Σύνδρομο περθιωριοποίησης
Σύνδρομο περθιωριοποίησης
Θα μιλήσω για χάρη του παλιού μου εαυτού και προς κατανόηση μιας αρκετά κοινής κατάστασης...
Έχω το σύνδρομο περθιωριοποίησης... Έχω μια αίσθηση πως δεν ανήκω πουθενά. Πως είμαι σε λάθος μέρος. Πως κανένας δεν με καταλαβαίνει, πως είμαι ανεπιθύμητη παντού... Πως η παρουσία μου και μόνο αποτελεί βάρος, πρόβλημα...
Νιώθω πως τα βλέματα των άλλων με κοιτάνε μόνο για να με κρίνουν. Νιώθω ενοχές και μόνο που υπάρχω. Και νιώθω έτσι από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.
Είναι φανερό πως ανήκω σε μια "μη-φυσιολογική μειονότητα". Έχω κάποιο χαρακτηριστικό που δεν είναι αποδεκτό και μισώ τον εαυτό μου. Μπορεί να είναι οτιδήποτε. Ακμή στο πρόσωπο, μεγάλη μύτη, περισσότερα ή λιγότερα κιλά, παράξενα ρούχα... Μπορεί να είμαι πιο έξυπνος ή πιο ευαίσθητος, όμως δεν είμαι "φυσιολογικός" και αυτό προκαλεί αντιδράσεις. Μπορεί να είμαι παιδί χωρισμένων γονειών και να νιώθω υπεύθυνο για την διάλυση της οικογένειάς μου. Μπορεί να μου αρέσουν τα άτομα του ίδιου φύλου. Μπορεί να έχω λιγότερα λεφτά από τους γύρω μου. Μπορεί να έχω κατάθλιψη. Μπορεί να είμαι μετανάστης. Μπορεί να έχω και να είμαι οτιδήποτε.
Το σίγουρο είναι πως δεν αντέχω αυτό που είμαι. Και όταν αυτή η αδικία είναι κάτι το συνηθισμένο και τα λόγια μου, τα συναισθήματά μου δεν μπορούν να αγγίξουν κανένα, τρελαίνομαι! Θυμώνω, πονάω και γίνομαι καταστροφική. Δεν έχω υπομονή με κανέναν και τίποτα, προσπαθώ να βρω το δίκιο μου εκεί που αυτός ο κόσμος με απορρίπτει.
Αν βρω ανθρώπους με κοινά χαρακτηριστικά, μπορεί να νιώσω ανακούφιση. Να ισορροπήσω λίγο. Όταν όμως βρεθώ μόνη μου ή ανάμεσα σε άλλους ανθρώπους, πάλι χάνω την ψυχραιμία μου... Γίνομαι παρανοϊκή, μπαίνω σε απίστευτα σενάρια για το πως με βλέπουν οι άλλοι και τι συνέπειες μπορεί να έχει αυτό για μένα. Ξανά ενοχή για την ανεπιθύμητη ύπαρξή μου. Δεν αντέχω άλλο και με περιθωριοποιώ ξανά.
Κρύβω τις πληγές μου. Μουδιάζω μέσα μου και τις αγνοώ, μήπως και πάψουν να πονάνε. Αναζητώ την ένταση και την αδρεναλίνη, μήπως και νιώσω λίγη πληρότητα, λίγη ζωή, αφού δεν αντέχω τον εαυτό μου.
Δεν έχω σεβασμό για κανέναν. Σιχαίνομαι αυτό το σύστημα, που δεν με αποδέχεται όπως είμαι και με περιθωριοποιεί. Που με έχει κάνει να έχω το σύνδρομο περιθωριοποίησης κάθε στιγμή, όπου και αν είμαι. Φοβάμαι και έτσι γίνομαι όπως με βλέπουν, κάτι το άσχημο, το καταστροφικό. Μία απόβλητη, που δεν έχει τίποτα να χάσει, ένα άσχημο πλάσμα που κοιτάει τους πάντες με μίσος. Κάθε στιγμή το βλέμμα μου λέω "άντε χάσου από μπροστά μου πριν φρικάρω!"
Με το ζόρι με έκαναν να νιώθω σαν το ασχημόπαπο, κανείς δεν μου είπε πως μπορώ να γίνω κύκνος, να μεταμορφωθώ σε κάτι όμορφο. Κανείς δεν μου είπε πως οι πληγές θεραπεύονται.
Αλλά πρέπει να ρισκάρω. Να ρισκάρω να εμπιστευτώ τον εαυτό μου, ακόμα και όταν όλοι λένε πως είμαι λάθος. Να ρισκάρω να μην είμαι αποδεκτή από κανέναν, αλλά και να μην έχω την προσοχή κανενός. Να πετάξω την εικόνα μου (καλή ή κακή) στα σκουπίδια, να παλέψω το τι έχω γίνει. Να βρω την ψυχή μου, την αλήθειά μου, να αγαπήσω.
Να φύγω εγώ από την φυλακή των στερεοτύπων, αντί να περιμένω οι άλλοι να αλλάξουν τα στερεότυπά τους. Να φύγω από την γωνία μου, να αδιαφορίσω για την υποκρισία τους, την αδικία τους, τους κανόνες και τα "πρέπει" τους...
Και να εκτελέσω το μόνο μου ηθικό χρέος, του να είμαι ο Εαυτός μου
Έχω το σύνδρομο περθιωριοποίησης... Έχω μια αίσθηση πως δεν ανήκω πουθενά. Πως είμαι σε λάθος μέρος. Πως κανένας δεν με καταλαβαίνει, πως είμαι ανεπιθύμητη παντού... Πως η παρουσία μου και μόνο αποτελεί βάρος, πρόβλημα...
Νιώθω πως τα βλέματα των άλλων με κοιτάνε μόνο για να με κρίνουν. Νιώθω ενοχές και μόνο που υπάρχω. Και νιώθω έτσι από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.
Είναι φανερό πως ανήκω σε μια "μη-φυσιολογική μειονότητα". Έχω κάποιο χαρακτηριστικό που δεν είναι αποδεκτό και μισώ τον εαυτό μου. Μπορεί να είναι οτιδήποτε. Ακμή στο πρόσωπο, μεγάλη μύτη, περισσότερα ή λιγότερα κιλά, παράξενα ρούχα... Μπορεί να είμαι πιο έξυπνος ή πιο ευαίσθητος, όμως δεν είμαι "φυσιολογικός" και αυτό προκαλεί αντιδράσεις. Μπορεί να είμαι παιδί χωρισμένων γονειών και να νιώθω υπεύθυνο για την διάλυση της οικογένειάς μου. Μπορεί να μου αρέσουν τα άτομα του ίδιου φύλου. Μπορεί να έχω λιγότερα λεφτά από τους γύρω μου. Μπορεί να έχω κατάθλιψη. Μπορεί να είμαι μετανάστης. Μπορεί να έχω και να είμαι οτιδήποτε.
Το σίγουρο είναι πως δεν αντέχω αυτό που είμαι. Και όταν αυτή η αδικία είναι κάτι το συνηθισμένο και τα λόγια μου, τα συναισθήματά μου δεν μπορούν να αγγίξουν κανένα, τρελαίνομαι! Θυμώνω, πονάω και γίνομαι καταστροφική. Δεν έχω υπομονή με κανέναν και τίποτα, προσπαθώ να βρω το δίκιο μου εκεί που αυτός ο κόσμος με απορρίπτει.
Αν βρω ανθρώπους με κοινά χαρακτηριστικά, μπορεί να νιώσω ανακούφιση. Να ισορροπήσω λίγο. Όταν όμως βρεθώ μόνη μου ή ανάμεσα σε άλλους ανθρώπους, πάλι χάνω την ψυχραιμία μου... Γίνομαι παρανοϊκή, μπαίνω σε απίστευτα σενάρια για το πως με βλέπουν οι άλλοι και τι συνέπειες μπορεί να έχει αυτό για μένα. Ξανά ενοχή για την ανεπιθύμητη ύπαρξή μου. Δεν αντέχω άλλο και με περιθωριοποιώ ξανά.
Κρύβω τις πληγές μου. Μουδιάζω μέσα μου και τις αγνοώ, μήπως και πάψουν να πονάνε. Αναζητώ την ένταση και την αδρεναλίνη, μήπως και νιώσω λίγη πληρότητα, λίγη ζωή, αφού δεν αντέχω τον εαυτό μου.
Δεν έχω σεβασμό για κανέναν. Σιχαίνομαι αυτό το σύστημα, που δεν με αποδέχεται όπως είμαι και με περιθωριοποιεί. Που με έχει κάνει να έχω το σύνδρομο περιθωριοποίησης κάθε στιγμή, όπου και αν είμαι. Φοβάμαι και έτσι γίνομαι όπως με βλέπουν, κάτι το άσχημο, το καταστροφικό. Μία απόβλητη, που δεν έχει τίποτα να χάσει, ένα άσχημο πλάσμα που κοιτάει τους πάντες με μίσος. Κάθε στιγμή το βλέμμα μου λέω "άντε χάσου από μπροστά μου πριν φρικάρω!"
Με το ζόρι με έκαναν να νιώθω σαν το ασχημόπαπο, κανείς δεν μου είπε πως μπορώ να γίνω κύκνος, να μεταμορφωθώ σε κάτι όμορφο. Κανείς δεν μου είπε πως οι πληγές θεραπεύονται.
Αλλά πρέπει να ρισκάρω. Να ρισκάρω να εμπιστευτώ τον εαυτό μου, ακόμα και όταν όλοι λένε πως είμαι λάθος. Να ρισκάρω να μην είμαι αποδεκτή από κανέναν, αλλά και να μην έχω την προσοχή κανενός. Να πετάξω την εικόνα μου (καλή ή κακή) στα σκουπίδια, να παλέψω το τι έχω γίνει. Να βρω την ψυχή μου, την αλήθειά μου, να αγαπήσω.
Να φύγω εγώ από την φυλακή των στερεοτύπων, αντί να περιμένω οι άλλοι να αλλάξουν τα στερεότυπά τους. Να φύγω από την γωνία μου, να αδιαφορίσω για την υποκρισία τους, την αδικία τους, τους κανόνες και τα "πρέπει" τους...
Και να εκτελέσω το μόνο μου ηθικό χρέος, του να είμαι ο Εαυτός μου
I have loved the stars too fondly to be fearful of the night...
- Δεκατριούλης
- Δημοσιεύσεις: 4576
- Εγγραφή: 29 Ιαν 2011 1:10 pm
Re: Σύνδρομο περθιωριοποίησης
Και δεν είσαι η μόνη που το έχεις περάσει αυτό Σοφούλα. !
Στο βάζω κι ας μην σου αρέσουν οι τρύπες...
Στο βάζω κι ας μην σου αρέσουν οι τρύπες...
Ας αφησουμε την κριτική για τους ανθρώπους γύρω μας και ας ακολουθησουμε τον δρόμο που δείχνει η καρδιά μας.
Re: Σύνδρομο περθιωριοποίησης
ΣοφάκιΚαι να εκτελέσω το μόνο μου ηθικό χρέος, του να είμαι ο Εαυτός μου
Η μόνη βεβαιότητα που μπορείς να έχεις στην ζωή σου είναι μόνο μέσα στην Πίστη, πως ό,τι έρθει, πάντα το Πνεύμα θα δρα εντός σου... Η καρδιά φωτίζει τον σκοτεινό δρόμο της ζωής... Β.Ν.
Re: Σύνδρομο περθιωριοποίησης
Αλλά πρέπει να ρισκάρω. Να ρισκάρω να εμπιστευτώ τον εαυτό μου, ακόμα και όταν όλοι λένε πως είμαι λάθος. Να ρισκάρω να μην είμαι αποδεκτή από κανέναν, αλλά και να μην έχω την προσοχή κανενός. Να πετάξω την εικόνα μου (καλή ή κακή) στα σκουπίδια, να παλέψω το τι έχω γίνει. Να βρω την ψυχή μου, την αλήθειά μου, να αγαπήσω.
Να φύγω εγώ από την φυλακή των στερεοτύπων, αντί να περιμένω οι άλλοι να αλλάξουν τα στερεότυπά τους. Να φύγω από την γωνία μου, να αδιαφορίσω για την υποκρισία τους, την αδικία τους, τους κανόνες και τα "πρέπει" τους...
Και να εκτελέσω το μόνο μου ηθικό χρέος, του να είμαι ο Εαυτός μου
Το ΦΩΣ η ΑΓΑΠΗ και η ΔΥΝΑΜΗ αποκαθησούν το σχέδιο πάνω στη γή
Πολέμα και Οραματίσου !!!
Πολέμα και Οραματίσου !!!
Re: Σύνδρομο περθιωριοποίησης
Σοφάκι
Ας ξεκινήσουμε να αγαπάμε, κι ας μην ξέρουμε ακόμα καλά τον τρόπο...
Re: Σύνδρομο περθιωριοποίησης
Σοφάκι μουSofoula έγραψε:Και να εκτελέσω το μόνο μου ηθικό χρέος, του να είμαι ο Εαυτός μου
"Πολέμα και Οραματίσου"...
- margaritarenia
- Δημοσιεύσεις: 16545
- Εγγραφή: 04 Μάιος 2007 4:02 pm
Re: Σύνδρομο περθιωριοποίησης
Απόφαση να μην επιτρέψω σε κανεναν να με εκπλήξει. Ο μονος που εχει αυτο το δικαίωμα είναι ο Εαυτος μου και ο Θεος μεσα μου
https://m.youtube.com/watch?v=3YDz-ftqr1g#dialog
https://m.youtube.com/watch?v=3YDz-ftqr1g#dialog
Re: Σύνδρομο περθιωριοποίησης
Σοφάκι....
Ο ΄Ανθρωπος δεν έχει απλά την νοημοσύνη του λεξικού, αλλά την Σοφία του θεού…Και για να την εκφράσει, χρειάζεται πρωτίστως να αφοσιωθεί σ’ αυτό που Είναι… B.N.
Είμαι Άνθρωπος!
Είμαι Άνθρωπος!
Re: Σύνδρομο περθιωριοποίησης
Σοφάκι μου πολύ με άγγιξε το μοίρασμα σου και μέσα σε αυτό δε σου κρύβω πως διέκρινα σε κάποια σημεία και τον εαυτό μου. Όμως είναι πολύ ευχάριστο που από μόνη σου ξέρεις τη λύση:
Βλέπεις; Κι εγώ μη νομίζεις, μια από τα ίδια... Δεν ξέω ωστόσο αν είναι ρίσκο ή απλώς μόνο εμπιστοσύνη και αγάπη προς τον ίδιο μας τον εαυτό. Συνήθως ρισκάρουμε όταν έχουμε να χάσουμε κάτι. Και σε ρωτάω: Στην φάση την οποία βρισκόμαστε, τι ακριβώς έχουμε να χάσουμε; Έχουμε χάσει τον εαυτό μας -το σημαντικότερο- οπότε...; Δουλίτσα θέλει Σοφάκι μου, πίστη, εμπιστοσύνη και αγάπη! Έχουμε την ευλογία να βρισκόμαστε ανάμεσα σε τόσα υπέροχα πλάσματα, ε, απλά δε γίνεται να μη συναντηθούμε με τον εαυτό μας κάποια στιγμή. Και όχι, καρδούλα μου, δε σου κάνω ούτε κύρηγμα, ούτε τον έξυπνο! Όλα όσα αναφέρω ισχύουν και για μένα στο 100%!!!Σοφία έγραψε:Αλλά πρέπει να ρισκάρω. Να ρισκάρω να εμπιστευτώ τον εαυτό μου, ακόμα και όταν όλοι λένε πως είμαι λάθος. Να ρισκάρω να μην είμαι αποδεκτή από κανέναν, αλλά και να μην έχω την προσοχή κανενός. Να πετάξω την εικόνα μου (καλή ή κακή) στα σκουπίδια, να παλέψω το τι έχω γίνει. Να βρω την ψυχή μου, την αλήθειά μου, να αγαπήσω.
Να φύγω εγώ από την φυλακή των στερεοτύπων, αντί να περιμένω οι άλλοι να αλλάξουν τα στερεότυπά τους. Να φύγω από την γωνία μου, να αδιαφορίσω για την υποκρισία τους, την αδικία τους, τους κανόνες και τα "πρέπει" τους...
Και να εκτελέσω το μόνο μου ηθικό χρέος, του να είμαι ο Εαυτός μου
Μα είσαι κύκνος Σοφάκι μου! Απλά δεν το έχεις καταλάβει ακόμα! Είσαι κάτι πολύ όμορφο, ιδιαίτερο και σπάνιο! Τα μάτια σου και το χαμόγελο σου αρκούν, για να καταλάβει κάποιος σαν εμένα που δεν έχει ακούσει καν τη χροιά της φωνής σου, για τι ψυχούλα μιλάμε... ...Ξερείς, πολλές φορές όταν βρω ευκαιία χαζεύω ξανά και ξανά τις φωτογραφίες που κατα καιρούς ποστάρετε... Και πάντα στα μάτια και στο χαμόγελο δίνεται ιδιαίτερη βαρύτητα!Σοφία έγραψε:Με το ζόρι με έκαναν να νιώθω σαν το ασχημόπαπο, κανείς δεν μου είπε πως μπορώ να γίνω κύκνος, να μεταμορφωθώ σε κάτι όμορφο. Κανείς δεν μου είπε πως οι πληγές θεραπεύονται.
Αγάπη είναι να με αφήνεις να σε αγγίξω,
να με ακούς, ακόμα και όταν δεν μιλάω,
να με βλέπεις, ακόμα και όταν δεν είμαι δίπλα σου...
Re: Σύνδρομο περθιωριοποίησης
Σοφούλα
Αν ο Θεός είναι η πρωταρχική Αιτία η Αγάπη θα είναι το αποτέλεσμα
Πατέρα μου/Μητέρα μου, είναι παιδί της Αλήθειας και μόνο αυτή είναι ο δρόμος ο δικός μου προς εσένα
Πολέμα και Οραματίσου
Πατέρα μου/Μητέρα μου, είναι παιδί της Αλήθειας και μόνο αυτή είναι ο δρόμος ο δικός μου προς εσένα
Πολέμα και Οραματίσου
Re: Σύνδρομο περθιωριοποίησης
Σοφάκι!
Η πληγωμένη καρδιά μπορεί να Ερωτευθεί
Η προστατευμένη καρδιά δεν μπορεί
Πολέμα και Οραματίσου.
Reiki Center - Ρεικι
Η προστατευμένη καρδιά δεν μπορεί
Πολέμα και Οραματίσου.
Reiki Center - Ρεικι
Re: Σύνδρομο περθιωριοποίησης
Σοφάκι μου..
"Το να είσαι τέλειος είναι μια πρόκληση του «δεν μπορώ»
Το να είσαι ευτυχισμένος είναι η πρόκληση του «Θέλω»…" Β.Ν.
Πολέμα και οραματίσου!
Το να είσαι ευτυχισμένος είναι η πρόκληση του «Θέλω»…" Β.Ν.
Πολέμα και οραματίσου!
Re: Σύνδρομο περθιωριοποίησης
Σοφακι μου γλυκο
Παντα με αγγιζουν βαθεια αυτα που γραφεις
Παντα με αγγιζουν βαθεια αυτα που γραφεις
Θυμάμαι-Πιστεύω-Ζω
Όσο μακρύτερα ο Θεός, τόσο μακρύτερα πηγαίνω...
Όσο μακρύτερα ο Θεός, τόσο μακρύτερα πηγαίνω...