Η ορμόνη της Αλτρουϊστικής Αγάπης

[Δωρουλα]

Email a link to this page
to someone that would
be interested.

Browse our rich selection of
Original Articles and Publications

Search our
Research Library!

Browse Programmes / Register

Go Back to the
home page

Αυτό είναι η G o o g l e προσωρινά αποθηκευμένη (cache) σελίδα της διεύθυνσης http://www.cosmoanelixis.gr/articles/vi ... 31&alang=2 όπως ανακτήθηκε στις 24 Νοεμ. 2007 10:09:44 GMT.
Η προσωρινή μνήμη G o o g l e εμπεριέχει ένα στιγμιότυπο της σελίδας που αποθηκεύθηκε κατά την ανίχνευση στον παγκόσμιο ιστό.
Η σελίδα ενδέχεται να έχει αλλάξει από τότε. Πατήστε εδώ για την τρέχουσα σελίδα χωρίς επισήμανση.
Αυτή η προσωρινά αποθηκευμένη (cached) σελίδα μπορεί να παραπέμπει σε εικόνες που δεν είναι πλέον διαθέσιμες. Πατήστε εδώ για μόνο το κείμενο.
Για να δημιουργήσετε σύνδεσμο ή σελιδοδείκτη σε αυτήν τη σελίδα, χρησιμοποιήστε την παρακάτω url διεύθυνση: Εδώ

Η Google δε σχετίζεται με τους συντάκτες αυτής της σελίδας ούτε φέρει ευθύνη για το περιεχόμενό της.
Αυτοί οι όροι αναζήτησης έχουν επισημανθεί: ενδορφίνη



--------------------------------------------------------------------------------


[EN] [GR]

login


HOME| Educational Programs | Research Library| Articles / Publications / Q&A | e-shop


24-11-07 send this page to a friend Contact
< - back to article list
Καταπολέμηση της Βίας ή Ανάπτυξη της Ικανότητας να Αγαπάμε: Ποια προοπτική; Ποια επένδυση;

Synopsis:
Στους βίους σημαντικών εκπροσώπων της αγάπης, όπως η Αφροδίτη, ο Βούδας και ο Ιησούς, ο τρόπος με τον οποίο γεννήθηκαν παρουσιάζεται ως ένα καθοριστικό σημείο. Αντιθέτως, οι ζωές γνωστών πολιτικών, καλλιτεχνών, συγγραφέων, επιστημόνων, επιχειρηματιών και κληρικών αρχίζουν με λεπτομέρειες απ΄ την παιδική τους ηλικία και την μόρφωσή τους. Θα μπορούσε αυτή η διαφορά να δείχνει ότι η γέννα είναι καθοριστική για την ανάπτυξη της ικανότητας μας να αγαπάμε;
Times Viewed:51
Rating: 0.00

Author Information

Author: Jon R.G., Troya N.G. Turner Co-Directors WSDDI
Joined: 23/07/2006
contact author

Οι βιολογικές επιστήμες της δεκαετίας του 1990 δείχνουν ότι η πρώτη ώρα μετά τη γέννα είναι κρίσιμη στην ανάπτυξη της ικανότητας να αγαπάμε. Οι ορμόνες που παράγουν η μητέρα και το παιδί στη διάρκεια της γέννας, δεν εξαφανίζονται αμέσως, υπάρχουν έστω και για λίγο όταν τα σώματά τους είναι κοντά. Και οι δύο είναι σε μια ειδική ορμονική ισορροπία, η οποία διαρκεί για λίγο και δεν θα επαναληφθεί ποτέ ξανά. Αν πάρουμε υπ' όψιν τα χαρακτηριστικά αυτών το διαφορετικών ορμονών και το χρόνο που χρειάζεται για την εξαφάνισή τους, τότε θα καταλάβουμε ότι, η κάθε μία απ' αυτές τις ορμόνες παίζει ένα συγκεκριμένο ρόλο στην επικοινωνία ανάμεσα στη μητέρα και το παιδί. Οι ίδιες αυτές ορμόνες, συμμετέχουν στην οποιαδήποτε εκδήλωση της αγάπης.
Michel Odent
Γεννημένος στη Γαλλία, το 1930, o Michel Odent, σπούδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού, με ειδίκευση στην γενική χειρουργική, μαιευτική και γυναικολογία. Ηγούμενος πρωτοποριακά της Μαιευτικής μονάδας του κρατικού νοσοκομείου στη μικρή πόλη του Pithiviers στη Β. Γαλλία από το 1962 έως το 1986, τράβηξε την προσοχή όλου του κόσμου.
Από το 1986 έως το 1990 ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας του ανέθεσε να κάνει μια μελέτη στο θέμα των προγραμματισμένων γεννήσεων στο σπίτι στις βιομηχανοποιημένες χώρες.
Το 1990, ο Dr. Odent μετακόμισε στο Λονδίνο και οργάνωσε το Primal Health Research Center και έγινε ακαδημαϊκός καθηγητής, σε ομάδες απ' όλο το κόσμο. Το έργο του συμπεριλαμβάνει πάνω από 30 επιστημονικές εργασίες και 9 βιβλία μεταφρασμένα σε 19 γλώσσες. Επίσης είναι συντάκτης του Primal Health Research, ενημερωτικού περιοδικού στις μακροχρόνιες επιπτώσεις στην υγεία που έχουν οι περιβαλλοντικές καταστάσεις στη μήτρα, κατά τη διάρκεια της γέννας και της φάσης που ακολουθεί.

Πρόσφατες έρευνες από διαφορετικές πηγές της επιστημονικής έρευνας παρουσιάζουν ένα νέο όραμα για την σεξουαλικότητα. Υπάρχει μία ορμόνη της αγάπης, και ένα σύστημα ανταμοιβής το οποίο ενεργοποιείται όποτε εμείς ως σεξουαλικά ζώα, κάνουμε κάτι το οποίο είναι απαραίτητο για την επιβίωση του είδους. H οξυτοκίνη είναι παρούσα στην οποιαδήποτε εκδήλωση της αγάπης. Εκκρίνεται από μία πρωτογενή δομή του εγκεφάλου, τον υποθάλαμο, και μετά απορροφάται στο πίσω μέρος στην υπόφυση, και ξαφνικά απελευθερώνεται στο αίμα κάτω από συγκεκριμένες περιστάσεις. Μέχρι πρόσφατα η οξυτοκίνη εθεωρείτο ως θηλυκή ορμόνη, ρόλος της οποίας ήταν να βοηθήσει στις συσπάσεις της μήτρας κατά τη διάρκεια του τοκετού, και στις συσπάσεις του στήθους όταν θηλάζει. Τώρα, εθεωρείτο ως θηλυκή και αρσενική ορμόνη η οποία συμμετέχει σε όλες τις διαφορετικές εκφάνσεις της σεξουαλικής ζωής..

Ο ΡΟΛΟΣ ΣΤΗΝ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΔΙΕΓΕΡΣΗ.
Ο ρόλος της οξυτοκίνης, στην σεξουαλική διέγερση και στον οργασμό έχει έλθει πρόσφατα στο φως της ενημέρωσης. Βεβαίως, έχουν γίνει αμέτρητα πειράματα με οξυτοκίνη πάνω σε αρουραίους ή άλλα ζώα. Για παράδειγμα, όταν σε πουλερικά και περιστέρια έγινε ένεση οξυτοκίνης, στη πλειοψηφία τους ένα λεπτό μετά την ένεση άρχισαν να χορεύουν, πιάνοντας ο ένας τον άλλον και ζευγαρώνοντας μεταξύ τους. Για δεκάδες χρόνια η οξυτοκίνη έχει χρησιμοποιηθεί για να κάνει τα ζώα που είναι σε κλουβί να ζευγαρωθούν.

Τώρα , υπάρχουν επιστημονικές μελέτες για τα επίπεδα της οξυτοκίνης στη διάρκεια του ανθρώπινου οργασμού . Η ομάδα της Mary Carmichael, από το Stanford University στη California, έχει δημοσιεύσει μια μελέτη με περιεχόμενο τη μέτρηση της ποσότητας της οξυτοκίνης στους άντρες και στις γυναίκες κατά τη διάρκεια αυνανισμού ή οργασμού σε δείγματα αίματος που τα συνέλεξαν με φλεβικό καθετήρα. Τα επίπεδα κατά τη διάρκεια της αυτοδιέγερσης πριν τον οργασμό ήταν υψηλότερα ανάμεσα στις γυναίκες παρά στους άντρες. Και όντως, στους άντρες ήταν υψηλότερο κατά τη διάρκεια της δεύτερης φάσης του κύκλου παρά στον πρώτο. Στη διάρκεια του οργασμού οι γυναίκες έφτασαν σε υψηλότερα επίπεδα οξυτοκίνης από τους άντρες, και επίσης οι πολυοργασμικές γυναίκες έφτασαν σε μιά υψηλότερη κορύφωση στη διάρκεια του δεύτερου οργασμού. Η απελευθέρωση της οξυτοκίνης στη διάρκεια του ανδρικού οργασμού βοηθάει ώστε να επιτρέψει τις συσπάσεις του προστάτη και των σωλήνων των σπερματοζωαρίων. Το άμεσο αποτέλεσμα της απελευθέρωσης της οξυτοκίνης στη διάρκεια του γυναικείου οργασμού είναι να προκαλέσει τις συσπάσεις της μήτρας οι οποίες θα βοηθήσουν στην μεταφορά σπερματοζωαρίων προς το ωάριο. Αυτό αποδείχτηκε το 1961 από δύο Αμερικανούς χειρούργους κατά τη διάρκεια μίας γυναικολογικής εγχείρισης. Πριν προβούν στην τομή, τοποθέτησαν μικρά κομμάτια άνθρακα, στο κόλπο της γυναίκας κοντά στην μήτρα, και ταυτόχρονα της έκαναν ένεση οξυτοκίνης. Αργότερα, βρήκαν κομμάτια του άνθρακα και στις σάλπιγγες (2). Όπως πολύ ανθρωπολόγοι έχουν διαπιστώσει, η Margaret Mead, παρατήρησε ότι, πολλές κοινωνίες, έχουν παντελώς αγνοήσει τον γυναικείο οργασμό, όμως εξήγησε ότι δεν έχει κανένα βιολογικό καθήκον. Την ίδια περίοδο, ο Wilhelm Reich δεν κατάφερε να διαπιστώσει το αναπαραγωγικό ρόλο του γυναικείου οργασμού. Σήμερα, τα επιστημονικά δεδομένα που έχουμε στην διάθεσή μας, μας δίνουν μια εντελώς διαφορετική εικόνα του γυναικείου οργασμού.

Η ΟΡΜΟΝΗ ΤΗΣ ΑΛΤΡΟΥ'Ι'ΣΤΙΚΗΣ ΑΓΑΠΗΣ
Οι μαιευτήρες, το ξέρουν αυτό πάρα πολύ καιρό τώρα: Η έκκριση της οξυτοκίνης είναι απαραίτητη στη διάρκεια της γέννας. Αλλά μέχρι σήμερα δεν έχουν ενδιαφερθεί για το μέγιστο ποσό της οξυτοκίνης το οποίο εκκρίνεται αμέσως μετά την γέννα του παιδιού. Η σημασία αυτού του μέγιστου σημείου αποκτά μεγάλη σημασία όταν την δούμε σε συνδυασμό με την γνώση ότι, η οξυτοκίνη μπορεί να δημιουργήσει μητρική την συμπεριφορά. Όταν κάνουν ένεση οξυτοκίνης στον εγκέφαλο παρθένων ή αρσενικών αρουραίων, αυτοί αρχίζουν να φροντίζουν τα μωρά τους και να συμπεριφέρονται σαν μητέρες. Αντιθέτως, όταν κάνουν ένεση ανταγωνιστών της οξυτοκίνης στις μητέρες αρουραίους αμέσως μετά την γέννα, αυτές δεν φροντίζουν ιδιαίτερα τα μωρά τους. Μπορούμε να θεωρήσουμε ότι, η παραγωγή των ορμονών της αγάπης φτάνει ίσως τη μεγαλύτερη κορύφωση στη ζωή της γυναίκας, λίγο μετά την γέννα, εφ' όσον δεν υπάρχουν παρεμβάσεις με αντικαταστάτες ορμονών. Επίσης, φαίνεται ότι, το έμβρυο εκκρίνει οξυτοκίνη το οποίο θα συνεισφέρει στο ξεκίνημα του τοκετού, και αυτό μπορεί να διαμορφώσει την ικανότητα του ίδιου του παιδιού να εκκρίνει την ορμόνη της αγάπης Επίσης, ξέρουμε περισσότερα για την έκκριση της οξυτοκίνης στη διάρκεια του θηλασμού. Τελευταία έχει αποδειχτεί το εξής, όταν η μητέρα δέχεται το σήμα από το παιδί ότι πεινάει, το επίπεδο της οξυτοκίνης στον οργανισμό της αυξάνεται.

Έτσι, μπορεί να γίνει ένας παραλληλισμός με την σεξουαλική διέγερση που προηγείται κάθε διέγερσης του δέρματος. Όταν το παιδί θηλάζει, τα επίπεδα της οξυτοκίνης τα οποία εκκρίνει η μητέρα, είναι περίπου ίδια με αυτά κατά τη διάρκεια του οργασμού. Αυτός είναι ένας άλλος παραλληλισμός ανάμεσα στα δύο αυτά συμβάντα στην σεξουαλική ζωή. Οξυτοκίνη υπάρχει και στο μητρικό γάλα. Δηλαδή, το παιδί όταν θηλάζει απομυζά μια συγκεκριμένη ποσότητα ορμονών της αγάπης μέσω της πεπτικής οδού (σημ. Τ.Turner, πάγκρεας = αγάπη). Επίσης, όταν μοιραζόμαστε το φαγητό μας με άλλους αυξάνουμε το επίπεδο της οξυτοκίνης: το μόνο πιθανό συμπέρασμα είναι ότι η οξυτοκίνη είναι μία αλτρουιστική ορμόνη, μια ορμόνη της αγάπης. ’ρα, κάθε επεισόδιο της σεξουαλικής ζωής χαρακτηρίζεται από την έκκριση μιας αλτρουιστικής ορμόνης; επίσης, επιβοηθείται και από την έκκριση ουσιών που μοιάζουν με μορφίνη.

Αυτές οι ενδορφίνες, είναι ορμόνες της ευχαρίστησης και επίσης λειτουργούν ως φυσικά παυσίπονα. Κατά τη διάρκεια της ερωτικής πράξης και οι δύο πλευρές εκκρίνουν υψηλές ποσότητες ενδορφινών. Όσοι υποφέρουν από ημικρανία, ξέρουν ότι, η συνουσία είναι ένα φυσικό φάρμακο για τον πονοκέφαλο. Υπάρχουν αποδείξεις ότι, στη διάρκεια της συνουσίας ανάμεσα σε διάφορα είδη θηλαστικών εκκρίνεται και ενδορφίνη. Για παράδειγμα, τα επίπεδα βήτα-ενδορφίνης στον αίμα αρσενικών χάμστερ μετά τη πέμπτη εκσπερμάτωση ήταν 86 φορές υψηλότερα από εκείνα στην ομάδα ελέγχου. Η έκκριση της ενδορφίνης στη διάρκεια του τοκετού έχει μελετηθεί και στους ανθρώπους. Τα νέα στοιχεία που έχουμε στην διάθεσή μας έχουν αλλάξει ριζικά τη βάση των συζητήσεων που εθεωρείτο κοινοτυπία 40 χρόνια πριν: είναι ο πόνος στη διάρκεια του τοκετού φυσιολογικός ή είναι το αποτέλεσμα πολιτισμικών όρων. Σήμερα , έχει γίνει δεχτεί η θεωρία του φυσιολογικού πόνου, αλλά η έκκριση των φυσικών οπιούχων ουσιών προσφέρει ένα σύστημα προστασίας σε αντιστάθμισμα του πόνου. Αυτή είναι η αρχή μιας μακριάς αλυσίδας αντιδράσεων : Για παράδειγμα, οι βήτα-ενδορφίνες εκκρίνουν προλακτίνη, μία ορμόνη που βάζει την τελευταία πινελιά στην ωρίμανση των πνευμόνων του παιδιού και είναι απαραίτητη για την παραγωγή του γάλακτος από το στήθος. Ταυτόχρονα, η οξυτοκίνη βοηθάει στην έξοδο του γάλακτος κατά τη διάρκεια του θηλασμού. Αυτή η έκκριση ενδορφίνης στη διάρκεια της γέννας μας δίνει την ευκαιρία να τονίσουμε ότι, στη δεκαετία του 1990, και έπειτα δεν μπορούμε να διαχωρίζουμε τη μελέτη του πόνου από τη μελέτη της ευχαρίστησης. Είναι το ίδιο σύστημα το οποίο μας προστατεύει από τον πόνο, που μας δίνει και την ευχαρίστηση.

ΟΡΜΟΝΕΣ ΤΗΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΥΝΔΕΣΗΣ
Κατά τη διάρκεια της γέννας, το παιδί εκκρίνει της δικές του ενδορφίνες: στην ώρα που ακολουθεί την γέννα και η μητέρα και το παιδί έχουν εμποτιστεί με οπιούχες ουσίες. Επειδή τα οποιούχα δημιουργούν μια κατάσταση εξάρτησης (σημ. J. Turner, πού αρχίζει το συμβιωτικό στάδιο;) όταν η μητέρα και το μωρό της είναι κοντά ο ένας στον άλλον και πριν να εκλείψουν οι οποιούχες ουσίες από τον οργανισμό τους δημιουργούν μία σχέση αμοιβαίας εξάρτησης ή σύνδεσης. Όταν δύο ερωτικοί σύντροφοι είναι κοντά ο ένας στον άλλον και εμποτισμένοι με οποιούχες ουσίες μία άλλη μορφή εξάρτησης δημιουργείται: αυτή η εξάρτηση χημικά είναι όμοια με τη σχέση σύνδεσης που δημιουργείται ανάμεσα στη μητέρα και το μωρό της. Αφού ο θηλασμός είναι απαραίτητος για την επιβίωση των θηλαστικών, δεν πρέπει να μας εκπλήσσει το ότι, ένα ενσωματωμένο σύστημα ενθαρρύνει τη μητέρα να θηλάζει. Όταν μια γυναίκα θηλάζει, το επίπεδο των ενδορφινών της φτάνει την κορύφωση σε 20 λεπτά. Το παιδί επίσης ωφελείται αφού το γάλα της μητέρας περιέχει ενδορφίνες. Aυτό εξηγεί γιατί κάποια μωρά συμπεριφέρονται ώς "μαστουρωμένα" μετά τον θηλασμό.

Οι γνώσεις μας για τις ενδορφίνες είναι ακόμα νέες. Μόλις 20 χρόνια πριν, οι Pert & Snyder δημοσίευσαν στο Science ένα άρθρο ιστορικής σημασίας που αποκαλύπτει την ύπαρξη οπιο-ευαίσθητων κυττάρων στον νευρικό ιστό των θηλαστικών. Αν το ανθρώπινο νευρικό σύστημα περιέχει κύτταρα τα οποία είναι οπιο-ευαίσθητα, τότε το ανθρώπινο σώμα πρέπει να είναι ικανό να παράγει μιά ουσία ή ουσίες περίπου ίδιες με αυτές που παράγει η οπιοπαραγωγός παπαρούνα. Οταν θα έχουμε καταλάβει πλήρως όλα τα επιστημονικά δημοσιεύματα, τότε θα έχουμε μια νέα βάση απ΄ την οποία μπορούμε να ερευνήσουμε θέματα όπως, οι σχέσεις ανάμεσα στην ευχαρίστηση και τον πόνο, τη μαζοχιστική και σαδιστική συμπεριφορά, την φιλοσοφία της ταλαιπωρίας, τη θρησκευτική έκσταση και τα υποκατάστατα της σεξουαλικής ικανοποίησης, για να αναφέρουμε μερικά.

Η Οκιτοκίνη, η ορμόνη της αγάπης, και οι ενδορφίνες, οι ορμόνες της ευχαρίστησης, είναι μέρος μιας περίπλοκης ορμονικής ισορροπίας. Για παράδειγμα, στην περίπτωση που υπάρχει μια ξαφνική έκκριση της οξυτοκίνης, η ανάγκη για έρωτα μπορεί να κατευθυνθεί με διαφορετικούς τρόπους, σύμφωνα με την ορμονική ισορροπία. Για παράδειγμα , αν μία μητέρα που θηλάζει έχει υψηλό επίπεδο προλακτίνης, έχει την τάση να επικεντρώνει την αγάπη της προς το παιδί. Αν μία γυναίκα έχει χαμηλό επίπεδο προλακτίνης, όπως είναι φυσικό όταν δεν θηλάζει , έχει την τάση να επικεντρώνει την αγάπη της προς τον ερωτικό της σύντροφο. Η προλακτίνη, η ορμόνη που είναι απαραίτητη για την παραγωγή του γάλακτος, μειώνει την σεξουαλική επιθυμία. Όταν ένας άντρας έχει έναν όγκο ο οποίος παράγει προλακτίνη, το πρώτο σύμπτωμα είναι η σεξουαλική ανικανότητα. Φάρμακα αντιπρολακτίνης μπορούν να δημιουργήσουν ερωτικές φαντασιώσεις. (Είναι γνωστό ότι, ανάμεσα σε πολλά είδη θηλαστικών, η μητέρα που θηλάζει δεν δέχεται τον αρσενικό). Στις περισσότερες φυλετικές κοινωνίες, η συνουσία και ο θηλασμός, θεωρούνται ότι δεν έχουν συμβατότητα. Με την έλευση του αυστηρά μονογαμικού Ελληνο-Ρωμαϊκού μοντέλου, υπάρχει η τάση να μειωθεί ο θηλασμός από τις γυναίκες, που τις αντικαθιστούν σκλάβες, νοσοκόμες, γάλα ζώων ή φαρμακευτικές φόρμουλες.

ΑΔΡΕΝΑΛΙΝΗ - ΟΠΤΙΚΗ ΕΠΑΦΗ
Μία άλλη πλευρά, κοινή όσο αφορά τους διάφορους τομείς της σεξουαλικής ζωής, είναι η αναστολή που προέρχεται από ορμόνες της οικογένειας της δρεναλίνης- οι οποίες ορμόνες εκκρίνονται όταν τα θηλαστικά φοβούνται ή κρυώνουν. Αυτές είναι οι ορμόνες της άμεσης ανάγκης που μας δίνουν την ενέργεια να προστατέψουμε τον εαυτό μας αντιμετωπίζοντας την απειλή η τρέχοντας μακριά. Αν ένα θηλυκό θηλαστικό απειλείται από ένα κυνηγό όταν γεννάει, η έκκριση της αδρεναλίνης έχει την τάση να σταματήσει την γέννα, αναβάλλοντας την για αργότερα, έτσι ώστε να δώσει στη μητέρα την ενέργεια να πολεμήσει ή να αποδράσει. Η αγρότες ξέρουν ότι είναι αδύνατον να αρμέξουν μία φοβισμένη αγελάδα.

Τα αποτελέσματα της έκκρισης αδρεναλίνης είναι πιό περίπλοκα, στη διάρκεια της γέννας. Κατά τη διάρκεια των τελευταίων συσπάσεων πριν τη γέννα, και η μητέρα και το παιδί φτάνουν στην κορύφωση της έκκρισης ορμονών αδρεναλίνης. Ενα από τα αποτελέσματα αυτής της ξαφνικής έκκρισης της αδρεναλίνης είναι το ότι η μητέρα είναι σε κατάσταση επαγρύπνησης όταν το παιδί γεννιέται. Είναι ένα πλεονέκτημα των θηλαστικών προκειμένου να έχουν αρκετή ενέργεια για να προστατεύουν το παιδιά τους αμέσως μετά τη γέννησή τους. Αλλο ένα αποτέλεσμα της έκκρισης αυτής της αδρεναλίνης από το έμβρυο, είναι το ότι και το παιδί είναι σε κατάσταση επαγρύπνησης, τα μάτια του είναι ορθάνοιχτα και οι κόρες τους σε διαστολή.

Οι μητέρες είναι ενθουσιασμένες από το βλέμμα των νεογέννητων παιδιών τους. Φαίνεται ότι για τους ανθρώπους αυτή η οπτική επαφή είναι μια σημαντική στιγμή στην αρχή της σχέσης μάνας-παιδιού. Ας δώσουμε έμφαση στο ότι ακόμα και οι ορμόνες της οικογένειας της αδρεναλίνης, που συχνά θεωρούνται ως ορμόνες της επιθετικότητας, παίζουν έναν ειδικό ρόλο στην επικοινωνία της μητέρας με το μωρό στη πρώτη ώρα μετά την γέννα. Όχι μόνο οι ίδιες ορμόνες συμμετέχουν σε διαφορετικά σημεία της σεξουαλικής ζωής, αλλά τα ίδια πρότυπα και τα ίδια σενάρια αναπαράγονται. Η τελική φάση είναι πάντα μία ¨"σύσπαση εξόδου" και όροι όπως "σύσπαση εξόδου σπερματοζωαρίων", " σύσπαση εξόδου από το έμβρυο "," σύσπαση εξόδου του γάλακτος" συνιστούν αυτή την ομοιότητα. Εγώ έχω επιλέξει τον όρο "αντανακλαστικό εξόδου από το έμβρυο ( όρος o οποίoς είχε χρησιμοποιηθεί για θηλαστικά εκτός του ανθρώπου) για να αναφερθώ στην τελευταία σύσπαση πριν την γέννα των ανθρώπων όταν η διαδικασία της γέννας είναι εντελώς ανεμπόδιστη και χωρίς καμία καθοδήγηση. Στη διάρκεια ενός τυπικού "αντανακλαστικού εξόδου από το έμβρυο", οι γυναίκες έχουν την τάση να στέκονται όρθιες, να πιάνουν κάτι ή κάποιον, και είναι γεμάτες με ενέργεια. Κάποιες τις κατέχει η ευφορία , άλλες φαίνονται θυμωμένες, και άλλες δείχνουν να φοβούνται. Όλες αυτές οι συμπεριφορές, είναι συμβατές μιας ξαφνικής έκκρισης της αδρεναλίνης. Συνδέονται με 2-3 δυνατές συσπάσεις. Αυτό το αντανακλαστικό είναι σχεδόν άγνωστο στους νοσοκομειακούς χώρους τοκετού, και σπάνια το βλέπουμε ακόμα και όταν μια γυναίκα γεννάει στο σπίτι, αν κάποιος πάρει τον ρόλο του "βοηθού", "οδηγού", "υποστηρικτή", ή "παρατηρητή" κλπ.

Ο ΠΡΩΤΟΓΕΝΝΗΣ ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ
Για τους ανθρώπους , ο μόνος αδένας που δουλεύει κατά τη διάρκεια της ερωτικής πράξης είναι το μυαλό. Στις σύγχρονες βιολογικές επιστήμες, το μυαλό θεωρείται κυρίως αδένας που εκκρίνει ορμόνες. Αλλά μόνο οι πρωτογενείς εγκεφαλικές δομές μέσα και γύρω από τον υποθάλαμο (αυτές που εμείς έχουμε κοινές ακόμα και με τα πιο πρωτόγονα θηλαστικά) είναι ενεργοποιημένα στο ζευγάρωμα, στην γέννα και στον θηλασμό. Οι άνθρωποι έχουν το neo-cortex (μια πρόσφατα ανεπτυγμένη εγκεφαλική δομή) το οποίο υποστηρίζει τη διανόηση πάνω και γύρω από την πρωτογενή δομή του εγκεφάλου. Όταν αυτό το τμήμα του "λογικού εγκέφαλου" είναι υπέρ-ενεργοποιημένο, έχει την τάση να αναστέλλει τον πρωτογενή εγκέφαλο.

Υπάρχει μια στιγμή στη διάρκεια της γέννας όπου η γυναίκα συμπεριφέρεται λες και έχει έλθει από άλλον πλανήτη. Για να φτάσει στον "άλλο πλανήτη" η ίδια πρέπει να αλλάξει το επίπεδο της συνειδητότητάς της, μειώνοντας την λειτουργία του neo-cortex. Αντιθέτως, στη διάρκεια της γέννας και της οποιαδήποτε σεξουαλικής εμπειρίας, οποιαδήποτε διέγερση του neo-cortex, έχει ανασταλτικό αποτέλεσμα: λογικές συζητήσεις, η αίσθηση του να σε παρακολουθούν, δυνατός φωτισμός κλπ. Λίγα ζευγάρια μπορούν να κάνουν έρωτα εάν αισθάνονται ότι τους παρακολουθούν ή εάν το neo-cortex τους διεγείρεται από δυνατά φώτα ή λογική σκέψη. Είναι ειρωνικό ότι τα θηλαστικά εκτός του ανθρώπου, των οποίων το neo-cortex δεν είναι τόσο αναπτυγμένο όσο το δικό μας, έχουν μια στρατηγική για να γεννάνε μόνα τους. Μια αίσθηση ασφάλειας είναι απαραίτητη για να έχουμε μια αίσθηση ιδιωτικής στιγμής. Για να αισθανόμαστε ασφαλείς πρέπει να αισθανόμαστε προστατευμένοι. Ας θυμηθούμε ότι η γνήσια μαία ήταν συνήθως η μητέρα της γυναίκας που γεννούσε. Οι άλλες ήταν υποκατάστατα της μητέρας η οποία ήταν η πρώτη και η κύρια προστατευτική φιγούρα.

Το να μελετάς την σεξουαλικότητα απ' όλες της πλευρές θέτει πολλά ζητήματα. Σε κοινωνίες οπού η σεξουαλικότητα καταπιέζεται, οι γυναίκες δεν μπορούν να έχουν εύκολες γέννες. Αντιθέτως, ένας υπερβολικός έλεγχος της διαδικασίας της γέννας μπορεί να επηρεάζει κι άλλες πλευρές της σεξουαλικής μας ζωής. Θα χρειαζόταν ένα ολόκληρο άρθρο, για να μελετάμε αυτές τις σχέσεις, οι οποίες βρίσκονται σε πολλά κείμενα ανθρωπολογίας, απ' την αρχή της σύγχρονης εθνολογίας, όπως της Malinoski " The Sexual Life of Savages" και τις μελέτες της Margaret Mead. Βλέπουμε τις ίδιες σχέσεις όταν συγκρίνουμε τις στατιστικές γεννήσεων του 20ου αιώνα στις Ευρωπαϊκές χώρες: οι γέννες είναι πιο εύκολες στην Σουηδία παρά στην Ιταλία. Βεβαίως, αγάπη και σεξουαλικότητα δεν είναι το ίδιο πράγμα. Κανένας δεν μπορεί να δώσει ορισμό για το τι σημαίνει αγάπη, ούτε μπορεί κανείς να αναλύσει τις διαφορετικές μορφές της αγάπης με απόλυτη ακρίβεια.

Η τελευταία μορφή της αγάπης ανάμεσα στους ανθρώπους ίσως να είναι η αγάπη για την φύση, ένας μεγάλος σεβασμός για την μητέρα Γη. Η πρώτη ώρα που ακολουθεί την γέννα, η πρώτη επαφή του παιδιού με την μητέρα του, θα μπορούσε να είναι μια καθοριστική στιγμή για την ανάπτυξη του σεβασμού της Φύσης. Μπορεί να υπάρχει μία σχέση ανάμεσα στη σχέση με την μητέρα και τη μητέρα Γη. Υπήρχαν κάποιοι πολιτισμοί, αν και σπάνιοι, στους οποίους δεν υπήρχε καμία δικαιολογία για ανάμιξη με την πρώτη επαφή ανάμεσα στη μητέρα και το παιδί. Σ' αυτούς τους πολιτισμούς, η ανάγκη για την γέννα να γίνεται σε πολύ προσωπικό χώρο, ήταν πάντα σεβαστή. Τέτοιοι πολιτισμοί, αναπτύχθηκαν σε χώρες οπού οι άνθρωποι έπρεπε να ζήσουν σε αρμονία με το οικοσύστημα, όπου ήταν πλεονέκτημα το να αναπτύξεις και να κρατήσεις το σεβασμό για την Μητέρα Γη.

Θα επέλθει επανάσταση στον τρόπο που βλέπουμε την βία όταν δούμε την διαδικασία της γέννας σαν μια κρίσιμη στιγμή στην ανάπτυξη της ικανότητάς μας να αγαπάμε.

Mε την άδεια του Primal Health Research, Χειμώνας Vol.9 No.3

___________________________________________________________________________________________________________



(c)2006 Cosmoanelixis

[Δωρουλα]

Θέλω να πω ότι δανίστηκα αυτό το υπέροχο άρθρο απο ιστοσελίδα της Google και με την προτροπή της ίδιας να σταλεί αυτό το άρθρο και αλλού!!!Το μοιράζομαι μαζί σας γιατί μέσα απο αυτό αντιλήφθηκα πολλά για την Αγάπη και τα αποταλέσματα της έλλειψής της τόσο στο φυσικό μας σώμα(διαταραχή ολόκληρου του νευρορμονικού μας συστήματος) όσο και στην ψυχή μας!

[Δωρουλα]

Είναι μεγάλο το κείμενο γιαυτό βάλτε τον κέρσορα και επιμυκίνετε τη σελίδα δεξιά και αριστερά με τα βελάκια!Διορθώνεται άραγε???’ν το πάρουν είδηση οι αδμίνς θα βοηθήσουν!!!! :roll:

[Rainmaker]

Είναι μεγάλο το κείμενο γιαυτό βάλτε τον κέρσορα και επιμυκίνετε τη σελίδα δεξιά και αριστερά με τα βελάκια!Διορθώνεται άραγε???’ν το πάρουν είδηση οι αδμίνς θα βοηθήσουν!!!! :roll:

Μπορεί να αργήσαμε να το πάρουμε χαμπάρι....αλλααααα.. το φτιάξαμε!!! :lol: :lol: :lol: :lol: :lol:

[Δωρουλα]

Ηλιάκο εμένα ακόμα έτσι είναι!

[Vasoula]

φταίει η άσπρη αγελάδα από την Δανία...
:lol: :lol: :lol: :lol: :lol: :lol: :lol: :lol: :lol:

[Δωρουλα]

:lol: :lol: :lol: :lol: :lol: :lol: :lol: :lol: :lol:

[ΙΩΑΝΝΑ]

α ρε βασω μου αυτο το χιουμορ σου με στελνει...

[Μάνος]

Πολύ ενδιαφέρον!!!