και την αναζητάμε έξω από εμάς, για να αισθανθούμε μερικώς ασφαλείς...
΄Ομως, βλέπεις, ούτε αυτό λειτουργεί...
Γι' αυτό και οι μεταξύ μας σχέσεις πάνε κατά διαόλου...Ζήλειες, μάχες, και οτιδήποτε κάνει την ανασφάλειά μας, εντονότερη...

Δύο δρόμοι υπάρχουν μονο...
Του φόβου και της αγάπης...

[Skapaneas]

Τώρα μετά το ρέικι δεν έχει αλλάξει η αντιμετώπιση του προβλήματος. Πάλι ψάχνω για την αληθινή αιτία και για επίλυση.

Το βαθύτερο συναίσθημα της οργής έχει ρίζα στον φόβο, Satya.
Η λογική μας όμως δεν μπορεί να το επεξεργαστεί

Τωρα ερχοσαστε στα λογια μου, Σπυρο και Βασω...

Εκει που η λογικη αδυνατει ερχεται να λυσει το προβλημα η Υπερλογικη ή Ο Συνειρμικος Λογισμος.

Θυμηθειτε τι εγραψα εδω:

Αυτη ακριβως ειναι η υπερλογικη: Η Μη Λογικη Χρηση Της Λογικης Μας!

[Vasoula]

To γνωρίζω Σκαπανέα, το γνωρίζω εγώ πολύ καλά αυτό που λες!!

Και στα λόγια σου "έχω έρθει" εδώ και χρόνια!!!


Απλά, αυτό που εσύ ονομάζεις "υπερλογική" εγώ ονομάζω "συμπαντική συνειδητότητα"...

αν αφήσουμε τις "λέξεις" ξέρω και ξέρεις πολύ καλά τι εννούμε...!!!