Ρέικι 1ος βαθμός

[Λιζούλα]

Πραγματικα νιωθω οτι εχουμε χασει πολυτιμο χρονο και σκεψεις σε αορατους εχθρους εξω απο εμας.

Εχω θρηνήσει για τον χαμένο χρόνο αλλά κάποια στιγμή κατάλαβα ότι κάθε τι που έχουμε βιώσει είναι ένα βήμα για το δρόμο μας, μια διαδικασία στην οποία πρέπει να εμπλακούμε για να μπορέσουμε κάποια στιγμή να καταλάβουμε. Ολα είναι δικά μας αρκεί να έχουμε το θάρρος να τα αγγίξουμε
Σκέψεις...

[Danielli]

Liza και μαρακι πραγματικα και εγω ειναι σαν να διαβαζω τον εαυτο μου

Και γω!@};-

Πραγματικα νιωθω οτι εχουμε χασει πολυτιμο χρονο και σκεψεις σε αορατους εχθρους εξω απο εμας.

Δεν υπάρχει χαμμενος χρόνος Τασο μου... υπάρχει η περίοδος της φυσικής μας ζωης που συλλέξαμε εμπειρίες και συναισθηματα, για ξεκινησουμε το ταξιδι και να ανακαλύψουμε τελικά ότι ο "εχθρος" αλλά και ο "θησαυρος" είναι εντος μας!

[Λιζούλα]

να ανακαλύψουμε τελικά ότι ο "εχθρος" αλλά και ο "θησαυρος" είναι εντος μας

[Επισκέπτης]

Δεν υπάρχει χαμμενος χρόνος Τασο μου... υπάρχει η περίοδος της φυσικής μας ζωης που συλλέξαμε εμπειρίες και συναισθηματα, για ξεκινησουμε το ταξιδι και να ανακαλύψουμε τελικά ότι ο "εχθρος" αλλά και ο "θησαυρος" είναι εντος μας!

Σωστο και αυτο danny μου

[ΙΩΑΝΝΑ]

Ο ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΣ ΕΧΘΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΣΗΜΕΙΟ ΠΟΥ ΘΑ ΨΑΞΕΙ ΚΑΝΕΙΣ Indragostit

[meinall]

Σε όλους!

Όχι ότι δεν έχω απορίες δηλαδή, αλλά λέω να τις δαμάσω λίγο...να μην το κάψουμε από τώρα

Υπήρξαν στιγμές που ένιωσα κάτι (είδα, άκουσα, ένιωσα) και φοβήθηκα, υπήρξαν και άλλες που μου φάνηκε τόσο φυσικό.
Υπάρχουν στιγμές που πέφτω για ύπνο φοβισμένη, υπάρχουν στιγμές που κοιμάμαι μέσα σε μια γαλήνη. Υπήρξαν και στιγμές που δεν κοιμήθηκα μέχρι να ξημερώσει.

Δε λέω ότι δε φοβάμαι, δε μπορώ όμως με τίποτα να πω ότι δε με ελκύει και δε με οδήγησε κάτι ως εδώ.

Με έβαλε η Βάσω να σκεφτώ το λόγο που θα έμπαινα στο ρέικι... ή κάπως έτσι.
Καταρχάς η αίσθησή μου ήταν ότι δε χρειάζομαι τις αιτίες. Βιάζομαι να μάθω, αλλά δε βιάζομαι να μπω. Αν είναι να γίνει, θα γίνει κάποια στιγμή. Αν είναι να μη γίνει, θα μου περάσει.

Αυτές τις μέρες κατάλαβα ότι όλα άρχισαν....
Μετά το βιβλίο της Hay (πριν πολλά πολλά χρόνια), κι ενώ ήξερα ότι δεν τα χω λύσει όλα μου τα προβλήματα, ήξερα ότι κι εκεί που έφτασα ήταν ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ. Το άφησα και πραγματικά για την ώρα το είχα ισορροπήσει όσο χρειαζόταν.
Μου μεινε όμως το 'κουσούρι' του διαβάσματος
Κι απέκτησα μια φιλοσοφία που πιστεύω είναι ολόδικιά μου: "Όσα και να δεις, όσα και να διαβάσεις, θα κρατήσεις μόνο αυτά που χρειάζεσαι, αυτά που σου λένε κάτι τη δεδομένη στιγμή". Και θα σου έρχονται μπροστά στα μάτια σου, όχι με την ερμηνεία του 'τα ελκύεις', αλλά με την ερμηνεία του 'τα προσέχεις' 'τα παίρνεις χαμπάρι'.
Και πραγματικά, τα έπιασε το μάτι μου, αλλά κάποια στιγμή έγινε σα να ήρθαν τα γεγονότα και να με βρήκαν μαγικά. Σιγά σιγά, ένα ένα. Και με οδήγησαν σιγά σιγά, με το ρυθμό μου, δίνοντάς μου ανάσες για να τα χωνέψω -ίσως (; )

Όμως την ξαναέχασα την ισορροπία μου και τα πάντα έχουν μπερδευτεί μέσα μου. Νιώθω ότι χρειάζομαι ηρεμία και όταν ηρεμώ, νιώθω ότι είμαι τόσο νωθρή που χρειάζομαι ενέργεια. Αλλά μετά σκέφτομαι την ενέργεια και ξέρω ότι ούτε τη μισή δε θα αντέξω απ' όσο άντεχα παλιά. Κουράζομαι μόνο και στη σκέψη. Κι ύστερα, αν ξαναγυρίσω στην ενέργεια, πότε θα ηρεμήσω πραγματικά; Νιώθω ανήσυχη, σε εγρήγορση στην ηρεμία μου, υπνηλία και κακοκεφιά στην ενέργειά μου. Τίποτα δεν είναι όπως πρέπει.
Νιώθω επίσης μεγάλο θύμα, αφού έχω προγραμματιστεί να προσπαθώ να μην κάνω ό,τι μου κάνουν. Κι ενώ επιτέλους αποφασίζω να εστιάσω πια μόνο στο τι θέλω εγώ, το 'χωρίς να κάνω κακό σε κανένα', το 'ποτέ δεν ξεχνάμε το τακτ μας', συνεχίζει να υπάρχει, δίνοντας πρόσφορο έδαφος για θυματοποίηση. Μα αλλιώς, να γίνω σαν αυτό που θέλω να πατάξω;
Νιώθω ότι δεν κάνω τίποτα, αλλά θέλω να τα κάνω όλα. Πότε αποφασίζω να τα κάνω όλα μαζί για να μη χάνω καιρό, πότε αποφασίζω ότι αυτός δεν είναι ο σωστός τρόπος, αλλά μετά κάνοντας λίγα κάθε φορά, αισθάνομαι ότι δεν προχωράω. Και στο τέλος στάσιμα και τα σχέδιά μου, στάσιμη κι εγώ. Που είναι η χρυσή τομή;
Τα ψυχοσωματικά μου έχουν χτυπήσει καμπανάκι προ πολλού, αλλά όταν πάω να ασχοληθώ είτε με αυτά είτε με όλα τα υπόλοιπα, σαμποτάρω άσχημα τον εαυτό μου. Το ξέρω ότι τον σαμποτάρω. Καμιά φορά, κάνω σαμποτάζ στο σαμποτάζ και τότε περνάει πολύς καιρός για να καταλάβω τα πραγματικά κίνητρα και φόβους πίσω από τα αλλεπάλληλα (το σκότωσα;) σαμποτάζ.
Να μιλήσω για την αυτοπεποίθησή μου που όσα σκαλοπάτια κι αν την ανεβάζω κάθε φορά, μοιάζει ότι δεν έχει γιατρειά το πράγμα;
Αποφάσισα λοιπόν ότι το θέμα θέλει περαιτέρω ανάλυση γιατί ίσως μόνη με τα βιβλία μου δεν είμαι αρκετή. Όμως εκτός από τα μακροπρόθεσμα οφέλη, έχουμε και τα τωρινά που θέλουν άμεση προσοχή. Αλλά, πώς να ψάξεις, αν δεν έχεις την απαιτούμενη ενέργεια; Βαρέθηκα να φοβάμαι ότι τελικά είμαι τεμπέλα. ’λλη μια ταμπελίτσα των άλλων για να αισθανθώ κακή και λίγη. Πιστεύω πλέον στο μπλοκάρισμα, στο σαμποτάζ, στο σκόρπισμα και στο μπέρδεμα-στο misleading που λένε -όλα τα τελευταία έρχονται από μένα φυσικά. Κι όσο ψάχνω τόσο μπερδεύονται, ωστόσο, κι αν το αφήσω στη μοίρα του, απλά θα αποκοιμηθεί για να βγεί σε 10 χρόνια, δίνοντας μέχρι τότε την αίσθηση του...κοιμισμένου αλλά ήρεμου -τί οφελεί;
Πιστεύω ότι η απάντηση και η θεραπεία βρίσκεται σ' αυτές τις φιλοσοφίες για τις οποίες δε χωράει αμφισβήτηση. Τίποτα σε ότι μας συμβαίνει σωματικά και ψυχικά δεν είναι αυτόνομο. Γι' αυτό κι έλεγα σε άλλο ποστ ότι μαζί με το ξεμπλοκάρισμα του σώματος ήθελα και πολύ κουβέντα. ’λλωστε, νοσούν και τα δυο και τί να το κάνεις το μασάζ αν το μυαλό σου ξανασφίξει το σώμα, τί να την κάνεις την ψυχανάλυση, αν το κουρασμένο σώμα ξαναζορίσει το μυαλό; Πώς θα βρεις έτσι την άκρη του νήματος;

Δεν ξέρω λοιπόν αν αυτοί είναι αρκετοί λόγοι -αλλά τους καταθέτω αν και δεν τους θεωρώ ούτε δικαιολογία ούτε την άκρη του νήματος στην αναζήτησή μου (άντε βρες το.. Όχι, βρες το! ).
Αλλά κάπου εδώ γύρω είναι όλη η ιστορία μου.

Αν φοβάμαι λοιπόν; Φυσικά.
Σιγά σιγά όμως. Όπως μοιραίνω στο βιβλιοπωλίο τα βιβλία μέχρι να τα αγοράσω (και να εκνευρίσω τις υπαλλήλους που νομίζουν ότι θα σουφρώσω κάτι μόλις κουραστούν να κοιτάζουν ), έτσι κι αυτό θα έρθει όταν και αν πρέπει.

Μέχρι τότε όμως............
















........ε ρε τί έχετε να τραβήξετε με τις ερωτήσεις μου!

[Vasoula]

Καταρχάς η αίσθησή μου ήταν ότι δε χρειάζομαι τις αιτίες.

Μαρία μου, ανεξάρτητα από το ρέικι, όποια μέθοδο και να ακολουθήσεις, αν θεραπεύεις μόνο τα συμπτώματα, οι αιτίες θα δημιουργήσουν, σαφώς, άλλες εστίες "ασθένειας" και θα παρουσιάζονται συνεχώς μπροστά σου, για να τις δεις!

Η γνώση, μέσω των βιβλίων, σου παρουσιάζει μια διαφορετική οπτική της ζωής και των επιδιώξεων μιας ανθρώπινης ύπαρξης, αλλά ποτέ δεν σε βάζει σε διαδικασία εφαρμογής της, γιατί είναι γνώση "μασημένη" και όχι τεκμηριωμένη από εσένα την ίδια.

Εσύ η ίδια, χρειάζεται να έχεις το θάρρος να βρεις την αλήθεια μόνη σου και αυτό προϋποθέτει "μάχες" με τον εαυτό σου, που δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι αντοχές για να τις κάνουν.

Νιώθω ότι χρειάζομαι ηρεμία και όταν ηρεμώ, νιώθω ότι είμαι τόσο νωθρή που χρειάζομαι ενέργεια.

η ηρεμία έχει πολλές διεξόδους. Μία από αυτές είναι η θετική σκέψη...Αλλά το να πείσεις τον εαυτό σου ότι όλα είναι καλά, χωρίς να έχεις καν αποσυμβολίσει τι σημαίνει «καλά», σου φέρνει αυτήν την νωθρότητα, γιατί το συναίσθημα δεν έχει ικανοποιηθεί, μάλλον περισσότερο έχει αγνοηθεί, θα έλεγα και ο κατευνασμός του έγινε μόνο νοητικά.
Αυτήν την γνώση της γεφύρωσης μεταξύ νου και συναισθήματος χρειάζεται να την «κατακτήσεις» και αυτό γίνεται μόνο με καθημερινή εσωτερική εργασία, όσο και αν πονάει!

Η Louise Hay, μια που την αναφέρεις, δίνει κάποιες θετικές επιβεβαιώσεις μεν, αλλά, όπως θα γνωρίζεις, τις εξαρτά με τις αιτίες τους. Γιατί, φυσικά, γνωρίζει και η ίδια ότι οι θετικές επιβεβαιώσεις δεν αρκούν για να απαλύνουν τα ασθενή συμπτώματα ενός μπλοκαρισμένου συναισθήματος.
Για να αλλάξεις οπτική για την Ζωή, χρειάζεται πρώτα να έχεις βρει το νόημά της μέσα σου!

Ο λόγος που απομακρύνθηκε ο ΄Ανθρωπος από τον θεό του, είναι ακριβώς γιατί αφελώς πίστεψε ότι ο θεός είναι εκτός του. ΄Ετσι ακριβώς όπως πιστεύει ότι το συναισθηματικό του πεδίο δεν περιλαμβάνεται στην Ολότητα του «είναι» του και το αφήνει να δρα ανεξέλεγκτα ώστε άλλοτε να ορμά και άλλοτε να «λουφάζει»…

Τίποτα σε ότι μας συμβαίνει σωματικά και ψυχικά δεν είναι αυτόνομο. Γι' αυτό κι έλεγα σε άλλο ποστ ότι μαζί με το ξεμπλοκάρισμα του σώματος ήθελα και πολύ κουβέντα

Το ρέικι δεν ξεμπλοκάρει μόνο το σώμα, αλλά και τα ψυχικά πεδία, έτσι ώστε να εκφραστούν όσα το «δυναστεύουν» και να ανοίξουν τον δρόμο για την πνευματική ολοκλήρωση ενός ανθρώπου. Είναι μια αργή μεν διαδικασία, αλλά τίποτα γρήγορο δεν είναι και ωφέλιμο, αυτό να το θυμάσαι κατά την έρευνά σου.

[ΙΩΑΝΝΑ]

[meinall]

Το ρέικι δεν ξεμπλοκάρει μόνο το σώμα, αλλά και τα ψυχικά πεδία, έτσι ώστε να εκφραστούν όσα το «δυναστεύουν» και να ανοίξουν τον δρόμο για την πνευματική ολοκλήρωση ενός ανθρώπου. Είναι μια αργή μεν διαδικασία, αλλά τίποτα γρήγορο δεν είναι και ωφέλιμο, αυτό να το θυμάσαι κατά την έρευνά σου.

Αυτό το 'αργή διαδικασία' δε με τρομάζει. Αυτό που με σταματάει και με απωθεί είναι ότι, μέσα από το πέπλο του "κανείς δεν μπορεί να σου πει τίποτα, θα το ανακαλύψεις μόνη σου" δε βλέπω την άκρη για το δρόμο που θα ακολουθήσω για την ανακάλυψη. Λες ότι τα βιβλία δε βοηθάνε (περίεργο, γιατί τεχνικές διαλογισμού έχω βρει, πχ πώς να ρωτάς τον ανώτερο εαυτό σου για τις απαντήσεις που ψάχνεις). Λές λοιπόν τα βιβλία είναι μασημένες γνώσεις, οι θεραπευτές δεν είναι γκουρού, το σάιτ δεν έχει έτοιμες απαντήσεις. Οκ, κανένα πρόβλημα. Ένα clue όμως; Έτσι ξαφνικά θα μου έρθει η επιφοίτηση για αυτογνωσία; Προς τα που να προσανατολίσω τη σκέψη μου;

[Vasoula]

δεν είπα ποτέ, βρε Μαράκι, ότι θα σου έρθει επιφοίτηση!!!
Με παρεξήγησες...

Ούτε ότι τα βιβλία δεν είναι ωφελιμα...αλλίμονο!!

Σε "διαβάζω" ότι ζητάς απεγνωσμένα λύση και αυτό σου είπα ότι δεν θα βρεις μέσα από όλα αυτά.

Την κατεύθυνση στην δίνουν όλοι οι μέθοδοι αυτοθεραπείας, τον δρόμο όμως τον διανύεις μόνη σου!

Οι επιγνώσεις υπάρχουν παντού και στα βιβλία, και στις μεθόδους αυτοθεραπείας και σ' αυτό εδώ το φόρουμ!

Οι συνειδητοποιήσεις όμως γίνονται στην καρδιά σου.
Γιατί άλλο να γνωρίζω την κατεύθυνση και άλλο να λαχταρώ γι' αυτήν!

[meinall]

Βάσω όταν ζορίζω για απαντήσεις, όταν αμφισβητώ, ποτέ δεν έχει προσωπική χροιά.

Δε σας γνωρίζω καλά ακόμα για να ξέρω πως θα το πάρεις εσύ ή οι άλλοι, αλλιώς θα ήμουν πιο συγκεκριμένη (σκληρή;) στα λόγια μου Και θα ζητούσα πιο επίμονα 'αποδείξεις' και διευκρινήσεις.

Ελπίζω να μη φανεί σαν 'πρήξιμο' γιατί η αμφισβήτηση (στα πάντα σχεδόν) μου χρειάζεται στην παρούσα φάση. Απλά έχε υπόψιν ότι δεν είναι προσωπικό. Δεν είναι αμφισβήτηση των προθέσεων, είναι ξεδιάλυμα του 'πως το εννοείς' και του 'και γιατί να μην συμβαίνει το αντίθετο' κλπ.

Αν μπορούσα, θα σε αμφισβητούσα όλη μέρα
Γιατί υποψιάζομαι ότι οι γνώσεις που μου δίνεις με το σταγονόμετρο υπάρχουν.
Και υποψιάζομαι επίσης ότι με τη λακωνική τους μορφή που βγαίνουν, ακόμα δεν είμαι ικανή να τις 'πιάσω'.

[ΙΩΑΝΝΑ]

Την κατεύθυνση στην δίνουν όλοι οι μέθοδοι αυτοθεραπείας, τον δρόμο όμως τον διανύεις μόνη σου!

Οι επιγνώσεις υπάρχουν παντού και στα βιβλία, και στις μεθόδους αυτοθεραπείας και σ' αυτό εδώ το φόρουμ!

Οι συνειδητοποιήσεις όμως γίνονται στην καρδιά σου.
Γιατί άλλο να γνωρίζω την κατεύθυνση και άλλο να λαχταρώ γι' αυτήν!

Συμφωνώ και εγώ σε αυτό απο την εμπειρά μου και μόνο μέχρι τώρα

[Vasoula]

Μαράκι, κατ' αρχήν να σου διευκρινήσω, ότι μπορείς να αμφισβητείς όσο θέλεις...Εγώ προσωπικά δεν έχω καμία ανάγκη επιβεβαίωσης από εσένα ή από κάποιον άλλον, γιατί την εμπειρία μου την έχω τεκμηριώσει μόνη μου! Οπότε, ποτέ δεν θα έπαιρνα την όποια αμφισβήτηση, προσωπικά, ακόμα κι αν είχει υπόνοια προσωπικού χαρακτήρα.

Σκοπός είναι να βοηθήσεις τον εαυτό σου, συλλέγοντας πληροφορίες για τον Δρόμο που θέλεις να πάρεις, αν και, από την προσωπική μου εμπειρία, θα σου έλεγα, ότι δεν σε κάνει να αμφισβητείς η μέθοδος/γνώση που σου προσφέρεται για τον Δρόμο σου, αλλά η ίδια η διάθεσή σου να τον διανύσεις...

[meinall]

[Giotoula]

... αν και, από την προσωπική μου εμπειρία, θα σου έλεγα, ότι δεν σε κάνει να αμφισβητείς η μέθοδος/γνώση που σου προσφέρεται για τον Δρόμο σου, αλλά η ίδια η διάθεσή σου να τον διανύσεις...

Πόσο δίκιο έχεις αλλά και πόσο δύσκολο μας είναι αρκετές φορές να το παραδεχτούμε...