Νευρική ανορεξία- εχθρός της ψυχής.

[Emmaki]

Ένα καίριο θέμα, που απασχολεί κατά καιρούς εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον πλανήτη, είναι η νευρική ανορεξία. Η νευρική ανορεξία δεν είναι ασθένεια του φυσικού σώματος, αλλά ασθένεια του μυαλού.
Πρόκειται για ψυχογενή κατάσταση, ένα σύνδρομο αυτοπροβαλλόμενης ασιτίας. O ασθενής περιορίζει την πρόσληψη τροφής φοβούμενος την αύξηση του βάρους.

Η συγκεκριμένη ασθένεια στοχεύει κυρίως γυναίκες κάθε ηλικίας, ενώ μόνο το 10-15% είναι άντρες από το ποσοστό των ανθρώπων που παθαίνουν νευρική ανορεξία.
Κορίτσια αρνούνται να φάνε για να μην πάρουν κάποια κιλά με αποτέλεσμα να κλείνει το στομάχι και η λήψη τροφής να γίνεται με μεγάλη δυσκολία. Οι άνθρωποι που αρνούνται να ικανοποιήσουν το αίσθημα της πείνας προκειμένου να μην αποκτήσουν «καμπύλες», έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση και δεν αγαπούν ειλικρινά τον εαυτό τους, γιατί καταδικάζουν τις απολαύσεις που θέλει να δεχτεί ο οργανισμός τους.
Κάθε χρόνο πεθαίνουν 1000 γυναίκες από αυτόν τον εφιαλτικό «ιό». Ας προσέξουμε να μην κολλήσουμε γιατί η ουσία της ζωής γίνεται μόνο ένας στόχος…… να μείνουμε ζωντανοί!!!! :!:

Με αγάπη
Εμμανουέλα

[Rainmaker]

Απλα να προσθέσω ότι η νευρική ανορεξία δεν προκαλείτε μόνο λόγω φόβου για το βάρος αλλα και λόγω άλλων ψυχικών προβλημάτων.

[Rainmaker]

Για να εξηγήσω λίγο αυτό που είπα.. έχω μια φίλη η οποία είναι παθούσα.. Στην κοπέλα δεν προκληθηκε λογω προβλημάτων βάρους αλλα απο πίεση, αγχος , απογοήτευση και προσωπικά προβλήματα... ευτυχώς καλυτερεύει λίγο αλλά μόνο το στομάχι τηςκαι μόνο προσωρινά.. και επειδη τα προβλήματα παραμένουν πανω που πάει να γινει καλύτερα .. έρχεται πάλι η στιγμη που χτυπάει η νευρική ανορεξία...
και φτού κι απ' την αρχή..

[Θοδωράκος]

Μία πρόταση που σκέφτικα επί του θέματος:

Εάν κάνουμε την αντιστοιχεία "ανορεξία = αρνούμαι να φάω", μπορούμε να πούμε ότι τα εσωτερικά αίτια αυτής της "πάθισης" είναι η άρνηση του ατόμου στις απολαύσεις της ζωής ή/και η πισματική άρνησή του στην αποδοχή και στην δεκτικότητα (καθ' ότι η διαδικασία της πρόσληψης του φαγητού μεταφράζεται στην διαδικασία της πρόσληψης κάτι νέου (ή και παλιού και τωρηνού), νέες εμπειρίες, νέες αντιλήψεις, νέες καταστάσεις κλπ).

[Rainmaker]

Επεισης μπορει καποιος να το εκλάβει και ως τιμωρια για τον εαυτο του.. ειτε την άρνηση ειτε την νευρικη ανορεξία...

[galazia_sfaira]

Θα έλεγα ότι σηματοδοτεί παραίτηση απο την ίδια την ζωή.Αρνηση για τροφοδότηση άρα άρνηση για συνέχεια,για ζώή.Είναι τρομερό πως τελικά το σώμα αναδεικνύει την αρρωστεια της ψυχής.
Δες τε που και ποτε αρρωστενετε-ουμε για να κατανοέιστε-σουμε τι έχετε-εχουμε!!!!!!!Εϊναι τόσο αποκαλυπτικό που θα σοκάρει.

[Athena]

Θα ήθελα να προσθέσω τα εξής:
Όταν έχεις νευρική ανορεξία στην αρχή δεν θες να φας αλλά μετά, ενώ η λογική σου και το ένστικτο της αυτοσυντήρησης σου λέει ότι πρέπει κάτι να φας για να μην πεθάνεις, δεν μπορείς.
Για μένα αυτή η ασθένεια είναι πολύ πιο βαθειά από όσο νομίζουμε.
Είναι άρνηση της ζωής όπως έχουν ήδη πει κάποιοι.
Όταν άρνουμε να φάω ,αρνούμε την ίδια τη ζωή μου.
Θέλω να πέθάνω και αντί να το κάνω μία και έξω το κάνω σιγά-σιγά υποσιτίζοντας το σώμα μου.
Ο HELLINGER ο πατέρας της συστημικής αναπαράστασης θεωρεί ότι τα κορίτσια που παθαίνουν νευρική ανορεξία είναι αυτά που έχουν ¨πιάσει¨ενεργειακά την άρνηση ζωής που νιώθει ο πατέρας τους και προσπαθούν να πεθάνουν αυτές παίρνοντας την θέση του για να σώσουν τον πατέρα τους. Είναι μία ασυνείδητη πράξη θυσίας.
Για μένα αυτό το θέμα είναι πολύ πιο βαθύ και σοβαρό από τα πρότυπα ομορφιάς και οι θεωρίες τύπου δεν τρώω για να μοιάζω σαν μοντέλο είναι μόνο η επιφάνεια.

[Emmaki]

Σίγουρα έχει βαθύτερη σημασία, αλλά τα κοριτσάκια στην ηλικία των 15-17 χρόνων δεν αρνούνται τη ζωή τους, απλά υπάρχει το πρότυπο της Ζιζέλ και του κάθε αδύνατου μοντέλου που επηρεάζει τη διατροφική ζωή αυτών των παιδιών που κάνουν τα πάντα για να της μοιάσουν!! Γι’ αυτό, το βασικό ρόλο σε αυτήν τη τρομακτική κατάσταση έχουν οι γονείς, που πρέπει να απαλλάξουν τα παιδιά τους από το σύνδρομο χαμηλής αυτοεκτίμησης και υπέρμετρου θαυμασμού στο πρόσωπο μιας δημοφιλούς τραγουδίστριας/ ηθοποιού/ μοντέλου. Τα παιδιά παίρνουν σοβαρά το ρόλο του μίμου, οπότε είναι λογικό να παρασύρονται από την τέλεια εμφάνιση ενός διάσημου και να τη μετατρέπουν σε δικό τους κομμάτι..

[galazia_sfaira]

Γι’ αυτό, το βασικό ρόλο σε αυτήν τη τρομακτική κατάσταση έχουν οι γονείς, που πρέπει να απαλλάξουν τα παιδιά τους από το σύνδρομο χαμηλής αυτοεκτίμησης και υπέρμετρου θαυμασμού στο πρόσωπο μιας δημοφιλούς τραγουδίστριας/ ηθοποιού/ μοντέλου. Τα παιδιά παίρνουν σοβαρά το ρόλο του μίμου, οπότε είναι λογικό να παρασύρονται από την τέλεια εμφάνιση ενός διάσημου και να τη μετατρέπουν σε δικό τους κομμάτι..

Οι πρωτοι που μιμουνται τα παιδιά ειναι ο γονείς.
Αρα εμεις τους μεταφερουμε την χαμηλη αυτοεκτιμηση μας,και απο μας μαθαίνουν να βρίσκουν την αξια τους εξω απο αυτά,γιατι απλά κι εμεις αυτο μαθαμε,αυτο μπορεσαν και μας εμαθαν.
Αρα τόσο η μίμηση,όσο και η προς τα έξω ευρεση της αξίας μας επιβεβαιώνουν χαμηλη αυτοεκτιμηση που σαφέστατα οδηγεί στην όποια αρνηση,απομάκρυνση αποτην πηγη ζωής!Μίμος δεν γινεσαι οταν ξερεις ποιος εισαι,μιμείσαι όταν νοιώθεις ανύπαρκτος.Δυσκολο κομματι και σιγουρα εχει μεγαλο βαθος για τον καθένα ξεχωριστα!

[Emmaki]

Θα συμφωνήσω με το ότι τα παιδιά έχουν σαν πρώτο πρότυπο τους γονείς. Θα διαφωνήσω όμως στο γεγονός ότι τα παιδιά ξέρουν ποιοί είναι. Δεν έχουν τη δική τους ταυτότητα και μιμούνται ότι και όποιον θαυμάζουν. Αυτό δεν είναι κακό, αρκεί να γίνεται με απόλυτη προσοχή από τους γονείς… Η χαμηλή αυτοεκτίμηση που βγάζουν τα παιδιά μπορεί πραγματικά να απορρέει από τους γονείς, αυτό όμως δε σημαίνει ότι φταίνε μόνο οι γονείς, αλλά και το σχολικό περιβάλλον και οι φιλίες των παιδιών γιατί το ένα παρασέρνει το άλλο. Αν οι γονείς έχουν μια φορά χαμηλή αυτοεκτίμηση, τα παιδιά την αποκτούν 100 φορές πιο πολύ, καθότι έχουν και περισσότερους παράγοντες για να επηρεάζονται!
8)

[Θοδωράκος]

Η υλιστική κοινωνία που ζούμε, έχει θέσει και αυτή τα δικά της πρότυπα επιτυχίας: λεφτά, σπίτι, αυτοκίνητο, δουλειά, εφήμερες σχέσεις, αδύνατο σώμα (και δει γυμνασμένο για τους άντρες), τσιγάρο, ξενύχτια και τα λοιπά και τα λοιπά...

Οι ανορεξικοί δεν διαφέρουν και πολύ από τους εργασιομανείς, από αυτούς που τα κάνουν όλα για να "πουλάνε μούρη", με τους παθιασμένους με την μόδα κλπ.

Ένας άλλος λόγος λοιπόν που μπορεί να προκαλεί την ανορεξία είναι το πρότυπο "λεπτό σώμα = ομορφιά, "λάμψη", σχέσεις = επιτυχία".

Τελικά το ζήτημα έχει περισσότερες παραμέτρους απ'ό,τι αρχικά φαίνεται!

Υ.Γ.: Αθηνά, δεν κατάλαβα αυτό με τον πατέρα. Γιατί με τον πατέρα και όχι με την μητέρα; Επίσης, αυτό ισχύει σε όλες τις περιπτώσεις;

[Rainmaker]

Ένας άλλος λόγος λοιπόν που μπορεί να προκαλεί την ανορεξία είναι το πρότυπο "λεπτό σώμα = ομορφιά, "λάμψη", σχέσεις = επιτυχία".

Αυτός πιστεύω ότι είναι από τους πιο σημαντικούς λόγους.. και η συχνότερη αιτία.. ή τουλάχιστον η συχνότερη αιτία που ακούω εγώ...
Όσο για αυτό που είπε η Αθηνά δεν νομίζω ότι γίνεται σε πολλές περιπτώσεις.. παρα μόνο σε πολλυ εξαιρετικές..
και εχω την εξής ερώτηση..

...την άρνηση ζωής που νιώθει ο πατέρας τους...

Ποιά άρνηση της ζωής;;;

[galazia_sfaira]

αυτό όμως δε σημαίνει ότι φταίνε μόνο οι γονείς, αλλά και το σχολικό περιβάλλον και οι φιλίες των παιδιών γιατί το ένα παρασέρνει το άλλο. Αν οι γονείς έχουν μια φορά χαμηλή αυτοεκτίμηση, τα παιδιά την αποκτούν 100 φορές πιο πολύ, καθότι έχουν και περισσότερους παράγοντες για να επηρεάζονται!

¨Ειναι σημαντικό να διευκρινήσω ότι δεν θεωρω΄ότι "φταίνε" οι γονείς.Θεωρω ότι δινουν ό,τι καλύτερο μπορουν απο αυτο που έχουν.Σίγουρα το σχολικό περιβαλλον ειναι πολυ πολυ σημαντικό ,όπως και οι παρέες και τα προτυπα που δημιουργεί η υλιστική κοινωνία,οπως σωστα επισημαινει ο Deo donus,αλλά θεωρω οτι τα πλείστα ξεκιναν απ το σπίτι ,απο τα παραδέιγματα ,απο τις αξίες σε σχεση και με την ψυχοσυνθεση του καθε παιδιου.

[Rainmaker]

Θα συμφωνήσω μαζί σου Καλλιόπη μέχρι ένα σημείο.. Επειδή μιλάμε για την ανορεξία.. δεν πιστεύω ότι έίναι πολλοι οι γονείς που θα "εσπρωχναν" τα παιδιά τους έστω και άθελά τους στην ανορεξία.. (ή ότι υπάρχουν τετοιοι γονεις..) αλλα πιστεύω ότι είναι τα κοινωνικα πρότυπα αι τα πρότυπα στις σχέσεις τετοια που κατα κάποιο τρόπο προκαλούν τετοιες συμπεριφορές και αρρώστιες..

[Vasoula]

Δεν διάφωνώ ούτε με την συστημική αναπαράσταση, ούτε με κανένα σύστημα που έχει σαν σκοπό την βαθιά αναγνώριση των εμποδίων της ψυχής.

΄Αλλοι άνθρωποι έχουν ανάγκη έναν πιο "γήινο" τρόπο προσέγγισης της ψυχής, και άλλοι έναν πιο πνευματικό!

΄Ολοι οι τρόποι προσέγγισης είναι σεβαστοί αρκεί να βοηθούν...

Δεν πιστεύω όμως ότι η ανορεξία αποτελεί και θυσία για τον πατέρα. Δεν μου δένει και συμφωνώ με τον Deodonus...γιατί όχι την μητέρα?

Η ανορεξία είναι άρνηση της ζωής. Ακραίο μίσος εναντίον του εαυτού μας. ΄Ισως μεγαλώσαμε σε ένα περιβάλλον που ασκούσε διαρκώς κριτική. Από γονείς, από δασκάλους.
Ψάχνουμε να βρούμε τις αιτίες που δεν μας αγαπούν και δεν μας δέχονται όπως είμαστε. Σ' αυτές τις αιτίες συμπεριλαμβάνεται το σώμα. Γιατί αυτό είναι ο "κυματοθραύστης" της αντίληψης του εαυτού.
Δεν έχουμε άλλη οπτική αντίληψη του εαυτού μας εκτός από το σώμα μας. ΄Ετσι θεωρούμε αυτό σαν αιτία της κριτικής.
Τα μηνύματα που παίρνουμε από την διαφήμιση είναι: "όμορφο, αδύνατο σώμα". ΄Ετσι θεωρούμε ότι αν έχουμε ένα αδύνατο σώμα
θα σταματήσει η κριτική και θα μας αγαπήσουν.

Αλλίμονο στα βιώματα που αφήνει η οικογένεια στα παιδιά, καμιά φορά για όλη τους την ζωή.

Πόσα λάθη, καταστροφικά πολλές φορές...

Η κριτική, η σύγκριση, η ασφυκτική αγάπη, η συσσώρευση ευθυνών, η αδιαφορία, η σκληρότητα...όλα αυτά τα "ακουμπούν" οι γονείς στα παιδιά τους.

Πόσα πρότυπα πρέπει να ΄σβύσουμε από την μνήμη των κυτάρων μας! Η άγνοια της ζωής φέρνει και τα μεγαλύτερη βάρη.

Και αυτή η άγνοια μας κάνει να διαιωνίζουμε το είδος μας και την πίκρα μας.

Πριν λοιπόν γίνουμε γονείς...ας γνωρίσουμε!
Ας γνωρίσουμε την ζωή, μέσα από την ελευθερία.
Μετά θα δώσουμε το χέρι στα παιδιά μας απλά για να στηριχθούν και όχι για να περπατήσουν μαζί μας.
Δεν θα γίνουν το δεκανίκι μας, αλλά η δημιουργία μας.
Και όπως ο δημιουργός αφήνει ελεύθερα τα δημιουργήματά του να επιλέξουν, έτσι κι εμείς θα ελευθερώσουμε τα παιδιά μας από τα δικά μας όνειρα και από τις δικές μας διαδρομές.

Τότε δεν θα υπάρχει χώρος για νευρική ανορεξία, αλλά θα υπάρχει χώρος μόνο για όρεξη για την ζωή και τις εμπειρίες της.