Είναι πολύ εύκολο να μιλήσει κανείς για την βλάβη από τα «βαριά» συναισθήματα και να μας αποτρέψει από το να τα έχουμε μέσα μας.
Θυμός, μνησικακία, ντροπή, φοβίες, φθόνος, ενοχές και πόσα άλλα ακόμα, που λίγο-πολύ όλοι μας ξέρουμε τον περιοριστικό τους ρόλο στην πνευματική, ψυχική και σωματική μας αρμονία. Την επίγνωση την έχουμε, όμως δεν φτάνει…
Ένα σημαντικό μέρος της εσωτερικής εργασίας δεν είναι η επίγνωση, αλλά η συνειδητοποίηση (αυτοεπίγνωση) γιατί μόνο μέσω της συνειδητοποίησης έχουμε την δυνατότητα να αντιληφθούμε που λειτουργούμε με ανώριμες (ασυνείδητες) συμπεριφορές, που δεν έχουν ούτε νόημα, ούτε λύσεις για την Ζωή μας
Και ξαφνικά, μπορούμε να βιώσουμε ότι οι ανώριμες συμπεριφορές μας δεν χαλάνε μόνο τους άλλους, αλλά χαλάνε κυρίως τον Εαυτό μας.
Ο μόνος τρόπος να ενεργοποιήσουμε την Λογική, είναι να αντιληφθούμε τι ακριβώς κάνει το ανώριμο συναίσθημα και πόσο μας προκαλεί ισχυρότερα τραύματα στο παρόν μας, απ' ότι μας προκάλεσε στο παρελθόν μας. Να συνειδητοποιήσουμε ότι άλλα θέλουμε, άλλα λέμε και άλλα κάνουμε…
Και εκεί που νομίζαμε ότι οι άλλοι δεν μας σέβονται, ανακαλύπτουμε πόσο «εγώ δεν σέβομαι τον Εαυτό μου και αμύνομαι διαρκώς φοβισμένος»… λίγο τραγικό στην αρχή όταν το συνειδητοποιείς, να μην ορίζεις την καρδιά σου.
Όσο ο συναισθηματικός μας κόσμος είναι ανώριμος, τόσο οι «καλοπροαίρετες» προθέσεις μας καταλήγουν σε δραματικές συμπεριφορές, γιατί δεν έχουμε επαρκώς συνειδητοποιήσει ότι η Δύναμή μας δεν είναι στην επίθεση, αλλά στην Αγάπη. Και ο μόνος που μας αποκλείει από αυτήν την αυτοεπίγνωση, είναι ένας μηχανισμός του «εγώ», που χρησιμοποιεί τον χρόνο κατά πως θέλει και έτσι χρησιμοποιεί και τον νου μας ανάλογα... τον κάνει συναισθηματικά εμμονικό, περιορισμένο και όμηρο του παρελθόντος. Αυτές οι συναισθηματικές εμμονές…
Κάθε πράξη του ανθρώπου, κάθε σκέψη του και κάθε συμπεριφορά του βασίζεται σε μια ασυνείδητη συναισθηματική εμμονή, που σημαίνει ότι περισσότερο βιώνω μια ψευδαίσθηση, παρά μια αλήθεια, γιατί ενώ τα συναισθήματα είναι απαραίτητα για την εμπειρία μας στο παρόν μας, ο «άτυπος» μηχανισμός τα αποτρέπει από το τώρα και τα εγκλωβίζει στο παρελθόν, που σε όλους τους ανθρώπους είναι τραυματικό, ακόμα και αν δεν το ξέρουν. Και από εκεί αρχίζει ο διαχωρισμός και η επίκριση. Για κάθε αιτία που μας στενοχωρεί υπάρχει και ένας υπεύθυνος… Ποιος όμως είναι υπεύθυνος για την πνευματική μας ωριμότητα? Για την ακεραιότητα μας, την στεθερότητά μας, την Αγάπη, την εκπλήρωση μας? Κάπου έχει χαθεί ο αληθινός μας Εαυτός, μέσα σ’ αυτήν την άβυσσο των συναισθημάτων και των απειλών…
Το παιδί έχει ακραία συναισθήματα για την κρίση ενός ενήλικα, που έχει μάθει να ζει χωρίς αυτά.
Αυτό που ο ενήλικας γονέας δεν μπορεί να διαχειριστεί είναι τα δικά του συναισθήματα και έτσι τα συναισθήματα του παιδιού του φαίνονται περισσότερο επιθετικά και τον αναγκάζουν να αμύνεται διαρκώς, δίνοντας εντολές στον συναισθηματικό κόσμο του παιδιού του, για να μετριάσει την παρόρμηση, δημιουργώντας ένα χάσμα στην συνείδησή του, που μεγαλώνει περιορισμένη από το τραύμα της πρώτης διάσπασης του νου από το συναίσθημα. Από το τραύμα αυτό αναγκάζεται ο ενήλικας να χρησιμοποιεί μεθόδους εξυγίανσης και προφύλαξης και έτσι προκύπτουν οι μη συνειδητές συμπεριφορές, οι έλεγχοι, τα σενάρια, η επιθετικότητα ή υποχωρητικότητα, η βιαστική συγχώρεση, η μνησικακία, η «ευγενική» επίκριση (από όλα έχει ο ασυνείδητος τομέας)...
Το παιδί δεν έχει νόηση και έτσι ούτε λογική για να προστατέψει τον εσωτερικό του κόσμο, δεν έχει διάκριση και κρίση... Είναι ορθάνοιχτο στον κόσμο και τον βιώνει μέσα από τα συναισθήματα, που ναι μεν είναι αληθινά, αλλά συγχρόνως είναι και ανεπεξέργαστα, αχαρτογράφητα και αθώα. Το παιδί χρειάζεται όρια, μέχρι να ανακαλύψει την δική του πυξίδα και να χαράξει τον χάρτη του, με βάση τις Μνήμες του, όταν έχει πια την κρίση και την διάκριση να το κάνει.
Ας παρατηρήσουμε όμως πως παραμένει ένας άνθρωπος μη συνειδητός σ’ αυτό που συμβαίνει... Η κρίση του έχει ισοπεδωθεί από τον μηχανισμό επιβίωσης και η αντίληψή του είναι περιορισμένη στον θάνατο, φοβάται πάντα την ανυπαρξία, γιατί έχει χάσει την Ύπαρξή του. Οπότε βιώνει κάθε φορά αυτό που έχει χάσει, φέροντας πάντα στο προσκήνιο αυτό που φοβάται, έτσι απροκάλυπτα, χωρίς να το θέλει.
Το θέλει, άραγε, να φοβάται? Εγώ πιστεύω ναι... Είναι πολύ βολικό να έχει κανείς εχθρούς και περισσότερο βολικό είναι να τους πολεμάει διαρκώς με επιγνώσεις, τύπου «μην θυμώνεις», ενώ η προσοχή του αποσπάται από το εσωτερικό του τραύμα, με αυτόν τον τρόπο. Εύκολα γινόμαστε δάσκαλοι επιγνώσεων για τους άλλους, κουβαλώντας ο καθένας τον δικό του «ανομολόγητο» πόνο…
Αυτή η παράδοση στην αδυναμία, είναι ο τρόπος που έχει μάθει να ζει ο άνθρωπος και φοβάται περισσότερο την δύναμη του από την αδυναμία του. Είναι μια τραγική αλήθεια αυτό, που υπάρχει πιθανότητα να το συνειδητοποιήσουμε παρατηρώντας διαρκώς αυτές τις μικρές στιγμές που συμπεριφερθήκαμε με τρόπο που πληγώνει εμένα τον ίδιο πρώτα. Το να είσαι διαρκώς «παραπονούμενος» για τον κόσμο που ζεις, είναι μέρος της επίγνωσης, αλλά όχι της αυτοεπίγνωσης ότι σ’ αυτόν τον κόσμο που δεν σου αρέσει είσαι ο άμεσος δημιουργός του.
Πληγώνεις και πληγώνεσαι όταν δεν είσαι με τον Εαυτό σου και ζητάς διακαώς αποδοχή/επιβεβαίωση/ασφάλεια από τους άλλους ή τους απορρίπτεις μένοντας μόνος σου. Η μοναξιά που επιβάλλουμε στον Εαυτό μας λόγω συνθηκών όμως δεν έχει καμία σχέση με την υγιή πνευματικότητα ενός Ανθρώπου, που είναι ανοιχτός στην έκπληξη, χωρίς να την κυνηγάει ή να την αποφεύγει. «Ζω στον φυσικό κόσμο, χωρίς να εξαρτάμαι από αυτόν»… Σπουδαία συνειδητοποίηση… Σου δίνει πίσω την Χαρά, την Αγάπη, την αυθεντικότητα, την Ζωή σου.
Ο Άνθρωπος που είναι με τον Εαυτό του ξαναγυρνά στην παιδική του αθώα κατάσταση, έχοντας αληθινά συναισθήματα, μα συγχρόνως έχει και Λογική ώστε ποτέ τα συναισθήματά του να μην γίνονται ανώριμα επιθετικά από την παρόρμηση. Και όταν εκφράζει κάποια ανάγκη ή όταν επικοινωνεί με κάποιον άλλον, δεν θα σκορπάει δεξιά και αριστερά κατηγορίες χωρίς να έχει σοβαρά και γειωμένα επιχειρήματα που θα έχουν σεβασμό και στους δύο...
Τα αληθινά ώριμα συναισθήματα είναι για πολλούς ανθρώπους απειλή...
Και ένας Άνθρωπος αυτό χρειάζεται να το μετασχηματίσει μέσα στην Σιωπή και είναι η διαφορά της ώριμης Αθωότητας του Παιδιού, από την ανώριμη (τραυματισμένη) παιδικότητα, που ζητάει ρόλους για να νιώσει ασφαλής.
Ο Άνθρωπος είναι ένα υπέροχο Ον γιατί έχει στην καρδιά του όλο το Σύμπαν… Μα δεν φτάνει να γνωρίζουμε τις δυνατότητές μας, χρειάζεται και να τις πιστέψουμε, αντί να πιστεύουμε τους παντός είδους «δασκάλους» που ούτε οι ίδιοι δεν το έχουν συνειδητοποιήσει, πόσο μακριά είναι από την αυτοεπίγνωση του «Είμαι ο Άνθρωπος» και βιάζονται να διδάξουν αυτά που η Σοφία του Θεού ενσωμάτωσε στον Εαυτό μας.
Το θέμα δεν είναι να εκφράζουμε την σοφία μας, αλλά να Ζούμε με τον Εαυτό μας σε αρμονία.
Γιατί είπε ο Ποιητής
Ειρήνη είναι όταν τ᾿ ανθρώπου η ψυχή γίνεται έξω στο σύμπαν ήλιος. Κι ο ήλιος ψυχή μες στον άνθρωπο.
