Πριν χρόνια...τότε που είχα θέμα με την αγάπη...
Καθόμουν σιωπηλή, είχα τις μαύρες μου, δεν ήξερα τι θέλω, δεν άκουγα, δεν μίλαγα...μόνο προσπαθούσα να καταλάβω τι μου συμβαίνει...
Δεν με αγαπούσε κανείς, κανείς δεν μου μιλούσε, κανείς δεν με "άγγιζε", όλοι εναντίον ενός!
Πληγωμένη, ξαφνιασμένη, οργισμένη...
"γιατί???" μόνό αυτό ρώταγα...
Γιατί δεν ξέρουν οι άνθρωποι να αγαπούν? Γιατί?
Ζήταγα απαντήσεις από "πάνω", εξήγησέ μου, του έλεγα!!! Φώναξε, είμαι κουφή, δεν σ' ακούω...είμαι τυφλή, δεν σε βλέπω...
Πέρασαν μέρες...απάντηση καμιά!
Οργή, θυμός!
Τι είναι αγάπη τελικά? Δεν θέλω να ξέρω τίποτα, δεν με αφορά ούτε η αγάπη σου, ούτε οι εξηγήσεις σου, φώναζα!!!
Είχα βγει το βράδυ έξω μόνη μου να περπατήσω...Με είχαν πάρει τα αδέσποτα από πίσω (ως συνήθως, επειδή τα ταϊζω)...
Κάθησα σε μια μάντρα και τα σκυλιά κάθησαν στα πόδια μου...
΄Ενιωσα την ζεστασιά τους, την ευγνωμοσύνη τους. ΄Εκλαψα πολύ εκείνο το βράδυ...Πολύ!!!
΄Οταν σηκώθηκα να φύγω παρατήρησα έναν ηλικιωμένο να με κοιτά από το απέναντι πεζοδρόμιο...Οι ματιές μας συναντήθηκαν...Πλησιάσε προς το μέρος μου, φοβήθηκα λίγο, για να είμαι ειλικρινής...όμως δεν έφυγα...
΄Ηρθε κοντά μου, έβαλε το χέρι του στους ώμους μου. ΄Ενιωσα μεμιάς λες και με άγγιζε ο θεός...΄Ετρεμα.
Με πήρε αγκαλιά και μου ψυθίρισε...
"Αγάπη είναι να με αφήνεις να σε αγγίξω, να με ακούς, ακόμα και όταν δεν μιλάω, να με βλέπεις, ακόμα και όταν δεν είμαι δίπλα σου..." Τα έχασα...Τον κοίταζα με γουρλωμένα μάτια...Τι μου είπε ο άνθρωπος, τι μου είπε τώρα?
Δεν κατάφερα ούτε να χαμογελάσω...Τον κοίταζα σαν μαρμαρωμένη...
Ξαφνικά με άφησε και άρχισε να απομακρύνεται...Τον κοίταζα...και μέσα στο σκοτάδι τον έχασα...΄Αρχισα να προχωράω γρήγορα προς το μέρος που είχε πάει, αλλά δεν τον βρήκα πουθενά...΄Ανοιξε η γη και τον κατάπιε, ή εγώ ήμουν τόσο ταραγμένη που δεν μπορούσα να τον δω?
΄Οταν γύρισα σπίτι κάθησα και σκεφτόμουν...Τι έγινε θεέ μου?
"΄Ετσι λέω σ' αγαπώ" μου είπε...
Δεν το ξεχνώ ποτέ από τότε...Και ήταν μια από τις πιο σημαντικές στιγμές στο ξεκίνημά μου...Τώρα πια αυτές οι στιγμές είναι η καθημερινότητα...Είναι... εσείς!!!
Ημιτελής αγάπη δεν υπάρχει Καλλιόπη μου...Τίποτα δεν υπάρχει ημιτελές...παρά μόνο η τελειότητα που δεν μπορούμε να αντιληφθούμε με την πρώτη σκέψη μας!
Κοίταξε...
Και έτσι λέω σ' αγαπώ!