Ναι είναι σκληρός ο κόσμος, αν τον δεις χωρίς τον Θεό μέσα του.
Ο καθένας τραβά τον δρόμο του, φαίνεται σαστισμένος, αδιάφορος, επιτρέπει να συμβούν τα πάντα, σαν να μην υπάρχει Θεός.
Όλοι είναι πολύ απασχολημένοι με την δολοφονία του πιο όμορφου μέρους μέσα τους, πολύ επινοητικοί στο πως αθόρυβα και με ασφάλεια θα σκοτώσουν το Θείο Παιδί μέσα τους και μαζί του όλα τα παιδιά του κόσμου τούτου. Η αθωότητα μας πληγώνει...
"Που να σε βρω σ' αυτόν τον κόσμο?"
Και αρκεί μια στιγμή, μια μικρή στιγμή διαύγειας, για να καταφέρεις να αντιληφθείς την ευρύτερη εικόνα του Σύμπαντος, που γεμίζει τον κόσμο σου και τον μεταλλάσσει σ' αυτό ΄το Αιώνιο, που πάντα σου διέφευγε, κοιτώντας το μέσα από τον περιορισμό του "εγώ" σου.
Δεν υπάρχει καμία δυσκολία, καμία θλίψη και καμία ανέχεια, που δεν την έχω γεννήσει εγώ ο ίδιος.
Και αν είμαι ικανός να γεννήσω έναν τέτοιο κόσμο, μίζερο, θλιμμένο και δυστυχισμένο, σίγουρα είμαι ικανός να γεννήσω και έναν κόσμο που θυμάται πως είναι ο 'Ανθρωπος. Εγώ μπορώ να το κάνω, εγώ ο καθένας μας μπορώ να σταματήσω τούτη την δολοφονία εντός μου.
Και τότε μπορώ εγώ ο καθένας μας να πω "ας γεννηθεί το Φως"...
Όλα γίνονται, αν τους επιτρέψουμε να γίνουν...
Και το Αιώνιο και το φθαρτό είναι μέρη του ίδιου Θεού, που πάντα Αγαπάω
