Μα η πνευματική ωρίμανση δεν μπορεί να είναι διέξοδος, ούτε ποτέ θα έρθουν οι πιο ευνοϊκές συνθήκες για να ΖΗΣΕΙΣ, αν δεν αφοσιωθείς στην Ζωή και στην Τέχνη του Ζην...
Το μονοπάτι μας δεν μας κάνει χαλαρούς, αλλά συνειδητούς...και έχει μεγάλη διαφορά στο θέμα της εσωτερικής Ειρήνης...
Μανο μου
Ειρηνακι μου
παιδακια
Όπου είναι ο Εαυτός μας είναι και ο Θεός και όπου είναι ο Θεός είναι όλα....
Μπέττυ έγραψε: εισαι ηδη στον Δρομο της αυτογνωσιας.. αυτο δεν το κανει μια ομαδα αλλα η Επιθυμια σου και η Θεληση να Δεις.. και χρειαζεται να δεις καλα πριν μπορεσεις να αλλαξεις.. και εγω βιαζομουν να παω στο κομματι της εμπρακτης εφαρμογης και θεραπειας νομιζα.. αλλα που πας χωρις να ξερεις τι κουβαλας μεσα σου? τι εγινες και γιατι? και καθε φορα ολο και περισσοτερο βλεπεις και σιγα σιγα αρχιζει και η Αλλαγη μεσα σου
Αγάπη είναι να με αφήνεις να σε αγγίξω,
να με ακούς, ακόμα και όταν δεν μιλάω,
να με βλέπεις, ακόμα και όταν δεν είμαι δίπλα σου...
...Θα ήθελα να σας καταθέσω κάτι που έγινε χθες ανήμερα του Πάσχα και με πείραξε πολύ... Πολύ όμως...!!!
Εδώ στην Αυστραλία το Πάσχα γιορτάστηκε μια εβδομάδα πριν με αποτέλεσμα το δικό μας Πάσχα να είναι απλώς ένα Σαββατοκύριακο... Όπως κάθε Κυριακή, δούλευα και χθες στην ταβέρνα. Περίμενα πως και πως να τελειώσω να πάω σπίτι, να κάνω ένα μπανάκι και να μιλήσω με τους δικούς μου, έτσι για να πάρω ένα άρωμα - μια γεύση, ρε παιδάκια - από Πάσχα. (Το γεγονός ότι είχα την ανάγκη να μιλήσω με κόσμο αυτό δε σημαίνει απαραίτητα οικογένεια, αλλά δεν ήταν κάποιος άλλος εύκαιρος τέτοια μέρα...) Θα μεαζευόνταουσαν, λοιπόν, όλοι στο σπίτι της αδερφής μου.
Παίρνω τηλέφωνο τον αδερφό μου στο Skype. Απαντάει. Εκείνη την ώρα έπαιζε με την κόρη της αδερφής μου. Οι υπόλοιποι ήταν μαζεμένοι εκεί τριγύρω. Ένα χρόνια πολλά είπαμε σε γενικές γραμμές με όλους και πριν προλάβω καλά καλά να ρωτήσω τα νέα τους, τι κάνουνε, πως περάσανε αυτές τις μέρες, αν κάνανε κάτι κλπ, μου κάνει η μάνα μου: "Καλά, θα τα πούμε αύριο. Φιλάκια. Και του χρόνου". Ολοι φώναξαν ένα "φιλιά" και μου το έκλεισαν σχεδόν στη μούρη!
Έμεινα μα***κας, δεν το σηζητάμε, με το κινήτό στο χέρι! Τόσο χεσμένο με έχουνε; Δεν είναι ότι περίμενα υποκλεσεις, τυμπανοκρουσίες και αλληλοσπαραγμούς, αλλά καθήστε ρε παιδιά να πούμε μια κουβέντα όλοι μαζί. Μια μπαλαφάρα, για να περάσει λίγο ευχάριστα και εμένα η ώρα! Τίποτα... ...Και να πεις ότι είναι και από την κατηγορία των χορευταράδων και τους έκοψα πάνω στο γλέντι, πάει στα κομμάτια. Αλλά ξέρω πως κανείς τους δεν είναι του κλαρίνου και του νταουλιού, ειδικά τέτοια μέρα. ...Πολύ στεναχωρήθηκα... Αφού όταν ξύπνησα σήμερα το πρωί, ένιωθα πως όλη τη νύχτα είχα αυτό στο μυαλό μου. Και σήμερα φυσικά με αυτή τη στεναχώρια πέρασε η μέρα στο γραφείο...
Σκέφτηκα να πάρω τη μάνα μου στο skype σήμερα και να την κάνω να στεναχωρηθεί όπως κι εγώ... Δεν το έκανα όμως γιατί ξέρω πως αυτό είναι μνησικακία. Προτιμώ την σιωπή μέχρι να μου περάσει ο θυμός, η απογοήτευση και η λύπη και μετά βλέπουμε...
Χθες κατάλαβα τι ακριβώς εννοούσε ο Ρέμος όταν τραγούδαγε το "μείνε λίγο στη γραμμή"!!! ...Και δυστυχώς το έχω νιώσει και άλλες φορές ακόμα και με φίλους μου, αλλά ποτέ τόσο έντονα!
Πως και πως περίμενα να μπω μέσα να σας το μοιραστώ αυτό γιατί δεν έχω σε ποιον άλλον να μιλήσω... Τί ήταν τώρα αυτό; Προσδοκία από μέρους μου; Ακόμα μια απόπειρα να λάβω αποδοχή; Δική μου κακομαθημενιά; Προσκόληση στην οικογένεια;;; Τι;
Αυτά...
Αγάπη είναι να με αφήνεις να σε αγγίξω,
να με ακούς, ακόμα και όταν δεν μιλάω,
να με βλέπεις, ακόμα και όταν δεν είμαι δίπλα σου...
Τί ήταν τώρα αυτό; Προσδοκία από μέρους μου; Ακόμα μια απόπειρα να λάβω αποδοχή; Δική μου κακομαθημενιά; Προσκόληση στην οικογένεια;;; Τι;
Αχ Μανούλη μου...Τι ήταν αυτό, ρωτάς...
Ας πούμε ότι ήταν μια ανάγκη σου, που περίμενες να στην καλύψουν οι άλλοι και εκείνοι σε απογοήτευσαν...
Η απογοήτευση βέβαια αφορά μια προσδοκία σου να καταλάβουν οι άλλοι την ανάγκη σου και να ανταποκριθούν, χωρίς να την εκφράσεις.
Ίσως δεν έχεις πει στους οικείους σου πόσο πολύ σου λείπουν και πόσο μόνος νιώθεις μακριά τους, οπότε το τηλεφώνημα περισσότερο το εξέλαβαν σαν εθιμοτυπικό για χρόνια πολλά, παρά σαν ουσιαστική σου ανάγκη να επικοινωνήσεις μαζί τους...
Δεν υπάρχει ενσυναίσθηση, δηλαδή οι άνθρωποι δεν αναγνωρίζουν τα συναισθήματα τους, ούτε τις αληθινές τους ανάγκες και έτσι δεν ενδιαφέρονται για τις ανάγκες κανενός άλλου. Η ευαισθησία είναι καλυμμένη πίσω από τόνους εγωισμού...
Και εσύ ζητάς το αυτονόητο και κάτι που έμαθες πως είναι δεδομένο μεταξύ των μελών μιας οικογένειας...την Αγάπη!
Και μόνο η Αγάπη μπορεί να σου δώσει πίσω την ενσυναίσθηση και αυτό δεν έχει να κάνει με καμία οικογένεια ή και έρωτα ακόμα...Δεν είναι δεδομένη η Αγάπη στους φυσικούς ανθρώπους, όποια και να είναι η σχέση που έχουν μεταξύ τους, αν δεν έχουν ανοίξει το κέντρο της καρδιάς τους...
Αυτό θα σου πάρει χρόνο να το καταλάβεις, το ξέρω...Και στο διάστημα αυτό θα πληγώνεσαι από την ελπίδα (που πεθαίνει τελευταία) και όσο πληγώνεσαι, τόσο θα αμύνεται η καρδιά σου...
Υπάρχουν μέσα μας κάστρα χτισμένα γι' αυτά τα δεδομένα της Ζωής και ένα ένα χρειάζεται να γκρεμιστούν, για να καταφέρουμε να ωριμάσουμε συναισθηματικά, νοητικά και πνευματικά...
Η μόνη βεβαιότητα που μπορείς να έχεις στην ζωή σου είναι μόνο μέσα στην Πίστη, πως ό,τι έρθει, πάντα το Πνεύμα θα δρα εντός σου... Η καρδιά φωτίζει τον σκοτεινό δρόμο της ζωής... Β.Ν.
Ο ΄Ανθρωπος δεν έχει απλά την νοημοσύνη του λεξικού, αλλά την Σοφία του θεού…Και για να την εκφράσει, χρειάζεται πρωτίστως να αφοσιωθεί σ’ αυτό που Είναι… B.N.
Vasoula έγραψε:
Υπάρχουν μέσα μας κάστρα χτισμένα γι' αυτά τα δεδομένα της Ζωής και ένα ένα χρειάζεται να γκρεμιστούν, για να καταφέρουμε να ωριμάσουμε συναισθηματικά, νοητικά και πνευματικά...
Μανουλης
Η εσωτερική σπουδαιότητα του ανθρώπου είναι το Φως που τον ακολουθεί, όπου και να βρίσκεται...Να πολεμάει γι' αυτήν την σπουδαιότητα είναι το ζητούμενο
Βάσω έγραψε:Και μόνο η Αγάπη μπορεί να σου δώσει πίσω την ενσυναίσθηση και αυτό δεν έχει να κάνει με καμία οικογένεια ή και έρωτα ακόμα...Δεν είναι δεδομένη η Αγάπη στους φυσικούς ανθρώπους, όποια και να είναι η σχέση που έχουν μεταξύ τους, αν δεν έχουν ανοίξει το κέντρο της καρδιάς τους...
Βάσω έγραψε:Υπάρχουν μέσα μας κάστρα χτισμένα γι' αυτά τα δεδομένα της Ζωής και ένα ένα χρειάζεται να γκρεμιστούν, για να καταφέρουμε να ωριμάσουμε συναισθηματικά, νοητικά και πνευματικά...
Βασούλα μου
Παιδάκια
Σας ευχαριστώ πολύ ακόμα μια φορά...
Αγάπη είναι να με αφήνεις να σε αγγίξω,
να με ακούς, ακόμα και όταν δεν μιλάω,
να με βλέπεις, ακόμα και όταν δεν είμαι δίπλα σου...