αγαπημένη μου ψυχή σε παρακάλεσα, σε ικέτεψα να σταματήσουμε…
«Δεν έχουμε χρόνο…»
«Δεν αντέχω άλλο, θέλω να κάτσω λίγο σ’ αυτόν το σκοτεινό διάδρομο…»
Μα εσύ έτρεχες. Σ’ έχασα… Φύγε, στο καλό…
Εγώ θα περιμένω, θέλω να ακούσω ξανά την ανάσα μου,
θέλω να ακούσω ξανά τη ζωή μου…
Ας είναι και χωρίς εσένα, αγαπημένη μου ψυχή…
Κοίταξα τα κλειδιά… «Τι να τα κάνω Μεγάλε Ιερέα;
Δεν τα θέλω, δε θέλω να δω τις επιλογές μου,
δε θέλω να γνωρίζω τη ζωή μου,
θέλω απλά να ζήσω…»
Τα πέταξα στο χάος! Μόνη μου τώρα…
Το χάος χαμογέλασε… Είχε πάρει όλα τα κλειδιά της ζωής μου...
«Τώρα μου ανήκεις»
«Δε με τρομάζεις… Είμαι μέρος σου, χωρίς εμένα δεν αξίζεις…»
«Δε θέλω να σε τρομάξω… Είσαι μέρος μου, χωρίς εμένα θα χαθείς…»
«Έχω χιλιάδες δρόμους να διανύσω, έχω χιλιάδες πόρτες να ανοίξω.
Αν είμαι μέρος σου, άνοιξέ τες. Αλλιώς δεν αξίζεις…»
«Όλες οι πόρτες ανοιχτές, για σένα! Πρόσεξε που θα με πας…»
Ζήτησα, αγαπημένη μου ψυχή, να με αγγίξει ο ουρανός…
Ο ουρανός κατέβηκε κι εγώ άπλωσα τα χέρια και τον άγγιξα…
Οι παλάμες μου γέμισαν πληγές!
Ζήτησα να μ’ αγγίξει η γη…
Η γη ανέβηκε κι εγώ πάτησα πάνω της με ορμή…
Τα πόδια μου γέμισαν πληγές!
Ζήτησα να μ’ αγγίξεις εσύ αγαπημένη μου ψυχή…
Ήρθες και σε κράτησα σφιχτά… Η καρδιά μου γέμισε πληγές!
«Μεγάλε Ιερέα, τώρα δε γλυτώνω…
Ό, τι και να αγγίξω πονάω, η ζωή με ματώνει…
Χάος, ω εσύ μέρος μου, χαθήκαμε…»
«Ότι ζητάς, δεν το φτάνεις… ότι έρχεται σε σένα,
δεν είναι αληθινό! Πήγαινε εσύ να βρεις την αλήθεια,
και ζήσε σαν να είναι όλα ψέματα…»
«Μεγάλε Ιερέα, πώς να πάω στον ουρανό;»
«Ψήλωσε…»
«Πώς να πατήσω στη γη;»
«Χαμήλωσε…»
«Πώς να πω σ’ αγαπώ;»
«Όταν δε χρειάζεται να ψηλώνεις
για να φτάσεις τον ουρανό,
όταν δε χρειάζεται να χαμηλώνεις,
για να πατήσεις στη γη,
τότε θα αγαπάς, γιατί δε θα ξέρεις να κάνεις κάτι άλλο…»
Ήρθα κοντά σου αγαπημένη μου ψυχή, σαν ουρανός,
σε άγγιξα σαν γη και τότε ήξερα πως σ’ αγαπώ αιώνια!
Ω γλυκό μου χάος! Έχεις τώρα μέρος
να ακουμπήσεις το σκοτάδι σου…
η καρδιά μου είναι μέρος σου!!!
Η ΖΩΗ ΜΟΥ...ΟΙ ΖΩΕΣ ΜΑΣ
Τούτη η εποχή δίνει θαυμάσιες ευκαιρίες για εσωτερική Ανάσταση...
Και τι είναι η Ανάσταση?
Πότε προκύπτει?
Μετά τον θάνατο? ή πριν την Ζωή?
Μπορεί αυτήν την στιγμή να ζούμε μέσα σε μια πληγωμένη Ανθρωπότητα...
Μπορεί οι άνθρωποι να ξέχασαν τον Παράδεισο...
Αλλά κανείς τους δεν πιστεύει ότι την κόλαση μόνος του ο καθένας την δημιούργησε, την προετοίμασε για τον Εαυτό του και τους άλλους...
Παραβίάσε σημαντικούς Νόμους, πάνω στην υπερβολή του...
Και ο μεγαλύτερος και υψηλότερος Νόμος που παραβίασε είναι της Αβλάβειας
Γιατί όταν δημιουργείς την κόλαση για τον Εαυτό σου και τους άλλους, χωρίς μια στιγμή να συναισθανθείς την βλάβη που προκαλείς, από ένα "καπρίτσιο" και μόνο, η αρχέγονη καλοσύνη σου πάει χαμένη...
Η Γη δεν είναι πλανήτης εξορίας...Είναι πανέμορφος...
Αλλά αν χαθεί η αρχέγονη καλοσύνη, τότε όχι μόνο η Γη, αλλά όλο το Σύμπαν θα σε πετάξει έξω από την Νομοτέλεια της Δημιουργίας
Θα σε περιορίσει σε μια φυλακή, για να μην βλάψεις άλλο.
Και στην Δημιουργία δεν υπάρχουν δικαστές που λαδώνονται και κάνουν χάρες στον παρόνομο...
Στην Δημιουργία δεν υπάρχουν καν δικαστές... Υπάρχουν Νόμοι, που επιδρούν σ' αυτόν που τους παραβιάζει με έναν αόρατο τρόπο...
όπως αόρατη είναι και η φυλακή μας... Δεν την παίρνουμε είδηση γιατί έχουμε λανθασμένη άποψη για την ελευθερία μας.
Η πλάνη μας αφορά στο τι νομίζουμε ότι μπορούμε να κάνουμε σαν ελεύθερα όντα, παραβλέποντας αυτά που κάνουμε μέσα στην φυλακή μας
Μια φαντασίωση μας χωρίζει από την Αλήθεια
Πριν "εξεγερθούμε" λοιπόν ενάντια στον καταπιεστή, θα πρέπει να ανακαλύψουμε ότι αυτός ζει μόνο μέσα μας.
Ας προσέξουμε λοιπόν ποιόν θέλουμε να αναστήσουμε...
Γιατί έτσι όπως έγινε με εμάς, τελικά αυτόν που αναστήσαμε, θέλουμε τώρα να τον βάλουμε φυλακή...
Έτσι συμβαίνει πάντα όμως...η ιστορία το λέει, όχι εγώ
Από ένα καπρίτσιο και μόνο, παραβιάζουμε τους Νόμους...
Ένας εγωισμός δρόμος, μας χωρίζει από την αρχέγονη καλοσύνη μας...
Ένας εγωισμός δρόμος μας χωρίζει από την Αλήθεια
Ένας εγωισμός δρόμος μας χωρίζει από την Ζωή
Στο τέλος, ανασταίνουμε, αυτούς που οφείλαμε να είχαμε θανατώσει... Και θανατώνουμε αυτούς που οφείλαμε να είχαμε αναστήσει
Και τόσο Φως...Τόσο χάος...
Το Φως είναι δικό μας…Το χάος είναι αυτού μέσα μας, που νομίζει ότι είναι ελεύθερος, ενώ τρέμει την ελευθερία… Και τα δύο δικά μας είναι… Όπως και οι επιλογές μας.
- 7a657221fb5558fc21b185571957a054.jpg (26.26 KiB) Προβλήθηκε 1718 φορές
Βασούλα μου 
