ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΕΠΙ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ...

[konstantinos s.]

[Γρηγοράκος]

[Δωρουλα]

[ΙΩΑΝΝΑ]

Αυτό που χάσαμε είναι η βαθιά ευγνωμοσύνη για ότι λαμβάνουμε καθημερινά, χωρίς να μπορούμε να το εκτιμήσουμε, ενώ αντίθετα εκτιμάμε εκείνα που δεν προσθέτουν τίποτα στην καρδιά μας, απλά συνεχίζουν την απώλεια και την πλάνη μας ότι με αυτά είμαστε ευτυχισμένοι.

Νομίζουμε ότι φοβόμαστε μήπως χάσουμε τα βολικά πράγματα της ζωής μας, αλλά ο φόβος δεν είναι τίποτα άλλο, παρά η αίσθηση ότι είσαι μόνος σου σε έναν άγριο και απειλητικό κόσμο, στον οποίο νιώθουμε «μετανάστες»… Ο Άνθρωπος δεν έχει που την κεφαλή κλίνη, ο άνθρωπος δημιουργεί υπόγειες ρίζες και τις υπερασπίζεται… Μα όσο ριζώνει, τόσο μέσα του γεμίζει με ξεριζωμό… Γιατί τούτο το υπόγειο που λέγεται ασυνείδητο δεν συντηρεί τις ρίζες, τις σαπίζει…γιατί έτσι είμαστε φτιαγμένοι… από Ουρανό και Γη και ποτέ το ένα χωρίς το άλλο δεν θα καταφέρει να μας δώσει την Ουσία μας πίσω, όσα και αν έχουμε…

[Μπεττουλα]

Αγγίζεις, βλέπεις, γεύεσαι, μυρίζεις, ακούς... και αυτές οι αισθήσεις είναι εργαλείο για την βαθιά απόλαυση του Εαυτού σου, ενώ αντίθετα οι άνθρωποι τις έχουν αυτές τις αισθήσεις για να ζουν τα δικά τους πάθη και τις εξαρτήσεις τους. Όμως αν κάτι γίνει εξάρτηση, χάνει την ουσία του και η ουσία του κάθε τι στην Ζωή είναι πνευματική.

Οι αισθήσεις είναι το μέσον που μπορούμε να αφοσιωθούμε στην ουσία...

Αφοσίωση στην ουσία, αυτή είναι η βαθιά απόλαυση... Και ο Εαυτός μας χρειάζεται τις αισθήσεις μεν, αλλά και εμείς χρειαζόμαστε την Πίστη, γιατί χωρίς αυτήν πουθενά δεν μπορείς να αφοσιωθείς.

Αυτό που χάσαμε είναι η βαθιά ευγνωμοσύνη για ότι λαμβάνουμε καθημερινά, χωρίς να μπορούμε να το εκτιμήσουμε, ενώ αντίθετα εκτιμάμε εκείνα που δεν προσθέτουν τίποτα στην καρδιά μας, απλά συνεχίζουν την απώλεια και την πλάνη μας ότι με αυτά είμαστε ευτυχισμένοι

.

Ας φτιάξουμε, Σήμερα, μια όμορφη Ημέρα, με χαμόγελα
Το χθες ποτέ δεν μας επέτρεψε να χαμογελάσουμε, και το αύριο ποτέ δεν μας είπε την αλήθεια…

[Μάνος]

Ας φτιάξουμε, Σήμερα, μια όμορφη Ημέρα, με χαμόγελα
Το χθες ποτέ δεν μας επέτρεψε να χαμογελάσουμε, και το αύριο ποτέ δεν μας είπε την αλήθεια…

Διαβάζοντας σε Βασούλα μου, ήρθε στο μυαλό μου κάτι από τα παλιά...



Ποια τύχη μ’ έφερε απόψε εδώ μπροστά σας
Να τραγουδήσω έναν αβάσταχτο καημό
Μ’ ένα τραγούδι που μιλά στην ανθρωπιά σας
Για μιαν ελπίδα που δεν έχει τελειωμό

Παίρνω κουράγιο απ’ την ανάλαφρη μάτια σας
Που `ναι οι έγνοιες μακρινές το βράδυ αυτό
Μια χούφτα νότες κλέβω πάνω απ’ τη χαρά σας
Και απ’ τη ψυχή μου τραγουδώ

Πότε θ’ ανοίξουμε μια πόρτα στην καρδιά μας
Να νιώσουμε όλα τα δικά δικά μας
Ας κάνουμε απόψε μιαν αρχή
Ποιος ξέρει αύριο η μέρα τι θα φέρει
Κι αν η καρδιά να συγχωράει δεν ξέρει
Κι αν θα γενούν πατρίδα μας όλης της γης τα μέρη

Ας κάνουμε απόψε μιαν αρχή

Κι αν είναι δύσκολος καιρός για ν’ αγαπάμε
Κι ειν’ η καρδιά μας ματωμένη απ’ τον καημό
Πάρτε κουράγιο απ’ την αλήθεια που ξεχνάμε
Και κάντε την χαρούμενο σκοπό

Πότε θ’ ανοίξουμε μια πόρτα στην καρδιά μας
Να νιώσουμε όλα τα δικά δικά μας
Ας κάνουμε απόψε μιαν αρχή
Ποιος ξέρει αύριο η μέρα τι θα φέρει
Κι αν η καρδιά να συγχωράει δεν ξέρει
Κι αν θα γενούν πατρίδα μας όλης της γης τα μέρη

[Vasoula]

αχ Μανούλη μου, πόσα μου θυμίζει αυτό το τραγούδι...

[Μάνος]

[Ταρούλα]

Μανούλη

[Βικούλα]

[Θοδωράκος]

Μανούλη

[Ellaki]

[JOANNA]

[ALEXOULA]

[Δωρουλα]