Τίποτα δεν μπορούμε να αλλάξουμε από το παρελθόν μας…
Μπορούμε μόνο να το ωραιοποιήσουμε ή να το αφήσουμε να παραμείνει εφιαλτικό και να ορίζει τις πράξεις μας και την σχέση με τον Εαυτό μας, συνθλίβοντας το παρόν μας.
Στην ουσία και οι δύο καταστάσεις σηματοδοτούν έναν εσωτερικό πόλεμο, που εκφράζεται με ασυνείδητες συμπεριφορές.
Κάποιοι μπορούν να πιστεύουν ότι το παρελθόν τους ήταν ένα τεράστιο λάθος… Ο τρόπος που μεγάλωσαν και βίωσαν την εμπειρία προς την ενηλικίωσή τους είχε τραγικές συναισθηματικές επιδράσεις στην προσωπικότητά τους, που τους οδήγησε να κάνουν δυσμενείς επιλογές, να αυτοπροσδιοριστούν με λανθασμένους στόχους και να ακολουθήσουν μια πορεία Ζωής, που δεν τους έδωσε καμία ευκαιρία ανάπτυξης…
Κάποιοι μπορούν να πιστεύουν ότι το παρελθόν τους ήταν φυσιολογικά ευχάριστο και τους οδήγησε σε μια ομαλή (παρ’ όλα αυτά ανούσια) πορεία Ζωής, χωρίς ιδιαίτερα σκαμπανεβάσματα, εκτός από αυτά που θεωρούνται φυσιολογικά της ανθρώπινης Ζωής και περιορίζονται σε στιγμές χαράς και θλίψης, χωρίς να επιτρέπουν στην ποιότητα της ειλικρίνειας να τους οδηγήσει σε μια πιο αυθεντική επαφή με τον Εαυτό τους και τα θέλω τους.
Ο άνθρωπος είναι μια ολοκληρωμένη Οντότητα, παρ’ όλα αυτά παραμένει μισός γιατί μεταξύ της φυσικής και της πνευματικής συνείδησης, υπάρχει ένας χαώδης συναισθηματικός κόσμος, που κανείς δεν έχει την διάθεση (και την γνώση βεβαίως) να τον φέρει σε ισορροπία. Ακόμα όμως και όταν αντιληφθούν αυτό το χάος μέσα τους, λίγοι έχουν την διάθεση να βάλουν τάξη, γιατί τους λείπει η αφοσίωση, που κάνει την εργασία μεθοδευμένη και σταθερή αξία του τώρα.
Ας πούμε ότι μπαίνουμε σε ένα σπίτι, στο οποίο επικρατεί χάος και πρέπει να το κάνουμε πάλι λειτουργικό, γιατί θέλουμε να κατοικήσουμε σ’ αυτό το συντομότερο δυνατό. Το πρώτο που θα συμβεί είναι να μας πιάσει απελπισία και να αρχίσουμε την εργασία με άγχος και σπασμωδικότητα, ο νους τρέχει στο αποτέλεσμα και η ελπίδα γι’ αυτό το αποτέλεσμα μας δίνει κουράγιο να συνεχίσουμε, ενώ δεν παίρνουμε είδηση ότι ο χρόνος τρέχει και εμείς δεν έχουμε κάνει παρά μόνο ένα δωμάτιο. Και αύριο μέρα είναι… και έτσι πάει όλη η Ζωή…
Όταν τοποθετούμε τον στόχο μας στο μέλλον, αυτό που θα συμβεί είναι να μην πάρουμε είδηση ότι το μέλλον ήρθε στο παρόν μας ενώ εμείς είμαστε στο ίδιο σημείο μεταξύ απελπισίας-ελπίδας.
Αυτό που συμβαίνει όμως είναι στο Τώρα...Και αύριο το ίδιο θα συμβεί, αν δεν του αφοσιωθούμε...
Και αφοσίωση σημαίνει μένω συνειδητός (ξύπνιος) σ' αυτό που συμβαίνει τώρα...
Η αντίληψη οξύνεται και βαθαίνει έως την πνευματική μας Υπόσταση, μόνο τότε, όταν προσπαθήσουμε να βρούμε Λογικά επιχειρήματα για τις ασυνείδητες συμπεριφορές μας και γι’ αυτό που επιτρέπουμε να μας συμβεί, δήθεν ερήμην μας…
Το συναίσθημα μας παραπλανά με την ελπίδα, που την θέτει σαν έναν μακρινό στόχο και δεν μας επιτρέπει να αφοσιωθούμε σ' αυτό που θέλουμε...
Τι σημαίνει καθαρίζω συνειδητά? Τι σημαίνει πολεμάω συνειδητά? Σημαίνει ότι δεν ελπίζω να τελειώσει κάποια στιγμή ο πόλεμος, με ευθύνη άλλων...
Το ασυνείδητο έχει εκείνη την ιδιότητα να μας βυθίζει στην πλάνη και την ψευδαίσθηση, έτσι ώστε οι πράξεις μας να είναι ανώριμες και επιτηδευμένες, χωρίς να είχαμε την πρόθεση για κάτι τέτοιο. Και αυτό μόνο όταν κοιμόμαστε μπορεί να γίνει…
Αλλιώς ποιος είναι εκείνος μέσα μου, που με ωθεί να κάνω αυτά που δεν θέλω, όταν είμαι ξύπνιος?
Η θρησκεία βρήκε την λύση! Και είναι τόσο εύκολη, όσο δύσκολο είναι να παραδεχτεί κανείς ότι ο «διάβολος» δεν είναι παρά οι μη συνειδητές και ανώριμες αντιδράσεις του, που ματαιώνουν κάθε πνευματικό Νόμο μέσα του. Μετά το έξω του καθενός θα είναι ακριβώς αυτό… Ματαίωση, αγωνία και φόβος!
Πλάκα έχει που οι περισσότεροι νομίζουν ότι υπάρχει κάποιος έξω τους που επιβουλεύεται τις αγνές τους προθέσεις…
Ο μόνος που μπορεί να μας κλέψει την αγνότητα, είναι αυτός που έχει δημιουργηθεί από εμένα τον ίδιο για να κάνει ακριβώς αυτό… Να μας αφήνει απλά να επιβιώνουμε, σαν μηχανές για να μην ξεβολευτούμε, ωριμάζοντας πνευματικά… Μπας και γίνουμε Άνθρωποι και χάσουμε την δόξα μας…
Πόσο φόβο κρύβει τούτη η κατάσταση… Να Είμαι Άνθρωπος!
Αλήθεια, και μετά σε ποιόν θα ρίχνω τα βάρη για ότι συμβαίνει?
Δεν θα ξεχρεώσουμε ποτέ σαν ανθρωπότητα, όσο ο Εαυτός μας είναι ο μεγάλος Απών… Πώς να Ζήσει σε τουτο το χάος?
Όχι το έξω μας… Το μέσα μας!
