Αυτοκτονια: Οικτος ή Κατανοηση;

[gexrag]

Είμαι εδώ για χάρη ενός ΠΑΝΑΞΙΟΥ συνομιλητή που είχε μεγάλη θέληση να έρθω και να σας παραθέσω αυτά που γνωρίζω για αυτό το μεγάλο και ευαίσθητο ζήτημα.

Με όλο τον σεβασμό και την ΑΓΑΠΗ που έχω προς την οικοδέσποινα θα εξυψώσω λίγο - λιγουλάκι τον εαυτό μου και θα θεωρήσω πως είμαι ειδικός στο θέμα της αυτοκτονίας. Αυτό γιατί την βίωσα από ΠΟΛΛΕΣ πλευρές.

Αρχικά θα αναφέρω ορισμένα γεγονότα για μένα και μετά θα μπω σε βάθους ανάλυση. Παρακαλώ τυχόν ερωτήσεις σας για όσα αναφέρω για το άτομο μου να είναι σε προσωπικό επίπεδο γιατί υπάρχουν λεπτομέρειες που δεν θέλω να ανακοινώσω.

ΝΑΙ σωστά καταλάβατε έζησα αρκετά χρόνια με την σκέψη να οδηγήσω στο τέλος της τη ζωή μου. Επειδή δεν θέλω μεγάλα μηνύματα τα οποία κουράζουν θα σας δίνω λίγα λίγα τα στοιχεία και όσα θεωρώ ότι πρέπει να λεχθούν.

Μέχρι τα 17 μου ήμουν ενάντιος και πολέμιος όσων σκέφτονταν την αυτοχειρία. Εκεί κάπου οι προβληματισμοί μου με οδήγησαν αρχικά κοντά στην ΑΘΕΙΑ και αργότερα στην Αναρχία. Ηθελα απόλυτη ελευθερία και αυτήν δεν την είχα και η ζωή δεν μου έδινε την δυνατότητα να την αποκτήσω. Έτσι σταδιακά πληγωμένος από την έλλειψη αγάπης στην κοινωνία αλλά και την έλλειψη της συντρόφου που θα που γέμιζε το κενό σταδιακά δυνάμωσε η θέληση για τερματισμό της ζωής μου.
Όλα ξεκινήσαν από την άρνηση της ύπαρξης του Θεού τον οποίο δεν έπαψα να αναζητώ.
Όταν κάποια στιγμή πίστεψα ότι ο Θεός είναι ΕΝΑΣ και είναι ο ίδιος για όλους τους λαούς πίστεψα ταυτόχρονα ότι ο Θεός είναι ΑΓΑΠΗ.
Τα φοιτητικά μου χρόνια είχα την τύχη να πέσουν στα χέρια μου δύο εξαιρετικά βιβλία. Το ένα ήταν του κ. Λεο Μπουσκάλια με τίτλο " Να ζεις , να αγαπάς και να μαθαίνεις" και το άλλο "η ψυχολογία της ευτυχίας" του οποίου τον συγγραφέα δεν θυμάμαι.
Από το πρώτο έμαθα να αγαπώ σε μεγαλύτερο βαθμό τους ανθρώπους και από το άλλο έμαθα τεχνικές αυτοσυγκέντρωσης που με οδήγησαν σε καταστάσεις ηρεμίας. Έτσι κατάφερνα με τον έλεγχο της σκέψης και την θέλησης να παρατείνω την δύσκολη ζωή την οποία ζούσα.
Μέσα στις σκέψεις μου κυριαρχούσαν δύο δρόμοι. Ο ένας του Μοναχισμού όπου θα έβρισκα την υσηχία και την ηρεμία της ψυχής και ο άλλος να δώσω μια ευκαιρία στον εαυτό μου να αναζητήσω και πάλι την σύντροφο της ζωής μου.
Κάποια στιγμή αποφάσισα ότι θέλω να ζήσω. Από την ημέρα που όρισα την ζωή μου σε αυτή τη βάση απέκτησα μεγάλη ηρεμία η οποία σταδιακά γίνονταν μεγαλύτερη.
Ήρθε η ώρα που γνώρισα μια ψυχούλα ευαίσθητη και τρυφερή αλλά και δυναμική σε σημείο που να με φοβίζει.Αλλά κάποιες κωμικοτραγικές συμπτώσεις μας κρατούν ακόμη χώρια αν και γνωρίζω ότι με θέλει σχεδόν όσο την θέλω και εγώ. Γνωρίζω ακόμη από τους Αγίους ότι πρέπει να περιμένω λίγο ακόμη μέχρι να κάνει αυτή κάποια κίνηση μια που μου έκοψε τα πόδια και δεν μπορώ με κανένα τρόπο να την πλησιάσω εγώ.
Πάντα πίστευα ότι την αληθινή αγάπη θα την βρω κοντά στον Θεό και έτσι τις ημέρες εκείνες που την γνώρισα αποφάσισα να επιστρέψω στην Ορθοδοξία. Τα σχετικά δεν θα τα αναφέρω μια που είναι μερικώς άσχετα. Την ημέρα που έλαβα την Θεία Μετάληψη δύο φορές χωρίς να έχω καμία πρόθεση μπήκε στο στόμα μου η φράση "Δόξα Τω Θεώ". Εντοπίζοντας ότι δεν ήταν περίπτωση αυθορμητισμού κατάλαβα ότι προέρχεται από την Θεια Μετάληψη την οποία έλαβα. Στη συνέχεια διδάχθηκα από τον ’γιο Νεκτάριο την Αλήθεια μεγάλο μέρος από την οποία περιέχεται στο κείμενο που υπάρχει στο μπλοκ που σας έχω αναφέρει.
Όταν έρχονταν οι ’γιοι για να μου δώσουν την ευλογία τους ένιωθα μεγάλη χαρά αλλά την μεγαλύτερη την ένιωσα αρχικά όταν ήρθε ο ’γιος Βούδας τον οποίο δεν περίμενα. Βέβαια δεν συγκρίνεται με τίποτα η χαρά που ένιωσα και η ταραχή όταν μου πρωτομίλησε ο Κύριος. Ας μην αναφέρω περισσότερα γιατί είναι μερικώς άσχετα με το θέμα.
Ήδη έχω αναφέρει πολλά και θα έχω την ευκαιρία να αναφέρω περισσότερα στην συνέχεια της συζήτησης.

Παρακαλώ πολύ όσοι δεν πιστεύουν ότι έχω πράγματι επικοινωνήσει με τον Κύριο ας προσπεράσουν ή ας αγνοήσουν τα σχετικά και να αναφέρονται στο αρχικό θέμα. Ας μην αναλωνόμαστε σε άσκοπες εξηγήσεις αφού είναι αυτονόητο ότι δύσκολα θα γίνουν πιστευτές.

Επειδή το θέμα είναι τεράστιο παρακαλώ τοποθετηθείτε από που πρέπει να αρχίσει. Νομίζω με τα παραπάνω τα οποία ανάφερα για να γνωριστούμε καλύτερα σας δίνετε η ευκαιρία να θέσετε το θέμα από την αρχική του βάση. Μικρές καταχωρήσεις κουράζουν λιγότερο και γίνονται πιο εύκολα αντιληπτές και κατανοητές. Ήδη έχω υπερβεί κατά πολύ αυτό που θεωρώ θεμιτό.
Περιμένω να μου δώσετε την αφορμή για να πω όσα νομίζω ότι πρέπει.

[Vasoula]

Πολύ συγκινητικό αυτό το αυθόρμητο μοίρασμα αγαπητέ gexrag!

Την ιστορία σου την έχω "ξανακούσει"...δεν μου είναι άγνωστη!
Θέλω να πω ότι μέσα σ' αυτήν αναγνωρίζω ανθρώπινα κομμάτια ευαισθησίας και απογοήτευσης συγχρόνως.

Και το δικό μου βίωμα στο θέμα αυτό έρχεται μόνο από άλλους ανθρώπους που μου άνοιξαν την καρδίά τους και είδα τον πόνο τους.

Και εκεί κατανόησα ότι ο πόνος είναι ίδιος...

Αυτό που αλλάζει είναι η δύναμη της ψυχής μας να τον μετουσιώσουμε σε αγάπη. Που δεν την έχουν όλοι οι άνθρωποι.

Ξέρω πολύ καλά από που πηγάζει η δύναμή σου να αντιστρέψεις την επιθυμία σου να εγκαταλείψεις την ζωή σου και αναγνωρίζω τον ίδιο μας στόχο...

"θέλω να σε βρω θεέ μου, να δω αν μου μοιάζεις"...

Αυτό από μόνο του δίνει δύναμη...

Αν εσύ την βρήκες μέσα στην Ορθοδοξία, καθόλου δεν με πειράζει...Το σέβομαι και το αναγνωρίζω.

Γιατί ξέρω και ξέρεις ότι όλοι χρειαζόμαστε στην αρχή έναν "ναό" για να στηρίξουμε την πίστη μας.

Εσύ τον βρήκες στην Ορθοδοξία και εγώ στον Εαυτό μου...

Η ουσία δεν αλλοιώνεται από τις έννοιες...Ο θεός είναι παντού.

Θα μπορούσες να μου εξηγήσεις πως από την σκληρή κοινωνία που σε έφτασε στο σημείο να θέλεις να "αποχωρήσεις", βρήκες παρηγοριά στην θρησκεία, μέσα σε μια άλλη δηλαδή κοινωνία, που είναι εξίσου σκληρή και συγχρόνως άδικη...
Αυτό δεν μπόρεσα εγώ να το ισορροπήσω
Γιατί μέσα στην εκκλησία έβλεπα τα ίδια αίσχη της κοινωνίας, της οποίας ήμουν και είμαι μέλος.
΄Ομως η κοινωνία δεν μου εξήρε το πνεύμα μου.
Η θρησκεία θα μπορούσε να το καταφέρει, αν δεν έβλεπα ομοιότητες μέσα στις δύο "κοινότητες" Και πόσο ανόμοιος είναι ο θεός τους με αυτόν που έψαχνα...

Σ' αυτό αγαπητέ μου gexrag αν θελεις μου απαντάς...Στο μέτρο που εσένα δεν σε φέρνει σε δύσκολη θέση.
Δεν θα το ήθελα με τίποτα...και ούτε είναι ο σκοπός της ερώτησής μου.
Απλά θα ήθελα να δω τι ήταν εκείνο που κράτησε εσένα, και όχι εμένα σε ένα σύστημα χωρίς ελπίδα! Και εσένα ακόμα παραπάνω, αφού η δική μου απογοήτευση δεν με έφτασε ποτέ στο σημείο να θέλω να εγκαταλείψω τον φυσικό κόσμο.

΄Οσο για τις επικοινωνίες σου με τον Κύριο, κανείς δεν θα σχολιάσει και δεν θα τις κρίνει, αφού αυτές είναι η προσωπική σου διδασκαλία που σε εμψυχώνει και σε κάνει δυνατό κάθε στιγμή της ζωής σου.

Και αυτό μόνο έχει σημασία gexrag!
Τι κάνει εσένα δυνατό, και όχι τι κάνει εμένα!!!

Εύχομαι σύντομα να βρεις ανταπόκριση στην αγάπη που γυρεύεις! Εδώ είμαστε όλοι να σε στηρίξουμε σ' αυτό! Αν φυσικά το θέλεις!

[Skapaneas]

Αρχικά θα αναφέρω ορισμένα γεγονότα για μένα και μετά θα μπω σε βάθους ανάλυση. Παρακαλώ τυχόν ερωτήσεις σας για όσα αναφέρω για το άτομο μου να είναι σε προσωπικό επίπεδογιατί υπάρχουν λεπτομέρειες που δεν θέλω να ανακοινώσω.

• Αγαπητε μου gexraq
  
  Το θεωρεις αναγκαιο να υπαρχουν προσωπικα μηνυματα, για ενα θεμα στο οποιο αναφερομαστε δημοσια;
  
  
  
  Και προσθετω κι εγω ενα ακομα ερωτημα στα λεγομενα της Βασως.
  
  Με τις αναφορες που εχεις ηδη κανει δειχνεις οτι βρισκεσαι σε φαση ή βιωμα αν θελεις υπερβασης της μιας και μονης θρησκειας.
  
  Πως νιωθεις γι' αυτο και πως αιτιολογεις την εμμονη σου στην Ορθοδοξια;
  
  Δεν εχω απαιτηση να λαβω τωρα τις αποψεις επ' αυτων, αν σε βγαζουν απο τη ροη του ψυχισμου σου.
  
  Μπορω να περιμενω...
  
  Εχω υπομονη...

[galazia_sfaira]

Γιωργίκα το μοίρασμα ενώνει τους ανθρώπους,
Εχουεμ κοινά εμεις οι δυο,πολλά.Την αναρχία των 17 την Αθεία ....αλλά ακόμα και οι δυο διαφοερτικές ακραίες όψειςτου νομισματος κιαυτο κοινο ειναι:Ποτε δεν σκεφτηκα να εγκαταλειψω την ζωη αλλά οσο δυσκολευα τον εαυτο μου τοσο γινομουν μαχητική και πολυ σκληρή.Ειναι το αντί΄θετο της δικης σου παραίτησης,ειχα γινει πολυ σκληρη νομιζα μα τους αλλους αλλα στην ουσια με τον εαυτο μου.
Εγω οταν ειμουν στην Αφρική ξερεις εφτασα να νοιώθω οτι ειμουν στο σημειο μηδεν,Ειχα γινει ενα σημειο ολοκληρη και αυτο κατω απο το χωμα.Ολα τα ειχα παρει τοτε πηγαινοντας εκει για να ζήσω,σεντονια κεντημενα,ρουχα,κοσμηματα.....δεν ειχα παρει τιποτα απο τον Θεο μου ,γιατι δεν ειχα.
Και μεσα σε αυτην τηνλαιλαπα πουζουσα τοτε ειμουν22 χρονων, κτυπαει η πορτα θυμαμαι,και ερχονται μαρτυρες του Ιεχωβα.Ξεροντας οτι ειμουν Ελληνιδα,μου εφεραν ενα βιβλιαρακι μεταφρασμενο στα ελληνικά.ΑΥτο το βιβλιαράκι και μια προσευχη σε μια αυλη ενα ηλιολουστο πρωινο,με εκαναν να βρω τον Θεό μου,τον Εαυτο μου ,την ψυχή μου.
Εχει σημασία ο δρομος;
ΑΠο τότε ξερω γιατι δεν υπαρχουν γαι μενα αιρετικοι,ειρέσεις,διαφορες,υαπρχει μονο ενα ο Θεός του καθένος που ειναι αγαπη και μονο αγαπη.
Την αυτοκτονια την εζησα και με ακουμπησε ως εξης.
Ο πατερας του Ταξιαρχη,χωρισμενος κι απο τον πρωτο του γαμο ειχε δυο παιδιά ,οπως εγω αποτον πρωτο μου,(χεχε σου την εφερα Γιωργικα ,ειμαι μια δις εξαμαρτείν και σοφή)ζουσε μια ζωή με την πρωην γυναικα του που βασιζοταν σε χειριστικες (ετσι τις αποκαλει η επιστημη)αυτοκτονίες.Καθε φορα που χωριζαν(ηταν συνηθες φαινομενο της εγγαμης ζωης τους),αυτοκτονουσε η κοπελα.Ξαναγύριζε εκεινος στο σπιτι.Και ετσι ζουσαν περιπου 12 χρονια.Ητνα Γαλλιδα και ειχε βρισκοταν στην Γαλλια οταν εγω βρεθηκα με τον πατερα του μικρου και........ενω βρισκομασταν διακοπες στην Κρητη,βλεπω εναν ονειρο..........μαυροφορεμενες να ανεβοκατεβαινουν εναν λοφο παραμονή της Αγιας Παρασκευης,κλαίουσες και η Βερονικη νεκρή μεσα στην εκκκλησια.Ετσι την ελεγαν.
Το πρωί μαθαμε οτι ειχε αυτοκτονησει αυτη την φορα στα αληθεια.
Ηταν ευαισθητη και δεναγαπησε τον εαυτο της ποτε,ουτε τον πιστεψε ουτε οι γονεις της της το εμαθαν,(το ηξεραν άρραγε μα και ο Μελτεης την βοηθησε να πιστεψει στην τρελα της,της τηνπιστοποιησε κιολας ...........αρα ο δρομος μεσα της ηταν μονοδρομος.Ηταν 32 χρονών.Μεγαλωσα τα παιδακια της οσο μου επετραπη και μπορουσα κι εγω σαν άνθρωπος τοτε οταν κιε γω αρχισα να βιωνω καταστασεις που δεν ηταν δυσκολο κι εμενα να με εκτρεψουν απο την ροή μου.Να σου πω να καταλαβεις οτι καποια στιγμη μεγαλωνα 5 παιδακια....ηλικίας 16,15,23,3,5 και ενα νεογεννητο.Υπηρξε το καλυτερο κομματι της ζωής μου,το ποιο μουσικο και ταυτοχρονα αυτο που με εκανε και πεταξα.Εγω αυτην την εκτροπη την εκανα δημιουργικο πεταγμα.
Κι απο τοτε η ζωη μου αλλαξε και πηρε δρομο φωτεινό!
Ο Μελέτης έφυγε..........εγω εμεινα μονη με ενα αγορακι που το λατρευω οπως και τους μεγαλους στα 42 μου χρονια κι εκτοτε αντι να μεγαλωνω μικραινω.
Τωρα ολα αυτα ανμε ρωτειστε τι σχεση εχουν δεν ξερω .......αλλα γα μενα ετσι ξετυλιχτηκαν διαβαζοντας σε.
Ισως κιολας να μην εχω μιλησει ποτε γιαυτο το θεμα σε οσα φορα συμμετεχω εδω και πολλα χρονια.
Σε υχαριστω λοιπον για το ανοιγμα σου που εγινε και δικο μου.
Ποτε δεν ξερεις το φως πως θαρθει σε σενα.Εμενα ηρθε με τον Μελετη και με το φευγιο του εγω πεταξα!
Ποιος ξερει και γα σενα πως θα ερθει το φως που καρτερας!!!

[Vasoula]

Αχ Καλλιόπη μου...με έχουν πάρει τα "ζουμιά"

Τυχαία λες είπα...ο πόνος είναι ίδιος?

Και η ευαισθησία ίδια είναι κι αυτή...

Και το κλάμα ίδιο...

Και το γέλιο ίδιο...

Αν το ήξεραν αυτό οι άνθρωποι, κανέναν δεν θα πολεμούσαν...


σου στέλνω τόοοοοοοοσο μεγάλη αγάπη από μια βροχερή Αθήνα!

[galazia_sfaira]

Οχι Βάσω μου και το ξερω και το ξερεις.Εκεινο που καμαι φορα δεν ξερουμε οσο κι αν ξερουμε,ειναι το ποσο ίδιος είναι και ποσο μας ενώνει οχι για να κλαιμε αλλα γαι να γελαμε ευτυχισμενοι.
Για ναδινουμε ο ενας το χερι στον αλλο.
Για να μπορουμε να λεμε σαγαπω και να ειναι της ψυχης προσταγμα
Για να μπορουμε να φωνζουμε μονο και μονο για να ανοιξουμε τις μπαρες της ψηχης μας.
Για να μπορουμε να ξερουμε οτι ειμαστε ενας αδαμας πολυεδροςΤαδε εφη Σκαπανεας,ο καθενας μια εδρα αλλα ολοΙ μαζι ΑΓΑΠΗ.
Σας αγαπω ρε ολους γαμωτο

[gexrag]

Ο φίλος μου skapaneas οφείλω να του αποδώσω την τιμή και να λάβει πρώτος την απάντηση.

Vaso
Συγχώρεσέ με αλλά θα απαντήσω πρώτα στον φίλο μου.

Καλλιόπη ευχαριστώ.
’νοιξες και εσύ την καρδιά σου για μένα.

Φίλε μου
Κάποιες στιγμές ορισμένα δεν λέγονται δημόσια και πρέπει να ακολουθήσουν την ιδιωτική οδό. Όλα δεν πρέπει θα λεχθούν δημόσια.
Πραγματικά ένιωσα ότι είμαι ένα με εσάς και σας ευχαριστώ.

Όταν αναζητούσα την ΑΛΗΘΕΙΑ μελέτησα λίγο τις διάφορες θρησκείες (τις κυριώτερες). Με την πρώτη ματιά διέκρινα λόγους να ασπαστώ τόσο την διδασκαλία του Αγίου Κομφουκίου όσο και την διδασκαλία του Αγίου Βούδα. Είχα στον νου μου όμως ότι ο Κύριος δίδαξε μόνο την αγάπη και ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ.
Μελετώντας τις διαφορές θυμήθηκα την αναφορά του Κυρίου όταν ήταν 12 ετών στον Ναό σχετικά με τον ’γιο κομφούκιο. Τότε δεν τα συσχέτισα αλλά πίστεψα αμέσως στην αγιότητα του Κομφουκίου και το ίδιο για τον Βούδα όταν μου ειπώθηκαν τα σχετικά από τον ’γιο Νεκτάριο. Δεν είχα κανένα λόγο να τον αμφισβητήσω.
Επέλεξα απλά να παραμείνω στην Ορθοδοξία για δύο λόγους. Αρχικά γιατί αυτήν διδάχθηκα και γιατί δεν μπορούσα να αγνοήσω την ΤΕΛΕΙΑ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΑΓΑΠΗΣ που διέκρινα από τον Κύριο. Ο δεύτερος είναι ότι δεν υπήρξε κανένας κοντά μου να με προσυλιτίσει αν και δύσκολα ασπάζομαι κάτι αφού έχω την τάση να αμφισβητώ ΤΑ ΠΑΝΤΑ.

Καλή μου Vaso

Θα μπορούσες να μου εξηγήσεις πως από την σκληρή κοινωνία που σε έφτασε στο σημείο να θέλεις να "αποχωρήσεις", βρήκες παρηγοριά στην θρησκεία, μέσα σε μια άλλη δηλαδή κοινωνία, που είναι εξίσου σκληρή και συγχρόνως άδικη...

Δεν βρήκα καμιά παρηγοριά αφού πλησίασα αργά και μάλιστα λίγο πριν μου μιλήσει ο ’γιος Νεκτάριος.
Παρηγοριά βρήκα στις ανατολίτικες μέθοδες που διδάχτηκα σχετικά με τον έλεγχο του νου από το βιβλίο που ανάφερα.

Μόνος μου στάθηκα στα πόδια μου και απλά με βρήκε η Αλήθεια.
Εδώ διευκρινίζω και πάλι ότι δεν είμαι εκλεκτός αλλά απλά ένας από τους πολλούς ανά τον κόσμο που επικοινωνούν και λένε ότι ακριβώς τους συμβαίνειο και δεν γίνονται πιστευτοί. Υπάρχουν βέβαια και τα ψώνια και δύσκολα πήρα την απόφαση να μιλήσω στον κόσμο αφού ήμουν σίγουρος ότι θα γίνω περίγελως.
Μια φράση του Αγίου Νεκταρίου με έπεισε να διαδόσω την Αλήθεια γιατί απλά ήταν και δική μου απιθυμία. Αυτή ήταν " Η ΑΛΗΘΕΙΑ δεν φοβάται τίποτα". Αρχικά σε κανένα δεν έλεγα τις πηγές όσων μάθαινα αλλά η επιμονή του Αγίου για ΟΛΗ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ με έπεισε και αγνόησα τους χλευασμούς.

Συγνώμη για το μεγάλο μέγεθος του μηνύματος. Θέλω τώρα να επιστρέψω στο θέμα.

[Vasoula]

Ελα gexrag, μαζί θα καούμε στην πυρά!

Οι ίδιοι προβληματισμοί βασάνισαν κι εμένα!
Αυτό που θα σου πω είναι μέσα από την καρδιά μου...

Δεν με ενδιαφέρει πως θα πάρουν τις επικοινωνίες μου οι άλλοι, ούτε αν θα τις διαβάσουν, ούτε αν τις πιστέψουν...Τίποτα δεν με ενδιαφέρει από όλα αυτά...

Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να κατανοήσουν τι είναι, που κατευθύνονται...
Και αυτό μόνο μέσα από την δική μου ζωή μπορώ να το επικοινωνήσω...

Τα μηνύματα που παίρνουμε είναι προσωπικά!
Και άν δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον για όλους, μπορεί να έχουν για έναν. Γι' αυτόν τον έναν δημοσιοποιήθηκαν...Και για κανέναν άλλον.

Η ζωή μας όμως gexrag, είναι για όλους ορατή! Και αυτή πρέπει να είναι διάφανη...Από που πήρα τα μηνύματα, λίγο ενδιαφέρει τον κόσμο..Πως βρήκα όμως την δύναμή μου και την ζώή μου, νομίζώ ότι τους ενδιαφέρει...Και εκεί μένω

[Θοδωράκος]

Δηλαδη πιστευεις οτι το ατομο που επιλεγει κατο τετοιο δεν εχει το δικαιωμα να το πραξει;

Διοτι προφανως η λιποταξια δεν ειναι κατι το επιθυμητο...

Και ουτε συγκαταλεγεται μεσα στις λεγομενες καλες ιδιοτητες του ανθρωπου...

Προφανώς η λέξη "λιποταξία" έχει χρωματιστεί αρνητικά. Εγώ προσωπικά ναι, το θεωρώ ως κάτι αρνητικό την λιποταξία. Και πιστεύω ότι δεν είναι κάτι το επιθυμιτό. Όπως και κάθε όμως "μη-επιθυμιτό", δεν είναι απαγορευμένο. Ο καθ'ένας έχει δικαίωμα να κάνει ό,τι θέλει στην ζωή του και με την ζωή του.

Αυτη δε η "υψιστη μορφη" δηλωνει μαλλον οτι εχουν ηδη προϋπαρξει μια σειρα διαδοχικων μικρολιποταξιων στη ζωη του ατομου, οι οποιες οδηγουν σταδιακα στη υψιστη που αναφερεις...

Προφανώς και πιστευώ ότι υπάρχουν κάποιες διαδικασίες από τις οποίες ένα άτομο περνάει μέχρι να φτάσει εκεί. Δεν πιστεύω ότι ένα "ψυχικά υγειές" άτομο θα του'ρθει ξαφνικά και θα αυτοκτονίσει. Υπάρχει πιστεύω μία διαδικασία παραίτησης από την ζωή που αρχίζει σιγά-σιγά, που το άτομο αισθάνεται όλο και πιο εγκλοβισμένο, ανύμπορο, χωρίς όνειρο, χωρίς όραμα, χωρίς βοήθεια κλπ. Και κάποια στιγμή αυτό θα φτάσει, εάν είναι να φτάσει, στην αυτοκτονία.

Τι θα πρεπει ομως να νιωθει ο Ανθρωπος για ολους αυτους που επιλεγουν αυτη την ακραια λυση του "συμβολαιου" τους με τη ζωη;

Αυτό είναι υποκειμενικότατο. Εγώ προσπαθώ να μένω ουδέτερος, με τον ίδιο τρόπο που θα έμενα ουδέτερος με την όποια επιλογή του κάθε ανθρώπου.

Υπαρχει περιπτωση το περιβαλλον του ατομου να το εξωθει στην "υποχρεωτικη" επιλογη αυτης της λυσης;

Όπως προείπα, δεν υπάρχει τίποτα το υποχρεωτικό. Αλλά ναι, πιστεύω ότι και το περιβάλλον μπορεί να σε ωθήσει σε κάτι τέτοιο. Πιστεύω όμως επίσης, ότι καλό θα είναι ο άνθρωπος να μην αφίνει το περιβάλλον να τον επιρρεάζει σε τέτοιο βαθμό, ώστε να τον ωθίσει σε μία τέτοια ακραία πράξη. Τέλος, ο ήδη προϋπάρχον ψυχισμός είναι κυρίως αυτός που κάνει την "δουλειά".

Μπορουμε να αποσοβησουμε τετοιες ενεργειες απο τους "γυρω" μας με την καταλληλη διαφωτιση μεσω του λογου μας και της δικης μας συμπεριφορας και γενικοτερα της δικης μας ζωης;

Καλή ερώτηση. Μπορούμε ίσως να δώσουμε λίγη βοήθεια, έμμεση. Γιατί, πιστεύω στην φράση "ποτέ μην δίνεις την βοήθειά σου σε κάποιον που δεν στην ζήτισε". Ο άλλος έχει δικαίωμα να κάνει ό,τι θέλει. Το θεωρώ κάπως εγωιστικό να παρεμβαίνουμε στην ζωή του (ή στον θάνατό του).

[gexrag]

Καλή μου vaso
Έτσι είναι όπως τα λες.

Φίλε μου Deodonus
Ευχαριστώ που επέστρεψες στο θέμα.

Ξεκινώ λέγοντας πως η αυτοκτονία είναι μια πράξη μεγάλης δειλίας αλλά χρειάζεται τεράστια δύναμη για να πραγματοποιηθεί. Είναι δε ένα "μικρόβιο" που αν το βάλεις στη σκέψη σου δύσκολα βγαίνει.

Αν αφήσεις την σκέψη σου να ωθηθεί στην απογοήτευση υπάρχουν πολλές πιθανότητες αν είσαι εσωστρεφής όπως ήμουν εγώ να σε βάλει κάτω. Δεν μπορείτε να φανταστείτε από που έπερνα δύναμη κάθε φορά που έφτανα στα ακρα. Το σημαντικότερο που θα αναφέρω είναι ότι ζούσα όχι για μένα αλλά για τους δικούς μου ανθρώπους που με αγαπούσαν και με αγαπούν.

Η αγάπη που αναζητούσα αντικαθιστώνταν κάθε φορά από κλεμμένες στιγμές αγάπης. Αντλούσα δύναμη από την αγάπη των αγαπημένων μου ανιψιών. Τα κοριτσάκια του αδερφού μου μου έδιναν στιγμές αγάπης τις οποίες άρπαζα και κρατιώμουν στη ζωή.
Βλέπετε αγαπούσα περισσότερο από τον εαυτό μου τους δικούς μου ανθρώπους.
Κάποια στιγμή κρατήθηκα στη ζωή γιατί δεν ήθελα να με ακολουθήσει στην αυτοκτονία φίλος που τον κράτησα στη ζωή με δυο μου λόγια. Είχα χάσει ήδη δύο φίλους από αυτοκτονία που θεωρώ πως αν ήμουν σε καλύτερη κατάσταση ίσως τους βοηθούσα να κρατηθούν. Δεν ήθελα να είμαι παράδειγμα.
Εξακολουθώ να αγαπάω κάπποιους περισσότερο από τον εαυτό μου, γιατί αυτό σημαίνει για μένα ΑΛΗΘΙΝΗ αγάπη.
ΝΑ αγαπάς τον άλλο περισσότερο από τον εαυτό σου.

Κλείνω με μια φράση μόνο. Η ζωή είναι γλυκιά και την θέλουν ακόμη και όσοι αυτοκτονούν. Περισσότερα για το θέμα αύριο γιατί κάπου εδώ πρέπει να σας χαιρετίσω.

[Skapaneas]

Κάποια στιγμή κρατήθηκα στη ζωή γιατί δεν ήθελα να με ακολουθήσει στην αυτοκτονία φίλος που τον κράτησα στη ζωή με δυο μου λόγια. Είχα χάσει ήδη δύο φίλους από αυτοκτονία που θεωρώ πως αν ήμουν σε καλύτερη κατάσταση ίσως τους βοηθούσα να κρατηθούν. Δεν ήθελα να είμαι παράδειγμα.
Εξακολουθώ να αγαπάω κάποιους περισσότερο από τον εαυτό μου, γιατί αυτό σημαίνει για μένα ΑΛΗΘΙΝΗ αγάπη.
ΝΑ αγαπάς τον άλλο περισσότερο από τον εαυτό σου.

Κλείνω με μια φράση μόνο. Η ζωή είναι γλυκιά και την θέλουν ακόμη και όσοι αυτοκτονούν. Περισσότερα για το θέμα αύριο γιατί κάπου εδώ πρέπει να σας χαιρετίσω.

Αγαπητε μου gexrag

Διαβαζω καθε σου λεξη με πολυ μεγαλη προσοχη, ετσι πως τις "ακουω" να αρθωνονται μια - μια απο σενα.

Και πραγματι Ο Θεοδωρος επανεφερε τη συζητηση στο θεμα μας.

Και ο επιλογος του περι της δυνατοτητας μας να προσφερουμε βοηθεια στους επιδοξους αυτοχειρες, συνδυαζεται με το κειμενο σου στην παραθεση παραπανω.

Ειναι λοιπον η δευτερη φορα που επανερχεται το ερωτημα αυτο στο νου μου και το διατυπωνω, αν και ειναι καπως προσωπικο για σενα και ισως και λιγο σκληρο.

Εισασταν μια παρεα τεσσερα παιδια, οι δυο εφυγαν, εσεις οι αλλοι ζητε.

Νεοι με ονειρα και φιλοδοξιες και δυναμη και ορμη...

Πως εγινε και οι τεσσερις ειχατε τασεις αυτοκτονικες;

Μου ειναι εντελως ακατανοητο...

Και οι τεσσερις μαζι αυτοκτονια;

Μου θυμιζει κατι σαν "κλαμπ" μελλοντικων αυτοχειρων...

Ειχατε επαφες με ατομα που σας επειρεασαν αρνητικα και προς αυτη την κατευθυνση;

Καποια κινηση;

Καποια οργανωση;

Καποια "φιλοσοφια" που προβαλλε την αυτοκτονια ως ιδανικο;

Πως γινεται και ταιριαξατε ως φιλοι τεσσερα ατομα με αυτες τις τασεις;

Αν καταλαβουμε αυτα τα "πραγματα", ισως μπορεσουμε να μπουμε στην ψυχολογια του διαγνωστη και ισως και του διασωστη...

Και δεν λεω να παμε να τους πιασουμε το χερι να μην αφαιρεσουν τη ζωη τους, αλλά να ενταξουμε εμεις στη ζωη μας σταθερα και μονιμα, ολες εκεινες τις παραμετρους οι οποιες θα μας καθιστουν ζωντανα κοινωνικα αντισωματα εναντι της αυτοκτονιας.

Και ισως ετσι μπολιαστουν και αλλες ομαδες ατομων μεσα στην κοινωνια, οι οποιες εχουν την ταση να αυτοκτονουν με αλλους τροπους π.χ. πνευματικα, οικονομικα, επαγγελματικα κ.λ.π.

[Vasoula]

Σ' αυτήν την ερώτηση σου Σκαπανέα μπορεί να συνεισφέρω κι εγώ...
Βέβαια ο Γιωρίκας είναι ο πιο κατάλληλος να την απαντήσει από μέσα...
Αλλά μπορώ να σου πω για το δεύτερο μέρος της ερώτησης.
Πως μπορούμε να εντάξουμε στην ζωή μας, εκείνους τους ανθρώπους που δεν έχουν την δύναμη να ενταχθούν μόνοι τους στην ζωή τους...

Αυτή ήταν και μια μεγάλη μου πρόκληση...

Στα 18 μου χρόνια είχα γνωρίσει μία σοφή γυναίκα, η οποία με βοήθησε με τις "επικοινωνίες" μου, με βοήθησε να σταθώ με αγνότητα απέναντί τους...

Στην "παρέα" μας είχαμε και δύο ακόμα κορίτσια, εκ των οποίων το ένα έφυγε από κοντά μας, γιατί δεν άντεχε να ειναι διαφορετική.

Και λέγοντας διαφορετική, εννοώ, πως δεν μπορούσε να ακούσει καν την λέξη "αγάπη"...

΄Ηταν λες "άδεια" από αυτό το συναίσθημα και δεν μπορούσε να το κατανοήσει...Θεωρούσε ότι αγαπά όλον τον κόσμο, αλλά δεν έπαιρνε τίποτα από τους άλλους...

Τότε είχαμε συζητήσει πολύ πάνω σ' αυτό το θέμα...Η ίδια όμως δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στις βαθύτερες έννοιες της αγάπης...

Την συνάντησα πολλά χρόνια αργότερα...
΄Ηταν σε κακό χάλι. ΄Ενα βήμα πριν την αυτοκτονία...

΄Ομως όλα αυτά τα χρόνια που ήθελε να το κάνει δεν έβρισκε το κουράγιο...

Εψαχνε να βρει κίνητρο για να μείνει, αλλά δεν έβρισκε πουθενά να κρατηθεί κάποιο ιδανικό.

Είχε μείνει "ριζωμένη" στο εγώ αγαπώ, οι άλλοι όχι...

Αρχίσαμε να μιλάμε...Κάθε μέρα, κάθε λεπτό...
Την έκανα και γέλαγε...Και όταν με εμπιστεύθηκε μπόρεσα να την "πειράζω" κιόλας. ΄Αρχισε σιγά σιγά να ανοίγει...
Φτάσαμε στο σημείο να "κλαίμε" από τα γέλια...
Δεν είχε γελάσει ποτέ στην ζωή της.΄΄Ενα χαμόγελο μόνο, κι' αυτό με το ζόρι...
Μαζί όμως με τα γέλια, κατέβηκε και στο υπόγειο...Ενιωθε εμένα έξω από αυτό, αλλά με εμπιστευόταν ότι μόλις βγει θα έχει μια αγκαλιά και ένα χαμόγελο...
Τα δάκρυα που έχυνε, ήταν λυτρωτικά...Φώτιζε ολοένα και περισσότερο. Ποτέ δεν της είπα τι να κάνει...
Ποτέ δεν της είπα γιατί το έκανες αυτό...
Ποτέ δεν της είπα, η ζωή είναι όμορφη και δικιά σου.
Αυτό το έβλεπε μέσα από μένα...
Και γελούσαμε...γελούσαμε πολύ!

Την ένιωθα καλύτερα, και πιο ανοιχτή! Ανοιχτή να ζήσει...αλλά με τους δικούς της όρους...Δεν μπόρεσε, δυστυχώς, να φύγει από αυτούς τους όρους.

Δεν αυτοκτόνησε, αλλά άφησε τον εαυτό της να αρρωστήσει από μια θανατηφόρα ασθένεια, την οποία δεν ήθελε να παλέψει...

Και πέθανε...γελώντας! Στα 32 της χρόνια!

Κατανόησα λοιπόν, ότι οι αποφάσεις της ψυχής να αποχωρήσει, αν δεν εκπληρωθούν με τον έναν τρόπο, εκπληρώνονται με κάποιον άλλο...Σ' αυτό μόνό σήμερα μπόρεσα να εμβαθύνω...
Που γνωρίζω ίσως κάτι παραπάνω, για την ελεύθερη βούληση και για αυτές τις ψυχές που ήρθαν εδώ για την εργασια τους, αλλά στην διάρκεια της ζωής τους είδαν ότι δεν μπορούν με αυτό το σώμα και αυτήν την συνείδηση που ανέπτυξαν στην διάρκεια της ζωής τους, να τα καταφέρουν...

Είχα κι εγώ αποφασίσει να "φύγω"...όχι με αυτοκτονία σαφώς!
Αλλά με ασθένεια...
Αυτό αντιστράφηκε, γιατί εγώ το θέλησα!
Και μπόρεσα να ακολουθήσω την διαδρομή μου με αυτό που αναγνώριζα σαν δύναμη της ψυχής μου να ολοκληρωθεί...

Και πιστεύω ότι αυτή η δύναμη είναι που οδήγησε τον Γιωρίκα να ζήσει...Ευτυχισμένος! Γιατί τελικά αυτό έχει σημασία...Να ζεις με χαρά την ζωή σου, και τις δυσκολίες να τις νιώθεις σαν προκλήσεις εξέλιξης...

΄Ολοι μπορούν, το λέω πάντα...Θέλουν όμως τελικά?

[Skapaneas]

Είχα κι εγώ αποφασίσει να "φύγω"... όχι με αυτοκτονία σαφώς!
Αλλά με ασθένεια...
Αυτό αντιστράφηκε, γιατί εγώ το θέλησα!
Και μπόρεσα να ακολουθήσω την διαδρομή μου με αυτό που αναγνώριζα σαν δύναμη της ψυχής μου να ολοκληρωθεί...

Και πιστεύω ότι αυτή η δύναμη είναι που οδήγησε τον Γιωρίκα να ζήσει...Ευτυχισμένος! Γιατί τελικά αυτό έχει σημασία...Να ζεις με χαρά την ζωή σου, και τις δυσκολίες να τις νιώθεις σαν προκλήσεις εξέλιξης...

΄Ολοι μπορούν, το λέω πάντα... Θέλουν όμως τελικά?

Με εκπλησσεις πραγματικα...

Ευτυχως που δεν λιποτακτησες...

Και εσυ πως τα καταφερες να θελεις;

Δικο σου εργο αραγε αυτη η θεληση για ζωη ή δωρο του Θεου τελικα σε σενα;

[gexrag]

Φίλε μου skapanea

Σχετικά με τις φιλίες μου
Στα χρόνια που ήμουν στο γυμνάσιο είμασταν τρεις φίλοι. Είμασταν η πρώτη τριάδα στη γραμμή. Ο Θεμιστοκλής ο Κώστας και εγώ. Ο Θεμιστοκλής ήταν το άτομο με το οποίο ανέπτυξα την μεγαλύτερη φιλία. Βρισκόμαστε περίπου μια φορά στα δύο χρόνια κατά μέσο όρο δεν επικοινωνούμε τηλεφωνικά αλλά η αγάπη του ενός για τον άλλο είναι αμοιβαία και αυτό δεν αλλάζει ακόμη και αν δεν ξανασυναντηθούμε ποτέ.
Βλέπετε, δεν πιστεύω ότι η απόσταση μπορεί να χωρίσει τους ανθρώπους. Όταν έχεις κάποιον αληθινά στην καρδιά σου εκεί θα βρίσκεται για πάντα.
Ο Κώστας είναι η μία περίπτωση φίλου που αυτοκτόνησε. Σήμερα γνωρίζω πως όσα θα προσπαθούσα εγώ να του προσφέρω και περισσότερα του τα πρόσφερε ο γαμπρός του ένα εξαιρετικό παλικάρι και επίσης φίλος.
Ο Κώστας δεν βρήκε την δύναμη να σταθεί στα πόδια του και δεν θέλω να αναφέρω λεπτομέρειες προσωπικές του από σεβασμό στην μνήμη του.
Ο δεύτερος που αυτοκτόνησε ήταν για λίγο καιρό φίλος αφού τον γνώρισα όταν επέστρεψε από την Γερμανία. Σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση όπως ήμουν διέκρινα ότι είχε σοβαρό πρόβλημα αλλά δεν βρήκα δύναμη να τον προσεγγίσω και να τον βοηθήσω.
Όλα αυτά γίνονταν την περίοδο που ήμουν έτοιμος να θέσω τέλος στην ζωή μου.
Ο Κώστας ο τρίτος που ανάφερα και τον βοήθησα ήταν πολύ δύσκολη περίπτωση. Ιδιόρυθμος χαρακτήρας καθώς ήταν τον χλευάζαν πολλοί για διάφορα και τον προσέγγισα και του έκανα παρέα για να μην νιώθει μόνος. Προσπαθούσα να ξυπνήσω τον νου του για διάφορα θέματα αλλά στεκόταν αδύνατο. Σήμερα είναι ευτυχισμένος και είναι αγνώριστος αφού με την βοήθεια του Τάσου που ήταν ο πιο κατάλληλος βρήκε αυτό που έψαχνε και άλλαξε τελείως η συμπεριφορά του. Όλοι σήμερα τον σέβονται και εγώ τον χαίρομαι παρά το γεγονός ότι δεν τον βλέπω παρά σπάνια.
Φίλε μου skapanea, δεν είμασταν μια παρέα. Απλά η αγάπη μου για ανθρώπους με προβλήματα ήταν αυτή που προσέγγισα τον Κώστα και άλλους.
Ο Γιωρίκας δεν ξεχνάει ΠΟΤΕ τους φίλους του.

Καλή μου Vaso
Τελικά έχουμε και εμείς κοινά. Μη θέλωντας να αυτοκτονήσω θεωρώντας ότι έτσι δεν θα έχω δικαίωμα σωτηρίας ήθελα να ¨φύγω" μέσω ασθένειας.
Ήξερα πως οι αυτοκτονούντες δεν συγχωρούνται. Τελικά έμαθα πως αυτό είναι μερικώς ανακρίβια μια που δεν μεταφέρθηκε στον κόσμο όπως ο Θεός όρισε. Οριστική απόφαση δεν είχε παρθεί γιατί υπήρχαν πολλά σημεία που θα προκαλούνταν αδικίες.

Ελπίζω να ήμουν κατατοπιστικός.

[galazia_sfaira]

Δικο σου εργο αραγε αυτη η θεληση για ζωη ή δωρο του Θεου τελικα σε σενα;

_________________

Που έιναι η διαφορά Σκαπανέα μου;
Η ιδια η ζωή δεν ειναι η θεληση του Θεου προς τα πλασματά του;
Γιατι Ο Πανταχου Παρών ειναι πανταχου αλλά έξω απο μας;
Ειναι μεσα μας,είναι η ίδια θεληση για ζωή,αν αυτος ειναι ο δρόμος της ψυχής μας(καρμικά).
Η υπαρξη της Βασως μεσα απο τα οσα εδω εκτυλίσσονται και οχι μόνο, το αποδεικνύει.Η ψυχή της ήξερε και ξερει.Αρα δοκιμάστηκε για να φτασει εδω.
Ετσι το βλεπω εγω.