Ασημίνα, μην παίρνεις ευθύνες για όσες εμπειρίες είχαν οι άλλοι...
Η μητέρα σου αποφάσισε να φύγει (για τους δικούς της λογους, που αυτήν την στιγμή δεν μπόρούμε να αξιολογήσουμε)
Και φυσικά η ζωή που περιγράφεις είναι δύσκολη...Διάβασε και την δική μου στο τοπικ ΥΠΟΘΥΡΕΟΕΙΔΙΣΜΟΣ....Δεν έχω όμως σχέση πια με αυτό το άτομο!!!!!
Φυσικά και είναι δύσκολη η ζωή, αν την βλέπουμε μέσα από μια τεράστια ευθύνη και απογοήτευση...
Και εγώ ήμουν ένα αισιόδοξο και χαρούμενο άτομο...Οι συνθήκες με έβαλαν σε μίζερη ζωή, που ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΝΗΚΕ...Δεν ήταν επιλογή μου...απλά ξεχάστηκα, όπως ξεχνιούνται τόσοι άνθρωποι και ακολουθούν την μοίρα, όπως λένε...
Εγώ γνωρίζω, ότι δεν υπάρχει μοιραίο και γραμμένο...΄Ομως δεν μπορώ να σε πείσω, παρά μόνο να σου χαμογελάσω...
Το ότι βρίσκεσαι εδώ, δεν με πείθει ότι το κάνεις μόνο για το παιδάκι σου...
Ξέρεις, πολλοί άνθρωποι απορούν όταν τους λέω, ότι η θεραπεία είναι δική τους υπόθεση και επιλογή, και όχι δική μου δυνατότητα...
Το ρέικι βοηθά, να ανακαλύψουμε αυτήν την επιλογή της ουσιαστικής ζωής, όμως εγώ δεν μπορώ να κάνω θαύματα...
Ούτε καν ο Ιησούς δεν έκανε...
Γι' αυτό, στοχάσου!!!