ΦΩΣ ΚΑΙ ΣΚΟΤΑΔΙ

[Vasoula]

Ακούω...
Το σκοτάδι και το σκοτάδι και το σκοτάδι...
Απογοήτευση που μπορεί να φτάνει, σε ακραίες περιπτώσεις, και στα όρια της απελπισίας...

Ποιό σκοτάδι?
Εγώ δεν βλέπω σκοτάδι...

Βλέπω μόνο ανθρώπους φοβισμένους, αδιάφορους, θυμωμένους, βολεμένους, παραδομένους, μη συνειδητούς...

Πάντα έτσι ήταν όμως...

Δεν είναι το Φως που πολεμάει το σκοτάδι...ούτε το σκοτάδι που πολεμάει το Φως...
Αυτές οι μάχες γίνονται μέρος μιας ψευδαίσθησης, για να δικαιολογήσουμε την δική μας σκοτεινιά και αυτή η σκοτεινιά μάς βάζει να πολεμάμε ο ένας με τον άλλον..
.
Για να νικήσει ποιός?

Νικάνε στο τέλος οι αδυναμίες μας και τα πάθη μας...

Καμία νίκη δεν παίρνει το σκότος...Σιγά πια...

Όταν ο άνθρωπος δεν πιστεύει ότι έχει Φως μέσα του, το σίγουρο είναι ότι θα βρει ενόχους για το σκοτάδι που βιώνει στην ζωή του...
Το ότι ο άνθρωπος έχασε την πνευματικότητα του, δεν σημαίνει ότι το σκότος του την πήρε...
Την παρέδωσε οικειοθελώς... Ελεύθερη βούληση γαρ!

Και ξεσυνεριζόμαστε ο ένας τον άλλον ποιός έχει περισσότερο Φως ή περισσότερο σκοτάδι..
Μα Φως και Πνεύμα είναι μία Ουσία αδιαίρετη...άλλο αν εμείς την διαιρέσαμε και κρατήσαμε ονειρικά ότι μας συμφέρει...

Ας πορευτούμε

Δεν πρέπει να συγκαλύπτουμε...όχι το σκοτάδι που μας πολεμάει, αλλά το σκοτάδι μας που παραιτείται και εκδικείται και φιλοδοξεί να πάρει το πάνω χέρι...Από ποιόν? από εμένα τον ίδιο...

Εκεί βρίσκεται το πρόβλημα...Και κανείς άλλος, εκτός από εμένα τον ίδιο, δεν έχει την λύση...

Εγώ ο ίδιος έχω το Φως, εγώ ο ίδιος έχω και το σκοτάδι...Και η Ψυχή μου θα κλίνει προς τα εκεί που την έμαθα να βρίσκει τροφή...

Δεν υπάρχει κάτι άλλο...

Ευλογίες και ευκαιρίες για όλους μας

[Ιωαννάκι]

Βασούλα μου
Σαν τον διάβολο που τον βγάλαμε έξω από εμάς για να του φορτώσουμε τις δικές μας αδυναμίες.

[Vasoula]

βολικός είναι ο διάβολος Ιωαννάκι μου

Θυμάμαι την σειρά "Lucifer"...λέει μια φοβερή ατάκα ο "Εωσφόρος"...

"εγώ είμαι αυτός που είμαι, δεν σου λέω όμως τι να κάνεις...Μόνος σου το επιλέγεις, μην τα ρίχνεις σε εμένα λοιπόν, ότι τάχα σε παρασέρνω"

[Ιωαννάκι]

Φοβερή σειρά, με πολλές αλήθειες
Βολικος ο διάβολος, ναι

[Ταρούλα]

Ναι Ευλογίες και ευκαιρίες για όλους!!!

[Βικούλα]

Ναι Βασούλα μου

[Μάνος]

Πόσο δίκιο έχεις Βασούλα μου!!!

[Giorgos Agelis]

[Δωρουλα]

[Annoula]

Έτσι ακριβώς, μην τα ρίχνουμε παρά έξω τα δικά μας

[konstantinos s.]

Πόσο σωστό είναι αυτό που γράφεις Βασούλα…

Διαβάζοντάς σε αναρωτήθηκα, πόσοι άνθρωποι, από αυτούς που ψάχνουν, έχουν καταλάβει τι είναι το σκοτάδι που πολεμάνε και τι το Φως που κρύβουν… Πόσοι από αυτούς που θα διαβάσουν αυτό το κείμενο θα κάτσουν να βρουν αυτό το σκοτάδι μέσα τους και να το αποκαλύψουν…

Και μετά σκέφτομαι πόσο πιο εύκολο είναι να κάνουμε φανταστικές μάχες στο κεφάλι μας, μεταξύ των Φωτεινών και των Σκοτεινών, των καλών και των κακών, αντί να δούμε ότι εμείς έχουμε επιλέξει να κρύψουμε το Φως μας και να υποταχτούμε στην ύλη…

Και ότι όλα στην ουσία είναι θέμα επιλογής…

[Vasoula]

Κωνσταντινούλη

Όλα στην ζωή έγιναν fast!
H πνευματικότητα πουλιέται στους πάγκους σε τιμή ευκαιρίας
Και είναι γεμάτη φως και αγάπη...

Τόσο πολύ φως και τόσο πολύ αγάπη που τα βλέπουμε και τα δύο να διαχέονται στην ανθρωπότητα που τρώει ο ένας τον άλλον!

Η κόλαση και ο παράδεισος φαίνονται στα μάτια του ανθρώπου...
Αυτά είναι συνδεδεμένα ή με την καρδιά ή με το στομάχι
Και αν η καρδιά πολεμάει για το φως, κερδίζει το στομάχι που πολεμάει για την πάρτη του. γιατί έχει την συνείδηση μας μαζί του...
Αυτή θέλει ανάπτυξη, αλλά...ψιλά γράμματα...

Αφού καλέ κυρία έτσι μας έμαθαν...πως να ξεμάθουμε?

[Θοδωράκος]

Ποιό σκοτάδι?
Εγώ δεν βλέπω σκοτάδι...

Βλέπω μόνο ανθρώπους φοβισμένους, αδιάφορους, θυμωμένους, βολεμένους, παραδομένους, μη συνειδητούς...

Πωπω Βασούλα μου

Όταν το διάβασα αυτό, ένιωσα τον ορίζοντα να καθαρίζει.

Αυτό το "σκοτάδι παντού και μαύρη μαυρίλα πλάκωσε", και οι μάχες, πόλεμοι κλπ είναι παγίδα. Στο τέλος παίρνει η μπάλα ακόμα και την ζωή την ίδια. Τα βλέπεις όλα μαύρα παντού, και αρχίζει και σε "πλακώνει" όλο αυτό.

Το σκοτάδι και το σκοτάδι και το σκοτάδι...
Απογοήτευση που μπορεί να φτάνει, σε ακραίες περιπτώσεις, και στα όρια της απελπισίας...

Και αυτό κρύβεται επιμελώς πίσω από αυτές τις "μάχες".

Αυτό το ξεχώρισμα που ανέφερες, με τους φοβισμένους κλπ ανθρώπους, αμέσως φέρνει την ισορροπία. Σαν να "ανοίγει" ο χώρος. Δεν είναι το σκοτάδι κάτι σαν... απροσδιόριστο σύννεφο που πλανάται, αλλά συγκεκριμενοποιείται στους ανθρώπους. Και φυσικά φέρνει όλους (και εμάς, φυσικά) ενώπιον των ευθυνών τους.

Εγώ ο ίδιος έχω το Φως, εγώ ο ίδιος έχω και το σκοτάδι...Και η Ψυχή μου θα κλίνει προς τα εκεί που την έμαθα να βρίσκει τροφή...

Και εκεί βρίσκεται και η δική μας η ευθύνη - μαζί με την συγκάλυψη, φυσικά.

Κάπως έτσι, μέσα από αυτό το ξεκαθάρισμα που φέρνει η Αλήθεια, η Υπευθυνότητα, η Ειλικρίνεια, ανοίγει ακόμα πιο πολύ ο δρόμος για να φέρνουμε και να αυξάνουμε το Φως στην ζωή μας κάθε στιγμή.

Και είναι αυτά που συνήθως βλέπω να "πλακώνονται" κάτω από γρήγορες θεωρίες για αγάπες και φως, αναφορικά και με αυτό που συζητήσατε με τον Κωνσταντινούλη.

Εκρηκτικός συνδυασμός: από την μία το "μαυρίλα παντού" (στην οποία ρίχνεται την ευθύνη), από την άλλη οι γρήγορες πνευματικότητες "του πάγκου" (που συγκαλύπτουν τα εσωτερικά σκοτάδια)...

[Ellaki]

Όταν ο άνθρωπος δεν πιστεύει ότι έχει Φως μέσα του, το σίγουρο είναι ότι θα βρει ενόχους για το σκοτάδι που βιώνει στην ζωή του...
Το ότι ο άνθρωπος έχασε την πνευματικότητα του, δεν σημαίνει ότι το σκότος του την πήρε...
Την παρέδωσε οικειοθελώς... Ελεύθερη βούληση γαρ!

Υποτίθεται ότι μεγαλώνοντας γινόμαστε πιο <σοφοί> αλλά στην ουσία δεν ξέρουμε ποιοί είμαστε γιατί φοβόμαστε να αναλάβουμε την ευθύνη που μας αναλογεί. Έτσι, αφήνουμε τους άλλους να παίρνουν αποφάσεις για μας, ώστε να μπορούμε να καταδεικνύουμε ενόχους. Και επαναλαμβάνουμε τον κύκλο θρέφοντας το σκότος με τον Εαυτό μας.

Αφού καλέ κυρία έτσι μας έμαθαν...πως να ξεμάθουμε?

Ανούσια δικαιολογία που μας εμποδίζει να πιστέψουμε στις Δυνάμεις μας και να σπάσουμε την αλυσίδα. Αν σταματούσαμε για μια στιγμή την αυτολύπηση και τους ρόλους που έχουμε αναλάβει για να αποδείξουμε πόσο <καλοί> είμαστε, θα συνειδητοποιούσαμε ότι δεν υπάρχει λόγος να φοβόμαστε, ότι δεν υπάρχει ασφαλές βόλεμα, ότι και οι διπλανοί μας παίζουν το ίδιο παιχνίδι με τις ίδιες δικαιολογίες. Τότε ίσως να μπορούσαμε να αναρωτηθούμε, γιατί παλεύουμε και ποιός είναι ο αντίπαλος μας. Μήπως ο ίδιος μας ο εαυτός που δεν τον θεωρούμε ποτέ αρκετό, γιατί έτσι μάθαμε?

Και ότι όλα στην ουσία είναι θέμα επιλογής…

[Μάνος]

Ξαναδιαβάζοντας πάλι και πάλι…
…Σαν κάπως να αλλάζουμε πίστα με αυτήν την επίγνωση…
Σαν να γκρεμίστηκε και το τελευταίο οχυρό ψευδαίσθησεων, ωραιοποιήσεων, κτλ…