Ήταν ένα δίκαιο ερώτημα του Παιδιού, που δεν κατάφεραν να το τυφλώσουν οι αγάπες του κόσμου τούτου
Είναι μια δίκαιη κατάσταση της πρωταρχικής Ενότητας, που χρειάζεται να διαχωριστεί, ενόσω κρατάει στην Μνήμη το πρωτότυπο του Αδιαίρετου…
και αφήνεται στο Φως της κάθε ημέρας, χωρίς τον φόβο του να καεί το Πρωτότυπο..
Επιτρέπει να γεμίσει από όσο σκοτάδι χρειάζεται το αρνητικό ενός φιλμ μιάς φωτογραφίας, που όποια στιγμή θέλει μπορεί να την εμφανίσει….
Έτσι, το να βιώνει τον έναν κόσμο, δεν του είναι οδυνηρό…
Οδυνηρό ίσως γίνεται όταν οι άλλοι ορμάνε να καταστρέψουν το φιλμ, γιατί τάχα είναι αρνητικό…
Οδυνηρό είναι όταν σε αναγκάζουν να μεγαλώσεις καίγοντας τις Μνήμες σου, σαν να μην έχεις τίποτα να θυμάσαι από την πρωτότυπη Εικόνα…
Τραυματική εμπειρία να σου ορίζουν τον Έρωτα σε πλαίσια, μέσα στα οποία αναγκάζεσαι να περιοριστείς… Τόσο το λάδι, τόσο το ξύδι… κάτι άλλο απαγορεύεται…
Αυτές οι «λαδόξυδες» αγάπες κάνουν το βλέμμα σου θολό και τότε όλα φαίνονται έρημα και εγκαταλελειμμένα…
Δεν είναι, εσύ τα βλέπεις έτσι…
Και περιμένεις τον δικό σου Ήρωα… Εκείνον που θα δει μαζί σου το Πρωτότυπο…
Μπορεί να φαίνεται στον κόσμο μας, ότι δεν υπάρχει αυτός ο Ήρωας… Ίσως και να μην υπάρχει, γιατί συνήθισες να κοιτάς πίσω και το πίσω δεν φτάνει στο βαθύτερο βάθος του…
Είναι μέχρι να καταλάβεις ότι το αρνητικό ενός φιλμ έχει πάντα περισσότερο σκοτάδι από΄όσο Φως, αλλά αρκεί να αποφασίσεις να εμφανίσεις την Εικόνα, για να βάλεις τόσο Χρώμα όσο χρειάζεται μια Αποκάλυψη…
Μετά, όλα αναγνωρίζονται μεταξύ τους...
Πρωινά παραληρήματα
