Ποιητικά έργα, στίχοι

[Επισκέπτης]

Επίλογος

Οι στίχοι αυτοί μπορεί και νά 'ναι οι τελευταίοι
Οι τελευταίοι στους τελευταίους που θα γραφτούν
Γιατί οι μελλούμενοι ποιητές δε ζούνε πια
Αυτοί που θα μιλούσανε πεθάναν όλοι νέοι
Τα θλιβερά τραγούδια τους γενήκανε πουλιά
Σε κάποιον άλλον ουρανό που λάμπει ξένος ήλιος
Γενήκαν άγριοι ποταμοί και τρέχουνε στη θάλασσα
Και τα νερά τους δεν μπορείς να ξεχωρίσεις
Στα θλιβερά τραγούδια τους φύτρωσε ένας λωτός
Να γεννηθούμε στο χυμό του εμείς πιο νέοι.

.....................

'Ομως γιατί ξαναγυρίζουμε κάθε φορά χωρίς σκοπό στον ίδιο τόπο
Μανώλης Αναγνωστάκης
Εκδόσεις "Eρμής", 2000

[Christina]

.... Με τι καρδιά
Με τι πνοή
Τι πόνους
Και τι πάθος!
Πήραμε την ζωή μας, Λάθος!
Κι αλλάξαμε ζωή....

[Christina]

Ανάμεσα σε δυο πικρές στιγμές δεν έχεις καιρό ούτε να ανασάνεις...

Ανάμεσα στο πρόσωπο σου και στο πρόσωπο σου

μια τρυφερή μορφή παιδιού γράφεται και σβήνει.

[galazia_sfaira]

.... Με τι καρδιά
Με τι πνοή
Τι πόνους
Και τι πάθος!
Πήραμε την ζωή μας, Λάθος!
Κι αλλάξαμε ζωή....

Χριστίνα μου αυτό για σένα με αγαπη!


Βότσαλο μέσα στα νερά
του κοριτσιού η αποθυμιά
Κύκλοι και πως ανοίγουνε
και μετά σένα σμίγουνε
ψηλά στη γλάστρα του βουνού
χρυσό γεράνι τα’ ουρανού
Ήλιε μου και τρισήλιε μου
ένα σου λόγο στείλε μου.

[Christina]

Και σευχαριστώ!
Και σευχαριστώ!

"Είτε βραδιάζει
είτε φέγγει
Μένει λευκό το γιασεμί"" Γ.Σ.
Και σαν βαθιά αναπνοή ακολουθεί το επόμενο

" Όλοι βλέπουν οράματα
κανείς ωστόσο δεν τα ομολογεί,
Πηγαίνουν και θαρρούν πως είναι μόνοι!
Το μεγάλο τριαντάφυλλο ήταν πάντα εδώ.
Στην καρδιά σου μέσα ριζωμένο.
Βαθιά μέσα στον ύπνο σου.
Δικό σου.
Και άγνωστο!

Μιλούσες για πράγματα που δεν τα έβλεπαν
κι αυτοί γελούσαν!

Ο θαλασσινός άνεμος όμως
κι η δροσιά της αυγής
υπάρχουν χωρίς να το ζητήσει κανένας!"

Αφιερωμένο σε σένα Γαλάζια Σφαίρα με πολύ αγάπη!

[galazia_sfaira]

Σε ευχαριστω πολυ Χριστινάκι .
Με ακουμπαν τοσο πολυ μερικοί στιχοι.........

Όλοι βλέπουν οράματα
κανείς ωστόσο δεν τα ομολογεί,
Πηγαίνουν και θαρρούν πως είναι μόνοι!

Στην καρδιά σου μέσα ριζωμένο.
Βαθιά μέσα στον ύπνο σου.
Δικό σου.
Και άγνωστο!


Ο θαλασσινός άνεμος όμως
κι η δροσιά της αυγής
υπάρχουν χωρίς να το ζητήσει κανένας!"

[Rainmaker]

Διάφανα Κρίνα
ΜΕΡΕΣ ΑΡΓΙΑΣ
(Από ένα ποίημα του Διονυσίου Καψάλη)

Ξέρω πως θα 'ρθει και δεν θα' μαι όπως είμαι
να τον δεχτώ με το καλύτερο παλτό μου
μήτε σκυμμένος στις σελίδες κάποιου τόμου
εκεί που υψώνομαι να μάθω οτι κείμαι.

Δεν θα προσεύχομαι σε σύμπαν που θαμπώνει
δεν θα ρωτήσω αναιδώς που το κεντρί σου
γονιός δεν θα 'ναι να μου πει "σήκω και ντύσου
καιρός να ζήσουμε παιδί μου ξημερώνει"!

Θα 'ρθει την ώρα που σπαράσεται το φως μου
κι εκλιπαρώ φανατικά λίγη γαλήνη
θα 'ρθει σαν πύρινο παράγγελμα που λύνει
όρους ζωής και την αδρή χαρά του κόσμου.

Δεν θα μαζεύει ουρανό για να με πλύνει
δεν θα κρατά βασιλικό ή φύλλα δυόσμου
θα 'ρθει την ώρα που σπαράσεται το φώς μου

[Επισκέπτης]

Διάφανα Κρίνα
ΜΕΡΕΣ ΑΡΓΙΑΣ
(Από ένα ποίημα του Διονυσίου Καψάλη)

ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ!!!!!!!

[Επισκέπτης]

Ο ΓΚΡΕΜΟΣ
ΜΟΥΣΙΚΗ:ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΗΣ
ΣΤΙΧΟΙ:ΣΤΡΟΓΓΥΛΟΣ ΛΕΩΝΙΔΑΣ

Σε κάθε δρόμο πάντα υπάρχει ένας γκρεμός
αρκεί στην ώρα να τον δεις και να ξεφύγεις
Έτσι σε κάθε αγάπη είναι ο χωρισμός
που μοναχά με τις θυσίες θ' αποφύγεις

Για να 'χεις πάντα σε τούτη τη ζωή χαρά
τον άνθρωπό σου πάντα βάσταξε κοντά σου
και θα 'ναι στήριγμα σα θα 'ρθει η συμφορά
και σαν θα δεις ν' ανοίγεται ο γκρεμός μπροστά σου

Ένας γκρεμός μες τη ζωή μας είν' ο χωρισμός
της ευτυχίας κόβει απότομα τη στράτα
Βρες άλλο δρόμο όσο ακόμα είναι ο καιρός
και με τον άνθρωπο που πόνεσες περπάτα

[Επισκέπτης]

Όλα ξέρω γιατί γίνονται και πώς λειτουργούν
Το μυαλό μου με βοήθησε να καταλαβαίνω
Οι ευαίσθητοι αμύνονται στη ζωή κι αργούν
Κι η λαχτάρα τους συνήθισε να πατάει το φρένο
Μα εγώ μιλάω για δύναμη της αγάπης
Ισοδύναμη, και ζητάω προτεραιότητα
Φύσει θέσει ιδιότητα

Εγώ μιλάω για δύναμη της ελπίδας
Ισοδύναμη, και γυρνάω στην αθωότητα
Την παλιά μου την ταυτότητα

Όλα ξέρω τι σημαίνουν και τι εννοούν
Το μυαλό μου με συντόνισε στο καινούριο μήκος
Οι ευαίσθητοι παθαίνουν και παρανοούν
Λες κι ο κόσμος το κανόνισε να γλιτώνει ο οίκτος

Μα εγώ μιλάω για δύναμη...

(στ. Λ. Νικολακοπούλου)

[Vasoula]

Ν' ακούς τον ήχο
που κάνει ο ήλιος σαν κρύβεται
πίσω απ' τα σύννεφα
μπορείς..;
Ν' ακούς τη θάλασσα
καθώς βυθίζεται
μέσα στα μάτια σου
μπορείς..;
Ν'ακούς τ'αστέρια
καθώς γέρνουν
στ' αέναο στερέωμα
μπορείς..;
Ν'ακούς το καράβι του Οδυσσέα
καθώς πλησιάζει την Ιθάκη
μέσα απ'τα
φύλλα ενός βιβλίου
μπορείς..;
Ν'ακούς την καρδιά μου
καθώς χτυπάει
τα βράδια μακριά σου
μπορείς..;


Δεν ξέρω ποιού είναι...Πειράζει...???

[galazia_sfaira]

ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΠΑΡΑΜΥΘΙ
Μπορώ να σου τάξω τον ουρανό
τη γη με τα λουλούδια
τη θάλασσα με τα ψάρια.
Μπορώ να σου τάξω πολλά
μα δε θα στά φέρω
δεν είμαι παραμύθι.
Ομως μπορώ να γεμίσω
τ'απαλα μου δάχτυλα με ρόζους..
Να μουσκέψω το πρόσωπο στή βροχή..
Να φλογίσω τα μικρά μου πόδια στην άσφαλτο για σένα.
Τ' όνειρο δε στό φέρνω
δεν είναι παραμύθι.
ΤΗΣ ΖΕΣΤΑΣΙΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΟΥ ΣΟΥ ΦΕΡΝΩ
Ελα να πυρώσεις το πρόσωπό σου.

Χρυσοστομίδης Αλέκος

[galazia_sfaira]

Πέρα από τις απαγορεύσεις
Τα λόγια που σου απαγορεύουν να μιλήσεις,
αν δεν τα πεις, δεν είσαι εσύ ούτε εγώ ούτε ο άλλος.
Δεν είναι κανένας. Κάτω από το δροσερό χορτάρι
κοιμάται μια μικρή αιωνιότητα. Μες στη σιωπή μας
Περιμένουνε πλήθη πουλιών. Μίλησέ τα.
Ο κόσμος είναι πιο μεγάλος από τους αρνητές του κόσμου.
Ο κόσμος σου ανήκει και μπορείς να τον δώσεις.
Γιάννης Ρίτσος

[galazia_sfaira]

ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ
-Τι χρώμα έχει η λύπη; ρώτησε τ'αστεράκι την κερασιά και παραπάτησε στο ξέφτι κάποιου σύννεφου που περνούσε βιαστικά.Δεν άκουσες; Σε ρώτησα,τι χρώμα έχει η λύπη;
-Έχει το χρώμα που παίρνει η θάλασσα την ώρα που γέρνει ο ήλιος στην αγκαλιά της. Ένα βαθύ άγριο μπλέ.
-Τι χρώμα έχουν τα όνειρα;
-Τα όνειρα; Τα όνειρα έχουν το χρώμα του δειλινού.
-Τι χρώμα έχει η χαρά;
-Το χρώμα του μεσημεριού,αστεράκι μου.
-Και η μοναξιά;
-Η μοναξιά έχει χρώμα μενεξελί.
-Τι όμορφα που είναι τα χρώματα!Θα σου χαρίσω ένα ουράνιο τόξο να το ρίχνεις πάνω σου όταν κρυώνεις.
Το αστέρι έκλεισε τα μάτια του και ακούμπησε στο φράχτη. Έμεινε κάμποσο εκεί και ξεκουράστηκε.
-Και η αγάπη; ξέχασα να σε ρωτήσω,τι χρώμα έχει η αγάπη.
-...Το χρώμα που έχουν τα μάτια του Θεού,απάντησε το δέντρο.
-Τι χρώμα έχει ο έρωτας;
-Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού όταν είναι πανσέληνος.
-Έτσι ε; Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, είπε τ'αστέρι...Κοίταξε μακρυά στο κενο...Και δάκρυσε...

...-Ποιός είναι ο δυνατός;ρώτησε ξαφνικά το δέντρο.
- Αυτός που περπατάει μέσα στη νύχτα μόνος του.Κι όμως φοβάται τόσο το σκοτάδι.Αυτός που περιμένει στην πλαγιά τους λύκους. Κι ας τρέμει σαν το λαγό ακούγοντας τα ουρλιαχτά τους. Αυτός που γλιστράει, που γονατίζει, που γεμίζει λάσπες. Που χώνεται στο θολό ποτάμι ως το λαιμό. Και μια στιγμή, μέσα σ'αυτό το χαλασμό, απλώνει τα παγωμένα χέρια του, κόβει κίτρινες μαργαρίτες και στολίζει τα μαλλιά του. Αυτός είναι ο δυνατός.

[Δωρουλα]

...-Ποιός είναι ο δυνατός;ρώτησε ξαφνικά το δέντρο.
- Αυτός που περπατάει μέσα στη νύχτα μόνος του.Κι όμως φοβάται τόσο το σκοτάδι.Αυτός που περιμένει στην πλαγιά τους λύκους. Κι ας τρέμει σαν το λαγό ακούγοντας τα ουρλιαχτά τους. Αυτός που γλιστράει, που γονατίζει, που γεμίζει λάσπες. Που χώνεται στο θολό ποτάμι ως το λαιμό. Και μια στιγμή, μέσα σ'αυτό το χαλασμό, απλώνει τα παγωμένα χέρια του, κόβει κίτρινες μαργαρίτες και στολίζει τα μαλλιά του. Αυτός είναι ο δυνατός.

Αμάν βρε Καλλιοπάκι πρωί πρωί!