τώρα που ξεχωρίσαμε τις παραθέσεις Ελενάκι :lol: :lol: :lol:
μπορώ να σου απαντήσω σ' αυτό
Για να σου απαντήσω στα ερωτήματά σου καλέ μου αετέ, κατώτερα εννοώ τα συναισθήματα της ζήλιας, τους φόβου και της πολύ αναλυτικής σκέψης με βάση τη λογική. Δεν τα κρίνω με την λογική αλλά απλά μου χαλάνε τις όμορφες δονήσεις που με κάνουν να νοιώθω ευφορία και χαρά. Μόνο έτσι τα ξεχωρίζω!
Φυσικά και τα ξεχωρίζεις από την δόνηση που δεν είναι όμορφη ή άσχημη, αλλά απλά διαφορετική.
Αυτά που ορίζεις σαν "αρνητικά" συναισθήματα έχουν μια βαρύτερη δόνηση, γι' αυτό είναι και πιο "ακίνητα" και "δύσκαμπτα", σε σχέση με τα "θετικά" που έχουν πιο ελαφριά δόνηση και είναι πιο ευέλικτα...
Μετά από την προσωπική διρεύνηση γνώρισα την χησιμότητα και των δύο που κεντράριζαν στην ισορροπία μου.
Το ανώτο νοητικό επίπεδο εκπέμπει στο μήκος κύματος του πνευματος και όποιος φτάσει να επεξεργάζεται τα συναισθήματά του με αυτήν την δόνηση, έχει σίγουρα διεργαστει τις συναισθηματικές του εμμονές και τις έχει σε μεγάλο βαθμό ξεδιαλύνει.
Αυτό σημαίνει ότι το συναισθηματικό του πεδίο δεν "πηγαινοέρχεται" σύμφωνα με την παρατήρηση, από το αρνητικο στο θετικό και τούμπαλιν, αλλά περνάει δονητικά στο νοητικο, όπου εκεί επεξεργάζεται τα συναισθήματα με την ανώτερη διάνοια, έχοντας επιγνωση του ψυχοπνευματιού του πεδίου και της επίδρασης του στο φυσικό του γίγνεσθαι...
Οι αλλαγές της συμπεριφοράς μας δεν γίνονται γιατί έτσι "πρέπει"...γίνονται γιατί η συνειδητότητα μας αλλάζει και περνάει σε ένα ευρύτερο φάσμα Εαυτού, που, αν μη τι άλλο, ειναι η αρχή της αυτοπραγμάτωσης μας!
Η λογική του νοητικού επιπέδου φεύγει από τα περιοριστικά όρια του φυσικού νου και γίνεται η πνευματική λογική, που είναι χρήσιμη για το φυσικό πεδίο και είναι το ίδιο σημαντική στην εξερεύνηση των λεπτοφυέτερων πεδιων του ανθρώπου, για να μην "χανεται" σε πλασματικά φωτεινα δρώμενα εντός του...
Σε κρίσιμες καταστάσεις που παρουσιάστηκαν στην φυσική μου πραγματικότητα, επεξεργαζόμουν τις αποφάσεις με τον μόνο "βαρόμετρο" που διέθετα...τον φόβο!
Πίσω από κάθε απόφαση, κρυβόταν αυτό το συναίσθημα και παρ' όλο που "έδιωχνα" (τρόπος του λέγειν, που είναι σαν το πάγωμα που αναφέρεις αετούλι) άλλα συναισθήματα, όπως ανησυχία, αγάπη, ενοχή, κατοχή, κτητικότητα, τελικά η απόφαση που έπαιρνα με την λογική περιείχε πάντα φόβο!!!
Οι "σωστές" (για την στιγμή που προέκυψαν διλήμματα) αποφάσεις πάρθηκαν μόνο όταν γινόμουν ένα με τον φόβο μου και έτσι δεν είχα κανένα συναίσθημα εναντίον μου...
αφού αυτός ο "μηχανισμός" τα έφερνε όλα στην επιφάνεια.
Δεν λέω ότι ήταν εύκολος (και σίγουρα δεν θα πω καλύτερος) ο τρόπος που εγώ επεξεργαζόμουν τα συναισθήματά μου και τις αποφάσεις μου, απλά μοιράζομαι μαζί σας ίσως και έναν ακόμα, διαφορετικό!
