ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ

[Vasoula]

Εμείς οι "γονείς"...


Πολλές φορές έρχομαι αντιμέτωπη με θυμωμένους γονείς όταν το παιδί τους παίρνει τον Δρόμο του και χάνεται από την οικογενειακή εστία. Αυτοί οι δήθεν δυνατοί δεσμοί μιας οικογένειας συγκαλύπτουν πολλές φορές την αδυναμία και την ανωριμότητα τω ν μελών να δημιουργήσουν ουσιώδεις σχέσεις μεταξύ τους και παρεμβάλλουν πολλά «πρέπει» για την εξαργύρωση της αγάπης.

Δεν γίνεται να αγαπάς τους γονείς εκείνους που δεν έμαθαν να αγαπάνε πρώτα τον Εαυτό τους και έτσι να σε μάθουν να κάνεις και εσύ το ίδιο. Να σέβονται τον Εαυτό τους πρώτα και έτσι να σε μάθουν να κάνεις και εσύ το ίδιο.

Πολλές φορές ο ψυχολόγος ξέρει για το παιδί σου, πολύ περισσότερα πράγματα από όσα ξέρεις εσύ ο ίδιος.

Υπάρχουν πολλά «γιατί» που χρειάζεται εμείς οι γονείς να ερευνήσουμε, προτού θυμώσουμε με τις συμπεριφορές των ενήλικων παιδιών μας, επειδή δεν ανταπόδωσαν την «καλοσύνη» μας, τις «θυσίες» μας, την «αγάπη» μας. Υπάρχουν πολλές εξηγήσεις για τους λανθασμένους δρόμους που πήραν τα ενήλικα παιδιά μας, αρκεί να δούμε την δική μας κατεύθυνση με ειλικρίνεια και ανοχή και έτσι χωρίς ενοχές να ζητήσουμε συγνώμη από τον Εαυτό μας, που τον χάσαμε στο όνομα των πεποιθήσεων μας, των ηθών και των εθίμων μας. Και όταν χάσει κάποιος τον Εαυτό του, το σίγουρο είναι ότι θα φλερτάρει με την κατάθλιψη και την ματαιότητα της ζωής του και ακριβώς το ίδιο θα μάθει και το παιδί του να κάνει.

Η έννοια του αληθινού "Σπιτιού" για τον καθένα μας είναι εκεί που μπορείς να νιώθεις απόλυτα προστατευμένος, όπως και να είσαι.
Το κάθε παιδί μπορεί να πειραματιστεί, να ερευνήσει, να πάρει τον δρόμο του, να κάνει λάθη, να μάθει...Και να έχει κάπου να "ξαποστάσει" η Ψυχή του όταν κουραστεί...Να ξέρει πως πάντα θα είναι κάποιος εκεί, που δεν θα τον κρίνει γιατί πήρε αποστάσεις, δεν θα του χτυπήσει το συνηθισμένο "τι έκανα εγώ για σένα", που θα του δώσει απλόχερα την αγκαλιά του, ακόμα και αν έχει χαθεί...

Δεν μεγαλώνουμε παιδιά για να μας ευγνωμονούν... Μεγαλώνουμε τον άνθρωπο έτσι, ώστε από παιδί μας να γίνει Παιδί του Θεού, όταν έρθει η ώρα του. Και όσα εφόδια δεν καταφέραμε να του δώσουμε, να του έχουμε δώσει τα όπλα ώστε να τα βρει μόνο του.

Έτσι γίνεται η απλή συγγένεια, αιώνια Φιλία της Ψυχής. Η αληθινή σου οικογένεια δεν είναι αυτή που σε μεγάλωσε, αλλά αυτή που σε νιώθει αληθινά και βαθιά και στις αδυναμίες σου. Τον δυνατό όλοι τον θέλουν μαζί τους...

Αυτό είναι το αληθινό μας Σπίτι... Και επειδή σπάνια μπορούν οι άνθρωποι να το βρουν στην Γη, το ψάχνουν απεγνωσμένα στον Ουρανό...

Μα το "Σπίτι" αυτό είναι παντού, όπου υπάρχουν Άνθρωποι που κρατάνε ζωντανές τις Μνήμες του Ανθρώπου και του Θεού, για να σου θυμίζουν που ήθελες να πας και που τελικά πήγες...

Πάντα υπάρχει η στιγμή που μπορούμε να αλλάξουμε την Κατεύθυνσή μας… Η γνώση υπάρχει παντού, αρκεί να προκύψει το ερώτημα και να έχουμε το σθένος να γυρίσουμε πίσω, ανεξάρτητα από το πόσο μακριά έχουμε πάει…

Και όσο επίπονη και αν είναι η παραδοχή ότι πήραμε λανθασμένο δρόμο, είναι η μοναδική ευκαιρία να συνάψουμε μεταξύ μας δεσμούς αιωνιότητας και να τιμήσουμε τον ρόλο του γονέα, που δεν στέκεται στον θρόνο του και από θέση ισχύος διατάζει και κυριαρχεί, αλλά ελευθερώνει μέσα του τις πεποιθήσεις του και μπορεί να δει τον άλλον άνθρωπο όχι σαν παιδί του, αλλά σαν Φίλο της Ψυχής του.
Ο καθένας μας είναι ελεύθερος αναζητητής της Ζωής, αλλά για να δώσουμε αυτό το δικαίωμα και στον άλλον άνθρωπο, χρειάζεται να ανακαλύψουμε τον δικό μας πόνο πρώτα, αυτόν τον πόνο που μας έκανε να χάσουμε τον Εαυτό μας και να επανεξετάσουμε τις «κληρονομιές» μας (που λάβαμε και δώσαμε)

Η αγάπη δεν είναι κάτι δεδομένο μέσα σε ρόλους… Είναι εξαρτητική, εξαντλητική και απεχθής η ερμηνεία της, όταν δημιουργεί ενοχές και συνεχίζει εφ’ όρου ζωής να ζητάει τιμές και δόξες, χωρίς να της επιτρέπουμε ταπεινά να μας πάρει από το χέρι και να μας οδηγήσει στην ελευθερία. Και έτσι ταπεινά, να αφήσουμε το δάκρυ να κυλήσει και να σπάσει τους εγωισμούς μας, γκρεμίζοντας τους θρόνους μας.
Αν γκρεμιστεί ο θρόνος τότε ίσως καταλάβουμε ότι το παιδί δεν μας ανήκει…

Μια λαϊκή παροιμία λέει «ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις»
Ας το έχουμε κατά νου…

[Λιζούλα]

[Giotoula]

Η έννοια του αληθινού "Σπιτιού" για τον καθένα μας είναι εκεί που μπορείς να νιώθεις απόλυτα προστατευμένος, όπως και να είσαι.
Το κάθε παιδί μπορεί να πειραματιστεί, να ερευνήσει, να πάρει τον δρόμο του, να κάνει λάθη, να μάθει...Και να έχει κάπου να "ξαποστάσει" η Ψυχή του όταν κουραστεί...Να ξέρει πως πάντα θα είναι κάποιος εκεί, που δεν θα τον κρίνει γιατί πήρε αποστάσεις, δεν θα του χτυπήσει το συνηθισμένο "τι έκανα εγώ για σένα", που θα του δώσει απλόχερα την αγκαλιά του, ακόμα και αν έχει χαθεί...

Δεν μεγαλώνουμε παιδιά για να μας ευγνωμονούν... Μεγαλώνουμε τον άνθρωπο έτσι, ώστε από παιδί μας να γίνει Παιδί του Θεού, όταν έρθει η ώρα του. Και όσα εφόδια δεν καταφέραμε να του δώσουμε, να του έχουμε δώσει τα όπλα ώστε να τα βρει μόνο του.

Και όσο επίπονη και αν είναι η παραδοχή ότι πήραμε λανθασμένο δρόμο, είναι η μοναδική ευκαιρία να συνάψουμε μεταξύ μας δεσμούς αιωνιότητας και να τιμήσουμε τον ρόλο του γονέα, που δεν στέκεται στον θρόνο του και από θέση ισχύος διατάζει και κυριαρχεί, αλλά ελευθερώνει μέσα του τις πεποιθήσεις του και μπορεί να δει τον άλλον άνθρωπο όχι σαν παιδί του, αλλά σαν Φίλο της Ψυχής του.
Ο καθένας μας είναι ελεύθερος αναζητητής της Ζωής, αλλά για να δώσουμε αυτό το δικαίωμα και στον άλλον άνθρωπο, χρειάζεται να ανακαλύψουμε τον δικό μας πόνο πρώτα, αυτόν τον πόνο που μας έκανε να χάσουμε τον Εαυτό μας και να επανεξετάσουμε τις «κληρονομιές» μας (που λάβαμε και δώσαμε)

[AMALIA]

Ολο το ποστ μια αληθιεια...

[Βικούλα]

[Ταρούλα]

[ΙΩΑΝΝΑ]

[Giorgos Agelis]

[Giorgos Agelis]

[Ellaki]

[Μάνος]

Η αληθινή σου οικογένεια δεν είναι αυτή που σε μεγάλωσε, αλλά αυτή που σε νιώθει αληθινά και βαθιά και στις αδυναμίες σου.

Βασούλα μου
Παιδάκια όλα

[Annoula]

[ALEXOULA]

Πόσο Αληθινό και Σημαντικό

[Stefanos]

Όλο το ποστ μια Αλήθεια

[Δωρουλα]