Πως θα αγαπήσουμε τον άλλο όταν δεν σεβόμαστε τον εαυτό μας
Kαι πως σεβόμαστε τον εαυτό μας? Τι σημαίνει η λέξη «σεβασμός» για την εσωτερική μας διαδρομή? Ποιόν εαυτό σεβόμαστε?
Τον ιδεατό? Αυτόν που έχουμε σαν θεσμό? Σαν αξία?
Εγώ έχω κατανοήσει άλλα πράγματα για τις σχέσεις των ανθρώπων, συνδέοντας τες ενεργειακά, αφού η ενέργεια για μένα πια είναι μέρος της ζωής μου
Σε μια σχέση υπάρχει πάντα μια κατάσταση, την οποία και οι δύο τροφοδοτούν με ενέργεια
Αφιερώνουν χρόνο ο ένας στον άλλον, μοιράζονται δραστηριότητες και συναισθήματα. Ποτέ αυτά δεν μπορούν να «ζυγιστούν» ισόποσα
Πόση ενέργεια βάζει ο ένας, πόση ο άλλος! Και από εκεί ξεκινά το λάθος στην σχέση, γιατί ξαφνικά βρίσκεται ο ένας να τροφοδοτεί την σχέση με τόση ενέργεια, ώστε ο άλλος να χρειάζεται να επαναπαυτεί, και να δώσει την ενέργεια του ( που δεν χρειάζεται να δώσέι στην σχέση, λόγω υπερτροφοδότητσης από τον άλλον), αλλού
Μοιραία ο ένας αισθάνεται αδικημένος από την υπερβολική προσπάθεια, και ο άλλος δεν μπορεί να το αντιληφθεί, αφού δεν νιώθει έλλειψη ενέργειας στην σχέση και δεν μπορεί να κατανοήσει την υπερβολική προσπάθεια του άλλου
Στην έννοια «σεβασμός στον εαυτό μας» λοιπόν, εγώ καταλαβαίνω την υπερβολική προσπάθεια του ενός, που δεν βρίσκει ανταπόκριση στον άλλον, ακριβώς λόγω αυτής.
Και από εκεί αρχίζουν οι μάχες, με αποτέλεσμα και τα δύο μέρη να νιώθουν ψέμα την όλη διαδικασία. Ο μεν γιατί αισθάνεται «κουρασμένος» από την προσπάθεια και απογοητευμένος, και ο δε γιατί δεν μπορεί να κατανοήσει αυτήν την υπέρμετρη προσπάθεια και έχει κουραστεί από την ίδια του την αδράνεια.
H διεκδίκηση δεν αφορά πάντα κάτι συγκεκριμένο σαν ανταπόκριση. Διεκδίκηση είναι όταν απαιτείς ο άλλος να είναι εκεί, την στιγμή που εσύ δεν του το επιτρέπεις, δίνοντας ενέργεια και για τον ίδιο
Ο σεβασμός ξεκινά όταν αυτό το αναγνωρίζεις και το αλλάζεις
Αυτό ο άλλος δεν το θέλει, γιατί ξεβολεύεται
Και εκεί η σχέση διαλύεται, αν δεν υπάρξει η ωριμότητα της κατανόησης της ενεργειακά
Η ωριμότητα σε μια σχέση ολοκληρώνεται, όταν και οι δυό μπορούν να την διαχειριστούν ενεργειακά, κατανοώντας την συμμετοχή τους σ αυτήν.
Ενεργητικά και παθητικά, σε συντονισμό και συνταύτιση, για να είναι αληθινή.
Μόνον έτσι έχουν αξία οι υποχωρήσεις και η κατανόηση.
΄Όμως για να γίνει αυτό, πρέπει να είναι ξεκάθαρες οι εσωτερικές αξίες του ενός, στον άλλον. Μέχρι του σημείου που εκείνες είναι γνωστές στον καθένα ξεχωριστά.
Στην πορεία της εξέλιξής μας, οι αξίες διαρκώς μεταβάλλονται και παραμένουν μόνον εκείνες που μας δείχνουν τα φυσικά μας όρια, ώστε η ελευθερία του ενός να μην γίνεται δέσμευση για τον άλλον.
Προδομένος θα αισθάνεται ο ένας, που «φούσκωσε σχεδόν μόνός του το «μπαλόνι» της σχέσης. Και ο άλλος θα αισθάνεται άβολα, γιατί νιώθει «ξεκούραστος» σ αυτήν την σχέση, ενώ και οι δυο θα έπρεπε να νιώθουν το ίδιο «ενεργειακό βάρος», που στην φυσική ζωή μας σημαίνει συντροφικότητα
και αγάπη!
Απλά μια ακόμα άποψη
την οποία αντιλήφθηκα με πολύ θλίψη, ομολογώ...
