Είναι η απόλυτη, η τέλεια ερμηνεία της λέξης «Δάσκαλος»…
Και ένας «Δάσκαλος», για το πρώτο πράγμα που ενδιαφέρεται, είναι να δημιουργήσει ανεξάρτητους και αυτάρκεις «μαθητές»
Ο Δάσκαλος στέκεται πάντα δίπλα στον μαθητή του, στην αρχή του Δρόμου του και του μαθαίνει πώς να διαχειρίζεται τα συναισθήματά του, πώς να διαχειρίζεται την ελεύθερη βούλησή του, πώς να συμπλέει με τους εσωτερικούς Νόμους, πώς να σέβεται τον Εαυτό του και τους άλλους, πώς να παίρνει αποφάσεις με δική του πρωτοβουλία, χωρίς να ενδιαφέρεται αν οι αποφάσεις του δεν είναι αποδεκτές από ένα σύνολο
Του μαθαίνει ότι η Αγάπη δεν έχει όρους…
Κάθε Δάσκαλος στην Ζωή μας είναι κοντά μας, στην αρχή… στις αντιξοότητες και στα γκρεμίσματα, στην ανάπτυξη κάθε μικρής ή μεγάλης ανθρώπινης ποιότητας, που μας ανυψώνει στο μεγαλείο της Ανθρώπινης Ύπαρξης και μας καθοδηγεί μέχρις ότου το βάθος της Αγάπης να καταλάβει όλο το Είναι μας. Έχει υπομονή με τους θυμούς μας και τους φόβους μας, με ότι θεωρούμε δύσκολο και ακατόρθωτο, μέχρι να σπάσουμε εντελώς κάθε πλάνη μας.
Και μετά, αφού ο Δρόμος του μαθητή του έχει πια χαραχτεί, στέκεται διακριτικά πλάι του και χαίρεται με την δημιουργικότητα του, την αποφασιστικότητά του, το θάρρος του, την δύναμη του, το κάθε βήμα του που τον οδηγεί στην αυτάρκεια και την ελευθερία του, έχοντας πάντα σαν Αρχή ότι δεν χρειάζεται τον μαθητή του, ούτε ο μαθητής του εκείνον. Δεν δημιουργεί σχέσεις εξάρτησης, δεν φοβάται να μείνει μόνος του…
Ο κάθε άνθρωπος χαράζει πορείες, δεν ακολουθεί εκείνες των άλλων…
Το έργο του Δασκάλου το χαρακτηρίζει η ανιδιοτέλεια… Δεν διδάσκει για να έχει όφελος από τους μαθητές του, διδάσκει γιατί έχει μάθει να αγαπάει τον Άνθρωπο.
Δεν εκβιάζει συναισθηματικά τους μαθητές του, δεν τους υποχρεώνει στην απόδοση τιμών και ευγνωμοσύνης… Χαίρεται όταν τον ξεχνάνε, όταν δεν τον έχουν πια ανάγκη σαν «Δάσκαλο», αλλά τους ενώνει μια Αιωνιότητα και μια Αγάπη, που δεν χάνεται με τον χρόνο, ούτε με τον θάνατο. Δεν χρειάζεται η Αιωνιότητα πρακτικές αποδείξεις για να εκφράσει την Αγάπη της Ουσίας και του Βάθους…
Και όταν έρχονται κάποιες δύσκολες στιγμές που ο μαθητής του αποθαρρύνεται και πέφτει, όταν κάνει τα λάθη του και έχει σύγχυση στην καρδιά, εκείνος δεν μετράει τίποτα σαν σωστό ή σαν λάθος, παρά μόνο τον κοιτάει βαθιά στην Ψυχή και ψιθυρίζει «Συνέχισε, Αγαπημένη μου Ψυχή… μην σταματάς, συνέχισε»…
Ο Δάσκαλος ξέρει ότι έχει περιορισμένο χρόνο να έχει «εκπαιδευτικό» ρόλο και δεν επιδιώκει να τον κρατήσει για όλη την ζωή του μαθητή του, μέσω της υποχρεωτικής ευγνωμοσύνης, γιατί ξέρει πως η ευγνωμοσύνη της Ψυχής δεν τελειώνει ποτέ, αν έχει νιώσει βαθιά Αγάπη και ανιδιοτέλεια. Δεν χρειάζεται αποδείξεις για την σχέση Αγάπης, για την οποία εκείνος πρώτος έβαλε τις βάσεις.
Δεν γίνεται ποτέ Δάσκαλος και μαθητής να είναι το ίδιο ανώριμοι στην συνειδησιακή τους κατάσταση (συναισθηματική, πνευματική), γιατί τότε θα «αλληλοσπαράζονται» με το γάντι.
Και ο Δάσκαλος θα νιώθει τον μαθητή του αχάριστο, χωρίς μια στιγμή να σκύψει μέσα στον Εαυτό του να ερευνήσει τι ακριβώς του έμαθε… Και όταν ο μαθητής βρει τον Δρόμο του, ίσως διαφορετικό από αυτόν που του δίδαξε, θα νομίζει ότι τον παρασύρουν άλλοι στην πλάνη, χωρίς ούτε μία στιγμή να ερευνήσει ποιόν ακριβώς δρόμο του έδειξε…
Αφιερωμένο σε όλους τους γονείς
Αν το κατανοήσουμε όλοι σε βάθος, τι σημαίνει Γονέας, τότε ίσως να έχουμε περισσότερες ευκαιρίες να έχουμε μια επόμενη χαρούμενη γενιά…
