ΚΑΤΣΑΡΙΔΑ
ΚΑΤΣΑΡΙΔΑ
Ο συναισθηματικός μας κόσμος είναι ο πλούτος μας…
Είναι αυτό το πεδίο που μας κάνει ανθρώπινα Όντα και αληθινούς ως προς την Φύση των συναισθημάτων μας, μας δίνει χώρο να βιώνουμε την εμπειρία μας στην Φυσική μας Ζωή, να νιώθουμε περισσότερα πράγματα, από όσα οι αισθήσεις μας αντιλαμβάνονται.
Πως έγινε ο συναισθηματικός μας κόσμος όμως…
Γεμάτος τραύματα, πληγές και μπλοκαρισμένα συναισθήματα, που δεν πρόλαβαν να γίνουν Αγάπη...
Από εκεί και πέρα ήταν θέμα χρόνου να γίνει το Είναι μας μπάχαλο…
καταλαβαίνω και τον πόνο των ανθρώπων, όταν ανακαλύπτουν το πόσο άθλιο και παγωμένο έχουν αφήσει τον συναισθηματικό τους κόσμο, έρμαιο, λες και δεν ανήκει σ' αυτούς, αλλά σε κάποιους άλλους...
θεωρώ όμως ότι αν έχεις ευκαιρία να το δεις, αν επιλέξεις δηλαδή να έχεις αυτήν την ευκαιρία, τότε αντιλαμβάνεσαι ότι το να θάβεις τον πόνο δεν σημαίνει ότι σου περνάει κιόλας.
Πόνος είναι να βλέπεις πως έγινες, αλλά νομίζω μεγαλύτερος πόνος για την Ζωή ενός ανθρώπου είναι να κάνει πως δεν πονάει... να υποκρίνεται... Γιατί η Ψυχή του ξέρει, όσα το «εγώ» του δεν θέλει να αντιληφθεί και εκεί είναι όλη η Ουσία της υποκρισίας... Ότι δεν γλιτώνεις τίποτα τελικά, με το να κάνεις ότι δεν έχεις πόνο και όλα είναι καλά ή να γίνονται άσχημα ξαφνικά…
Η επιβίωση μπορεί να κυλάει ομαλά στην ζωή μας… με τα σκαμπανεβάσματα της εννοείται, όμως κανείς δεν είπε ότι εδώ ήρθαμε μόνο για να επιβιώσουμε σαν είδος. Κάτι σε κατσαρίδα μου θυμίζει αυτό!
Και όσο η ανθρωπότητα συμπεριφέρεται σαν κατσαρίδα, τότε συνεχώς θα βρίσκονται νέα όπλα για να την εξοντώνουν, και θα επιβιώνει συνεχώς, αντέχοντας ολοένα και περισσότερο τα νέα όπλα που την εξοντώνουν…
Είναι Νόμος!
Είμαστε Άνθρωποι του Φωτός…Νομίζω ότι για τους περισσότερους αυτό είναι μια ελπίδα...Σαν κανείς να μην το πιστεύει στην ουσία του...Κάτι σαν το "όλοι άγγελοι είμαστε, αλλά πέσαμε από αυτήν την κατάσταση"...Πιο βλακεία πεθαίνεις, δηλαδή...Γι' αυτό ΄και η Αγάπη έχει γίνει θεωρία...Γιατί αυτό που πιστεύεις ή ονειρεύεσαι, αν δεν έχει γίνει Αλήθεια, θα σε ξυπνάει πάντα ένας εφιάλτης.
Πως κατάντησαμε κατσαρίδες, ακόμα αναρωτιέμαι… Να αντέχουμε συνεχώς ότι μας εξοντώνει και απλά να γκρινιάζουμε γιατί χάσαμε τήν κοινωνική πρόνοια...Την Θεία Πρόνοια που χάσαμε μέσα μας την έχει κανείς αντιληφθεί ή μπα?
Έχετε καμία αντίληψη?
Είναι αυτό το πεδίο που μας κάνει ανθρώπινα Όντα και αληθινούς ως προς την Φύση των συναισθημάτων μας, μας δίνει χώρο να βιώνουμε την εμπειρία μας στην Φυσική μας Ζωή, να νιώθουμε περισσότερα πράγματα, από όσα οι αισθήσεις μας αντιλαμβάνονται.
Πως έγινε ο συναισθηματικός μας κόσμος όμως…
Γεμάτος τραύματα, πληγές και μπλοκαρισμένα συναισθήματα, που δεν πρόλαβαν να γίνουν Αγάπη...
Από εκεί και πέρα ήταν θέμα χρόνου να γίνει το Είναι μας μπάχαλο…
καταλαβαίνω και τον πόνο των ανθρώπων, όταν ανακαλύπτουν το πόσο άθλιο και παγωμένο έχουν αφήσει τον συναισθηματικό τους κόσμο, έρμαιο, λες και δεν ανήκει σ' αυτούς, αλλά σε κάποιους άλλους...
θεωρώ όμως ότι αν έχεις ευκαιρία να το δεις, αν επιλέξεις δηλαδή να έχεις αυτήν την ευκαιρία, τότε αντιλαμβάνεσαι ότι το να θάβεις τον πόνο δεν σημαίνει ότι σου περνάει κιόλας.
Πόνος είναι να βλέπεις πως έγινες, αλλά νομίζω μεγαλύτερος πόνος για την Ζωή ενός ανθρώπου είναι να κάνει πως δεν πονάει... να υποκρίνεται... Γιατί η Ψυχή του ξέρει, όσα το «εγώ» του δεν θέλει να αντιληφθεί και εκεί είναι όλη η Ουσία της υποκρισίας... Ότι δεν γλιτώνεις τίποτα τελικά, με το να κάνεις ότι δεν έχεις πόνο και όλα είναι καλά ή να γίνονται άσχημα ξαφνικά…
Η επιβίωση μπορεί να κυλάει ομαλά στην ζωή μας… με τα σκαμπανεβάσματα της εννοείται, όμως κανείς δεν είπε ότι εδώ ήρθαμε μόνο για να επιβιώσουμε σαν είδος. Κάτι σε κατσαρίδα μου θυμίζει αυτό!
Και όσο η ανθρωπότητα συμπεριφέρεται σαν κατσαρίδα, τότε συνεχώς θα βρίσκονται νέα όπλα για να την εξοντώνουν, και θα επιβιώνει συνεχώς, αντέχοντας ολοένα και περισσότερο τα νέα όπλα που την εξοντώνουν…
Είναι Νόμος!
Είμαστε Άνθρωποι του Φωτός…Νομίζω ότι για τους περισσότερους αυτό είναι μια ελπίδα...Σαν κανείς να μην το πιστεύει στην ουσία του...Κάτι σαν το "όλοι άγγελοι είμαστε, αλλά πέσαμε από αυτήν την κατάσταση"...Πιο βλακεία πεθαίνεις, δηλαδή...Γι' αυτό ΄και η Αγάπη έχει γίνει θεωρία...Γιατί αυτό που πιστεύεις ή ονειρεύεσαι, αν δεν έχει γίνει Αλήθεια, θα σε ξυπνάει πάντα ένας εφιάλτης.
Πως κατάντησαμε κατσαρίδες, ακόμα αναρωτιέμαι… Να αντέχουμε συνεχώς ότι μας εξοντώνει και απλά να γκρινιάζουμε γιατί χάσαμε τήν κοινωνική πρόνοια...Την Θεία Πρόνοια που χάσαμε μέσα μας την έχει κανείς αντιληφθεί ή μπα?
Έχετε καμία αντίληψη?
- Συνημμένα
-
- aaa.png (894.28 KiB) Προβλήθηκε 5162 φορές
H Aγάπη μου για εσάς έχει χρώμα Λευκό
____________________________________________
Reiki Center - Ρεικι
____________________________________________
Reiki Center - Ρεικι
Re: ΚΑΤΣΑΡΙΔΑ
Είμαστε Άνθρωποι του Φωτός…
Πως κατάντησαμε κατσαρίδες, ακόμα αναρωτιέμαι...
Πολέμα και Οραματίσου
Ανοίγω την Καρδιά μου στον Θεό.
Ανοίγω την Καρδιά μου στον Θεό.
Re: ΚΑΤΣΑΡΙΔΑ
θεωρώ όμως ότι αν έχεις ευκαιρία να το δεις, αν επιλέξεις δηλαδή να έχεις αυτήν την ευκαιρία, τότε αντιλαμβάνεσαι ότι το να θάβεις τον πόνο δεν σημαίνει ότι σου περνάει κιόλας.
Πόνος είναι να βλέπεις πως έγινες, αλλά νομίζω μεγαλύτερος πόνος για την Ζωή ενός ανθρώπου είναι να κάνει πως δεν πονάει... να υποκρίνεται... Γιατί η Ψυχή του ξέρει, όσα το «εγώ» του δεν θέλει να αντιληφθεί και εκεί είναι όλη η Ουσία της υποκρισίας... Ότι δεν γλιτώνεις τίποτα τελικά, με το να κάνεις ότι δεν έχεις πόνο και όλα είναι καλά ή να γίνονται άσχημα ξαφνικά…
Είμαστε Άνθρωποι του Φωτός
Η μόνη βεβαιότητα που μπορείς να έχεις στην ζωή σου είναι μόνο μέσα στην Πίστη, πως ό,τι έρθει, πάντα το Πνεύμα θα δρα εντός σου... Η καρδιά φωτίζει τον σκοτεινό δρόμο της ζωής... Β.Ν.
Re: ΚΑΤΣΑΡΙΔΑ
Είμαστε Άνθρωποι του Φωτός…Νομίζω ότι για τους περισσότερους αυτό είναι μια ελπίδα...Σαν κανείς να μην το πιστεύει στην ουσία του...Κάτι σαν το "όλοι άγγελοι είμαστε, αλλά πέσαμε από αυτήν την κατάσταση"...Πιο βλακεία πεθαίνεις, δηλαδή...Γι' αυτό ΄και η Αγάπη έχει γίνει θεωρία...Γιατί αυτό που πιστεύεις ή ονειρεύεσαι, αν δεν έχει γίνει Αλήθεια, θα σε ξυπνάει πάντα ένας εφιάλτης.
Αν ο Θεός είναι η πρωταρχική Αιτία η Αγάπη θα είναι το αποτέλεσμα
Πατέρα μου/Μητέρα μου, είναι παιδί της Αλήθειας και μόνο αυτή είναι ο δρόμος ο δικός μου προς εσένα
Πολέμα και Οραματίσου
Πατέρα μου/Μητέρα μου, είναι παιδί της Αλήθειας και μόνο αυτή είναι ο δρόμος ο δικός μου προς εσένα
Πολέμα και Οραματίσου
Re: ΚΑΤΣΑΡΙΔΑ
θεωρώ όμως ότι αν έχεις ευκαιρία να το δεις, αν επιλέξεις δηλαδή να έχεις αυτήν την ευκαιρία, τότε αντιλαμβάνεσαι ότι το να θάβεις τον πόνο δεν σημαίνει ότι σου περνάει κιόλας.
Πόνος είναι να βλέπεις πως έγινες, αλλά νομίζω μεγαλύτερος πόνος για την Ζωή ενός ανθρώπου είναι να κάνει πως δεν πονάει... να υποκρίνεται... Γιατί η Ψυχή του ξέρει, όσα το «εγώ» του δεν θέλει να αντιληφθεί και εκεί είναι όλη η Ουσία της υποκρισίας... Ότι δεν γλιτώνεις τίποτα τελικά, με το να κάνεις ότι δεν έχεις πόνο και όλα είναι καλά ή να γίνονται άσχημα ξαφνικά…
Η πληγωμένη καρδιά μπορεί να Ερωτευθεί
Η προστατευμένη καρδιά δεν μπορεί
Πολέμα και Οραματίσου.
Reiki Center - Ρεικι
Η προστατευμένη καρδιά δεν μπορεί
Πολέμα και Οραματίσου.
Reiki Center - Ρεικι
Re: ΚΑΤΣΑΡΙΔΑ
Vaso έγραψε: Είμαστε Άνθρωποι του Φωτός…Νομίζω ότι για τους περισσότερους αυτό είναι μια ελπίδα...Σαν κανείς να μην το πιστεύει στην ουσία του...Κάτι σαν το "όλοι άγγελοι είμαστε, αλλά πέσαμε από αυτήν την κατάσταση"...Πιο βλακεία πεθαίνεις, δηλαδή...Γι' αυτό ΄και η Αγάπη έχει γίνει θεωρία...Γιατί αυτό που πιστεύεις ή ονειρεύεσαι, αν δεν έχει γίνει Αλήθεια, θα σε ξυπνάει πάντα ένας εφιάλτης.
"Πολέμα και Οραματίσου"...
Re: ΚΑΤΣΑΡΙΔΑ
Έχουμε μια ολόκληρη ζωή και δεν ξέρουμε πως να τη ζήσουμε. Την σπαταλάμε αλόγιστα δεξια και αριστερά... Εστιάζουμε στην εικόνα, στο φαίνεσθαι γενικότερα και αναζητάμε το ένα υλικό αγαθό μετά το άλλο, θεωρώντας πως μέσα από αυτά θα βρούμε τη χαρά της ζωής. Όσο για τα στερεότυπα και τους προγραμματισμούς, καλά κρατούν και αυτά, παράπονο να μην έχουμε! Συναισθηματικός κόσμος;;; Άγνωστες λέξεις! Και ναι, έχουμε μετατραπεί σε κατσαρίδες, όπως ακριβώς το περιγράφεις Βασούλα μου...Βάσω έγραψε:Πόνος είναι να βλέπεις πως έγινες, αλλά νομίζω μεγαλύτερος πόνος για την Ζωή ενός ανθρώπου είναι να κάνει πως δεν πονάει... να υποκρίνεται... Γιατί η Ψυχή του ξέρει, όσα το «εγώ» του δεν θέλει να αντιληφθεί και εκεί είναι όλη η Ουσία της υποκρισίας...Βάσω έγραψε:Είμαστε Άνθρωποι του Φωτός…Βάσω έγραψε:Πως κατάντησαμε κατσαρίδες, ακόμα αναρωτιέμαι…
Πως όμως να μην συμβεί αυτό όταν:
- Έχεις μάθει μια ζωή να κρίνεις και να κρίνεσαι βάσει του που συχνάζεις, τι φοράς, τι δουλειά κάνεις, πόσα λεφτά έχεις, που μένεις, τι αμάξι οδηγείς, κλπ
- Έχεις μάθει μια ζωή να κάνεις τον ευτυχισμένο χωρίς στην ουσία να ξέρεις καν πως είναι να είσαι ευτυχισμένος
- Έχεις μάθει να παλεύεις για κοινωνική αναγνώριση, με το όποιο κόστος, αδιαφορώντας για εκείνα που διψά η ψυχή σου, γιατί εκείνη την έχεις φημώσει καλά ώστε να μη σε ξυπνήσουν οι φωνές της ενώ εσύ κοιμάσαι τον ύπνο του δικαίου...
- Έχεις μάθει να άγεσαι και να φέρεσαι βάσει των στερεοτύπων και των προγραμματισμών που στην τελική έχουν γίνει ένα με σενα, τόσο που δεν μπορείς να τα ξεχωρίσεις πια από τα πραγματικά σου θέλω, τις ανάγκες σου και το ποιός πραγματικά είσαι
- Έχεις γαλουχηθεί σε ένα περιβάλλον που μια ζωή πάλευες να αποδείξεις πόσο άξιος είσαι και ερχόσουν αντιμέτωπος με την όποια επίκρηση και αμφισβήτηση από εκείνους που λέγαν πως σε αγαπάνε
- Έχεις μεγαλώσει σε μια οικογένεια που αναζητάς την επιβεβαίωση τους, μόνο και μόνο για να πάρεις λίγο ύψος και να νιώσεις καλά με τον εαυτό σου: ότι με αποδέχονται, άρα με αγαπάνε. Ναι αλλά για να σε αγαπάνε εσύ πρωτίστως θα πρέπει να έχεις κάτι θυσιάσει στο βωμό της αγάπης αυτής
- Έχεις γνωρίσει από την παιδική ηλικία την σύγκριση με τα άλλα αδέρφια - παιδάκια, αδιαφορώντας για το γεγονός πως ο κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός για αυτό που είναι με τα ελλατώματα και τα προτερήματα του.
Μετά λοιπόν από όλα τα παραπάνω πως λοιπόν να μην έχουμε μεταμορφωθεί σε κατσαρίδες... Για ποιό συναίσθημα, ποιά χαρά, ποιο χαμόγελο, ποια ψυχή, ποια αγάπη νοιάστηκε ποτέ κανείς;;; Αφηρημένες έννοιες στο μυαλό μας... Κάτι στο περίπου, σου λέει...(!) Μα είναι δυνατόν;;; Περίπου να χαμογελάμε...; Περίπου να αισθανόμαστε...; Περίπου να χαιρόμαστε...; Περίπου να αγαπάμε...;
Όμως όχι άλλες μετριότητες στη ζωη μου. Ούτε καν τον καφέ μου!!! Μέχρι τώρα που δεν ξέραμε, ναι, είχαν μερίδιο ευθύνης οι άλλοι. Αυτοί τα κάναν όλα! Εμείς οι αθώοι. ... Όμως πόσο αθώοι είμαστε όταν επιτρέπουμε να συμβαίνουν όλα αυτά ακόμα και τώρα που γνωρίζουμε; ...Άρα μια κατσαρίδα, επιλέγει να είναι κατσαρίδα, ενώ πολύ απλά μπορεί να αφήσει την ψυχή της να ανθίσει και μαζί με αυτή θα ανθίσει και όλος ο κόσμος γύρω της. Το Φως θα διαχέεται από παντού....(!)
Δεν είναι εύκολο, το ξέρω... Μάλλον, το φαντάζομαι... Αλλά ρε παιδιά, έχω καταλάβει πως αξίζει τον κόπο και πως όσο είμαστε Μαζί όλα θα γίνουν δυνατά, ακόμα και τ' αδύνατα!!! Η βοήθεια που υπάρχει μέσα σε αυτό το φόρουμε από και προς όλους είναι πραγματικά πολύτιμη! ...Και αυτό γιατί στην τελική η αγάπη δεν κάνει διακρίσεις, δεν την νοιάζει που μένεις, τι μισθό έχεις, τι αμάξι οδηγείς... Την αγάπη δεν την ενιδαφέρει η οποιαδήποτε σύγκριση! Είναι ανιδιοτελής, δεν έχει στερεότυπα δεν έχει όρια, μέτρα, σύνορα και σταθμά! Βρίσκεται εδώ, ανάμεσα μας!
...Και είμαι τυχερός που κάθε που σας "συναντάω" από απόσταση, την εισπράττω!!!
Ευλογία, ευλογία και πάλι ευλογία που βρισκομαι κι εγώ εδώ μαζί σας, μοιράζομαστε τις σκέψεις μας, τα γέλια μας, τα δάκρυα μας...
Μόνο για σήμερα σας ευχαριστώ!!!
Αγάπη είναι να με αφήνεις να σε αγγίξω,
να με ακούς, ακόμα και όταν δεν μιλάω,
να με βλέπεις, ακόμα και όταν δεν είμαι δίπλα σου...
Re: ΚΑΤΣΑΡΙΔΑ
ναι, Μανούλη μου, αυτή ακριβώς είναι η ανθρώπινη ζωή... Πιο τέλεια να την περιγράψεις δεν γίνεται...
και σε όποιον έλεγα, εμένα δεν μου φτάνει αυτό, με κοίταγε σαν χαζός...ο θεός ξέρει τι σκέψεις θα έκανε, αλλά ειλικρινά χέστηκα...
και σε όποιον έλεγα, εμένα δεν μου φτάνει αυτό, με κοίταγε σαν χαζός...ο θεός ξέρει τι σκέψεις θα έκανε, αλλά ειλικρινά χέστηκα...
H Aγάπη μου για εσάς έχει χρώμα Λευκό
____________________________________________
Reiki Center - Ρεικι
____________________________________________
Reiki Center - Ρεικι
Re: ΚΑΤΣΑΡΙΔΑ
Βάσω έγραψε:εμένα δεν μου φτάνει αυτό
Αγάπη είναι να με αφήνεις να σε αγγίξω,
να με ακούς, ακόμα και όταν δεν μιλάω,
να με βλέπεις, ακόμα και όταν δεν είμαι δίπλα σου...
Re: ΚΑΤΣΑΡΙΔΑ
Μάνο μου
Η μόνη βεβαιότητα που μπορείς να έχεις στην ζωή σου είναι μόνο μέσα στην Πίστη, πως ό,τι έρθει, πάντα το Πνεύμα θα δρα εντός σου... Η καρδιά φωτίζει τον σκοτεινό δρόμο της ζωής... Β.Ν.
Re: ΚΑΤΣΑΡΙΔΑ
Βασουλα..
Μανο μου...
Μανο μου...
Re: ΚΑΤΣΑΡΙΔΑ
Βασούλα μου
Μανούλη
Μανούλη
"Το να είσαι τέλειος είναι μια πρόκληση του «δεν μπορώ»
Το να είσαι ευτυχισμένος είναι η πρόκληση του «Θέλω»…" Β.Ν.
Πολέμα και οραματίσου!
Το να είσαι ευτυχισμένος είναι η πρόκληση του «Θέλω»…" Β.Ν.
Πολέμα και οραματίσου!
Re: ΚΑΤΣΑΡΙΔΑ
Μάνο
Αν ο Θεός είναι η πρωταρχική Αιτία η Αγάπη θα είναι το αποτέλεσμα
Πατέρα μου/Μητέρα μου, είναι παιδί της Αλήθειας και μόνο αυτή είναι ο δρόμος ο δικός μου προς εσένα
Πολέμα και Οραματίσου
Πατέρα μου/Μητέρα μου, είναι παιδί της Αλήθειας και μόνο αυτή είναι ο δρόμος ο δικός μου προς εσένα
Πολέμα και Οραματίσου