Χωρισμός..

[eirini]

Μια αγαπη δεν τελειωνει με ενα χωρισμο...λεει ενα ασμα.... ..

σιγουρα μια αγαπη δεν τελειωνει με μια απλη λεξη "χωριζουμε"....ομως η καθε σχεση που τερματιζεται απο τους διαφορους παραγοντες, κλεινει μια αυλαια σε μια παρασταση που καποιος δεν προσπαθησε πολυ...ή καποιος ξεχασε τα λογια του....

Μια παρασταση που αφηνει τον καλλιτεχνη- ηθοποιο ξεγυμνωμενο απο την αληθεια....ενα ρολο που υποδυεται...ενα κοινο που χειροκροταει σε καθε αστεια εκφραση.....και σε καθε καλη ερμηνεια...

Τελικα αυτο ειναι μια σχεση...μια παρασταση που δινουμε χωρις να αφηνουμε τον εαυτο μας να ειναι ο πρωταγωνιστης....παρασυρομαστε απο τη λαμψη..τη δοξα....τον κοσμο...και γινομαστε υποχειρια ολων αυτων....τα δικα μας αληθινα συναισθηματα εγκλωβιζονται μεσα μας....και αρχιζουμε να βγαζουμε προς τα εξω τον χαρακτηρα που υποδυομαστε.....γιατι αυτον θελουν να βλεπουν οι αλλοι.....αυτον τον ρολο ηρθανε να χειροκροτησουν και να θαυμασουν....

Ενας χωρισμος....

Ενας θανατος σε μικρογραφια.....τελικα για να μπορεσεις να κρατησεις μια σχεση που αξιζει για σενα σημερα....πρεπει απλα να πεταξεις τα ρουχα του πρωταγωνιστη και να σταθεις γυμνος....και αληθινος....ακομα και να μη σε χειροκροτησουν...εσυ θα ξερεις οτι επαιξες τελικα τον εαυτο σου και κανεναν ξενο ρολο που θα σε εκανε στους αλλους αγαπητο.....!!!!!!!!

Ο αλλος θα σε αγαπησει για αυτο που εισαι.....γιατι στην πορεια ολοι αλλοιωνουμε τον εαυτο μας για να αρεσουμε στον ανθρωπο που αγαπαμε....και προσαρμοζομαστε σε ενα σωμα που δε μας προσφερει κανενα συναισθημα...παρα μονο...δειλια για τον πραγματικο μας εαυτο!!!!

Μια αγαπη......μια αγαπη δεν τελειωνει......τελειωνει ο εαυτος μας....και οχι απο τον χωρισμο....αλλα απο το δικο μας διαχωρισμο απο τον πραγματικο μας εαυτο....!!!

Εμμάκι

[eirini]

Τα συναισθήματα από ένα αόρατο πεδίο, μας οδηγούν να "πέσουμε" πάνω στον κατάλληλο άνθρωπο που αμφίδρομα θα λειτουργήσει για μας στον ρόλο "δασκάλου-μαθητή"...

Στην πλειοψηφία των ανθρώπων, ο έρωτας αντιπροσωπεύει, με την συνείδηση, ένα ιδανικό που έχουμε μέσα μας για την τελειότητα και ένα αίσθημα που χρειάζεται να εκπληρωθεί, και με το υποσυνείδητο, έναν συναισθηματικό κόσμο που χρειάζεται να εκφραστεί.

Ο συναισθηματικός μας κόσμος είναι σε αταξία...Εκεί ενεργούν οι πεποιθήσεις και τα πρότυπα, τα "χαμηλά" συναισθήματα που δεν μπόρεσαν να βρουν δίοδο και να εκφραστούν, γιατί κοινωνικά έχουν σύνδεση με την απόρριψη.

Βασούλα τι εννοείς με αυτο???

΄Ολοι θέλουν έναν ιδανικό σύντροφο, αλλά κανείς δεν αναζητά τον αληθινό του εαυτό!

Ο χωρισμός είναι μια επίπονη διαδικασία, γιατί ανατρέπει τον συναισθηματικό σου κόσμο, που ενώ δεν μπορούσε να εκφραστεί, βολεύτηκε με την ψευδαίσθηση της επιφανειακής ανάγκης για συντροφιά…
Και τότε η σχέση γίνεται εξάρτηση από το επιφανειακό, που όταν πάει στο βάθος πονάει από το ίδιο του το ψέμα…

[Vasoula]

Ο συναισθηματικός μας κόσμος είναι σε αταξία...Εκεί ενεργούν οι πεποιθήσεις και τα πρότυπα, τα "χαμηλά" συναισθήματα που δεν μπόρεσαν να βρουν δίοδο και να εκφραστούν, γιατί κοινωνικά έχουν σύνδεση με την απόρριψη.

Βασούλα τι εννοείς με αυτο???

Eννοώ Ειρηνούλα μου, ότι δεν βρισκεις μια Αγάπη να αγαπάς, αλλά έναν άντρα για να κάνεις παιδιά και να παντρευτείς, γιατί αν δεν το κάνεις αυτό, οι άλλοι γύρω σου δεν θα σε εκτιμούν. Εσύ μπορεί να ήθελες όμως μόνο μιαν Αγάπη να αγαπάς...

Μόλις φτάσεις εκεί γύρω στα 27-30 αρχίζουν "δεν θα παντρευτείς?"
και μόλις παντρευτείς αρχίζουν "άντε κάντε κανένα παιδάκι, γιατί μεγαλώνετε"

αυτό εννοώ...Ότι οι σχέσεις δεν έχουν την μυρωδιά "Αγάπης" αλλά συμφερόντων, που στην ουσία κανείς δεν έχει θελήσει...αλλά πρέπει να θέλει...Γι' αυτό και δεν πετυχαίνουν σε βάθος χρόνου...

[eirini]

Οντως.... Ευχαριστώ Βασούλα

[Θοδωράκος]

Ο χωρισμός είναι μια επίπονη διαδικασία, γιατί ανατρέπει τον συναισθηματικό σου κόσμο, που ενώ δεν μπορούσε να εκφραστεί, βολεύτηκε με την ψευδαίσθηση της επιφανειακής ανάγκης για συντροφιά…
Και τότε η σχέση γίνεται εξάρτηση από το επιφανειακό, που όταν πάει στο βάθος πονάει από το ίδιο του το ψέμα…

[Μάνος]

Η συγνώμη που οφείλεται, ας πάει πρώτα στον εαυτό μας για όσα "ψέματα" του είπαμε, θεωρώντας τον άλλον στήριγμα του.

Μέσα σε αυτή σου τη φράση Βάσω μου, βρίσκω τον εαυτό μου...
Σ' ευχαριστώ που με έκανες να με δώ μετά από τόσα χρόνια πλάνης...

Είναι πολλά τα θέματα που εγκλωβίζουμε μέσα μας για να μπορούμε να προβάλουμε με δικαιολογίες τις αδυναμίες μας...
Είναι όμως αδυναμίες? Είμαστε το ίδιο θύματα, όσο και θύτες. Αλλά μένουμε στον πόνο που μας προκαλούν οι άλλοι μόνο.
Τον πόνο που προκαλούμε εμείς στον εαυτό μας, τον περνάμε στις αδυναμίες μας, όμως είναι ακριβώς η θέση θύτη που παίρνει ρόλο μέσα μας.
Αυτοβασανισμός δεν σημαίνει τίποτα άλλο, από το "δεν γνωρίζω τις ανάγκες μου" ή "γνωρίζω τις ανάγκες μου, αλλά θέλω τόσο πολύ να σε εκδικηθώ εαυτέ μου..."

Εκπαιδεύουμε τον εαυτό μας να συμπεριφέρεται σύμφωνα με όσα μάθαμε ότι πρέπει να χρειαζόμαστε. ΄Ετσι το εσωτερικό παιδί το φιμώνουμε, γιατί θα μας χαλάσει την εικόνα, αν βγάλει προς τα έξω τις ανάγκες του.
Αυτό δεν μάθαμε τελικά από τους γονείς μας?
Αν δούμε με ειλικρίνεια την εκπαίδευσή μας στην παιδική ηλικία, θα αναγνωρίσουμε εύκολα το "θύμα"...
Αν δουμε με ειλικρίνεια την συμπεριφορά μας κατά την ωρίμανσή μας στον εαυτό μας, θα αναγνωρίσουμε εύκολα τον "θύτη"...

Ανωξείδωτα... Χαμός!

[Μάνος]

Αν μπορούμε να αφουγκραστούμε τον εαυτό μας, τότε θα γνωρίζουμε την ανάγκη του για "αλλαγή πλεύσης"...
΄Οταν δεν "ακούμε" τον εαυτό μας, γινόμαστε έρμαια της σκέψης και της επιθυμίας να αφομοιωθούμε μέσα στον άλλον...

...Τόσο απλά(!)

Τελικα αυτο ειναι μια σχεση...μια παρασταση που δινουμε χωρις να αφηνουμε τον εαυτο μας να ειναι ο πρωταγωνιστης....παρασυρομαστε απο τη λαμψη..τη δοξα....τον κοσμο...και γινομαστε υποχειρια ολων αυτων....τα δικα μας αληθινα συναισθηματα εγκλωβιζονται μεσα μας....και αρχιζουμε να βγαζουμε προς τα εξω τον χαρακτηρα που υποδυομαστε.....γιατι αυτον θελουν να βλεπουν οι αλλοι.....αυτον τον ρολο ηρθανε να χειροκροτησουν και να θαυμασουν...

Τελικα ο ιδανικος συντροφος ειναι μεσα μας.....μολις τον βρουμε μεσα μας, θα τον φερουμε και στην πραγματικοτητα μας...

Θοδωράκο μου

[eirini]

Αν μπορούμε να αφουγκραστούμε τον εαυτό μας, τότε θα γνωρίζουμε την ανάγκη του για "αλλαγή πλεύσης"...
΄Οταν δεν "ακούμε" τον εαυτό μας, γινόμαστε έρμαια της σκέψης και της επιθυμίας να αφομοιωθούμε μέσα στον άλλον.