Ποιητικά έργα, στίχοι

[galazia_sfaira]

Και μια στιγμή, μέσα σ'αυτό το χαλασμό, απλώνει τα παγωμένα χέρια του, κόβει κίτρινες μαργαρίτες και στολίζει τα μαλλιά του. Αυτός είναι ο δυνατός.
_________________
Δωρουλα δες το με τα δικα μου ματια!!!!!!!!
Το βλεπεις!!!!
Βλεπεις τις μαργαριτες κιολα τα αγριολουλουδα;
Βλεπεις την ηρεμια και το τελετουργικό πουστολιζεται;
Βλεπεις την εκφφαση στα ματια που τα καταφερε;
Βλεπεις πως σηκώνεται αι προχωραέι;........
Αν δεν ηταντα προηγουμενα πως θα μπουσες να δεις αυτην την γαληνη κι αυτο το περπατημα αφηνοντας ολα πισω του.
Μεσα απο τον χαλασμο γνωριζεις την ψυχη σου.
Μεσα στην ανταρα γνωριζεις τον Εαυτο σου.
Μαεσα απο κει ξερεις το εδω και τωρα σου να εκτιμας κα να το χαιρεσαι.

[Vasoula]

Επειδή σ' αγαπώ
ως κι οι πέτρες ανθίζουν στη γλάστρα
επειδή σ' αγαπώ
το φεγγάρι φιλιέται με τ' άστρα
επειδή σ' αγαπώ
σ' αγαπώ γράφω σ' όλους τους τοίχους
επειδή σ' αγαπώ
ξαγρυπνώ στης καρδιάς σου τους ήχους

Επειδή σ' αγαπώ
τα φτερά ξαναράβω στους ώμους
επειδή σ' αγαπώ
ξαναβγαίνω με τσέρκι στους δρόμους


Και φωνάζω στους δρόμους σ' αγαπώ

Επειδή σ' αγαπώ
τα λαμπιόνια του ο ήλιος ανάβει
επειδή σ' αγαπώ
το κρεβάτι μας είναι καράβι
επειδή σ' αγαπώ
το ταξείδι αυτό δεν τελειώνει
επειδή σ' αγαπώ
τουτη η λέξη ποτέ δεν παλιώνει

Λευτέρης Παπαδόπουλος

[yannis]

Α ΡΕ ΒΑΣΩ Π’ΛΙ ΖΩΓΡΑΦΙΣΕΣ !!!! :lol: :lol: :lol:

[Δωρουλα]

Επειδή σ' αγαπώ
τα φτερά ξαναράβω στους ώμους

Aγγελοκατάσταση!

[Δωρουλα]

΄Εκεί όπου όλα τα πράγματα είναι διάφανα και τίποτα δεν είναι σκοτεινό και δε φέρει αντίσταση,αλλά αντίθετα το καθετί είναι φανερό στον καθένα απο τα μέσα και στο σύνολό του. Γιατί το φως συναντάει το φως παντού, αφού το κάθετι κλίνει μέσα του τα πάντα και πάλι βλέπει τα πάντα σε ένα άλλο. Έτσι ώστε 'ολα τα πράγματα είναι παντού και το καθετί είναι το παν. Το καθένα μοιάζει να είναι τα πάντα. Και το μεγαλείο εκεί είναι απέραντο. Γιατί το καθετί είναι μεγάλο, αφού ακόμα κι αυτό που είναι μικρό, είναι μεγάλο.

Ακόμα, ο ήλιος εκεί είναι όλα τα αστέρια και κάθε αστέρι είναι ο ήλιος και όλα τα αστέρια. ’ν και στο καθένα κυριαρχεί μια διαφορετική ιδιότητα, την ίδια στιγμή όλα τα πράγματα είναι ορατά στον καθένα. Κατα τον ιδιο τρόπο η κίνηση είναι καθαρή κι αυτό γιατί δεν παρενοχλείται απο κάποιον υποκινητή διάφορο απο αυτήν. Η τσαθερότητα δεν αλλάζει γιατί δεν έρχεται σε επαφή με την αστάθεια. Και το όμορφο παραμένει όμορφο γιατί δεν συντηρείται απο την ομορφιά. Κάθα πράγμα εκεί είναι εδραιωμένο όχι σαν σε ξένη γη, αλλά η έδρα του είναι εκείνο που πράγματι είναι στην ουσία του.... Ούτε το ίδιο το πράγμα διαφέρει απο το χώρο μέσα στον οποίο τρέφεται και συντηρείται. Γιατί το υποκείμενό του ανήκει στη σφαίιρα των ιδεών και αυτό το ίδιο ανήκει στην ίδια σφαίρα. Σε αυτή λοιπόν τη συνετή και φρόνιμη περιοχή το ένα μέρος δεν παράγεται απο ένα άλλο, αλλά το καθένα είναι απο μόνο του ένα μέρος. Αλλά το κάθε μέρος, προέρχεται πάντα απο το όο και είναι την ίδια στιγμή μέρος και όλο. Γιατί πράγματι φαίνεται σαν μέρος, αλλάγια αυτόν που διαθέτει οξεία όραση, θα φανεί σαν ένα όλο.

Εκεί όπου δεν κουράζεται κανείς απο αυτά που βλέπει, ούτε απειλείται απο ένα συρφετό ερεθισμάτων και εντυπώσεων , πράγμα που θα μπορούσε να ανακόψει τη διαίσθηση.

Γιατί ούτε υπάρχει κανένα κενό, που όταν πληρωθεί μπορεί να προκαλέσει σταμάτημα της ροής της ορατής ενέργειας, ούτε αυτό είναι ένα πράγμα και εκείνο ένα άλλο, έτσι ώστε μερικές φορές ένα μέρος ενός πράγματος να μην είναι φιλικό με το μέρος ενός άλλου.

Εκεί...όπου η ζωή είναι σοφία, μια σοφίαπου δεν αποκτιέται με μια λογική πορεία, γιατί πάντα ήταν ολοκληρωμένη και δεν είναι καθόλου ελλειπής έτσι ώστε να γεννάται θέμα διερεύνησης. Αντίθετα είναι η πρώτη σοφία και δεν προέρχεται απο κάποια άλλη!!΄

ΠΛΩΤΙΝΟΣ-ΟΥΡΑΝΟΣ

Επιστροφή στη πατρίδα θα έλεγα εγώ!!!!!

[Vasoula]

Μυγδαλιά

Έχει στον κήπο μου μια μυγδαλιά φυτρώσει
κι ειν' έτσι τρυφερή που μόλις ανασαίνει,
μα η κάθε μέρα, η κάθε αυγή τήνε μαραίνει
και τη χαρά του ανθού της δε θα μου τη δώσει.

Κι αλίμονό μου! εγώ της έχω αγάπη τόση...
Κάθε πρωί κοντά της πάω και γονατίζω
και με νεράκι και με δάκρυα την ποτίζω
τη μυγδαλιά που 'χει στον κήπο μου φυτρώσει.

Αχ, της ζωούλας της το ψέμα θα τελειώσει,
όσα δεν της έχουν πέσει, θα της πέσουν φύλλα
και τα κλαράκια της θε ν' απομείνουν ξύλα.
Την άνοιξη του ανθού της δε θα μου τη δώσει.

Κι όμως εγώ ο φτωχός της είχ' αγάπη τόση...



Κι ακόμα δε μπόρεσα να καταλάβω
πως μπορεί να πεθάνει μια γυναίκα
που αγαπιέται.
Κώστας Καρυωτάκης

[Vasoula]

ΠΟΙΟΙ ΑΓΑΠΗΘΗΚΑΝ ΟΠΩΣ ΕΜΕΙΣ;


Ποιος αγαπήθηκε όπως εμείς; Να ψάξουμε
τις παλιές στάχτες της καμμένης καρδιάς
κι εκεί να πέσουν ένα-ένα τα φιλιά μας
μέχρι να αναστηθεί το ακατοίκητο λουλούδι.

Αγαπάμε τον έρωτα που ανάλωσε τον καρπό του
και κατέβηκε στη γη με πρόσωπο και εξουσία:
εσύ κι εγώ είμαστε το φως που συνεχίζει,
το άθραυστο λεπτοκαμωμένο στάχυ.

Στο θαμμένο έρωτα κρύο από πολύ καιρό,
από χιόνι και άνοιξη, από λήθη και φθινόπωρο,
πλησιάζουμε με το φως ενός νέου μήλου,

της ανοιχτής δροσιάς από μια νέα πληγή,
όπως ο παλιός έρωτας που περπατάει στη σιωπή
για μια αιωνιότητα από θαμμένα στόματα.

Πάμπλο Νερούδα

[Vasoula]

Δε σ' αγαπώ σαν να 'σουν ρόδο αλατιού, τοπάζι,
σαίτα από γαρούφαλα που τη φωτιά πληθαίνουν:
σ' αγαπώ ως αγαπιούνται κάποια πράγματα σκούρα,
μυστικά, μέσ' από την ψυχή και τον ίσκιο.

Σ' αγαπώ καθώς κάποιο φυτό που δεν ανθίζει,
μα που μέσα του κρύβει το λουλουδόφως όλο,
και ζει απ' τον έρωτά σου σκοτεινό στο κορμί μου
τ' άρωμα που σφιγμένο μ' ανέβηκε απ' το χώμα.

Σ' αγαπώ μη γνωρίζοντας πώς, από πού και πότε,
σ' αγαπώ στα ίσια δίχως πρόβλημα ή περηφάνια:
σ' αγαπώ έτσι γιατί δεν ξέρω μ'άλλον τρόπο,

παρά μ' ετούτον όπου δεν είμαι μήτε είσαι,
που το χέρι σου πάνω μου το νιώθω σα δικό μου,
που όταν κοιμάμαι κλείνουν και τα δικά σου μάτια.

Πάμπλο Νερούδα

[galazia_sfaira]

Στίχοι: Παραδοσιακό
Μουσική: Παραδοσιακό
Εκτελέσεις: Γιάννης Πάριος || ’λκηστις Πρωτοψάλτη || Πέτρος Γαϊτάνος

Σ' αγαπώ
σ' αγαπώ γιατί είσαι ωραία
σ' αγαπώ γιατί είσαι ωραία
σ' αγαπώ γιατί είσαι εσύ

Αγαπώ
αγαπώ κι όλο τον κόσμο
αγαπώ κι όλο τον κόσμο
γιατί ζεις κι εσύ μαζί

Το παρα
το παράθυρο κλεισμένο
το παράθυρο κλεισμένο
το παράθυρο κλειστό

’νοιξε
άνοιξε το ένα φύλλο
άνοιξε το ένα φύλλο
την εικόνα σου να δω

[Δωρουλα]

Mέλωσα κορίτσια!!!

[Vasoula]

πάρε κι άλλο ένα Δωρούλα μου!

'Ισως η απουσία σου είναι παρουσία, χωρίς εσύ να είσαι,
χωρίς εσύ να πας να κόψεις το μεσημέρι
σαν ένα γαλάζιο λουλούδι, χωρίς εσύ να περπατάς
πιο αργά ανάμεσα στην ομίχλη και στους πλίνθους,

χωρίς εκείνο το φως που κρατάς στο χέρι
που ίσως άλλοι δεν θα δουν να χρυσίζει,
που ίσως κανείς δεν έμαθε ότι βλασταίνει
σαν την κόκκινη καταγωγή του τριαντάφυλλου,


χωρίς εσύ να είσαι, επιτέλους, χωρίς να έρθεις
απότομη, ερεθιστική, να γνωρίσεις τη ζωή μου,
καταιγίδα από ροδώνα, σιτάρι του ανέμου,

και από τότε είμαι γιατί εσύ είσαι,
και από τότε είσαι, είμαι και είμαστε,
και για χάρη του έρωτα θα είμαι, θα είσαι, θα είμαστε.

Πάμπλο Νερούδα

(αδυναμίες είναι αυτές...)

[galazia_sfaira]

Βρε μελωμενοι ειμαστε απο μονοι μας,τα τραγουδια απλά εκφραζουν .......τα μελια μας!!!!!!!!!

[Vasoula]

Σφαιρούλα μου μην λες "μέλι"...γιατί θα θυμηθεί ο Σκαπανέας την μέλισσα μέσα του πάλι!!!

[galazia_sfaira]

Ειμαστε πεταλουδες μελωμενες καλε.........
ο δε Σκαπανεας ποτε δεν ξεχναει την μελισσα,αρα δεν εχει αναγκη να την θυμηθεί .

[Vasoula]

Μέσα σ' αυτόν τον χώρο την ξέχασε...και έγινε πεταλούδα!
΄Οχι?
Μη μου πεις ότι μαζεύει πάλι μέλι, γιατί θα λιποθυμήσω... :lol: :lol: